Vette, dikke mist.

Ik kan de koeien niet zien, maar wel horen.

Voor ik naar beneden ga zet ik de vloer op zolder “even” in de bootlak. Ik heb enorm veel energie!

De boekenkast ziet er goed uit. Hier en daar wat oneffenheden, die ik ga bijwerken. Ook het blad van het tafeltje neem ik mee in de kleur. De hoek is nu licht en ik vind het mooi.

Voor de lunch heb ik alle boeken schoongemaakt en weer terug op de droge planken gezet.
De gordijnen hangen weer op hun plek en het geheel ziet er fraai uit…















Om 14 uur ’s middags is de vloer op de slaapzolder nog heel erg kleverig. Ik hoop wel, dat ik er vanavond overheen kan lopen. Anders moet ik beneden slapen. Dat is op zich geen punt, maar mijn medicijnen liggen boven…
Hopelijk is het zaakje om half elf vanavond droog…
Ik doe in ieder geval de houtoven in de keuken aan, zodat het hier ook wat warmer wordt. Het is zeker 10 graden kouder dan eergisteren!

Om 17 uur loop ik naar de buurman. Ik mag even mailen en hij heeft een wijntje voor me.
Een mailtje naar Henry in New York…
En dan een half uurtje kletsen met buurman Fritz. Hij is een enorme ouwehoer, maar dat wist ik wel. Ik steek er toch wat van op: Obama heeft de Nobelprijs voor de vrede en een of andere Pool heeft ergens voor getekend. Ik moet thuis even kijken hoe dat zit. Soms is het wel lastig, dat je hier verstoken bent van alles.

Maar het heeft ook iets geweldigs: er heerst hier rust. Heerlijke rust…

HONEY, I'M HOME..!

.


Dag lieve lezers, ik ben weer terug van mijn heerlijke vakantie in Steiermark in het zuidoosten van Oostenrijk. Onze familie heeft daar een gezellig, klein huisje…



(De eerste avond voor het huisje)

Misschien weten jullie het nog niet, maar mijn moeder was Oostenrijkse. Rond 1910 naar Nederland gekomen. In 1932 een aantrekkelijke man ontmoet, terwijl ze allebei op de Kromme Rijn aan het kanoën waren. Later met hem getrouwd. En 5 kinderen gekregen.
Jaren geleden hebben ze dit huisje van onze Deens buren gekocht voor … 1500 gulden! Nog eens 15oo gulden voor een lapje grond eromheen en toen kon het grote verbouwen beginnen. Er was geen waterleiding (dus ook geen wc) er was geen riolering, geen electriciteit... Maar dat is in de loop van de jaren natuurlijk wel veranderd. Mijn ouders hebben er een heerlijk vakantiehuisje van gemaakt, waar we allemaal graag komen.
In 1997 zijn ze allebei overleden en sinds die tijd hebben wij, de kinderen het huisje in beheer.
Ik kom er een paar keer per jaar. Nu om het aan te sluiten: de waterleiding moet ’s winters helemaal afgesloten worden, anders vriest de boel kapot. En om een paar klusjes te doen: verf afkrabben, schuren, plamuren en schilderen.
Gelukkig heb ik ook nog een paar kleine wandelingen kunnen doen. Op 2000 m lag de sneeuw nog twee meter hoog, dus daar konden we helaas niet wandelen.



(Hoge sneeuw bij de Weinebene)

Maar verder waren er op 1000 meter in de buurt wel leuke nostalgische rondjes te maken.
Het weer was prachtig, de lucht helder en schoon.
Elke ochtend ontbijten op het balkon met zicht op de bergen van Slovenië en helemaal links de Hongaarse laagvlakte.



(Het uitzicht vanaf het balkon)

Elke dag gingen we koken op de houtoven, waardoor het huisje meteen lekker warm werd.
Soms ook buiten een vuurtje met een biertje erbij…
Ik ben helemaal herboren en uitgerust!


(Henry wil altijd van de berg af rollen!)

Heerlijk om er te zijn, maar ook heerlijk om weer veilig thuis te komen.
Want je weet het: zoals het klokje thuis klikt…

(met dank aan zus Aja voor de juiste jaartallen en het juiste bedrag van de aankoop van het huisje...)


.