Muizenkeutels

Als Henry en ik als eersten van de familie naar het huisje op de berg reizen is dat meestal om het te openen: het elektra wordt aangezet en het water wordt dan weer geopend en er wordt gestookt, want brrr.... wat is het kil.

Na een winter leegstand is het altijd maar afwachten hoe je het huisje aantreft.  Heeft de laatste die er was de waterleiding wel goed afgesloten, is er geen leiding bevroren? Want dat is knap vervelend als dat zo is. Daar kunnen we hele verhalen over vertellen.

Maar nee... gelukkig is alles goed afgesloten en werkt het als een tierelier. Henry moet daarvoor een diepe put in en ik ben altijd blij, als hij er weer heelhuids uitkomt en alles is gelukt!

Daarna doen we een rondje in om het huisje: ramen openzetten en lekker doorluchten en de houtkachel aan.

Op het aanrecht ligt een aangevreten sponsje:

Daar heeft een muis, of misschien meerdere muizen aan zitten knagen. Ik denk niet dat de muis zich erg lekker voelde daarna. Misschien heeft-ie het niet overleefd?

En dan kom ik in de benedenkamer en liggen er zeker 60 muizenkeutels op het tafeltje, waar ook drie kaarsen stonden.

De middelste kaars is helemaal opgevroten. Jammer, dat ik er geen foto van heb gemaakt, want geloof me: het was een hele berg keutels!!

In de winter is het huisje dus niet echt on-bewoond. Er schijnt zelfs nog een slang te huizen tussen de stenen muren beneden. Brrr... niks voor mij.

Een muis kan ik nog wel handelen, maar een slang... nee!

Fritz...

Onze buurman in Oostenrijk heette Fritz. Een aardige goedlachse man, waar we het goed mee konden vinden. Hij kon fantastisch Apfelstrudel bakken en had een goed gevulde wijnkelder. 

Hier zie je hem met zijn verloofde Gerlinde.

Elke vakantie spraken we af om bij te kletsen. Altijd heel gezellig, want hij had altijd wat te vertellen. Wij ook trouwens. Het klikte gewoon. 

Maar helaas... 20 oktober is hij naar de eeuwige jachtvelden gegaan: 85 jaar oud.

Net als we de auto uitgepakt hebben komt Chris, de zoon van Fritz naar ons toe. Ik ken hem nog van heel lang geleden, dat hij 16 was of zo. Nu is hij een jaar of 50. Nooit meer gezien of gehoord, totdat... 

Ik heb hem aan de telefoon gehad, toen zijn vader was overleden. 

De zaterdag voor onze aankomst is de urn van Fritz in zijn eigen tuin begraven, met een mooi ritueel, op een mooie plek. 

We mogen de plek bezoeken en zijn ontroerd. De steen: De Huilende Wolf had Fritz jaren geleden al laten plaatsen. Daarnaast is de urn ingegraven en branden nu twee kaarsen .

Nou... dag buurman. We missen je! Je weldenkendheid en je gulle lach. 

Trahütten is nu gewoon anders, stiller... Eigenlijk een beetje uitgestorven.

Weer terug van weggeweest

Het huisje ligt er weer heerlijk bij. De zon schijnt, het waait nauwelijks en het is... "Oostenrijk!"

Jaren geleden (ik denk in 2009) was ik met Roosje en de kinderen hier naar toegereisd: met het vliegtuig naar Wenen waar we een auto huurden. Na een rit van 2 uur... de berg op.

Naar het huisje.

Toen de kleine Pier het huisje zag riep hij: "Oostenrijk!"

Dus dat hebben we een beetje nagespeeld. 

Het is weer helemaal thuiskomen. 

De auto parkeren en uitpakken.

Kachel aan, want het huisje is toch wel behoorlijk kil geworden...

Al snel is het lekker warm en kan er een welkomsdrankje geschonken worden:een Schnapps, om nóg warmer te worden.

In de keuken staat een houtoven, waar we de eerste maaltijd op prepareren.

Die smaakt het lekkerst van alles...

Dan twee kaarsjes aan, naast de foto's van mijn ouders en mijn zussen. 

Vervolgens maken we op de slaapzolder de bedden op en spelen we daarna nog een potje rummykup, want het "paastoernooi"  is begonnen. 

