22/08/2017

Hoe het kwam

.
Gisteren had ik het over een mooie ontmoeting in de stad met een oud-leerling van me.
Een opsteker!
Ik liep bijna te jubelen in de Grote Houtstraat, mensen keken me na en werden vrolijk van me...
Maar toen... ineens  kwamen er een heleboel herinneringen naar boven.

Hoe het kwam dat ik 17 jaar geleden die burnout had gekregen.
En dat ik zo teleurgesteld was in mijn collega's en in mijn "baas"
En ik werd zomaar midden in de stad zo ontzettend kwaad op ze... zo walgelijk kwaad...
Op de directeur van mijn school toen... als ik die op dat moment was tegengekomen had ik hem een stomp in z'n gezicht gegeven.
Echt waar!

En waarom?
Omdat ik, toen ik die burnout kreeg nooit meer iets geen enkele collega heb gehoord.
Geen kaartje, geen bloemetje, geen telefoontje van hoe gaat het nu met jou. Niks, nada.
Geen medeleven. Doodgezwegen. Onmenselijk toch? 
Een burnout is namelijk vreselijk. Je vóelt jezelf niet meer, en toch ook weer wel. Je bent helemaal op en heel erg ziek, maar dan zonder koorts.

Ze hebben me laten stikken, dacht ik. Gewoon laten barsten.
Schiet jij nou maar op met die burnout: wegwezen!

Het is 17 jaar later en ik kom die aardige meid tegen: Caroline.
Caroline, dank je wel!!

En deze opstekertjes heb ik al die jaren bewaard:



Nu ik dit weer lees, word ik toch wel weer blij.
Ik was dus helemáál geen rot-juf.
Het werd me alleen op het laatst allemaal teveel.
En gelukkig is mijn kwaadheid na het schrijven van de logjes verdwenen...
Pffft! Weg ermee!



11 comments:

די מריו said...

Wat vreemd van die directeur en je collega's. Maar besef dat echte waardering komt van je leerlingen en hun ouders, die maken je meer mee. Het is voor een ouder zoveel geruststellend als je weet dat het met de leerkracht wel goed zit. Dat heb ik nu ook met Shirel, die gaat sinds gisteren alleen naar de dependance, maar ondanks gezonde spanning is het goed zo. Kop op Lou... jij een rotjuf, hoe durf je dat te denken.

Love As Always
Di mario

Marjolijn. said...

Dat herken ik wel, dat het heel snel wat collega's betreft, uit het oog uit het hart is.
Niet leuk, dat is een ding wat zeker is.
Ben wel blij dat de boosheid bij jou weer weg is en dat het weer een mooie dag mag worden...!!

gerdaYD said...

Goede morgen lieve Marlou. Heel herkenbaar allemaal, ik ben in hetzelfde bedje ziek geweest. Maar ik heb me toen herpakt en na een herstelperiode terug aan het werk gestapt want ik had namelijk het inzicht gekregen dat het er allemaal niet toe deed en het belangrijkste was dat ik mijn werk graag deed en daarvoor geen schouderklopjes van collega's noch baas hoefde te krijgen. Heel jammer dat jij toen niet tot dit inzicht kwam en dus nooit meer teruggekeerd bent. Jammer ook dat je eigenlijk zoveel jaren later pas besefte hoe goed je in je job wel was. Maar gedane zaken nemen geen keer, nu je weet dat je zoveel voor je leerlingen betekende moet het toch een grote opsteker zijn!

Bertiebo said...

Wat heerlijk, die briefjes. Ik snap dat je ze hebt bewaard. Ik heb er zelf ook nog een aantal bewaard.
Maar wat schandalig van die directeur en van de collegae. Je hebt volgens mij echt pech gehad hoor. Bij mij op school ging het beslist anders. Ik begrijp je woede helemaal!Je hebt dus ook geen afscheid gehad. Wat is dat voor manier van doen. Ik word nu zelfs kwaad!

Jelle Droeviger said...

Weer vliegen...

Jelle Droeviger.

vilterietje said...

ik ben het helemaal met Jelle eens...weer vliegen!

John said...

Lieve Marlou,

Er heerst nu nog een taboe op een burn-out. Net zoals op depressie. 17 jaar geleden had je je burn-out. Toen was het taboe er op nog groter als nu. Ik had in die periode mijn eerste depressie. Het zelfde verhaal. Geen van mijn collega's, en ook mijn werkgever niet.. Vrienden die afhaakte..
Men probeert nu echt om dat taboe te doorbreken maar het gaat maar langzaam. Goed dat je dat oude leerlingetje van toen tegen kwam :)

klaproos said...


Lieve loutje,
ik zou willen dat ik je tóen gekend had... dan had ik je wel wat anders kunnen vertellen,
baas en collega's, tja dat verhaal ken ik wel... zo gaat dat, ik denk dan maar dat ze niet weten hóe ze met de situatie om moeten gaan, maar die twee briefjes van de ouders, en de vrouw die je tegenkwam, zijn sprekender dan wat ook,
dat mag je koesteren, je bent een lieverd,
"stomp 'm maar wat lager... dat voelt íe beter "

❤ ❤ ❤

Petr@ said...

Wat een gevoelloze collega's en "baas" had je toen zeg! Om inderdaad weer kwaad op te worden!
Maar die lieve briefjes vergoeden een heleboel! Wat lief en fijn dat je gewaardeerd werd, dat doet je goed.

Sjoerd said...

Zie je wel dat je geen rot juf was...

christiene said...

Ha Marlou
ze zeggen wel eens uit het oog uit het hart
hartverwarmend  na zeventien jaar
en zo mooi ze zijn je niet vergeten
fijn voor je.

en die anderen maar snel weer vergeten

lieve groet
Christiene