28/02/2011

Les petits mouchoirs



.


Vorige week heb ik “Les petits mouchoirs” gezien. Een Franse film met als hoofdthema: vriendschap.

Het verhaal gaat over een groepje vrienden, dat elkaar al jaren kent en elk jaar drie weken vakantie viert in het vakantiehuis van een van hen, Max (acteur François Cluzot lijkt sprekend op Dustin Hofmann!).

Who is who?!

Een van de vrienden, Ludo, krijgt vlak voor de vakantie een ernstig verkeersongeluk, waardoor hij in coma raakt. De hele vriendengroep is vol verdriet en compleet in de war. 
Max en zijn vrouw nodigen de vrienden – net als altijd –  ondanks de ellende toch uit in hun vakantiehuisje aan de kust, want: “Ludo zou het immers zo willen”. Ze besluiten alleen een week korter te gaan dan anders.
Wat volgt zijn twee weken vol zon, mooie mensen, zwoele avonden, confrontaties en ontboezemingen. 


De tragische gebeurtenis maakt heel wat los bij het vriendengroepje: zo bekent de getrouwde fysiotherapeut Vincent zijn heimelijke liefde voor Max. 
Eric en Antoine kampen beide met oneindig liefdesverdriet en Marie gooit al blowend en rebellerend olie op het vuur…


Als  Ludo eenzaam en alleen in het ziekenhuis overlijdt rijst de vraag: “Hadden we niet bij hem moeten blijven, hadden we hem niet moeten steunen in zijn laatste uren, in plaats van aan onze eigen genoegens te denken…”

Ik zag de film met twee van mijn vrienden in de Filmschuur in Haarlem en na afloop, bij een glaasje hebben we er nog lang over nagepraat. Ja… het heeft heel wat bij ons losgemaakt. 
Die nacht natuurlijk geen oog dicht gedaan.



Hier nog een mooie tekst uit Tibet:

Friendship is the flower growing by the side of the road.
Never try to pluck it or to posses it, and it will blossom for you...

.

27/02/2011

Ik hou van jou



.
- Dag schat, ik ben thuis...
- Dag lieve lekkere beer van me. Heb je het druk gehad vandaag?
- Nou nee... een paar vervelende bezoekers, maar verder viel het reuze mee. Heb je een biertje?
- Denk 't wel, kijk maar even in de koelkast...
- Doe ik. Jij ook eentje?
- Ach ja... waarom niet, ik doe met je mee...
- En jij, heb jij nog iets prettigs meegemaakt vandaag?
- Nou, nu je het zegt: het was wel een gekke dag.
- Hoe dat?
- Vrouwen met rare hoeden. 
- Rare hoeden?
- Nou ja, van die rooie hoeden. Beetje gek...
- Is toch gezellig, een rooie hoed?
- Jawel, maar 100 vrouwen met 100 rooie hoeden... Da's wel een beetje veel.



- Mozes Kriebel, maar 't ziet er wel leuk uit: vrolijk en gek!
- Ja, dat is wel zo, maar ik vond het alleen een beetje veel...
- Zal ik een mooie rooie hoed voor je kopen?
- En ik dan zeker een beetje meelopen? 
- Why not! Doe's gek, leef er op los! Al die gebaande paden.
- Jij hebt makkelijk praten, jij leeft er al op los vanaf je geboorte!
- Zo is het! Gaan we vanavond nog wat lekkers doen?
- Natuurlijk. Maar eerst zoenen.
- Nou, ik begin al op te warmen. Mag ik deze dans van je?




- Zo... heb je plannen?
- Helemaal niet, maar je danst zo lekker lenig...
- Dat komt ook door jou! Ik hou namelijk nogal van je.
- Ach ja, jij bent me ook niet geheel en al onwelgevallig...
- Mallerd!
.


24/02/2011

Koeien in de poëzie

.
Vrijdag-gedichtendag, met vandaag aandacht voor onze grote vriendin: de koe!



