31/05/2019

Pulletjes!

.
Omdat ik osteoporose heb (en dat zoveel mogelijk negeer) heb ik toch maar op advies van de fysio nieuwe nordic-walk-stokken gekocht, omdat je voor botdichtheid lekker veel dient te lopen...


Niet om te gaan sjeesen, maar om meer zekerheid te hebben en niet te vallen.
Ik loop vanuit mijn huis meteen rechtsaf langs het water van de Brouwersvaart, een fijn pad, richting Overveen.
En laat ik nou onderweg van die heerlijke dingen zien!
Ik word er helemaal blij van...
Pulletjes van de meerkoetjes, net uit het ei!
Daar kan ik dus uren naar kijken en als er een bankje staat ga ik een tijdje naar ze  kijken! 




Kijk toch eens hoe zorgzaam de oudertjes zijn...
Ze duiken diep weg om eten te zoeken voor de kleintjes.
Meerkoeten doen altijd heel lelijk tegen iedere andere zwemvogel die in de buurt durft te komen, maar die kleintjes... die zijn heilig!


Hier zit er eentje op het nest. 
Helaas heb ik niet echt een goeie camera, maar als je goed kijkt zie je het beessie zitten... heel geduldig.

Een heerlijke wandeling dus...

30/05/2019

Weer een munt!

.
Zoals je misschien wel weet (of niet, maar dan weet je het nu) heeft mijn dochter Roosje een twee-euro-muntstuk ontworpen...


Dat was 6 jaar geleden ter gelegenheid van 200 jaar Koninkrijk.
Een mooie munt: je ziet een lint en als je dat volgt zie je de koppen van de regerende vorsten met heel in de diepte de eerste koning, Willem 1 dus...
Het is overigens de eerste munt met de kop van onze koning er op.




Ik spaar niet veel, maar als ik een 2 euro  terugkrijg in de supermarkt of ergens anders dan kijk ik altijd of het eentje van Roosje is...
En vorige week... bij de Rataplan... BINGO!


Eenmaal thuis plakte ik 'm bij de verzameling...
Inmiddels heb ik er 7! Die ene die achter glas zit was die van het eerste slaan bij de Koninklijke Munt in Utrecht op 25 november 2013. Die blijft maar glimmen, net als ik, trotse moeder van Roosje!


29/05/2019

Extra Bezoek

.
Meneer Aap heeft een "daftige" tante en die net heeft gebeld, dat ze vanmiddag op bezoek komt.
Allemachtig: vanmiddag? Ja... vanmiddag! Dat kan niet...
Maar natuurlijk kan het wel en als een witte tornado raast Meneer Aap door het huis.
Alle rommel wordt achter stoelen en onder de bank gepropt.
De afwas wordt gedaan en na drie uur, jawel... na drie uur... is Meneer Aap klaar.
Hij gaat uitgeput op de bank zitten met een appeltje. Eigenlijk is hij zelfs te moe om te kauwen.
Hij neemt zich voor om voortaan meteen op te ruimen en niet alles een paar weken te laten liggen. Maar ja... zo'n voornemen had hij weken geleden ook en kijk eens wat er van terecht is gekomen! 
Hij alvast een fruitsalade maken. Zijn tante houdt weliswaar erg van gebakjes, maar hierin is Meneer Aap streng: geen suiker over de vloer!
Stiekem doet hij wél een scheutje wijn door de salade. Dat merkt ze vast niet en misschien wordt Tante er wat minder "daftig" van...


Precies om drie uur gaat de bel en staat Tante op de stoep.
Het lijkt of ze minder "daftig" kijkt en dan ziet Meneer Aap ineens een heel geinig koppie achter Tante vandaan komen... het steekt zijn tongetje uit...




Hij is blij met het extra bezoek, hoewel... die wijn in de fruitsalade maakt de tongen los en Extra Bezoek stelt honderden vragen:

Heb je een Solex?
Hoe oud ben je?
Heb je een schommel?
Hoe zitten die gympen?
Hoe heet je moeder?
Heb je een kind?

