KUNSTLIJN GAAT NIET DOOR

Elk jaar is er bijna overal in Nederland een KUNSTLIJN.

Of het werkelijk overal is weet ik niet. Maar laten we zeggen: in Haarlem in ieder geval. Dan kun je een paar dagen lang langs allerlei ateliers van allerlei kunstenaars. Echt heel inspirerend en gaaf. Je komt op de leukste plekken en bij de leukste mensen. En je mag overal dus binnenkomen.

Maar ja... je raadt het al: dit jaar natuurlijk niet. Teleursteling alom, ook bij de kunstenaars. Geen bezoekjes mogelijk in de ateliers van onze favorieten Christine Peursum of Lenie Kamstra of Hannes. Echt heel jammer.

Er is wel iets bedacht en dat is dan wel heel erg fijn: in de VISHAL op de Grote Markt hier in Haarlem hangen een heleboel werkjes van een heleboel Haarlemse kunstenaars. Het zijn geen grote werken, want er is niet veel plaats.

Maar het is echt leuk om te zien. Je kunt zo binnenlopen. Kost niks. Je hoeft niet te reserveren. Wel een mondkapje op! En afstand houden, vanzelfsprekend!

Speciaal voor Edward heeft Henry een foto gemaakt van één van de kunstwerkjes:

3 D gemaakt door Erik van Straaten, een klein elfje van ongeveer 30 cm breed en hoog. Henry wilde het wel kopen, maar... eh... geen plaats in zijn kleine appartement.

Deze is voor mezelf... dit vond ik heel schattig. Dit haasje, met die tekst erbij. Foto is een beetje bewogen...

"Als kind had ik een haasje. Als ik verdrietig was moest ik prompt weer lachen wanneer ik naar zijn snoet keek.. hij glimlachte altijd.. Al die jaren heb ik 'm bewaard. Bij mijn laatste verhuizing ben ik 'm kwijtgeraakt."

De kunstenaar heet: Jos de l'Orme en het werkje is een lino-druk. Heel klein van 53 bij 47 m. Totaal dan hè, met lijst en al...

Op het internet vind ik nog een haasje van Jos. Hij heeft echt wat met haasjes...

Gratis!

Het hondje dat ik elke maandag uitlaat woont in een groot appartementencomplex. Waarschijnlijk 50 appartementen, als het er niet meer zijn.

Beneden in de hal staat een bankje, waarop  de bewoners zo nu en dan iets wat ze kwijt willen neerleggen: boeken, dvd's, tijdschriften. Omdat er zoveel mensen wonen is het altijd ook zo weer weg. Iedereen vindt er wel iets van zijn of haar gading.

Toen ik Lizzy maandag kwam halen zag ik een bakje met fruit op het bankje.

Er zat een briefje bij.

Ik zal de foto even iets dichterbij halen:

GRATIS. Going away for a week, please enjoy!

Toen we weer terugkwamen van de ronde om het Bolwerk stond het bakje er nog. Ik nam het mee naar boven. Misschien wilde Lizzy haar baasje het wel hebben? Maar nee... ze wilde het niet hebben.

En daarom... had ik gratis fruit. Heerlijk! Ik ben gek op fruit...

Dank je wel, buurman van Lizzy! Ik vind het geweldig dat u geen voedsel verspilt, maar het deelt...

Veel plezier on your holiday!

Ik voel me vrij...

Toen ik gisteren iedereen opriep om naar het museum te gaan waren er mensen die zeiden: ik ga nooit naar een museum want ik ga liever wandelen of ... ik ben liever in de tuin.

Natuurlijk! Doen!

Kan me niet schelen wat je doet, als je er maar plezier in hebt en niet bij de pakken neer gaat zitten.

Ik hou toevallig van wandelen én tuinieren én van naar een museum gaan. Het maakt me opgewekt en ik heb er zelf heel veel aan. Dus... zolang als het kan en mag ga ik naar musea.

Zoals naar het Museum Kranenburgh in Bergen. Ik wil twee dingen laten zien, want ik wil je niet overvoeren. Ik wil je alleen maar opwekken om fijne dingen te doen... het kan van alles zijn, als je je er maar goed bij voelt.