Een koe

Een koe
is een merkwaardig beest 
wat er ook in haar geest 
moge zijn
haar laatste woord 
is altijd
boe

-K. Schippers



De dichter is een koe

De dichter is een koe
Gras... en voorbij het grazen 
lig ik bij mijn vier poten
mijn ogen te verbazen,
omdat ik nu weer evengrote
monden vol eet zonder te lopen,
terwijl ik straks nog liep te eten,
ik ben het zeker weer vergeten
wat voor dier ik ben - de sloten 
kaatsen mijn beeld wanneer ik drink,
dan kijk ik naar mijn kop, en denk:
hoe komt die kop ondersteboven?
Het hek waartegen ik mij schuur
wordt oud en glad en vettig op den duur.
Voor kikkers en voor kinderen ben ik schuw
en zij voor mij: mijn tong is hen te ruw,
alleen de boer melkt mij zo zalig,
dat ik niet eenmaal denk: wat is hij toch inhalig.
's Nachts, in de mist, droom ik gans onbewust 
dat ik een kalfje ben, dat bij de moeder rust

-Gerrit Achterberg



Die Kuh


Die Kuh ist vorn zu
und hinten dicht am Lauf,
da ist sie auf.
Die Kuh hat keine Ruh, 
sie mümmelt immerzu.

-Kurt Schwitters



met een welgemeend: "BOE" van Marlou :-)



.

23/02/2011

Raïnaraï

.

Met een groep vriendinnen ga ik op de verwentour.
En dat is? Juist! Zacht en warm: de hammam. 
De meesten van ons zijn op woensdag vrij, dus we gaan het er eens lekker van nemen.
Nou heb ik al eens over de hammam geschreven en daar ga ik het niet nog een keer over hebben.
Het is lekker. En daar moet je het maar mee doen…
Maar ik wil even vertellen, wat we daarna gedaan hebben.

Het is rond een uur of 6 ’s middags als we er weg gaan, dus er knaagt wat in de maagstreek.
Op het terrein van de Voormalige Wester Gasfabriek in Amsterdam zijn verscheidene theaters en eetgelegenheden en daar hebben we Raïnaraï gevonden. Een nomadische keuken uit Algerije. In één van de woningen op het terrein is een soort van Algerijnse nomadentent nagebouwd. Je waant je er werkelijk in de woestijn! *klik*


Laurent, de kok komt aan onze tafel staan, want 5 leuke vrouwen, daar wil hij heel graag voor koken.
De menukaart? Nee… die krijgt u niet! Ík ben de menukaart.
Hij gaat het allerlekkerste Algerijnse eten voor ons maken, dat we ooit gegeten hebben. Iets met dit en iets met dat. Laat dat maar aan mij over|: ik weet precies wat u nodig hebt...


Nou, ladies en gentlepeople… dit is echt een aanrader.
Ik heb in geen tijden zo lekker gegeten.
Niet goedkoop, maar echt de moeite waard.
We zijn er helemaal rozig van en alle vijf stapelgek op de kok *klik*
Dus dat doen we zeker nog wel een keertje!

Oei… het sneeuwt buiten. Tijd voor een nomadentent!

.

22/02/2011

De microfoon...

.

Er staat een beetje verlopen man achter me in de rij van de kassa van de supermarkt.
Hij heeft één boodschapje: een blikje bier.
Voor ons is een mevrouw met heel veel boodschappen. Ze legt alles één voor één tergend langzaam op de lopende band.
Ineens hoor ik de man achter me iets zeggen.
Ik kijk om.
Hij staat tegen het blikje bier te praten, als een verslaggever, die in een microfoon praat:

"Ja... ik sta hier in de rij bij de kassa..."

Geweldig!
Ik kan een glimlach niet bedwingen.


Nog een minuutje later zegt hij in de "microfoon":
"Ja lieve luisteraars, daar ben ik weer... ik sta nog steeds in de rij bij de kassa van de supermarkt..."

Een geweldige, ludieke verslaggever. Hij kan wat mij betreft meteen bij RTV Noord-Holland...

.

21/02/2011

Powetiese meerwaarde

.

Soms, heel soms zou meneer Aap meer willen dan het leven dat hij nu leidt. Meer dan een beetje aanrommelen met zijn Vriendin. Meer dan elke dag naar het werk in het Provinciehuis.
Meer dan samen met zijn vrienden naar Honkbal gaan.
Gewoon, een soort van “powetiese meerwaarde” zoals hij het zelf noemt.


Maar ja… als hij er dan voor gaat zitten en denkt aan wat die powetiese meerwaarde dan zou kunnen inhouden, dan weet hij het eigenlijk ook weer niet.
Is het een kerk, misschien?
Gruw, gruw… nee, hij moet er van bibberen. Zo erg is het nou ook weer niet met hem gesteld.



Wil hij misschien vaker naar de kroeg? Maar nee, ook dat stuit hem tegen de borst: al die dronken lalleballen, die eigenlijk niets te vertellen hebben en maar op je schouder slaan, dat jij de beste vent van de hele wereld bent. Ja, daaahaaag, de groete…! 
Hij komt er niet uit.

