JUUL

"Enkeli ja lapsi iso"


Juul is overleden.

Wat is dat allemaal snel gegaan: ik zag haar een paar maanden geleden, in oktober op het parkeerterrein van het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis. Zij had net een gesprek gehad over wel of geen chemo en ik ging ter controle. Alles leek goed te gaan. Ze liep welgemoed aan de arm van haar kersverse echtgenoot mijn kant op. Heur haar, dat mooie lange zwarte haar, had ze uit voorzorg al laten millimeteren. ’t Stond haar eigenlijk best goed.
Ze liepen er niet eens zo ongerust bij. Vol energie, goede moed ook.
Maar de arts had nog niets gezegd over wel of geen chemo. Ze wisten nog niets. Dat is wel akelig, dat ze zo in het ongewisse werden gehouden. Bij het AvL konden ze toen nog niet zeggen wat de beste behandelmethode was.
Maar niet lang daarna kwam ik in haar winkeltje en was de kuur begonnen. Ze droeg toen een mal petje, want het haar was er toen al helemaal af. Ook dat petje stond zo gek nog niet.
Maar de wenkbrauwen en wimpers waren ook weg en dat maakt het wel extra kaal…
Het winkeltje kon ze eigenlijk alleen maar runnen met behulp van vrienden.
Ridi heeft haar heel veel bijgestaan. Die was inmiddels zelf al bijna winkelier…

Vlak voor de kerst was ik nog even bij Juul. Even dag zeggen. Even gezellig achterin aan de tafel zitten kwekken. Ik vond haar toen niet goed. Wel opgewekt, maar zo opgeblazen in haar gezicht… Ze liet haar kale koppie zien. Ook dat stond haar wel. Als je hoofd de juiste vorm heeft staat alles je, ja toch?

In januari ging het ineens bergafwaarts. Het winkeltje was meer dicht dan open.
En vorige week: Gesloten. Excuses voor het ongemak.
Hoezo ongemak…
’t Is vreselijk, dat ze er niet meer is.
Donderdag gaan we haar met z’n allen…
Ik moet er niet aan denken.





me rakastaa sinä, Juul...
nukkua pehmeällä

even een moment van stilte:
Kol Nidrei (klik)