Ja, ook een stukje over mijn zus Cecile.
Wie was Cecile? Cecile was mijn een na oudste zus. Zij is in 1939 geboren in Utrecht en was van het begin af aan een enorme spring in ’t veld. Beweeglijk en sportief. Ze kon enorm hard rennen en wilde altijd en overal de eerste zijn. Snel was ze.
Ook zij was heel muzikaal. Ze koos voor de cello. Echt heel goed is ze er nooit in geworden. Ze had te weinig geduld. Wilde steeds weer iets anders. Ze speelde overigens wel heel aardig op de piano. Beetje jammen en improviseren.
Ze beklom de hoogste bomen. Ze zwom in de diepste meren. Ze liep de moeilijkste routes 3 x in de tijd dat jij ze liep.
En… ze dacht heel snel.
Maar wat gebeurde er… Wanneer werd de hoogste boom onbereikbaar, het diepste meer te diep en de moeilijkste route niet meer begaanbaar?
Dat gebeurde toen ze al vrij jong, op haar 32ste, in heel haar lichaam hele zware reuma kreeg. Al haar gewrichten werden aangetast, van top tot teen. Alles deed zeer, alles vergroeide. Lopen ging bijna niet meer. Een glas vastpakken ging bijna niet meer. Haar eigen haren wassen? Vergeet het maar…
Nieuwe knieën kreeg ze. Weer leren lopen, met enorm veel pijn.
En toen… de nieren. Door de zware medicijnen (o.a. goudinjecties) die ze gebruikte waren haar nieren aangetast. Ze werkten nog maar voor 16 % toen ze een slangetje in de buik kreeg, waardoor elke nacht een vloeistof werd gespoeld om haar buik schoon te maken. Een buikvliesspoeling noemen ze dat. Niet zo efficiënt als een nierdialyse, maar het kon ’s nachts en thuis in bed.
3 Zakken moesten op een soort van computer gelegd worden en die werd dan weer aangesloten op dat slangetje.
Het waren zware zakken en ik kwam bijna iedere dag om de zakken klaar te leggen en aan te sluiten, zodat ze ze alleen maar aan haar eigen slangetje hoefde te klippen. Daarna dronken we een glaasje en wilde ze alles horen van wat er zich ‘buiten’ afspeelde. Gretig was ze daarin.
En wat hebben we steeds toen gelachen… zo gelachen.
Maar… een buikvliesspoeling kan niet zo lang. Het lichaam raakt uiteindelijk toch vergiftigd. Ze zou van mij een nier krijgen. We waren al een aardig eindje op weg, de afspraken waren gemaakt.
Tot ik haar op een dag in haar bed vond. Stil.
“Slaap je? Cieltje, slaap je, Ciehiel… CIEHIEL…”
Voorgoed uitgerend. Voorgoed uitgespeeld. Voorgoed.
(Cecile met op schoot de kleine Mouschi en het blonde meisje is mijn dochter Roosje)
.
11 comments:
Zo zie je dat je het leven niet altijd kan leiden zoals je zou willen. Geniet dus van elk moment.
Love As Always
Di Mario
Lieverd,
Ja, tegen sommige dingen is gewoon niet tegen op te boksen.
Hoe graag je ook zou willen.
Aan jou dus nu om voor allebei jouw zusjes mee te genieten.
Ze zullen het zien als jij dat doet.
Dus ook voor nu, ga lekker genieten van je vakantie.
Niet voor een , maar minstens voor drie.
Maak er mooie weken van, veel plezier. En tot daarna.
Liefs Marjolijn.
*zucht*
Marlou, Marlouke toch...
Ik vind geen woorden. Is het goed als ik jou een heel dikke knuffel geef? Als ik je eens extra aan mijn hart druk?
Kom maar in mijn hart
Als van alles
ooit even
te veel zou zijn
weet ik nog een plekje
voor opslag
waar het alles
veilig zal zijn
© Milot
gelezen in een tijdschrift dat je nog krijgt na je vakantie:
"er is altijd wel een stukje blauw aan de hemel".
Eigenlijk een intriest verhaal over hoe bepalend een ziekte is in het leven en vooral de afloop. Wat zou het geweldig zijn geweest wanneer de niertranplantatie door had kunnen gaan. Je hield erg veel van je zussen en ik weet dat het heel ver kan gaan. Lieve Marlou, geniet zoals Marjolijn zegt voor jullie drieen, zij zullen blij voor je zijn.
Hele fijne dagen daar in de bergen en liefs Ibella
Lieve Marlou,
Wat erg dat je twee zussen moet missen,waar je zo van hield.
Sommige dingen zou je zo graag anders willen zien.Maar we moeten het doen met het leven dat we hebben.Toch geloof ik dat mensen die je dierbaar zijn toch bij je zijn,ook al zijn ze niet meer hier,de liefdes band zal blijven.
Veel plezier in de bergen,geniet ervan!
Liefs Hendrike
wat heb je een mooi stuk over je zus geschreven marlou,
vol van liefde..
het lijkt me vreselijk een zus te verliezen
Verdorie Lou, wat een mooi stuk. En ik heb niet eens een reactie achtergelaten toen (zie ik nu).
M E R C I
X Bien
Ik ga 'm even printen en gaat het nooit meer weg.
Ach, wat een lieve zus was jij.
En wat zul je van haar gehouden hebben.
En wat zal zij van jou gehouden hebben.
Zichrona livrana,
הם ינוח בשלום על משכבו
Jaron
Dit stukje lezend.....
Inmiddels wetende wat het is om een dierbaar familielid te verliezen in broer Jan... loutje...
ik ken je nu zoveel beter,
och god och God toch..... wat vreselijk hé..
dikke knuffel
xxx
Hi Klappertje, ja, het is het vreselijkste wat er gebeuren kan.
Of een kind verliezen.
Zoveel verdriet...
Post a Comment