Ja... ik ben weer thuis.

En kijk eens wat een verrassing... 's nachts heeft het stiekempjes weg heel zachtjes gesneeuwd en ligt er een laag sneeuw op de balkonrand...

Dit gaat een topvakantie worden, wat ik je brom!

Heerlijk wandelen

.

We hadden verrukkelijk weer, de hele week (op een paar regenbuien na, haha) en hebben onze favoriete wandelingen allemaal kunnen doen.

Zo is daar de wandeling over de "Paraplui", een soort van dorpsberg.

Geen lange wandeling, maar gewoon lekker en fris en met een weids uitzicht als je eenmaal boven bent. Een wandeling om de eerste luie stijg- en daalspieren maar eens aan het werk te zetten!

Je ziet het dorpje aan je voeten liggen.

Het huisje is hier niet te zien, dat ligt ergens aan de linkerkant aan de rand van het dorpje.

En de tweede wandeling, die we altijd doen is die van de Obst-allee, die zo heet, omdat je op een gegeven moment over een weiland door een laantje met oude appelbomen loopt. Een heerlijke wandeling en dit keer kwamen we langs een huisje, waar een man uitkwam, die ons een "weisse Mischung" aanbood. 

Een glas met witte wijn, aangevuld met mineraalwater.

Dat was genieten, dat snap je zeker wel.

En de derde wandeling gaat naar grote hoogte, naar de Weinebene. 

Dat is een gebied op 1800 meter hoogte, waar vandaan je heerlijk kunt lopen, naar nóg grotere hoogtes!

Sem, de baas van het Gasthof was net buiten bezig met goulash maken en zei, dat het om één uur klaar was.

Dus... eerst maar eens aan de wandel op om daarna de goulash te verdienen...

Je loopt de Alm op en dwars door rustig grazende mooie schone koeien, naar een andere hut. Zo ver zijn we niet gegaan, want we wilden die goulash... dat snap je zeker wel!

En dan... 

dan is er de beloning, een heerlijke, naar paprika geurende goulash!

We're so happy!

Het huisje openen...

.

Na de winter aankomen in ons berghuisje betekent niet, dat je meteen kunt gaan vakantie houden.

Nee ... het huisje moet eerst geopend worden.

En als je mazzel hebt, dan heeft degene die het huisje gesloten heeft het goed gedaan.

Helaas... wij hadden pech.

Henry is uren bezig geweest met de waterleiding die door de laatsten verkeerd was afgesloten.

En ik ben aan het poetsen gegaan, want het huisje was vettig en klef.

Iets aan de waterleiding doen is best ingewikkeld, want je moet in een hoekje en dan ook nog eens in een holletje kruipen en hebt nauwelijks zicht op wat je doet.

Nou... Henry natuurlijk niet.

Die weet het precies. Gelukkig!

Het heeft wel de nodige uurtjes gekost... en wateroverlast: een leiding die dicht moest blijven was juist open gezet en het spoot er uit...

Zonde van al dat mooie bergwater!

En het poetsen??? 

Het laatste schoonmaakdoekje lag als een smerige verfrommelde prop in de gootsteen. Geen doekje meer dus. 

Hoe krijg je het voor elkaar om 20 tomatensausspetters op het plafond te plakken???

Geen idee, maar ze zijn er nu wel af, want de volgende dag hebben we beneden een pak nieuwe doekjes gekocht.

Elke dag doen we wel wat, maar gelukkig hebben we ook heel veel tijd over om te ontspannen.

We houden van lekker zwemmen en dichtbij het huisje is een Freibad, oftewel een natuurbad, open en bloot in de vrije lucht, midden tussen de bergen.

Heerlijk om naar toe te gaan, een beetje te badderen en in het gras te liggen...

Kijk eens... wat een gespierde verloofde ik heb.

Heee! Johnny Weismuller!

Ik ga op reis en ik neem mee...

.

Daar gaan we, in Henry's limousine op weg naar het huisje op de berg.

1240 kilometers rijden, wat een pokke-eind! 
Maar... niet alles in één keer: die tijd hebben we gehad, toen we nog jong en onbesuisd waren...