Ook zit het Extra Bezoek steeds aan de lichtknopjes. Licht aan, licht uit.
En het gekke is: Tante zit er heel vergenoegd bij te kijken.
Ze vindt de vragen leuk... ze lacht als de lampen aan en uit gaan.
Tante vindt alles best.
En als ze haar fruitsalade (met wijn!) op heeft doet ze een slaapje op de bank.
Meneer Aap gaat met Extra Bezoek de tuin in.
Samen klimmen ze in de hoogste boom en als ze ondersteboven hangen krijgen ze de slappe lach...



Het leven is zo gek nog niet!



28/05/2019

Juultje van Pingelen

.
Op de gave elpee van Jules de Corte, die ik een tijdje geleden van Henry kreeg staan schitterende liedjes...
En ik kan ze bijna allemaal meezingen omdat het onze eerste plaat was, vroeger in mijn ouderlijk huis. We zongen ze allemaal mee. Mijn zus Aja ook! 


Eén van de liedjes is Juultje van Pingelen.
Gisteren had ik het liedje weer eens in mijn hoofd.
Het ging er maar niet uit.
Dat noemen ze een "oorwurm"...
Maar ik had geen gezicht als een oorwurm, hoor.
Ik werd er vrolijk van en zong het bij het aankleden en bij het tandenpoetsen en bij het gras maaien en puf puf... toen vond ik het wel genoeg en dacht: ik ga Juultje maar weer eens opzoeken.
Heel grappig, dat meerdere mensen het liedje gezongen hebben.
Gerard Cox bijvoorbeeld. En Adèle Bloemendaal. 
En... Robert Long en Bram Vermeulen.
En laten die twee laatsten nou favorieten van mij zijn.
Vooral Robert Long, met die mooie stem.
Allebei leven ze niet meer, helaas...

Maar hier zijn ze dan met: Juultje van Pingelen. 
Het filmpje is niet zo scherp, maar het geluid is prima...
En met het Metropole Orkest!



Maar misschien denk je... hoho... ik wil Jules zelf horen zingen...
Dan moet je hierop klikken. Geweldig! En wat een soepel pianospel:




27/05/2019

Nieuwe computer

.
Mijn oude computer was echt " dood" en zelfs mijn verloofde, die toch een behoorlijk goeie student aan huis is, kon 'm niet meer aan de praat krijgen.
Hij is bezig om autopsie te plegen, want we willen wel weten waar het ding aan overleden is. 
Maar... gelukkig... ik heb weer een nieuwe computer!



Een prachtige ASUS... dank je wel, Henry!
Mijn oude oom Arie zei, als iets het goed deed, dat het dan liep als een naaimachientje. 
Nou... ik kan je zeggen: mijn nieuwe laptop loopt als een naaimachientje. Lekker snel en alle naadjes passen precies.
De foto's en dokumenten zijn gelukkig gespaard gebleven (ook dankzij mijn student aan huis...) 

Ik kan dus weer bloggen!
Iemand zei, dat je ook kunt bloggen met een i-Pad. Dat geloof ik best graag... maar mij lukt het niet.
Of in ieder geval niet helemaal...
Ik ben heel gelukkig en blij, dat alles het weer naar behoren doet en hoe! Lekker snel en pittig.




19/05/2019

Kapoerewiet!

Chips!

Computer kapoerewiet.......
Ik kan niet bloggen...
Chips en nog eens chips... shit kan ook, trouwens.

Groetjes van Marlou

17/05/2019

De Houtvaart en het uitzicht

.
Iemand vroeg of ik ver moest fietsen voor mijn fijne zwembad.
Nee! Helemaal niet... het is hier om de hoek. Ik zou er zo naar toe kunnen rollen...
Toen ik van de week 's morgens tijdens het "vriendenuurtje" mijn baantjes aan het trekken was zag ik de kathedraal vanaf het water en dacht meteen:
"Vanmiddag kom ik hier even terug om een foto te maken."

Dus... voilá:


Dit is dus míjn zwembad! Mijn heerlijke zalige Houtvaart.
En 's middags was het water 22,1!
De kathedraal aan de Leidsevaart is heel goed te zien.
Die strak-wapperende vlaggen zijn er speciaal om aandacht te vragen voor:

Klim naar het Licht.


Maar daar ga ik het een andere keer over hebben, dus... vooruit, nog wat foto 's van mijn zwembad en het bewijs van de temperatuur!...






