VROUWENKOOR MALLE BABBE

4 april 2007

Als je iets onder de leden hebt, of hebt gehad, moet je zorgen zoveel mogelijk je gewone leven weer op te pakken.
Leuke dingen doen, gezellige dingen doen, lekkere dingen doen…
Natuurlijk kan niet iedereen dat, omdat je je zo hondsberoerd kunt voelen, dat het er gewoon niet in zit.
Maar ik voel me goed, dus waarom zou ik treurend achter het raam naar buiten gaan zitten kijken hoe daar de zon schijnt…
Zoiets is niets voor mij.
Zelfs als ik een beetje depri ben ga ik er nog op uit. En meestal loop ik "het" er dan wel uit.
Eén van de fijnste dingen is: ZINGEN!
Nu heb ik het geluk, dat ik op een koor zit. Het heet Vrouwenkoor Malle Babbe. Een superkoor onder leiding van een superdirigent, Leny van Schaik. De beste dirigent op het westelijk halfrond. En dat meen ik. Heel inspirerend en betrokken, daar zal ieder koorlid het zonder twijfel mee eens zijn.
Natuurlijk heb ik een tijdje niet mee kunnen zingen, maar toen ik weer aan de slag kon was ik zo gelukkig. Heerlijk, ik kon weer helemaal uit mijn dak gaan. De muziek kwam uit mijn tenen. Ik voelde me net een merel, die op de hoogste tak van een boom zijn liedje zingt: vrij en onbevangen.
Vanmorgen was het weer feest: de wekelijkse repetitie.
We zijn op dit moment ons lustrumconcert in juni aan het voorbereiden.
De meest prachtige liederen mogen we dan zingen.
Om maar wat te noemen: de Motetten van Mendelssohn. Als je daarmee begint, dan treedt er een soort van verslaving op: je wilt MEER!
Of Palestrina, zo prachtig.
En dat mag ik allemaal meemaken. Een hele ochtend vergeet ik alles en ben ik alleen maar met muziek bezig.
Borstkanker? Noooooooit van gehoord! Ik zing en ik zing en ik zing…

Veni, Domine! Veni! Et noli tardare...