We maken een tussenstop in Wörth an der Donau, een klein rustig dorpje met een fijn hotel.

Dat eerste stuk reizen gaat veilig en als de gesmeerde bliksem.

Na aankomst lekker even een wandeling doen om de benen te strekken: naar boven zoals we dat noemen en daarna een heerlijke maaltijd in de gelagkamer, met een welverdiend biertje! 

Dan volgt een rustige nacht om bij te komen en de volgende dag gaan we uitgerust en wel weer verder. 

Zou het huisje er nog staan?

Natuurlijk staat het er nog!

Het staat er al meer dan 100 jaar en kijkt uit over het dal en waakt over iedereen die daar woont... 

En wij kijken mee en genieten van het prachtige uitzicht.

Maar eerst maar eens een vuurtje in de nieuwe vuurkorf, die Henry meegenomen heeft.

En een gezond maaltje buiten, voor de deur met een goed glas wijn...

Ja... het leven is daar goed.

Niks mis mee..

Niks meer aan doen.

Naar het huisje op de berg

.

"Per ongeluk" kunnen we zomaar morgen vertrekken naar het huisje op de berg.

Iemand ging niet en toen konden wij dus.

Wat een heerlijke verrassing!

Om mijzelf alvast een beetje op te warmen heb ik 10 foto's opgezocht op mijn externe harde schijf. Optimale voorpret!

Dit is foto nummer 1. 

Daar staan wij in de deuropening aan de voorkant van het huisje op de berg:

Foto nummer 2. 

Voor het huisje kun je heerlijk uitrusten van je lange wandeling en een glaasje van het een of ander drinken. Ik ben gek op Schilcher-wein. Dat is een soort van rosé. Lekker koud drinken.

Foto nummer 3. 

Je komt meteen de keuken in en daar staat een grote oven, waar we de boel mee kunnen verwarmen en waar je op kunt koken. 

Foto nummer 4. 

Nog een keer de keuken maar dan met een wijdhoeklens. 

De ladder die je ziet is de ladder waarmee je naar de slaapzolder klimt. 

Foto nummer 5. 

We gaan naar de woonkamer. Een verzameling van van alles en nog wat, op rommelmarkten gekocht door mijn ouders. De kachel in de hoek is inmiddels vervangen, want van Henry hebben we een nieuwe gekregen.

Foto nummer 6. 

Het uitzicht vanaf het balkon aan de achterkant. In de verte kun je de bergen van Slovenië zien.

Foto nummer 7.

Nog een keer het uitzicht, maar dan in de avonduren. Als je op het balkon zit kun je daar uren naar kijken. En een beetje mediteren...

Foto nummer 8. 

Op het balkon is het overdag ook heerlijk vertoeven. Lekker ontbijten met dat uitzicht, en later gewoon een beetje pielen of lezen. Je koffietje drinken en wat ouwehoeren.

Foto nummer 9.

Aan de zijkant van het huisje wappert de was. Dat vind ik altijd zo'n fijn gezicht en de was ruikt zo lekker. Er is geen droger, dus hup! in de wind!

En de laatste foto.

Als je op de berg afloopt kun je het huisje zien liggen.

Het staart over het dal in de verte en het is er altijd, altijd om ons steeds weer te verwelkomen...

Dag huisje op de berg. Bestel jij alvast een lekker zonnetje?

Tot zondag!

Oh Moon in Alabama

.

Ooit hoorde ik Bette Midler, waar ik fan van was, dit lied zingen...

Oh, Moon in Alabama... 

En toen we eindelijk in ons huisje op de berg waren, stond diezelfde avond de maan vol en rond boven het dal.

Ik kreeg zin om Moon in Alabama te zingen, maar we waren alleen niet in Alabama... we waren in ons eigen huisje op de berg.

En we stonden op het balkon. Beneden ons lag het stadje beneden met alle lampjes aan en daarboven die ene hele grote...

Ohhhh, wat mooi!

Daar kun je toch uren naar kijken?

Henry maakte later nog een mooi portret van La Luna, mooi vol en rond:

Fijn toch, dat de maan zo'n aantrekkingskracht heeft. 

Ik mag haar graag zien... la Luna!

Het is weer zover...

.

Jaja, inderdaad... het is weer zover...