Ik begin met een filmpje. Die suppoost van gisteren is vandaag weer bezig hoor... Raar mens is dat toch:

De tentoonstelling in Kranenburgh heet "LUCHT" en bevat heel veel mooie kunst, die allemaal met lucht te maken heeft. Met adem en met vrijheid en licht. Zoals deze foto's van wolken in de lucht. Mooi, zo'n hele rij wolken...

Het zijn maar hele kleine werkjes. Allemaal foto's. Zou er best wel een aantal naast elkaar aan de muur willen. Ik heb er eentje uitgeplukt:

En tot slot het beeld van Pauline Eecen. Zij is leerling geweest van Ossip Zadkine. Misschien ken je zijn beroemdste beeld, dat in de stad Rotterdam kwam te staan als teken van overwinning en vrijheid. Hier kun je dat beeld zien: Zadkine

Maar het gaat nu om het beeld van Pauline Eecen. Duidelijk een leerling van Zadkine:

Vrijheid! Libertad! Frihed! Frelsi! Etcetera...

Voel het gevoel maar. 

Gooi je armen in de lucht en zeg: Ik voel me vrij! 

Naar het museum

Ik hoop echt, dat we vanavond geen slecht bericht krijgen: dat er geen totale lockdown komt...

Want... gaan de musea dan ook dicht? Wordt ons al die mooie kunst onthouden?

Ik hoop het niet!!

De afgelopen tijd heb ik zoveel mooie dingen gezien. En dat doet me zo goed!

Ik pik er de komende week een paar uit.  Om te beginnen...

In het Stedelijk museum in Alkmaar is nu een tentoonstelling van kunst die een steenrijke man: Paul Rijkens, in de loop van zijn leven verzameld heeft. Een paar zalen vol met het ene nog mooier dan het andere. Kijk... hier is een mooie dame, die gewoon naast de open haard in het huis van de familie hing. Prachtig!!

Soms geneerde het bezoek zich, als het tegenover de blote dame aan de koffie zat.

Alles wat Paul Rijkens kocht (meer dan 300 schilderijen) hing in het enorme landhuis dat de familie bewoonde.

Zoals deze mooie van Leo Gestel, een schilder uit Bergen. Die eigenwijze suppoost kijkt of jij wel met je vingers van de kunst afblijft:

Als je zo'n mooi schilderij aan de wand hebt hoef je toch nooit meer een vaas met bloemen? 

Meneer Rijkens had wel kijk op kunst (én een dikke portemonnee!)

Een prachtige Jan Toorop... 

Laag water bij het kanaal te Veere, een schilderij uit 1910... 

Ik houd van deze kleuren...

Een pracht expositie. Tot 1 november, dus... wees er snel bij.

Ga er heen, als je in de buurt woont.

En als je niet in de buurt woont: zoek een museum op en laaf je aan de prachtige dingen die daar te zien zijn.

Zorg dat je in deze best lelijke tijd mooie dingen ziet. Geef je ogen de kost.

En hul je in mooie muziek: geef je oren de kost.

Doe alles, wat je stemming verhogen kan.

Mij bevalt het reuze goed... nou jij nog!

En ja hoor, we zijn er weer!

Heerlijk is dat toch: er even tussenuit.

Met m'n voordeelurenkaart van de NS naar Brabant, want daar woont ons Dienie en eens per jaar reis ik daar naar toe.

Een leeg perron...

En een lege trein. Nou ja... leeg? Er zit wel een gek mens in. Dat zit zomaar te knipogen. 

Aankomst 11: 27. Je kunt zeggen wat je wilt van de NS, maar... de tijd klopte tot op de seconde!

Hier in Deurne word ik opgehaald door onze eigen Dien. Je weet wel... die van Fliepflapfledderke... of zoiets. Klik hier maar even op, dan weet je meteen wat ik bedoel! 

FLIEPFLAP

(Doe je mee om het in de TOP 2000 te krijgen? Haha, jaaaa!)

