17/02/2011

Graf te Rekem

.

We gaan weer naar huis. En hoe kun je dat beter doen dan via België.
Eens zag ik bij onze Klaproos zo'n mooi blogje *klik* over het begraafplaatsje van de psychiatrische kliniek in Rekem. Dat wilde ik dat wel eens met eigen ogen zien.



Mooier dan Klaproos kan ik het niet verwoorden:

“Probeer je dit eens voor te stellen: je wordt geboren, met psychiatrische stoornissen.  Je ouders en familie weten geen raad met je en plaatsen je in een instelling, trekken vervolgens hun handen van je af en willen niks meer met je te maken hebben, soms ook uit schaamte en voor de rest van de leven zit je in een "gesticht" onder de hoede van vreemde mensen, die je familie worden.
Je woont en leeft daar waar de mensen wel lief en goed voor je zijn, maar de knuffel van een moeder, vader, broer of zus zul je nooit meer voelen.  Voor hen ben je dood… begraven tussen de bomen, die zacht je naam fluisteren.  De tand des tijds doet zijn werk en langzaam verweert je naam, je naambordje valt op de grond en roest weg. Het betonnen kruis wat je kreeg vergaat ook, en niemand zal ooit nog weten wie hier lag...wie deze mens was...”


Dank je wel, Klappert! Door jouw tekst en foto’s waren Henry en ik allebei geïntrigeerd en zijn we op zoek gegaan. We hebben een wegwerker naar het begraafplaatsje gevraagd. 
Ja, dat weet hij wel, waar al die verlaten en vergeten kindjes liggen…
Even later lopen we er rond. Ik krijg gewoon kippevel over mijn hele lijf, als ik tussen de kruisen dool.



Heel lang kan ik er niet zijn.
Laat de rust maar weerkeren daar in Rekem…
We lopen nog even langs de onthaal (=receptie) van de inrichting. “Nee…dâ goat nie he, ge kunt hier nie zomaar binnelope…”

Dan gauw naar Rekem voor een hartverwarmend bakske koffie. Met iets lekkers erbij…
Even bijkomen van de enerverende ochtend…



Graf te Blauwhuis.

Hij rende weg, maar ontkwam niet,
en werd getroffen, en stierf, achttien jaar oud.
Een strijdbaar opschrift roept van alles,
maar uit een bruin geëmailleerd portret
kijkt een bedrukt en stil gezicht.
Een kind nog. Dag lieve jongen.

Gij, die koning zijt, dit en dat, wat niet al,
ja ja, kom er eens om,

Gij weet waarom het is, ik niet.
Dat Koninkrijk van U, weet U wel, wordt dat nog wat?


Gerard Reve (1923-2006)
Uit: Nader tot u


 *klik* nog even op mijn Volkskrant Blog onder synoniem van 
Hetty Aandagt van een aantal jaren geleden...
2 maart 2011 houdt het VK-blog er mee op...

.

17 comments:

klaproos said...

héél indrukwekkend...
"indeed" ja marlou...
je hebt de sfeer juist gevangen...
ik voel ook weer een rilling over m'n rug lopen...
maar ook omdat het er zo .... mooi was.... de eenzaamheid goed te voelen en ook het verdriet...

je hebt er een héél mooi logje van gemaakt..

ik ben onder de indruk..

xxx

Han said...

Tja als er over gaat nadenken is het een verschrikkelijke gewaarwording. Je rest van je leven tussen de muren van het gesticht te moeten leven.

Jelle Droeviger said...

Wat weet een mens toch veel niet... Rekem, 't was mij onbekend. Er zullen vast wel vele Rekems zijn, weggestopt in verlaten gebieden.

Gerard Reve, deze meester, deze volksschrijver, deze waarachtige kunst-artiest, weet het mooi te zeggen: De eenzame dood van een jongeman.

Don McLean zingt in The Grave (that they dug him) over net zo iets.

Jelle Droeviger.

Di Mario said...

Heel indrukwekkend. In ben geboren in een dorp waar ze een psychiatrische instelling hebben en met een instelling voor verstandelijk beperkte mensen. Ik heb bij die laatste jarenlang vrijwilligerswerk gedaan. Daar zitten inderdaad mensen bij die er bijna hun hele leven wonen.

Love As Always
Di Mario

Marjolijn said...

Je hebt een mooi log van gemaakt, van een enerverend bezoek aan Rekem.
Ik kan me voorstellen dat je er niet lang kon zijn, en echt even moest bijkomen.

Fijne vrijdag en op naar een heerlijk weekend.

John said...

Zonder de liefde van je ouders, opgeborgen in een gesticht.. Ik kan het me niet voorstellen hoe vreselijk dat moet zijn. Elk kind heeft die warme knuffel nodig, die aai over z'n bol..

Gerard wist het ook mooi te schrijven!

Lutje said...

Ik ken dit maar al te goed allemaal, mijn oom woonde daar op 't gesticht....

Lutje said...

effe erbij zeggen dat hij in die villa daar woonde, hij was er wat baas en hoofdverpleger...

gerdaYD said...

Héél indrukwekkend! En zo zie je maar dat door het internet schitterende interactie tussen mensen kan bestaan!
Merciekes voor je Limburgverslag, zónder Belgenmoppen! *wink, big smile*
En voor deze knappe rêverie van Reve!
En nu... aan de soep hé lieve Marlou, de kippensoep wel te verstaan... hoewel? Jij en kip??? Hihi.

Sjoerd said...

GFoh, ik ben daar nog nooit geweest en dat is in principe ook dichtbij. Heb je iets aan coordinaten, of een stukge google maps waar dat te vinden is...

Fluitenkruid said...

Op het terrein van P.Z. Vogelenzang is ook zo'n klein begraafplaatsje, daar hangt ook zo'n naargeestige sfeer van verdriet.
Goed om hier eens bij stil te staan lieve Marlou x

Ineke said...

Wat hebben klappertje en jij daar mooi aandacht aan besteed!
Zo worden al die verlaten en vergeten kindjes mede door jullie weer uit de vergetelheid gehaald!

Dank voor je sneeuwklokjes, écht lenteachtig hé.
Maar die lente komt er ook beslist aan hoor, reken daar maar op!

Een heel goed en fijn weekend gewenst Marlou!

Dag, veel liefs, Ineke

Annet said...

Mooi van triestheid en schoonheid...en toch nog vrijdag: gedichtendag....dankjewel....

Een VRIJdag voor jou en je geliefden....

Annet>>>>>>>♥

Marjolijn said...

Fijn weekend meis, en veel plezier met de kids.

gerdaYD said...

Ik wist even niet waar Arend voor stond, gelukig heb je je lieve reactie ondertekend, lieve Marlou! *wink, big smile*
Zo te zien speel je weer op verplaatsting en ik hoop dat je er een reuzelol aan beleven zal, samen met je Henry!

Lutje said...

Nog een leuk weekend

Leibele said...

Het lijkt me een droom dat de opvoeders in psychiatrische klinieken, de surrogaat moeders, weel liefde geven. Het is reëeler te veronderstellen dat het helemaal niet zo is. Ik ken verhalen genoeg.