MOE...

Je denkt, na de laatste bestraling: "Zo, dat was het. Nu zijn we klaar met het gesodemieter en gaan we weer door, waar we gebleven zijn."

Nou, vergeet het maar.

Dan begint er een periode van algehele terugslag.

Waar zoveel aandacht is geweest van de eerste foto tot en met de laatste bestraling, zo weinig is dat er nu.

Opeens lijkt het alsof er een zware deken op je wordt gelegd.

Je voelt 'm op je schouders en in je nek.

Je hoofd wordt zwaar en je zou 'm het liefst de gehele dag neer willen leggen.

Je wordt eindelijk eens wat labiel. Hèhè, 't werd tijd.

Je voelt allerlei kleine dingen en denkt meteen aan uitstralingen en narigheid.

Moe, moe, moe..

Florian zei gisteren, dat het nu eindelijk tijd wordt, dat ik eens pas op de plaats maak. Waarom doe ik toch altijd net alsof er niks gebeurd is?

(wordt vervolgd)