Na de lunch met heerlijk zelfgebakken notenbrood gaan we met de jongens naar buiten. Wat kunnen die twee rennen!! En wat zijn ze braaf als ze even moeten poseren!

Kastanjes poffen, wijntje drinken, heerlijk eten, kletsen en lachen en zingen.

Altijd lol met Dien!

Dank je wel, vriendinneke...

Het was heel fijn en de volgende avond, weer thuis in mijn eigen stekkie, heb ik het lekkere eekhoorntjesbrood gebakken, dat jij voor me gevonden hebt en meteen in het bos hebt schoongemaakt.

En daarbij een heerlijk eitje van de Schijndelaars van vriendin Alexandra.

Ja echt: groene eitjes... En vers dat ze zijn!! Een delicatesse. Echt wel!

En ook heb iknog van die mooie grote pompoen, die ze meegaf, pompoensoep gemaakt. 

Bijna net zo lekker als knolselderijsoep...

Al het goeie van het Brabantse land!

Even pauze

Lekker even niks. Althans: op het blog. Want niks doen is niks voor mij. Ik doe van alles en nog wat en het liefste lekker buiten. Wandelen en fietsen. Fietsen en wandelen. Heerlijk!

Ik houd dus blog-pauze. En ... ik kom terug, als ik weer nieuwe ideeën heb. 

En in de tussentijd: blijf gezond. 

Houd afstand en schroom niet om gewoon je mondkapje te dragen! Bij de Zeeman hebben ze nu hele leuke... met tijgerprint of stippeltjes. De fijnste vind ik de gewone elastische zwarte. Staat mooi en zit altijd lekker. En... wasbaar!

De wegwerpmaskers gebruik ik niet meer. Ik zie er teveel op straat en in de bosjes. Overal liggen die krengen.

Blijf gezond! Dat is nog het allerbelangrijkste...

Droevige letters

Kunnen letters droevig zijn? 

Nee, op zich eigenlijk niet. Een A is gewoon een A en een Z is ook gewoon een Z. 

Maar een tekst kan wél droevig zijn! En óf een tekst droevig kan zijn...

Vorige week zag ik dit op een bankje in een van de Bolwerken, hier in Haarlem. Ik kon toen echter geen foto maken, omdat het zo regende en de letters niet goed te zien waren.

Gisteren zag ik ze weer. Het was droog en ik kon de letters lezen en fotograferen.

Ik werd er echt een beetje droevig van. Wat voor drama zit hier achter?  Heel erg goed is het nog steeds niet te lezen en daarom schrijf ik het nu over:

Celinio + Alisya Mama mist jullie heel erg veel

Ik beloof dat jullie terug komen

Liefs Mama + Kimo 27-8-20

Dan komen er meteen een heleboel vragen op me af:

Wie zou dat geschreven hebben? Wie zijn Celinio en Alisya? Waar zijn ze nu dan?

De letters zijn nogal heftig neergeschreven. De nood van die mama is hoog, ze is in de war, want ze mist haar kinderen.

Je kunt er van alles bij bedenken. Misschien is de mama iemand van wie de kinderen zijn afgenomen. 

En zouden de twee kinderen de tekst wel lezen? 

Zijn de kinderen dan nog steeds in de buurt om hun moeders hartekreet te kunnen lezen?

Misschien zoek ik er teveel achter, maar stel dat je twee kinderen hebt en die worden van je afgepakt... dan ga je toch alles doen om ze terug te krijgen?

En Kimo?

Ik denk dat Kimo de kat is. Die wil geaaid worden...

Ja toch?

Nog meer Stolpersteine in Seligenstadt

We gaan even terug naar Seligenstadt. Een mooie naam voor een stad waar het grote drama zich heeft afgespeeld.

Seligenstadt had een grote Joodse gemeente. Een mooie synagoge en ook een drukbezochte school, de sjoel. Er werd Joodse penicilline gekookt voor de vrijdag avond. Hier werd de sjabbes gevierd met kaarsen en challes. Hier speelden Joodse kindertjes op straat met hun vriendjes. Tot het noodlot toesloeg.