Tot…



Op een dag ziet hij het kleine gezin van de overburen. Ze zijn in het Vondelpark aan het picknicken. Het ziet er zo mooi uit. De kleine die vol vertrouwen en liefde naar zijn papa opkijkt.
Papa, die een lied voor hem zingt over de liefde. Papa, die hem door dik en dun altijd zal beschermen en waar hij zich zo veilig en vertrouwd bij voelt.
En mama, die gewoon een beetje lekker zit te zitten. Ze hoeft niks, dan alleen maar hier te zijn; bij haar man en kind.

Tja… dan weet meneer Aap dat hij dat ook wil: een gezin. Een echt gezin. Dat bij elkaar hoort. Dat op elkaar let. Dat samen eet en samen slaapt. Morgen maar eens aan Vriendin vragen, wat zij er van vindt…

© Marlou Witzel




(Ditzelfde bericht is ook te lezen bij Wordpress: *klik*)


.

20/02/2011

Even uitproberen...

.


Na 25 recepten voor Meatless Monday mogen jullie het verder zelf uitzoeken. Op internet zijn zoveel vegetarische recepten te vinden, dat je er zelfs iedere dag wat van kunt creëren voor de rest van je leven en nog 50 jaar daarna...
En, zal ik nu eindelijk eens een geheim vertellen: eerlijk gezegd houd ik helemaal niet zo van koken! Ik vind het saai en ik krijg pijn in mijn rug van lang aan het aanrecht staan.


Zo... Dat is er uit! Dus... verwacht geen recepten meer van me, tenzij ik iets subliems tegenkom! Een subliem soeprecept voor mijn soepfanaat bijvoorbeeld...


't Is mooi 'weest: ik ga me met andere dingen bezig houden.


Dit bijvoorbeeld:

Sinds een tijdje heb ik behoefte om vreemd te gaan.
Haha... neehee, hoho... niet wat jij bedoelt!!

Het gaat om het bloggen.
Ik ben sinds een tijdje aan het "spelen" bij Wordpress.



Na heel wat gepiel en gesleutel heb ik het eindelijk een beetje in de vingers en wil jullie het resultaat laten zien.
En heel graag lees ik jullie mening.

Zal ik overstappen naar Wordpress???
Of...
Zal ik bij Blogspot blijven ??

Klik op: http://ikkanvliegen.wordpress.com/ en wil je het dan even bekijken?
Er staan maar vier berichten op, die ik al eerder bij Blogspot gepubliceerd heb, dus je hoeft alleen maar een beetje naar beneden te scrollen... enne... laat je daarna weten, wat je er van vindt?

.

17/02/2011

Graf te Rekem

.

We gaan weer naar huis. En hoe kun je dat beter doen dan via België.
Eens zag ik bij onze Klaproos zo'n mooi blogje *klik* over het begraafplaatsje van de psychiatrische kliniek in Rekem. Dat wilde ik dat wel eens met eigen ogen zien.



Mooier dan Klaproos kan ik het niet verwoorden:

“Probeer je dit eens voor te stellen: je wordt geboren, met psychiatrische stoornissen.  Je ouders en familie weten geen raad met je en plaatsen je in een instelling, trekken vervolgens hun handen van je af en willen niks meer met je te maken hebben, soms ook uit schaamte en voor de rest van de leven zit je in een "gesticht" onder de hoede van vreemde mensen, die je familie worden.
Je woont en leeft daar waar de mensen wel lief en goed voor je zijn, maar de knuffel van een moeder, vader, broer of zus zul je nooit meer voelen.  Voor hen ben je dood… begraven tussen de bomen, die zacht je naam fluisteren.  De tand des tijds doet zijn werk en langzaam verweert je naam, je naambordje valt op de grond en roest weg. Het betonnen kruis wat je kreeg vergaat ook, en niemand zal ooit nog weten wie hier lag...wie deze mens was...”


Dank je wel, Klappert! Door jouw tekst en foto’s waren Henry en ik allebei geïntrigeerd en zijn we op zoek gegaan. We hebben een wegwerker naar het begraafplaatsje gevraagd. 
Ja, dat weet hij wel, waar al die verlaten en vergeten kindjes liggen…
Even later lopen we er rond. Ik krijg gewoon kippevel over mijn hele lijf, als ik tussen de kruisen dool.