16/05/2019

Wandelen in de Haarlemmerhout

.
Met Joke, één van mijn koorcollega's, heb ik van de week gewandeld.
Zij past regelmatig op honden en/of katten en omdat ik kouwe voeten had (nog van het zwemmen) vroeg ik of ik een keer mee mocht lopen. 
De hond van deze week heet Poe.
We hadden afgesproken om in de Haarlemmerhout te gaan lopen, een heerlijk oud bos aan de rand van Haarlem. Men zegt zelfs het oudste stadsbos van Nederland.
Waar spreken we af? 
Nou, eh... bij het bankje rechts van het pad vanaf het Houtplein.


Om half één was ik er...
Geen Joke, geen Poe.
Ander bankje misschien?


Nee hoor... geintje.
Natuurlijk was ze er, met Poe!


Wat hebben we lekker gelopen...
Poe is een hele lieve brave hond. Ze luisterde zelfs naar mij!


Die witte vlekken zijn lichtvlekken... en geen sneeuw... dus!
Ik vond het grappig dat Joke zei: we gaan de grote ronde doen.
Haha... na een half uurtje was ik al weer bij m'n fiets...
Maar goed, alles is meegenomen... dus ook dit half uurtje.
En m'n voeten? Die waren heerlijk warm geworden.

15/05/2019

Toon kado!

.
Gisteren kreeg ik van mijn vriendinneke Jetteke een kadootje:
Cappuccino bij Doppio in de Zijlstraat en samen deelden we een taartje.
Maar dat was niet alles: ik kreeg ook nog een klein boekje van Toon Tellegen...


Zo'n schattig boekje met zulke gave verhaaltjes...
Ik zal er een mini-stukje uit halen.

Hier is het verlanglijstje van Eekhoorn:

Verlanglijst.
Slaap, het geeft niet wat voor slaap.
Elke soort is goed.

De Eekhoorn

Dat was het...
Nou... vooruit... omdat het zo kort is, nog één ministukje:

Beste eekhoorn,

Op je verjaardag is er vast wel een grote taart.
Zou ik voor één keer die taart helemaal alleen mogen opeten?
Bij voorkeur honingtaart.
Iedereen mag kijken.
Ik zal hem zó mooi en gulzig opeten als nog nooit is vertoond.
Iedereen zal klappen en juichen, dat beloof ik je.
Daarna mag alles gewoon verdergaan (feliciteren, cadeaus uitpakken, dansen, afscheid nemen, zeggen dat het heel gezellig was, vragen wie er binnenkort jarig is, enzovoort).
Het is maar een wens, eekhoorn.

De beer

Leuk boekje, Jetteke... dank je wel! Ik ben toevallig gek op de dierenverhalen van Toon Tellegen.
Precies 10 jaar geleden kreeg ik van Roosje het boek (inmiddels stukgelezen) "Misschien wisten zij alles al", ook van Toon Tellegen dus...


Wat ben ik toch een gezegend mens...




14/05/2019

Zwemmen in de Houtvaart

.
Ja... Gelukkig! Het is weer zover...
Ik heb gisteren voor het eerst weer gezwommen in mijn geliefde buitenzwembad: De Houtvaart.
Wat was dat ontzettend lekker... beetje koud, oké, dat wel, maar als je eenmaal door bent, dan vergeet je dat snel.
Ik bouw het lekker op: gisteren 200 meter gezwommen en vandaag ga ik er  300 zwemmen...
En zo zwem ik elke dag ietsjes meer, tot 1 kilometer. Dat zijn 10 banen, een half uurtje zwemmen.
Meer hoeft van mij niet.
De foto is van een paar weken terug. Alle eendjes...


Na afloop moest ik wel weer warm zien te worden, maar gelukkig was het maandag: mijn hondjes - uitlaat - dag.
Gisteren had ik er ook nog een logeetje bij: het zusje van Lizzie.
Net zo'n braaf hondje als "mijn" brave hondje...
Ze luisterde goed en ik kon haar los laten lopen.


Straks weer zwemmen en om warm te worden ga ik daarna NIB doen. Reken maar dat ik het dan niet meer koud heb!