Hele families zijn hier uitgeroeid. Er zijn 97 struikelstenen verspreid over de hele stad, daar geplaatst voor de huizen waar ze gewoond hebben... de vermoorde mensen van Seligenstadt.

Bij Am Riegelsbach nummer 1 vinden we de struikelstenen van de familie Hainebach. 

Isidor, de vader, was meester-timmerman. Hij trouwde in 1909 met Amalia en ze kregen drie kinderen.:

Julius, Siegfried en Hedwig.

De oudste zoon Julius vertrouwde het allemaal niet zo en is op tijd gevlucht naar Amerika. Daardoor heeft hij het drama overleefd. 

Hij was pas 31 jaar dus nog volop strijdlust. Hij liet zich niet pakken... 

Zijn ouders, zijn broer Siegfried en zijn zus Hedwig, die toen een klein zoontje had: Salli, werden vermoord in Auschwitz.

Vermoord, allemaal vermoord, ook de kleine Salli...

"Zichrona Livracha"

 Isidor, Amalia, Siegfried en Hedwig én Salli 

(= jullie nagedachtenis is ons tot een zegen)

Varen, varen, over de baren...

Gisteren had ik een vaartocht over de wateren van Haarlem. Natuurlijk zou het leuker geweest zijn met een stralende blauwe lucht en een open dak, maar helaas... het regende pijpestelen.

Maar ondanks dat was het een hele leuke tocht! Zelfs met regen is de stad fotogeniek. Over het Spaarne voeren we eerst naar Molen de Adriaan.

Drup drup drup ging het op de ramen van het schip...

Maar binnen zaten we warm en droog... én met voldoende afstand:

Beetje ver weg, maar het ging prima!

Onze schipper vertelde enthousiaste verhalen over de Haarlemse gebouwen die we voorbij voeren.

Hier over de Nieuwe Gracht, waar vroeger de BAJA zat.

Of de kathedraal aan de Leidse Vaart:

En kijk... deze doorgang gaat naar mijn eigen grachtje: de Brouwersvaart. Het water was vroeger zo helder, dat het gebruikt werd om bier mee te brouwen...

Het was een hele leuke tocht, ondanks het pokke-weer.

Bedankt!

Het leuke van Facebook

Er is heel wat aan te merken op Facebook. Althans... veel mensen hebben er wat op aan te merken.

Maar over het algemeen heb ik er wel plezier aan. Zoals met het plantje dat ik heb kunnen ophalen bij "Gratis planten in Haarlem e.o."

Een schattig pannenkoekplantje, dat reuze z'n best doet om hier te groeien...

Kijk maar... zo kreeg ik het plantje mee. In een klein glazen potje. Vier blaadjes zaten er aan.

En inmiddels is het mooi gegroeid en zitten er tien blaadjes aan en is de elfde op komst. Echt lief.

Ik zag een soortgelijk plantje bij de uitverkoop (!) van de Sissy-boy: 26 euro vroegen ze ervoor. Ja daaaag. Mooi niet! 

Ik ga mijn eigen plantje koesteren en vertroetelen. Zo... dat het er uiteindelijk zo uit ziet:

Groei groei groei!

En verder kreeg ik, ook via Facebook, een mooi boekje toegestuurd.

Facebook vriend én Amsterdamse kunstenaar, Melle Hammer, had het boekje vormgegeven en ook de typografie gedaan en zei, dat als je het wilde hebben je alleen maar een berichtje hoefde te sturen.

Heb ik gedaan.

De volgende dag had ik het in huis.

Het is een dun boekje, maar er staat een heleboel in. 

De samensteller, Frans Oosterhof, had tijdens de intelligente lockdown heel veel schrijvers en kunstenaars uitgenodigd om één lange zin te schrijven. 

En die staan dus nu allemaal in dit bundeltje.

Ook Melle heeft een lange zin in het boekje.

Kijk maar:

Misschien denk je..  daar staat toch geen zin?

