2022

Ja, dat we nu in 2022 leven is ons allemaal allang opgevallen. Eigenlijk wil ik het daar helemaal niet over hebben.

Maar... toeval of niet: dit is mijn 2022-ste blog! Dus... even een momentje om terug te kijken.

Mijn eerste blog schreef ik op 19 maart 2007. Even teruglezen? *KLIK*

Ik schreef het naar aanleiding van mijn borstkanker-situatie. Ik werd gescand, geprikt, geopereerd en bestraald en nu... 15 jaar later, jawel! ben ik er nog steeds en nog steeds "as clean as a whistle", oftewel: schoon!

Het was best een rare tijd. Een beetje eng zo nu en dan. Maar ik heb me er met hulp van heel veel lieve mensen dapper doorheen geslagen. Daar ben ik ze nog steeds dankbaar voor. 

Want je weet het: gedeelde smart is halve smart. Echt waar. 

VIER HET LEVEN! Ik kan het weten, want:

Al die 15 jaren heb ik met plezier geblogd. In het begin ging het natuurlijk over die borstkanker-situatie, maar daarna over allerlei onderwerpen. 

Gemiddeld 135 blogjes per jaar. 

Iedere werkdag begin ik na het ontbijt een beetje te kliederen op mijn PC. Soms gaat het gemakkelijk en andere keren voor geen meter.

Als het enigszins kan ben ik rond de koffie klaar en dan... buiten spelen!

Morgen blog nummer 2023... ik vraag aan Henry waar het over mag gaan. Hij zegt: "Doe maar iets over De Koepel!"

Nieuwsgierig? Kom morgen maar terug!

Oktober... borstkanker maand...

 

Ziehier mijn allereerste blogje over mijn borstkanker:

http://marlou-praathuis.blogspot.com/2007/03/borstkanker-10-december-2007.html

LEEF!

Terwijl het baasje van Lizzy, mijn lease-hondje op sterven ligt... vier ik het leven. Dat kan. Dat gaat gewoon hand in hand. Dus vandaag en morgen en de rest van mijn dagen daarna vier ik het leven.

En daarom dit: hier zijn alle vrouwen die ik persoonlijk ken, die volop en vol goede moed borstkanker hebben overleefd:

Mijn dochter Roosje... afgelopen zaterdag vierden we dat het alweer drie jaar geleden was, dat ze geopereerd werd en 33 bestralingen kreeg en nu: hop... LEVEN!

Dorien de T. mijn kweekschoolvriendin en nog steeds een fijne vriendin (alweer 55 jaar!) Geopereerd, bestraald en chemo. Still kicking, niet kapot te krijgen...

Mi amiga Jacobanita! Acht jaar geleden: 2013! Geopersereerd (zoals ze zelf zegt) en binnenkort 86 jaar. 

Mijn webbie Marjolijn: geopereerd, bestraald en chemo.

Mijn vriendin Riet David, die na 17 jaar nog steeds vrolijk rondhuppelt. Geopereerd en bestraald.

Mijn overbuurvrouw Corrie. Gelukkig mag ik elke dag even naar haar zwaaien en zij zwaait vrolijk terug. En achter haar woont een andere Corrie. Die zie ik na 15 jaar nog steeds lekker met het hondje lopen. 

Van mijn zwembad, de Houtvaart: Adrie, Cocky, Yoke en Clara

Dan heb ik nog twee Ineke's in de "aanbieding". Eentje van het koor en eentje van het blog (van tijden geleden)

We zijn er bijna: Gerda van mijn vorige koor, mijn achterbuurvrouw Janine, mijn nicht Lynda, plus een andere nicht, maar dan eentje van Henry: Vera en gisteren las ik bij mijn webbie Hélène, dat ook zij een ware borstkanker-overlevende is. 

Allemaal hartstikke gefeliciteerd met het leven. En last but not least: ikzelf!! Ik. Ja... IK! Geopereerd en 33 keer bestraald: in 2007 mocht ik het allemaal meemaken. 

Daarom ontroert het me, dat ik straks een half uurtje aan een sterfbed zit en daarna naar buiten mag en LEEF!

Sneeuw van gisteren

Dit is een oud verhaal. Maar ik heb er behoefte aan om het nog een keer te zetten.

Het gebeurde op 10 januari 2007

Het is achter de rug!!!

en

ALLES IS GOED!!!

Wat ben ik opgelucht en gelukkig.
De Poortwachter is schoon…
Champagne, Cava, Sekt und so weiter…

Vanochtend vertrokken we om 07:15 naar het Spaarne Gasthuis. 

Auto geparkeerd bij het zwembad en vol goede moed en optimisme in stevige pas naar "het" avontuur.
De portier zegt, dat we naar de 5de etage moeten. 

Daar worden we opgewacht, zegt ze.
Niets is minder waar: het lijkt of het is een ongeorganiseerd zooitje. Er is ook geen bed vrij.

