22/12/2010

De rode muts

warm .
Koeiepaadje

Ze loopt in de sneeuw met een grote rode wollen muts op.
Het is een oude vrouw.
Ze heeft een groot gezicht met rode wangen.

Ze loopt krom en duwt haar rollator ver voor zich uit.
Ik zie, dat ze twijfelt of ze wel zal oversteken.
En ik vraag haar: “Zal ik u even naar de overkant helpen?”

Ze zegt, dat ze dat wel heel fijn vindt.
En ze begint een praatje.
Dat ze “pas” 95 is.
En dat ze niet steeds binnen wilt zitten. Ze wijst op haar huis, dat er prachtig bij staat in de sneeuw…
Ze vindt het saai binnen. Het is zo opgesloten, zegt ze...
Ze wilt er heerlijk op uit, maar is wel bang om uit te glijden.


Het is niet druk op de Elswoutlaan. Samen lopen we langs de poort van het landgoed. Ze loopt wel heel erg krom…


Als ik even later aan de overkant op het koeiepaadje loop zie ik de vrouw met de grote rode muts op het bankje zitten recht tegenover het Grote Huis..
Daar zit ze, pas 95 jaar oud. 
En ze vindt het saai binnen…


Ik loop door naar Het Wapen van Kennemerland waar een paar van mijn koorvriendinnen al enthousiast naar me zwaaien en waar ik even mijn verhaal kwijt kan bij een warm kopje koffie…

De foto's zijn allemaal van mezelf. Het verhaal trouwens ook. Jammer dat ik geen foto van de oude vrouw durfde te maken...
.


9 comments:

klaproos said...

als je zó oude bent mogen worden en je mag dat nog zeggen,
gossiemokkie marlou
da's een godswnder zou ik zeggen
"godzal mekraken " ik teken er blind voor:-)

slaap lekker hé,

*muts op zet*


xxx

Jelle Droeviger said...

Let op.! De kracht van dit verhaal zit 'm in de werkwoorden... Ze laten je zien wat er gebeurt.

Het is kort, maar hevig. Een leven van 95 jaren in een notedop. En die rode muts, samen met de sneeuw, is een fraai kontrast..

Heel gaaf, Marlou!

Jelle Droeviger.

Di Mario said...

Mooi he.. het leven is saai binnen. En ze heeft nog gelijk ook.

Love As Always
Di Mario

Marjolijn said...

Oh als we toch allemaal zo oud mogen worden. Ik zou er voor tekenen.
En gelukkig was jij in de buurt om haar veilig de straat over te brengen.
Fijn voor de vrouw met rode muts, toch even buiten.
Fijne dag vandaag weer.

John said...

Lijkt me een heerlijk mens. Nog maar 95, en ze voelt zich waarschijnlijk nog erg jong. Zeker qua geest. EN als je er over nadenkt is 95 een fractie op de tijdlijn dat de aarde om zijn as draait. Mooi verhaal.

gerdayD said...

Ja, dat is inderdaad jammer... waarom durfde jij dat niet lieve Marlou? Ik ben er zeker van dat deze alerte, mooie vrouw dat op prijs had gesteld en geen néé had gezegd. Volgende keer dan maar? Edoch, deze schitterende winterse reportage maak veel goed, dus dankjewel om ze, én het mooie verhaal er bij, met ons te delen!
OT: héérlijk dat jij, als enige, de allusie op het matrassenvulsel zag, wat heb jij toch een geoefend oog!
Fijne donderdag schatje, geniet er van!

Fluitenkruid said...

Lief dat je haar geholpen hebt maar jij bent ook zo'n vrijbuiter, jullie voelden elkaar gewoon aan, heerlijk!

Han said...

Marlou wat kan je toch beelden schrijven, het is net of ik naast je loop en het zo met je meemaak. Ik zie je daarna ook zitten in de serre van de Raemp uitkijkend over de weilanden.

Hans Huisman said...

Wat een schitterende foto's. Mijn complimenten mevrouw. Tip, Marlou, als je nou weer eens te verlegen bent om te vragen of je van iemand een foto mag maken.. Vraag dan gewoon of die persoon van jou een foto wil maken. En je drukt haar je camera in de hand. Op dat knopje drukken mevrouw. Als ze daar welwillend op reageert vraag je gewoon of je van haar ook een foto mag maken. En je belooft dat je haar een afdukje toestuurt. Volgens mij heeft nog nooit iemand geweigerd!!!!