MET CAREL AAN DE WANDEL

Het betreft hier een gezellige, enthousiaste hond met veel krullen en een lieve kop.
Het is de hond van vrienden van me. Als we gaan wandelen gaat hij altijd mee.
Het is een lekker beest, dat (soms) luistert naar de naam Carel.

Ik ben gistermorgen met de trein naar Bussum gegaan, waar ik door vriendin word opgehaald. Na de koffie (net voor 12 uur…) rijden we naar de hei bij Blaricum.

We komen aan bij de ingang van het wandelterrein en ik zie, dat het gebied naast de begraafplaats ligt, waar Hans en Nino begraven liggen.
Ik ben dus halverwege de wandeling even de begraafplaats op gegaan om ze gedag te zeggen.
Begraafplaatsen zijn mooi, als de zon schijnt.
De schaduwen zijn vandaag lang vanwege het lage licht. Het ziet er hier mooi uit, rustig, vredig... het wordt goed onderhouden. Veel mensen, die hun dierbaren liefdevol herdenken.




Het graf van Hans ligt op een mooie plek. De steen is bedoeld als bankje, maar ik denk niet dat er ooit iemand op zit. Veel te koud om op zo’n steen te zitten. Ik voel geen enkele emotie. Gek hoor…
Dag Hans, zeg ik nog en loop weer door.
Op één van de andere graven word ik getroffen deze tekst:

tomorrow’s rain
will wash the stains away
but something in our mind
will always stay

Nino’ s graf bestaat uit een enorme hijskraan. Daar had- ie wat graag mee willen spelen, als hij ouder had mogen worden…

Dan gauw weer terug om vriendin en Carel op te zoeken.
Carel is in geen velden of wegen te vinden, maar al gauw zie ik een kluwen met honden en ja hoor… daar is hij.
Nu vriendin nog.



In de verte zie ik haar lopen en samen met Carel ga ik haar ophalen. Het is heerlijk buiten.
Een pracht gebied daar. Stil en fris. Schoon en weids…

Dan ga ik met de drie C’s lunchen in de haven van Huizen.
Ik heb toch zo’n mooi leven…