Rita, die ook vandaag aan borstkanker wordt geopereerd, komt er bij zitten met haar zus. We mopperen met elkaar een beetje over de chaos. En de klok tikt de minuten door. Om 9 uur op de operatietafel???
Nu word ik toch wel zenuwachtig. Gaan we dat redden?
Ja hoor! Er komt een bed aangereden, ik moet een jasje aan en dan word ik naar de lift gereden. Henry mag met me mee tot de derde verdieping.
We zoenen en dan moet ik het helemaal overlaten.
Ik word verwend met een lekkere voorverwarmde deken, de anaesthetist zegt: "U krijgt zo dadelijk een mooie droom, waar wilt u naar toe? "
Ik zeg: "Naar een warm land, doe maar Zuid- f r a n k r " en dan is er niets meer.

Ik word wakker van iemand, die aan me zit te sjorren en die zegt: "Mevrouw Witzel, mevrouw Witzel, u mag wakker worden. De operatie is gedaan, alles is goed gegaan. De Poortwachter is schoon…"
Ik ben zo gelukkig! Ik lig met een grote glimlach op de uitslaapkamer.
Een pak van mijn hart. Geen okseltoilet!!

Henry wordt gebeld met het goeie nieuws en dan word ik naar de afdeling gereden. Ik heb geen pijn, maar ben wel een beetje high van de morfine en van het goeie nieuws!
Henry mailt aan vrienden en familie:

Wo, 10-01-2007, 11:14
Dag Mensen !

Buiten stortregent het, maar binnen :

BALLONNEN !!!
FEEST !!!

Zojuist gebeld door de chirurg van het KennemerGasthuis :
de poortwachterklier is schoon !
Geen uitzaaïngen daarin te zien ! Operatie prima verlopen !

Groet van
Henry.

Daar krijgt hij zoveel leuke, lieve en mooie reacties op, dat hij ’s middags de laptop meeneemt, zodat ik daar ook van kan meegenieten.
Roosje komt met een kistje mandarijnen. Baby Pier is ook mee. Die snapt er natuurlijk niet veel van.

’s Avonds komt Roosje nog een keer. Dit keer heeft ze Wijs bij zich. Die is behoorlijk onder de indruk. Ze reageert heel schattig.
Het is gezellig zo. Omdat we zo opgelucht zijn.
’t Voelt toch anders!!
Nu plak ik er nog 30 jaar aan vast. Zeker en vast…

(Naschrift: er volgden 33 bestralingen in het AVL, 5 jaar Arimidex slikken en na 10 jaar... geen controles meer en... nu: nog steeds alles goed!)

Hoera!!!!!

.

Dames en heren, leediez and gentlepiepel, jongs en meis...

Wat er gisteren is gebeurd...

Je houdt het niet voor mogelijk...

Werkelijk en heus waar...

Dit is de enige en zuivere ondeelbare waarheid:

Gisteren ben ik voor het laatst in het AvL geweest.

Het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis heeft mij 

OFFICIEEL EN VAN HARTE ontslagen!!!

Ik hoef er nooit meer naar toe.

Dag dokter Haas!

Dag beeldig werk van Maria Roosen!

Dag alle lieve bestralingsmedewerkers! Dag dokters en andere zorgers...

Dag allemaal...

Tot nooit meer.

Tot nooit meer.

Tot nooit meer.

Het is tijd voor CHAMPAGNE!

Wie komt het vieren?

Kom maar langs en dan proosten we op het leven.

.

De dokter belt...

(Uit: Praathuis, 19 maart 2007)

Een week later belt mijn huisarts op. Hij heet Flip, voor het gemak noem ik hem bij de voornaam.












Flip dus, belt op en zegt: "Er is iets ontdekt in je rechterborst. Kom nu naar me toe, dan verwijs ik je meteen naar het ziekenhuis voor verdere controle."
Ik fiets fluitend naar hem toe. Af en toe denk ik wel: Borstkanker....
Welnee, joh, niks ervan. Het is niet waar. Ik ben één van de gezondste mensen van Nederland, wat zeg ik: van Europa.
Maar nee, ik zit tegenover Flip en kan het formulier zien liggen, dat voor hem op zijn buro ligt. Ik kan goed op z'n kop lezen. Er staat (onder andere) Maligne.
Nou ken ik mijn talen en ik weet wel zoveel, dat "Maligne" boos betekent, of kwaad, of kwaadaardig.
Mij maken ze wat dat betreft niets wijs. Dat er iets aan de hand is weet ik nu ook wel. Zal ik nu ook wel dienen te accepteren.
Borstkanker... Hoe haal ik het in mijn hoofd. Dat is toch helemaal niets voor mij...
Ik fiets langs vriendin Riet, die 1 jaar geleden hetzelfde heeft meegemaakt. Helaas, niet thuis.
Dan fiets ik verder naar mijn zus. Wél thuis.
Ik hoor mezelf zeggen, dat er iets in mijn borst is ontdekt, dat er niet hoort te zitten.
Mijn stem klinkt vreemd. Moet ik huilen?
Nee, dat nou ook weer niet.
Maar er zit wel een brok in mijn keel, als ik het zeg.
Aja biedt aan om volgende week maandag mee te gaan naar het ziekenhuis.

Als ik thuis ben bel ik Roosje en Henry...











.

ANTHONI VAN LEEUWENHOEK

.















YES!


.