12/11/2012

Ein Deutsches Requiem

.
Met z'n tienen waren we. Tien vrouwen uit het koor, die zich voegden bij 290 anderen om in de Geertekerk in Utrecht "Ein Deutsches Requiem" van Johannes Brahms te zingen.
Eerlijk gezegd... ik had er niet heel veel zin in. Ik had nauwelijks geoefend, hoewel ik de muziek al in september gekregen heb.
Een keer of wat naar de oefen-CD geluisterd en dat was het.
Ik dacht: ik ga gewoon met die fijne vrouwen en het wordt een top-dag. Ik zie wel hoe het zingen gaat: misschien kan ik tussen Mary en Annelies zitten. Dan leun ik een beetje op ze...


Enfin, zaterdag gaat de wekker akelig vroeg en sta ik al om even over 8 uur des morgens op het station.
Iedereen is op tijd en vrolijk en we denderen de trein in in de hoop op een plek, waar je een beetje bij elkaar kunt zitten.
Want je snapt: Er moet eerst nog heel wat afgepraat en gelachen worden...
Misschien, dat ik je morgen laat zien, waar we zo om hebben gelachen, maar daar moet ik nog een nachtje over slapen...


Ria en Annelies hebben bij de alten 5 plekken gereserveerd en nadat we ons genesteld hebben, de flesjes water paraat, dropjes in de aanslag kan het grote feest beginnen.
We hebben als dirigent Yt Nicolai. Een vrolijke, jonge, speelse, maar strenge dirigent. Ze heeft al die 300 zangers kompleet onder de duim.
We worden op de vleugel begeleid door twee broers: Martijn en Stefan Blaak. Het lijkt wel een Siamese tweeling, zoals ze min of meer aan elkaar vast de prachtige muziek spelen. Vier handen op één vleugel. 


Nu krijg ik er echt zin in. En het luisteren naar de oefen CD werpt tóch z'n vruchten af.
Natuurlijk maak ik wel eens een foutje en ik hoor links en rechts naast me, dat (gelukkig) daar ook niet alles perfekt gaat.

In dit Requiem zit een prachtige solo voor een prachtige sopraan, werkelijk: wat een glasheldere stem. 
Die zit aan Leonie van Veen vast.
Hier kun je die solo horen, maar dan van niemand minder dan Elisabeth Schwarzkopf:



En dan de bariton, een lyrische bariton zelfs: Pierre Mak. Een stem.... je weet niet wat je hoort, je gaat meteen rechtop zitten. Hoe kan dit? Hoe kan iemand zo zingen...


Om 15:30 uur komt het publiek binnen. Het zijn precies geteld 84 luisteraars.
En 300 zangers. 
Maar als Het Requiem om 16 uur begint....
Dan... vult de muziek de Geertekerk en gaat regelrecht ieders hart in.
De juiste stiltes, de juiste stemverheffingen.
Het is zoooo mooi.

En na afloop ... heel stil ... heel stil ... heeeel stil ...
Iemand huilt.
Ik zit met een brok in m'n keel.
Het is zo indrukwekkend stil ...

Tot het daverende applaus.

Verdwaasd lopen we naar buiten, naar de Oude Gracht, naar de Draeck, waar we met een glas wijn en een stukkie stokbrood weer helemaal "normaal" worden: luidruchtig en vrolijk. 


Precies zoals Malle Babbes horen te zijn!
.





12 comments:

Marjolijn. said...

Hoe een dag waar je eerst niet veel zin in had, uit kan lopen in een daverend applaus...!
Goed gedaan meis, fijn dat je toch gegaan bent.
Het was het vroege opstaan echt wel waard denk ik.

Voor vandaag ook weer een fijn dagje.

John said...

Eerst gen zin hebben of ergens een beetje tegenop zien is best normaal denk ik. En als je dan uiteindelijk gaat, zoals je deed, dan valt het allemaal reuze mee.

Ben benieuwd naar waarom jullie zo moesten lachen.

groet

Jelle Droeviger said...

Gaaf verslag, Marlou.! Ik voel het helemaal mede. Vooral die oorverdovende stilte aan het eind beschrijf je huiveringwekkend goed. Het voelde alsof ik één van die 84 was.

Vrouwen hebben een voorsprong op mannen, die zij, en ík dus ook..., nooit meer zullen kunnen inlopen. We kunnen slechts trachten om ze bíj te houden.

Jelle Droeviger.

klaproos said...

klapperdeklapklapklap klap marloutjelief,

snotverpielekes,
als je zo een malle babbe kunt zijn, dan ben je een begenadigd mens

ik vind het ook een zwaar stuk heb het opgezocht op you tube,

en phewwwwwwwn petje af,

http://www.youtube.com/watch?v=MAnUk6MxXQ0

dat huilen... jawel hé, dat doet muziek die maakt dingen los die woorden niet voor elkaar krijgen simpelweg omdat taal de snaern niet kent, maar tonen daarintegen,

amaai nog niet:-)

"geweldig"

ik ben trots op je :-)

xxx

christiene said...

Ha Marlou,het kan je ontroeren zang en of muziek.Een leuk stel vrouwen .
En gelijk gestemd even de de keeltjes smeren of zijn het broodjes.
Groetjes Christiene.

Annet said...

Wat doen mensen toch mooie dingen...

Liefs Annet

Annet said...

Marlou kwam je laatst niet op een verborgen log van me terecht?
Ik schaam me dood...heb het al weggehaald...

Ik overleef het leven alleen door me te uiten....

Ria said...

Oooo, wat een prachtig verhaal en wat heb je het weer treffend verwoord.

Wat mij betreft kunnen we hier best een piepklein beetje trots op zijn. Je kunt het gerust doorsturen.

Liefs Ria

Hilda said...

Lieve Marlou, wat een prachtig verhaal weer.
Sterkte met je rug!!!!

Liefs,

Hilda

Ella said...

Heerlijke herbeleving, doorsturen maar…

X Ella

Han said...

Ja, het is een zwaar stuk, maar wel heel mooi en ik kan me voorstellen dat er iemand er een traan bij laat vallen.
Leuke foto serie Marlou!

gerdaYD said...

Goh... wat een schitterend weekend beleefde je! Inderdaad goed gedaan, dat bewees het oorverdovende applaus! Mag ik ook applaudisseren voor jou en je geweldig koor?

Applaus
Prima
keurig zelfs
helemaal te gek
dat kan niet beter
applaus
© Ivy