DE PUNCTIE

18 december 2006

Daar ga ik dan, met mijn zus naar het ziekenhuis.

Ik heb 's morgens een afspraak met een chirurg. Dokter Stockmann. Het blijkt een jonge man te zijn, die me rustig te woord staat. Behalve chirurg is hij ook oncoloog. Hij weet dus alles van kanker. Hij voelt aan de borst en constateert inderdaad een knobbeltje. Dezelfde ochtend nog krijg ik nog een borstfoto én een punctie. Daar zie ik enorm tegenop, omdat ik daar zulke indianenverhalen over heb gehoord... Maar het valt allemaal mee. De mensen, die met me bezig zijn zijn rustig en respectvol. Ik voel er bijna niets van. 's Middags om 4 uur kan ik weer naar dr. Stockmann voor de uitslag van de punctie. Helaas heeft hij een slechtnieuwsbericht. Er zit een kwaadaardige tumor in mijn rechterborst, die er zo snel mogelijk uit moet.

Dan staat de wereld even stil...

Om vervolgens weer te gaan draaien: internist, opnameformulieren. Het is net een mallemolen.

Tussendoor bel ik Roosje en Henry om de uitslag te laten weten.

"Godverdomme", zegt Henry. Roosje schrikt ook en is er stil van.

En ik? Ik heb er helemaal geen zin in en ik vind het allemaal helemaal niets voor mij!

Aja zegt: het is eerder iets voor mij. Ja nou zeg, voor wie is het eigenlijk wel iets? Voor niemand toch?