Heel lang kan ik er niet zijn.
Laat de rust maar weerkeren daar in Rekem…
We lopen nog even langs de onthaal (=receptie) van de inrichting. “Nee…dâ goat nie he, ge kunt hier nie zomaar binnelope…”

Dan gauw naar Rekem voor een hartverwarmend bakske koffie. Met iets lekkers erbij…
Even bijkomen van de enerverende ochtend…



Graf te Blauwhuis.

Hij rende weg, maar ontkwam niet,
en werd getroffen, en stierf, achttien jaar oud.
Een strijdbaar opschrift roept van alles,
maar uit een bruin geëmailleerd portret
kijkt een bedrukt en stil gezicht.
Een kind nog. Dag lieve jongen.

Gij, die koning zijt, dit en dat, wat niet al,
ja ja, kom er eens om,

Gij weet waarom het is, ik niet.
Dat Koninkrijk van U, weet U wel, wordt dat nog wat?


Gerard Reve (1923-2006)
Uit: Nader tot u


 *klik* nog even op mijn Volkskrant Blog onder synoniem van 
Hetty Aandagt van een aantal jaren geleden...
2 maart 2011 houdt het VK-blog er mee op...

.

16/02/2011

Ave Maria...

.

Dat Limburg katholiek is, nou ja… dat weten we allemaal zo langzamerhand wel. Ik heb helemaal niks met de katholieke kerk of wat voor kerk dan ook, maar al die folkloristische dingen op bijna elk kruispunt vind ik wel grappig.



Daar ga je dan toch even bij stil staan. Al was het alleen maar om er een foto van te maken. Kan me eigenlijk niet gek genoeg zijn. 


...de sint pietersberg kon ik niet beschermen, maar over het plateau zal ik mij ontfermen...
Hoe verzinnen ze het??




Vanmorgen op het koor zongen we een Ave Maria van Gustav Holst en ik moest meteen aan deze fraaie dame denken, die minzaam op ons neerkijkt in een soort van grot in de buurt van Bemelen. 




Zij staat daar maar te staan en veel  mensen komen daar een kaarsje branden en een weesgegroetje bidden: “wees gegroet Maria vol van genade…”



Ja… zo ken ik er nog een paar.
Maar goed, als mensen daar hun heil in vinden, dan is daar natuurlijk niks mis mee.
Ik vind het echter je reinste folklore en als ik het Ave Maria zing, dan voel ik me ongeveer zo:



Zie je die ene, met dat decolleté? Dat ben ik!
Ahahahave Maria…
Bénedictus tu etcetera…

Het schilderij van de nonnetjes is van Judith Stam *klik*





.

15/02/2011

Lama in Geulhem

.

Loop ik hier rustig in mijn eigen omheinde tuintje zie ik inene twee van die westerlingen.
Affijn.. ik er naar toe...
Sjokkesjok... haasten doe ik me nooit.



Die vrouw zit me daar toch te lokken! "Kom dan" zegt ze met zo'n suikerzoet stemmetje...
En dan... "Komkomkommertje..." 
Tja... dat laat ik me geen twee keer zeggen. Ik ben natuurlijk niet nieuwsgierig. Maar ik wil wel alles weten en sta overal met mijn neus bovenop en eerste rang!


Mmmm, ze zien er wel aardig uit, die westerlingen. Begint me die man ineens: "Wie schoan os Limburg is" te zingen. Mooie stem heeft-ie. En zuiver op z'n Limburgs met zachte g en al... Ik ga er nog iets dichter naar toe, want dit is wel heel bijzonder.


"Dag meneer, zal ik de tweede stem er bij gaan zingen, of heeft u onoverkomelijke bezwaren? Wij Lama's zingen namelijk niet altijd even mooi. Het mag wel eens een bietsje vals klinken. Maar het is wel vanuit het hart, dus...


Ach... als u niet wilt dat ik meezing... dan luister ik toch alleen maar. Ja meneer, u heeft een mooie tenor. Of is het een bariton? Die snor van u... is die echt? En dat haar op uw hoofd? Helemaal van uwzelve?"



14/02/2011

Wie schoan os Limburg is...

.


Wat is het heerlijk om wakker te worden met het gebeier van de torenklokken op een mooie zondagmorgen in het Zuid-Limburgse land…
En als je een uurtje later door het land fietst … hoor! Daar klinken ze weer: Bim Bam. Bimmele Bom.
Sommige mensen denken dat ze “Kom Kom” horen, maar daar doe ik niet aan! 
Stel je voor, dat ze je er houden...
Kijk eens daar in de verte… de toren van Berg en Terblijt, het dorpje, waar we het afgelopen weekeinde hebben gelogeerd…
Daar komt het sonore geluid vandaan, helemaal over de velden naar mijn oren.



