Gastschrijver: Hans Huisman

Ik kreeg het volgende verhaal opgestuurd:

Daysies revenge..

De wind. Altijd die wind. Ik ken het, ik ben d'r geweest. 
Het was in het begin van de jaren '90 van de vorige eeuw. De aids epidemie woedde in alle hevigheid en de combinatietherapie was nog niet ontdekt. Als je aids kreeg ging je dood, was het niet vroeger, dan was het in ieder geval later. 
Ik was in die tijd behoorlijk innig bevriend met Mike uit Londen. Een van zijn vrienden was....???? Daysie. Het was nog in de tijd dat de homoseksuele mannen beter bekend waren bij hun bijnaam dan bij hun echte naam. Misschien nog een laat overblijfsel uit de tijd van Oscar Wilde?

Daysie was de enige zoon, het enige kind, van een paar schathemelrijke ouders. De ouders waren allebei inmiddels overleden. Daysie kreeg aids en wist met de erfenis niets beters te doen dan die op een rigoureuze manier te verbrassen. Tsja, wat moet je anders als je miljoenen op je bankrekening hebt staan en geen nakroost hebt verwekt. Het aardige van Daysie was wel dat hij al zijn vrienden en vriendinnen royaal liet meedelen in alle luxe. Dat ging nog zo in de dagen van Mrs. Thatcher.

Maar goed, het einde van Daysie was gekomen, hij was gecremeerd en in zijn testament had hij beschreven dat zijn as uitgestrooid zou moeten worden boven de Yorkshire Dales, uit een heteluchtballon.. Dat zou dan moeten gebeuren door zijn meest nabije vrienden, Mike was er  een van...
Dus op een goede vrijdag vertrokken we met een man of vier in de Citroen Visa naar York. Daar woonde Primrose, voor de verandering een keer een vriendin. Het kistje met as hadden we in de kofferruimte van de auto gestopt. Daar doen ze in Engeland niet moeilijk over, in tegenstelling tot de bureaucratie in Nederland. Crematie achter de rug, neem de as maar mee, geen problemen van maken, dat is nergens voor nodig.

Van vrijdag op zaterdag hebben we gedineerd en geslapen bij Primrose. Heel gezellig en ontspannen allemaal. 
Voor de zaterdag was de heteluchtballon gereserveerd. 
Wat wil het geval.. Die zaterdag stormde het op de Yorkshire heuvels, nee maar, niet te kort. Er stond minimaal een windkracht negen. Je weet nu dat het er dan behoorlijk te keer gaat. En er kwam bericht van de ballonverhuurder: Sorry, het waait op het ogenblik veel te hard, die ballonvaart gaat niet door. Jammer maar helaas. Niks aan te doen. 
Maar ja, Daysie, nou ja, wat er nog van over was, zat nog steeds in zijn donkerrood gelakte kistje. 
Goede raad was duur. Wat doen we nou met Daysie...

We zijn toch maar met twee auto's de hei opgegaan. Op een mooie plek, met wijd uitzicht naar alle kanten vonden we een soort mijlpaal, een in de grond geplaatste twee meter hoge granieten zerk. Daar hebben de heren toen het kistje bovenop gezet, het dekseltje opengemaakt en dank zij de windkracht negen... Zoeoeoeoefff.. Daar ging Daysie.

Alleen degenen die in de wind stonden hadden opeens wel een mond vol met as..

Dat was Daysies revenge, zei Mike..

Achgod, alweer bijna twintig jaar geleden, kííínd we worden oud! 

Hans Huisman 

.