13/05/2019

In de man zit nog een jongen

.
Gisteren was ik jarig (nog bedankt voor de felicitaties!) en kreeg ik van Henry een prachtig boek.
Het heet: In de man zit nog een jongen en het is de biografie van Willem Wilmink, geschreven door Elsbeth Etty.
Mijn favoriete dichter en liedjesschrijver! 
Wat een heerlijk kado, voor heel veel uurtjes lezen en nog eens lezen...


Tijdens het lezen wordt mij wel duidelijk dat Willem Wilmink helemaal niet zo'n gemakkelijke, leuke man was.
Hij schreef dan weliswaar soms heel gemakkelijk en leuk, maar dat komt dus... omdat het kind nog steeds in hem zat.
Zoals wij allemaal een kind in ons hebben.
Hier is het jochie, waar in de biografie over gesproken wordt.
Het ventje dat getekend werd door een bombardement in de oorlog, maar door zijn ouders beschermd werd... en uren met zijn favoriete speelgoed, zijn bromtol kon spelen...


Ook al kom je Willem in het boek tegen als een man, die slecht tegen kritiek kon en graag in het middelpunt wilde staan... toch hou je van die man. 
Om wat hij kon.
Om wat hij op papier heeft gezet.
Om de humor en de mooie taalvondsten.
Ik vind het een geweldig goed boek.


Geschreven dus door Elsbeth Etty.
Zij op de foto links en Willem rechts.
Willem is in 2003 overleden. Veel te jong, pas 67 jaar. 
Hij was bevriend met Herman Finkers (ook een Twent) die een mooi lied geschreven heeft voor zijn "lieve, dode dichter"



Dat boek... dat is zo mooi!
Ik ben er heel blij mee, Henry!


10/05/2019

12 mei 1946...

.
Het is 12 mei 1946... 
De zon schijnt, want het is Moederdag en dan moet de zon schijnen. 
Dat is een afspraak van de natuur: op Moederdag schijnt altijd de zon!
Die middag om 4 uur word ik geboren. Ik weet er natuurlijk niks van.
Het gebeurt gewoon en ik adem en daarna schreeuw ik het waarschijnlijk uit, ook dat moet, anders is er iets niet goed.

Het is 12 mei 1946...
De zon schijnt en de kikkertjes in de Waver zijn volop aan het kwaken.
De weilanden zijn vol met pinksterbloemen.
En aan de oevers van het watertje groeien gele dotters.
En dat allemaal op die ene dag in mei.


Een zondagskind! Toen al...


09/05/2019

Post uit Japan

.
Laatst las ik zo'n geinig stukkie in de krant, dat ik dacht: dit ga ik even doorvertellen.
Het betreft post voor een hotel in Volendam: hotel Spaander.
Dat hotel krijgt elke dag, al 40 jaar lang, een brief van iemand uit Japan.
Inmiddels is het al een hele stapel:


De briefschrijver, een meneer Kaor Yamamoto, schrijft al jaren hetzelfde op de voorkant van de envelop:
Aan Het meest kunstzinnige hotel van Nederland.


En dit is de inhoud van één van die handgeschreven brieven:

Dear Sirs
How are you and how is the weather
Thank you very much
-for sending me some informations
-the other day
Please give my best regards
-to all the members

Yours faithfully
Mister Kaor

De brieven zijn allemaal met ongeveer dezelfde tekst.
Veel variatie is er niet.
Dit is er eentje uit april 2018 en eentje uit oktober 2017

De brieven zijn wel eens teruggestuurd, maar meneer Yamamoto trekt zich daar weinig van aan en blijft gewoon sturen.
Op een dag komt journalist Lex Boon van het Parool achter het verhaal van de brieven aan hotel Spaander. Hij maakt een rekensommetje en komt op €4572,- aan postzegels. Dat is niet niks, dus... hij besluit om naar Japan te reizen om achter het geheim van de brieven te komen.
Wie is mister Kaor Yamamoto en waarom schrijft hij al die brieven?
Is het een gek of niet?
Het adres staat op de enveloppen, dus... húp! naar het dorp Iza op het eiland Shihoku.
Dat lijkt echter makkelijker dan het is, maar de aanhouder wint en de journalist vindt Mister Kaor na lang zoeken.

Het interview gaat natuurlijk met tolk.

"Er zijn veel dingen die we u willen vragen," zegt de tolk, die Kaoru heet.