De torenklok zong wat ze kon
De vlaggen hingen uit
De bruigom was de lentezon
en Limburg was de bruid

En natuurlijk zingen we luidkeels het Limburgs volkslied:

    Wie schoan os Limburg is
    Begrip toch nemes
    Allein de Zuderling
    Dae Limburg leef is.
    Want door de jaore heen
    Bleef Limburg onbetwis
    Dat stukske Nederland
    Dat 't schoanste is.
    
Dat krijg je met een verloofde die zijn jeugd in Limburg heeft doorgebracht…
Dwars door de velden, omhoog en omlaag…
En ineens gaat Henry vol in de remmen en zingt: 



Kniele kinder veur ’t kruus 
Datste allein in Limburg nog
Langs elke zandweeg zuus


Heerlijk Limburg. Misschien ga ik er wel eens een keer een boerderijtje kopen...
Kom je dan logeren?

.



10/02/2011

Rietveld en de poëzie




hij vindt zijn stoel zo mooi
dat hij er niet in gaat zitten
maar er tegenover


(Haikoot)

Dit gedicht slaat helemaal op de Rietveldstoel die Henry in 1990 via de officiële bouwtekeningen gebouwd heeft. 

Maanden heeft hij er aan gewerkt: de gebruiksaanwijzing doorgespit, alles op precies de juiste lengte afgezaagd, de kleuren gemengd tot ze de exacte Gerrit Rietveld kleuren hadden. Geschuurd en gelakt, nog eens geschuurd en nog eens gelakt en gelakt en toen…


voilá!




De officiële Rietveldstoel bevat aan de onderkant van de zitting een gedicht van Christian Morgenstern. Zo heeft Gerrit Rietveld dat bedacht.
Dit is het gedicht:


Gisteren heb ik een kopie van het gedicht aan vriendin Ellen gegeven, want… ook zij heeft sinds kort een Rietveld stoel in de kamer staan.


Nu kan zij het gedicht van Morgenstern er onder plakken. En er daarna een likje lak overheen doen...



“wenn ich sitze, möchte ich nicht

sitzen, wie mein sitzfleisch möchte
sondern wie mein sätzgeist sich,
säsze er, den stuhl sich flöchte.”


De vertaling van Google:

wanneer ik ga, wil ik niet
zitten, als ik zou willen om stil te zitten
maar als mijn sätzgeist aan
säsze het, de stoel is flöchte

Ja... dahaaag!
Dus… les van vandaag: niet altijd maar gaan vertalen.
Laat een gedicht van Christian Morgenstern zijn voor wat het is.
Want… de meeste van zijn gedichten zijn “nonsens-gedichten” en gewoon niet vertaalbaar...

Een vrolijk en "nonserig" weekeinde allemaal…

(foto's: Henry Kloostra en Ellen Trijbetz)



09/02/2011

Gooische meiden

.

Als ik mijn slaapsituatie bespreek in de pauze van de koorrepetitie vertelt Wil, wat zij altijd doet, als ze de slaap niet kan vatten: ze stapt het bed uit en zet een kopje thee. Daarmee gaat ze naar de woonkamer en nestelt zich op de bank.
Van haar zoon heeft ze op DVD alle afleveringen van "Gooische Vrouwen" gekregen.
Daar gaat ze dan een aflevering van bekijken. Daarna duikt ze weer onder de wol en valt in geen tijd heerlijk in slaap.
Of ik die DVD's van haar wil lenen?
Nou... ja, doe maar. Ik heb er destijds helemaal niets van gezien, omdat ik dacht, dat zoiets niets voor mij was. Ook had ik niet zo'n zin om me langdurig vast te pinnen aan een serie.

's Middags brengt Wil de DVD's naar me toe en dezelfde nacht kijk ik naar aflevering nummer 1.
Dat ik het allemaal toen niet gezien heb! Heerlijk!!! Ik lig regelmatig in een deuk. Een geweldige serie: het is een grappig verhaal, er wordt heel leuk in geacteerd en het ziet er prima uit...enig!
Eén aflevering en dan duik ik weer mijn warme bedje in en wat denk je?
Als een marmot!



Die Wil... wat fijn, dat ik de DVD's van haar mag lenen. Ik lig niet meer te woelen en te malen midden in de nacht. Ben je belatafeld... ik ga eruit! Een koppie thee en op de bank onder een warme plaid met "Gooische Vrouwen".

Echt een aanrader...

.