Nou... echt wel. Er staat een hele lange zin: JIJ. 

Misschien wel de mooiste zin van het hele boekje...

Dank je wel, Melle Hammer.

Dag boom van de achterburen...

Gisteren was ik bij Jaapje. Hij is de nieuwe kat van de achterbuurvrouw en ik mag deze week op hem passen.

Net op het moment dat ik zijn bakje wilde vullen zag ik, dat er een jonge knul in de Esdoorn van de buren was geklommen: een joekel van een boom, die er al staat, zolang als ik daar woon. Ik denk wel langer: 50 jaar?

Mijn achterbuurvrouw voelt zich altijd alsof ze in een bos is, als ze op haar balkon zit en zo lekker de bladeren inkijkt. Lekker vrij ook... geen inkijk. 

Maar nu... de boom gaat er uit. Ik sprak één van de werklui, die daar bezig is: 

"De boom is aan de onderkant helemaal verrot! Eén fikse storm en je kunt het wel schudden."

In 50 minuten tijd had deze jonge knul, sterk en lenig, de boom geveld... Daar kon de boom niet tegenop. 

Het lichtblauwe muurtje hoort bij mijn tuin. Ik bewoon de beneden verdieping. Het dakje naast de boom is het dak van mijn veranda. De boom was al bezig om de veranda te ondermijnen...

Er komen nieuwe mensen in het huis te wonen en die pakken meteen ook de tuin aan.

Ik mocht nog even de tuin van de buren in om een laatste foto van de boom maken. 

Voor de achterbuurvrouw:

Vanuit mijn eigen tuin ziet het er nog even zo uit, totdat ook de laatste stronk verwijderd is. Ik heb er maar even een rand omheen getekend, want aan mijn kant staat er nogal wat voor.

Aan het eind van de dag, als ik Jaapje binnenlaat en te eten geef neem ik nog een laatste foto vanaf het balkon:

Dag boom.

Dank je wel...

De POMODORO-techniek

De POMODORO-techniek?!

Ik hoorde er het eerst van via mijn kleinkinderen. Met de eerste lock-down moesten zij nogal veel thuis werken voor school. Dat was best lastig, want hoe moet je je concentreren, elke dag weer?? Maar... door de POMODORO-techniek was het alleszins te doen. En mede daardoor (en natuurlijk door de liefdevolle aandacht van hun moeder/mijn dochter Roosje) zijn ze fantastisch door deze vervelende periode heengekomen.

De techniek heet zo, omdat de bedenker, Francesco Cirillo, een kookwekker in de vorm van een tomaat gebruikt! 

Komt-ie: misschien denk je wel eens bij een klus: hoe lang ben ik nu bezig, ik heb geen zin meer... ik ben futloos... Mijn kleinkinderen in ieder geval wél en ikzelf ook: ik zit soms veel te lang achter achter de computer. Daarom dus!

Wat kun je dan doen? Dan zet je een kookwekker op 25 minuten. Ja echt!

Na 25 minuten intensief gewerkt te hebben neem je een pauze van 5 minuten. Tijd voor koffie, of de vier-minuten-workout of wat anders, als het maar iets anders is.

Daarna ga je weer aan de slag, 25 minuten. En daarna weer een kleine pauze.

Als je dit 4 keer gedaan hebt neem je een langere pauze. Je zult zien... je gaat veel energieker te werk, veel efficiënter. En je krijgt er nog lol in ook! Ik vind het een geweldige techniek en gebruik 'm dus dagelijks...

Hier nog een overzicht:

Inmiddels zijn er heel wat studenten, die de techniek gebruiken: vooral zij die moeite hadden met lang achter elkaar doorwerken. 

Nog één keer op een rijtje:

1. Besluit welke taak je gaat doen
2. Stel de kookwekker in op 25 minuten
3. Werk aan de gekozen taak tot de wekker gaat
4. Neem een korte pauze
5. Elke vierde "pomodoro" neem je een langere pauze (tussen de 15 en 30 minuten)

Werkt als een tierelier!

Meer lezen?

Klik dan op: POMODORO-techniek