Ik heb mijn weblog slapend gehouden en nu ... is-t-ie uitgeslapen.
Je hebt er geen idee van hoe helend een weblog werkt.
Sommige mensen zien er niets in, in dat openbaar maken van je zorgen en gedachten.
Maar daar heb ik even geen boodschap aan.
Ik weet, dat mijn weblog door heel weinig mensen gelezen wordt.
Dus ik durf het wel weer aan.
Hoe gaat het nu met me....
Heel eerlijk gezegd: (nog) niet goed.
Ik ben vorig jaar door de hele borstkankersituatie heen "gezwijnd"...
Ik danste min of meer door het leven.
Alles liep zo'n beetje zoals het lopen moest.
De operatie, weliswaar met complicaties, maar toch goed gelukt...
De thuiszorg, veel wachten, maar toch mooi geheeld...
De bestralingen, 33 keer naar het AVL, maar toch meer overlevingskansen...
De hulp van familie en vrienden...
Het opkrabbelen...
Het genezen....
En nu ... meer dan een jaar later: de terugslag.
Het grenzeloze optimisme is verdwenen.
Er is angst en stress.
Er is hyperventilatie en spanning.
Malaise aan alle kanten. Van voren en van achteren, links en rechts.
En ik kan er (nog) niets aan doen.
En ik heb ook geen zin meer om net te doen alsof er niets aan de hand is.
(wordt vervolgd)
No comments:
Post a Comment