07/07/2011

P.P.C.


.
Mijn vader was leraar Nederlands op de Da Costa Kweekschool in Bloemendaal en hield enorm veel van poëzie en proza.
Helaas was hij, wat smaak betreft, een beetje blijven steken bij de vooroorlogse schrijvers.
Dat was wel eens lastig: ik had les van hem en kon bij hem absoluut mijn ei niet kwijt met Wolkers of Reve.
Nee... als je van Eddy du Perron hield, dan zat je goed. Of van Menno ter Braak en Marcel Roelants.
En de nóg oudere schrijvers... die lagen bij mijn vader ook goed in de markt. 
Hij snapte niet, dat ik bij de bibliotheek naast de verplichte literatuur ook boeken van moderne schrijvers leende. 
Ach ja... ik heb wat te lijden gehad. Haha, nee hoor! Valt wel mee. 

Alleen toen hij in de klas (ik was 16) aan me vroeg of ik soms in het kolenhok was gevallen (nadat ik mijn ogen à la Juliette Gréco had opgemaakt) toen was ik zo pisnijdig op hem!!! Ik heb hem dagen lang niet meer aangekeken en mijn huiswerk maakte ik ook niet. Lekker puh!

Maar dit terzijde. 

Ik kwam laatst dus een gedicht tegen van E. du Perron, een van de favoriete schrijvers van mijn vader.
En ik vond het wel een wonderlijk gedicht. Nogal merkwaardig. En zelfs lichtelijk agressief. Je moest geen vijand van hem zijn…

Lees maar: 

                                P.P.C. 

        Vaarwel, Clary. Ik wens u geen geluk.
        Zoiets klinkt dom, bij hen reeds die het menen.
        Gij hebt u goed verkocht. Maak u niet druk
        over de rest: want àlle mensen wenen. 

        Uw huis was klein. Uw heer heeft het vergroot.
        De bron van zijn fortuin heet niet te stelpen
        Uw roem wordt groot en duurt wel tot zijn dood.
        Uw ziel is klein. Ik kon het niet verhelpen. 

        Uw lijf is goed. Gij zijt een mooie vrouw.
        Gij zult uw heer veel mooie kindren baren.
        Uw hart is nauw; gij blijft hem ook wel trouw.
        Gij zult hoogstaan en goed uw naam bewaren. 

        Vaarwel, Clary. Mij zult gij niet meer zien.
        Ik zal u mijden, zelfs tot in uw dromen.
        Gij waart mijn droom, voor ik u had gezien.
        Gij zijt uzelf. Ik minacht u volkomen. 

        E. du Perron (1899-1940)


Lichtelijk agressief, nietwaar? Dit gedicht van Eddy.
Snap niet, dat mijn vader dat nou zo mooi vond, maar ja... smaken verschillen. De titel: P.P.C. betekent overigens 'pour prendre congé' (= bij wijze van afscheid)

Eddy du Perron had ook een aantal aliassen, net als ik met Afi Seikler (poëzie bij het VKblog). 
Du Perron heeft gepubliceerd onder de namen: Duco Perkens, Joseph Joséphin, Bodor Guíla, en... deze vind ik wel grappig: W.C. Kloot van Neukema, haha, beetje kinderachtig maar wel grappig...
Cesar Bombay was ook een alias en ook, als vrouw: Angèle Baedens.

Ik nog eens uitzoeken waarom mijn vader zo dol was op die du Perron. Wie weet kom ik er achter...


.

17 comments:

klaproos said...

:-)
je weet het niet hé.


maar soms hebben de meets vredelievende mensen een voorliefde voor harde zaken,
ze spiegelen zich een beetje denk ik,

nu ja,
het had véél héél veel erger gekunnen nietwaar:-)

mooi dat jij die spullen allemaal nog hebt, fladderke,
slaap lekker voor dadelijk,
xxx

fotohanvogel.blogspot.com said...

Ja de vrouwen hadden het niet gemakkelijk in die naoorlogse jaren, je kon zien dat de drang naar zichzelf zijn toen is begonnen. Bij ons (mannen) was alleen de keuze van mijn muziek vaak een twist punt.

Aja said...

Ach, die man, of misschien was het toen nog maar een puber, was gewoon
'afgewezen'. En dat moest hij even op haar afreageren. Dat deed hij op een zure manier..tja wat wil je, ze had zoveel mooie dingen maar ze wilde hem niet. Hij, de getalenteerde dichter...
En wat betreft je 'kolenhok ogen'
hij, je vader en ook die van mij, kon dat uiterlijk vertoon van meisjes maar moeilijk bijbenen.
Wat wil je, met 4 dochters. Het had ook nog erger gekund.

Di Mario said...

Ik zie het al voor me.. jij zo boos op je vader om die opmerking.

Love As Always
Di Mario

Marjolijn said...

Ai, mijn moeder had vroeger een soort gelijke opmerking toen ik me voor het eerst opgemaakt had.
Ik werd nog met mijn hele kop onder de kraan gestopt...haha.
Toen was ik er ook erg boos om.

Fijne vrijdag en op naar een heerlijk weekend.
Geniet volop...!!

Sjoerd said...

