HOE VERDER

Hoe kun je verder gaan...
Ik weet het (nog) niet.
Ik doe er van alles aan, maar gemakkelijk is het niet.
Een goeie vriend zei me, alle ongemakken en narigheid te accepteren. Dat doe ik nu en het helpt wel. Het gaat inderdaad allemaal een beetje beter. Maar het blijft maar zo knagen en rommelen in mijn hoofd...

Misschien ben ik te ongeduldig. Misschien neem ik niet genoeg tijd.
Ik vind het vervelend als ik een slecht humeur heb. Ik heb vaak een brok in mijn keel en voel me emotioneel een heusche nitwit.


Vanmorgen op het koor zongen we een mooi lied. Zo'n lied dat uit je tenen komt. "Ecco il petto" heet het lied. Prachtig.
En wat denk ik erbij??? "Dit mogen ze op mijn begrafenis komen zingen"...
Nou vraag ik u, alle jakob, wat een stomme gedachte. Maar ik zit er maar mooi mee. Die komt ook uit mijn tenen.

Vorige week paste ik op mijn kleindochtertje en ik zit op de bank, kijk naar het spelende kind en denk: "Wat als ik nu ineens dood ben...? Wanneer komt er dan iemand om het kind te bevrijden?"
Ook al zoiets.
En het moeilijke is, dat als je tegen jezelf zegt: "Ik wil die gedachtes
niet meer denken", dat je ze dan juist wél gaat denken.
Dat is dus zoiets waar ik helemaal gek van word.
En wat dán weer zo moeilijk is, is niet te laten merken, dat je helemaal gek wordt.

(Nou ja, wordt vervolgd maar weer...)