VERBETERING...

Vanmorgen was ik bij de fysiotherapeut.
Jawel, ik heb er maar eens professionele hulp bij gezocht.
Deze is helemaal gespecialiseerd in hyperventilatie. En aangezien ik daar onbehoorlijk veel last van had ben ik daar maar eens naar toe gegaan.
Het wordt me nu duidelijk hoe ik in mijn overlevingstaktiek te hoog ben gaan ademen, mijn schouders optrok en mijn nekspieren aanspande.
Dat doe je, als je aan het vechten bent om te overleven.
En dat ik een vechter ben had ik allang door.
Nu ik weet, dat ik dat allemaal aan het doen was en soms nog aan het doen ben, ben ik al een heel stuk verder. Als ik weer eens mijn schouders optrek, zeg ik tegen mezelf: "Ik doe dit, en ik gooi ze omlaag..."
Hoppa, omlaag met die hap. Steeds maar weer.

Borst vooruit, ook zoiets.
Mijn hele houding heeft zich volledig aangepast aan het overlevingsmechanisme.
Dus daar stond ik ineengedoken op het perron om me maar tegen de klappen te verdedigen.
En dat doe ik al een paar jaar...
Eén twee drie is het niet over, maar ik weet, dat ik het doe en dat ik in de juiste richting ga. Uiteindelijk ben ik ijzersterk, en zal ik dit allemaal overwinnen en trots door de wereld stappen.

Ik kies voor A.
Rechtop, borst vooruit, schouders omlaag....

Er wordt aan geknaagd, maar ik knaag dapper terug, want ik ben super gezond en supersterk...

Zo... het is eruit.
Nu ga ik weer eens een lekker stuk wandelen.
Het is prachtig weer. De zon schijnt. De lucht is hel blauw.
Elswout wordt het, ik schop de bladeren vooruit.

Ik adem.
Ik loop rechtop...