Of je er achter komt is de vraag. Sommige schrijvers liggen je gewoon, of niet. Zo luister ik al jaren met plezier naar Bomans...

John said...

Ik denk dat ik er niet blij mee zou zijn geweest les te krijgen van mijn vader.
IK vind oude schrijvers wel geweldig, en voor mij zijn ze eigenlijk nog ouder omdat ik jonger ben :D
Dit gedicht vind ik dna ook geweldig. Is gewoon een kwestie van smaak.

Jelle Droeviger said...

Eddy du Perron kon heel goed rijmen, dat staat vast, maar kon hij ook dichten.?

Tussen vaders en dochters is meestal meer strijd dan tussen vaders en zonen.

Daarbij komt dat die vaders vrijwel nooit hun ongelijk kunnen toegeven; dat is pas dodelijk voor goede kommunikatie.

Jelle Droeviger.

paco painter said...

Veel schrijvers hadden dat toen, dat agressieve

Fluitenkruid said...

Oooh met je vader in de klas, dat lijkt me nou helemaal niks.
Ik denk een beetje met klaproos mee.
Volgens mij stond die oog make up je geweldig.
Fijn weekend en een dikke smakkerd

gerdaYD said...

Hihi, ik begrijp wat je bedoelt Marlouke, ook mijn vader zag het niet zitten toen ik met zo'n zwart omrande ogen rondliep...
Moet best wel moeilijk geweest zijn bij je vader in de klas te zitten. Maar, toen al rebel zijnde ben je ook achter zijn horizon gaan kijken en ontdekte je knappe schrijvers die je anders misschien nooit had gekend... Toch?
Bedankt voor dit weerom schitterend poëtenlog meid, ik geniet daar weer telkens van!

Annet said...

Haha dat was lachen om die naam:))

En die agressie moet eruit, eerlijke mensen doen dat en dit valt zo mee...

En die reactie op je vader is zo menselijk:)

Nou ik heb mijn lachmoment weer gehad...

Strijdkus van Annet X!

Marjolijn said...

Fijn weekend meis.
Geniet volop..!!

gerdaYD said...

Voor jou vandaag, mijn lieve Marlou, om je te bedanken voor je altijd weer zo mooie en lieve commentaren:

Ik zie, ik zie wat jij ook ziet
Hoe jij ’t ziet
Dat weet ik niet
Maar ik zeg wat ik zie
En dat is poëzie

Dat ik vandaag een roos zag staan
Hij keek me aan, hij keek me aan
En wachtte totdat ik dacht
“Wat zou ’t ook” en lachte

Je zegt wat je van binnen voelt
Precies zoals het is bedoeld
’t Geeft niet tegen wie
En dat is poëzie

’t Kan een bloem zijn of een kind
Een witte wolk, de voorjaarswind
Of water
Waar je van denkt
Dit hou ik vast, voor later

Wie ’t niet ziet, die ziet ’t niet
Maar ik zie goddank wat ik zie
De roos die op me had gewacht
De wind die in de nacht
Opeens iets zingen gaat of zucht
Een kind dat midden in de straat
Een schip ziet zeilen in de lucht
En altijd weer het water
Dat praat en praat

Dat zie ik en dat zeg ik dan
Omdat ik het niet laten kan
Te zeggen wat ik zie
En dat heet poëzie
© Mies Bouhuys

Fijne zondag meid, geniet, samen met je Henry, tegen de sterren op!

Liz said...

Niks mis met Du Perron, hij kon schermen met de pen, maar aan de andere kant ook weer soms in en in-romantisch, zoals in het gedicht 'Het kind dat wij waren.' Wat me tegenviel, na alles wat hij had door- en meegemaakt, dat hij zelfmoord pleegde op de eerste dag van de tweede wereldoorlog. Gewoon opeens eruitgestapt!

fred van der wal said...

Bas Witzel heb ik toch echt wel wat aan gehad, hij wakkerde culturele belang stelling aan bij de leerlingen, de meesten waren daar niet in geïnteresseerd, die keken liever naar foeballuh en meiden met dikke...brrrr, de griezel loopt me over de grazzel. En wat Du Perron betreft, iedereeen heeft zo zijn voorkeuren, mij spraken Wolkers en van het Reve aan, dat behoorde bij one generatie.

blogspot.gjkoppenaal said...

Meneer Witzel - dat moet Oom Bas zijn! Dat was hij voor mij althans in de 5 jaar die ik op de Da Costa Kweekschool heb doorgebracht in dat heerlijke oude pand aan de Koepellaan in Bloemendaal. Ik herinner mij dat als een geweldig inspirerende tijd, met heel betrokken docenten, die we ook bijna allemaal 'oom' noemden. Van oom Wil de directeur, tot oom Arie, de conciërge. Oom Bas was voor mij een fijne en warme docent, die mij de liefde voor de boeken en voor de dichtkunst heeft bijgebracht. Ik zie hem nog regelmatig voor me. Wat hebben we gelachen met die man. En hij wist wel degelijk van modernere literatuur af. Ik herinner mij nog de gesprekken over 'Ik Jan Cremer" die in die tijd uitkwam. Misschien wel mijn allerbeste docent ever!