"Kun je heel even wachten," vraagt Mr. Kaor. Hij loopt weer weg en komt terug met blikjes ijskoffie, die hij uitdeelt.
"Oké, waar zullen we beginnen," zegt de tolk 
"Heel erg bedankt voor alle brieven," zegt Chris, die volgens de afspraak als eerste het woord neemt.
"Dank je. Ik vind Holland erg leuk," zegt Mr. Kaor.
"Bent u er ooit geweest?"
"Nee, nooit. Ik stuur alleen brieven."
"Hoe kent u het hotel?" vraag ik.
"Ik ken het hotel niet."
"Maar waarom schrijft u dan brieven naar het hotel?" vraagt Kaoru.
"Er is een plek met de naam Volendam in Holland, daar schrijf ik brieven naar."
"Wat is de reden?" vraagt Kaoru.

"Er is geen reden," zegt Mr. Kaor. "Mijn verjaardag is op de 22ste, dat is waarom."


Voor een blogje wordt het een veel te lang verhaal.
Maar het is erg leuk om het artikel te lezen in het Parool. 
Klik daarvoor op: POST UIT JAPAN
Er staan ook foto's bij.
En dit is mister Kaor, getekend door Rinus van Hall, die mee was op de zoektocht naar de vasthoudende briefschrijver, die gewoon zijn brieven naar hotel Spaander in Volendam blijft schrijven, maar er verder niets van verwacht.



08/05/2019

Dag sportschool!

.
Sinds een jaar of 10 ben ik lid van een sportschool en ga ik twee keer per week met een paar vriendinnen sporten.
We fietsen 15 minuten, we roeien 15 minuten en we doen 15 minuten krachttraining.
Klaar! Hup! Naar de SPA en daarna aan de koffie.

Maar ja... mijn favoriete zwembad, de Houtvaart is weer open en gedurende vier maanden kom ik dan niet in de sportschool. Dat is €144,-  weggegooid geld! Zonde toch?

Dus... nu heb ik eindelijk besloten om de sportschool vaarwel te zeggen. 
Maar helemaal zonder beweging kan ik niet. 
Dus, naast het zwemmen, loop ik regelmatig een rondje en doe ik bijna elke ochtend mee aan NIB, oftewel: Nederland In Beweging op tv. Dat bevalt me prima: je doet een hele hoop in een kwartier.
En ook... bespaar ik een heleboel geld, want het kost me niks!


Ik ga niet meer terug naar die dure sportschool, maar trek mijn eigen plan. 
Mijn eigen beweegplan. Best trots op mezelf...



07/05/2019

Een hert in de tuin

.
Als we op vakantie zijn en we zien ergens een hert grazen, dan zijn we helemaal blij. Kijk daar! Een hert... Een HERT!!
Wat vinden we dat bijzonder... maar meestal zijn we te laat voor een foto.

Vorige week liep ik vanaf de bushalte naar mijn vriendin Jacobanita. En wat zag ik onderweg?
Dropjes???
Nee! Echt geen dropjes, maar... Hertekeuteltjes!


En daar waar hertekeuteltjes zijn zijn herten. Kan gewoon niet anders.
En ja hoor... Niet lang daarna, vanuit het raam bij Jacobanita: een hert in de tuin aan het grazen!


Die stond daar heel ontspannen te eten en toen ik naar rechts keek zag ik er nóg ééntje, die daar een beetje lag te soezelen. Je kon de ademhaling volgen, heel langzaam ging de buik op en neer. Precies zoals wij ook moeten ademen, willen we lekker ontspannen.


Na een half uurtje keek ik weer naar buiten. Krijg nou wat! Een hele familie!!
Die liggen daar gewoon een beetje te slapen en te herkauwen in de tuin.
Ik werd er helemaal gelukkig van.


Natuurlijk heb ik gegoogeld op "herten in Zandvoort" en kwam ik terecht bij de hertenfluisteraar, die elke ochtend de herten naar de duinen terugbrengt om te voorkomen, dat ze onder een auto komen.
In een klein filmpje hoorde ik, dat die ene, met dat ene gewei, die in de tuin bij Jacobanita ligt te slapen  "Lefty" wordt genoemd.

Hier is dat filmpje over Willem van der Sloot, de hertenfluisteraar van Zandvoort: