22 januari 2007
Na de operatie mag ik, na één nachtje "slapen" temidden van apparaten die zoemen en snurkende mensen, naar huis.
En thuis lig ik als een prinses op de bank met champagne, bloemen en visite!
Wat mij betreft heb ik geen kanker meer, dus ga ik me bezighouden met het genezen van de wonden. Over een week of 6 wil ik met José, Elleke en Marijke naar de Weissensee om te gaan schaatsen. Dus dan moet de hele boel wel dicht zijn!
De chirurg heeft me verzekerd, dat het allemaal makkelijk kan, voor de bestralingen.
Ik krijg tientallen mailtjes met felicitaties, massa’s kaarten en telefoontjes. Malle Babbe is massaal in de pen geklommen! Heerlijk.
Natuurlijk ben ik af en toe wel ongerust over de einduitslag. Dat komt door de "verhalen" .Bij sommigen vonden ze bij de tweede controle tóch nog cellen in de Poortwachter.
Nu roep ik steeds: "mijn Poortwachter is schoon!" Dus hij moét schoon zijn! Dat heb ik besteld. Ja toch, niet dan!
Voor het eerst moet ik een beetje huilen.
Ik heb GEEN zin in een okseltoilet.
Bovendien lek ik als een gek. De wond laat vanmiddag veel vocht door.
Ik heb een feestje in Amsterdam en koop bij de HEMA eerst een gastenhanddoekje om onder mijn vest op mijn borst te doen. Dit neemt veel vocht op.
Henry geeft een inlegkruisjes-tip. Drup drup drup drup drup drup drup!
Het inlegkruisje is een nachtmaandverband geworden, dat na 1 nacht helemaal doorweekt is.
Voor alle zekerheid gaan we naar de Eerste Hulp. De wond is ontstoken. Er zit een bacterie in. Het wondbacterievocht wordt op kweek gezet. En de wond wordt een aantal keren schoongepoeld. ’s Avonds heb ik 39.9 koorts en voel ik me hartstikke ziek.
Als ik de volgende dag bij de chirurg kom is het eerste wat hij zegt: "een lichaamseigen bacterie".
Ja, hoor, de groete! Ik geloof er niets van. Temeer daar Rita, die dezelfde dag geopereerd is in dezelfde operatiekamer ook ontstoken wonden heeft.
Niks te lichaamseigen bacterie. Ik hoor het nog wel als de uitslag van de kweek komt.
Ik krijg ook DE andere uitslag: en wat een opluchting: de Poortwachter was werkelijk 100% schoon. Dat betekent dat ik niet nog eens geopereerd hoef te worden. Ik kan wel dansen!
Helaas is het rapport over de tumor minder gunstig. De tumor was er één van de snelstgroeiende soort. Volgens de chirurg betekent dat tóch chemotherapie. Maar de artsen, oncologen en internisten buigen zich over mijn geval en ik hoor het nog wel.
Henry moet vanavond voor het eerst de wonden spoelen. Hij voelt enige terughoudendheid. Hij vindt deze medische handeling in een open wond toch eng. Maar hij is volhardend en zet de blik op oneindig. Het verrast hem, dat je een open wond zomaar met kraanwater mag spoelen.
De bacterie blijkt een streptococ. Nou, volgens mij is dat geen lichaamseigen bacterie. Het ziet er allemaal rood, gezwollen en hard uit.
Het is ook behoorlijk pijnlijk...
Dus weer naar het ziekenhuis, waar er allemaal rommel uitgezogen wordt.
In de tussen tijd krijg ik de einduitslag van het rapport van de tumor:
groot: 1,8 cm
Her2neu: positief
hormoongevoelig
groeikracht: fase 3
Dat betekent voor vrouwen onder de 60: chemo en voor boven de 60: geen chemo. En laat ik nou precies 60 zijn…
Ik moet zelf gaan bepalen of ik wel of geen chemo neem.
Belachelijk!
’s Middags krijg ik een mega huilbui. Zo heb ik sinds de dood van Cecile niet kunnen huilen…
Dan lig ik ineens weer in het ziekenhuis. Tijdens de controle vindt dokter Brom het beter dat de wonden weer opengemaakt worden om alles eens heel goed schoon te kunnen maken. En dat allemaal weer onder narcose.
Help! Dit is een overval!!
Ik moet direct een operatiejasje aan en wachten op een plekje op de OK.
Allemachtig wat een toestand.
Ik word wéér geopereerd (met weer een lekker voorverwarmd dekentje!) en moet 3 dagen in het ziekenhuis blijven tot er een verpleegkundige van de thuiszorg kan komen om de wonden 3 x per dag te komen spoelen en verzorgen.
Ik gebruik de tijd in het ziekenhuis om tot rust te komen. Er komt weinig bezoek, ik slaap veel.
En dan hoor ik, dat ik niet naar de Weissensee kan om te gaan schaatsen……
En thuis lig ik als een prinses op de bank met champagne, bloemen en visite!
Wat mij betreft heb ik geen kanker meer, dus ga ik me bezighouden met het genezen van de wonden. Over een week of 6 wil ik met José, Elleke en Marijke naar de Weissensee om te gaan schaatsen. Dus dan moet de hele boel wel dicht zijn!
De chirurg heeft me verzekerd, dat het allemaal makkelijk kan, voor de bestralingen.
Ik krijg tientallen mailtjes met felicitaties, massa’s kaarten en telefoontjes. Malle Babbe is massaal in de pen geklommen! Heerlijk.
Natuurlijk ben ik af en toe wel ongerust over de einduitslag. Dat komt door de "verhalen" .Bij sommigen vonden ze bij de tweede controle tóch nog cellen in de Poortwachter.
Nu roep ik steeds: "mijn Poortwachter is schoon!" Dus hij moét schoon zijn! Dat heb ik besteld. Ja toch, niet dan!
Voor het eerst moet ik een beetje huilen.
Ik heb GEEN zin in een okseltoilet.
Bovendien lek ik als een gek. De wond laat vanmiddag veel vocht door.
Ik heb een feestje in Amsterdam en koop bij de HEMA eerst een gastenhanddoekje om onder mijn vest op mijn borst te doen. Dit neemt veel vocht op.
Henry geeft een inlegkruisjes-tip. Drup drup drup drup drup drup drup!
Het inlegkruisje is een nachtmaandverband geworden, dat na 1 nacht helemaal doorweekt is.
Voor alle zekerheid gaan we naar de Eerste Hulp. De wond is ontstoken. Er zit een bacterie in. Het wondbacterievocht wordt op kweek gezet. En de wond wordt een aantal keren schoongepoeld. ’s Avonds heb ik 39.9 koorts en voel ik me hartstikke ziek.
Als ik de volgende dag bij de chirurg kom is het eerste wat hij zegt: "een lichaamseigen bacterie".
Ja, hoor, de groete! Ik geloof er niets van. Temeer daar Rita, die dezelfde dag geopereerd is in dezelfde operatiekamer ook ontstoken wonden heeft.
Niks te lichaamseigen bacterie. Ik hoor het nog wel als de uitslag van de kweek komt.
Ik krijg ook DE andere uitslag: en wat een opluchting: de Poortwachter was werkelijk 100% schoon. Dat betekent dat ik niet nog eens geopereerd hoef te worden. Ik kan wel dansen!
Helaas is het rapport over de tumor minder gunstig. De tumor was er één van de snelstgroeiende soort. Volgens de chirurg betekent dat tóch chemotherapie. Maar de artsen, oncologen en internisten buigen zich over mijn geval en ik hoor het nog wel.
Henry moet vanavond voor het eerst de wonden spoelen. Hij voelt enige terughoudendheid. Hij vindt deze medische handeling in een open wond toch eng. Maar hij is volhardend en zet de blik op oneindig. Het verrast hem, dat je een open wond zomaar met kraanwater mag spoelen.
De bacterie blijkt een streptococ. Nou, volgens mij is dat geen lichaamseigen bacterie. Het ziet er allemaal rood, gezwollen en hard uit.
Het is ook behoorlijk pijnlijk...
Dus weer naar het ziekenhuis, waar er allemaal rommel uitgezogen wordt.
In de tussen tijd krijg ik de einduitslag van het rapport van de tumor:
groot: 1,8 cm
Her2neu: positief
hormoongevoelig
groeikracht: fase 3
Dat betekent voor vrouwen onder de 60: chemo en voor boven de 60: geen chemo. En laat ik nou precies 60 zijn…
Ik moet zelf gaan bepalen of ik wel of geen chemo neem.
Belachelijk!
’s Middags krijg ik een mega huilbui. Zo heb ik sinds de dood van Cecile niet kunnen huilen…
Dan lig ik ineens weer in het ziekenhuis. Tijdens de controle vindt dokter Brom het beter dat de wonden weer opengemaakt worden om alles eens heel goed schoon te kunnen maken. En dat allemaal weer onder narcose.
Help! Dit is een overval!!
Ik moet direct een operatiejasje aan en wachten op een plekje op de OK.
Allemachtig wat een toestand.
Ik word wéér geopereerd (met weer een lekker voorverwarmd dekentje!) en moet 3 dagen in het ziekenhuis blijven tot er een verpleegkundige van de thuiszorg kan komen om de wonden 3 x per dag te komen spoelen en verzorgen.
Ik gebruik de tijd in het ziekenhuis om tot rust te komen. Er komt weinig bezoek, ik slaap veel.
En dan hoor ik, dat ik niet naar de Weissensee kan om te gaan schaatsen……
.jpg)
No comments:
Post a Comment