We gaan weer een paar weken naar het huisje op de berg en omdat daar geen wifi is ga ik maar even een soort van afscheid nemen.

Daar is het dan: "Haus Eduard"... heerlijk huisje in de bergen.

We zijn er helemaal verliefd op en dat geldt ook voor de andere familieleden.

Iedereen voelt zich er thuis. En iedereen gaat er lekker zijn gang.

De één vindt er massa's cantharellen... (hier zie je de oudste dochter van mijn broer)

De ander bouwt een pizza-oven of doet iets anders spannends in de tuin rondom...

Er wordt gewandeld en fikkie gestookt. 

En 's avonds worden er spelletjes gedaan, gerummikupt bijvoorbeeld, want verder is er niets!

Geen WiFi, geen tv-abonnement en geen krant.

Maar wel veel boeken en stilte.

Koken doen we op een houtoven.

Kijk... hier zit Henry, nadat hij net vakkundig het vuur heeft aangemaakt.

Die houtoven hebben we overigens van hem gekregen. Zijn we ontzettend blij mee...

Ik heb er zin in!

Huisje op de berg... here we come!

Weer naar huis

.

Na een week boven op de berg genieten van alles wat er is en vooral van het uitzicht wordt de auto weer ingepakt.

Dag huisje! 

Dag nieuwe kachel...  

Dag dorp! Tot de volgende keer...

We doen er twee dagen over om thuis te komen.

Onderweg slapen we in een AirBenB in Würzburg. Een leuke stad, er is net een lentefeest aan de gang en we vallen dus met de neus in de boter.

Maar in deze AirBenB slapen we nooit meer, kijk nou toch eens...

Ik heb sinds mijn studententijd nooit meer op de grond geslapen en ook nooit op pallads...

Goed bedoeld, maar nee: volgende keer in een hotelletje! Dan maar wat meer betalen...

De nieuwe kachel

.

Het huisje in Oostenrijk is nogal primitief, maar op een heel prettige manier.

Er is gelukkig elektra en waterleiding én een wc (eerst niet!) maar geen wasmachine en zéker geen afwasmachine.

We stoken en koken op hout.

In de keuken staat deze oven. Die geeft heerlijke warmte en je kunt er fantastisch op koken en bakken en braden. Ook staat er altijd een grote ketel met water op, onder andere voor de was en de afwas:

In de woonkamer stond andere kachel, een "Dauerbrand-ofen". Mijn ouders hebben die destijds tweedehands gekocht en hij gaf, als-ie het eenmaal deed heerlijke warmte. Maar vóórdat-ie het deed wilde hij heel erg roken. 

Je zat dan zeker een half uur in de rook én de muren moesten elk jaar gewit worden. (waar niemand zin in had!)

Henry heeft de kachel, die 180 kilo!!! weegt naar buiten gemanoevreerd.

Een enorme klus, maar geklaard! Heel tevreden dat die ouwe kachel nu buiten staat...

Later wordt hij (de kachel) in de steenkoude, vochtige benedenkamer gezet.

En dan... ja... dan moet je een nieuwe kachel!

We gaan naar het stadje beneden en kiezen een heel mooie uit, maken een foto en sturen die naar de familie in Nederland en als iedereen 'm goedkeurt wordt de kachel gekocht en in de auto gezet.

Boven bij het huisje wordt-ie er natuurlijk weer uitgehaald.

Hij weegt 85 kilo. Ook niet niks maar toch beter te doen. Een steekkarretje geleend en naar binnen met die hap:

Helaas is het schoorsteengat te klein, maar we duwen de pijp er heel stevig tegenaan om stiekem één vuurtje te maken en dan... de beuk er in!

De vlam in de pijp en loeien maar! 

Wij zijn heel tevreden.

Het schoorsteengat is inmiddels netjes pasklaar gemaakt, zodat de kachelpijp er in kan.

Henry! Bedankt....

Want... wat jullie nog niet weten: beide kachels, die in de keuken én die in de kamer, zijn ons geschonken door Henry.

En weer thuis...

.

En daar ben ik dan weer na een zeer korte maar fijne vakantie.

Het huisje ziet er weer picobello uit: er is gestoft en gedweild, de ramen zijn gelapt en de waterleiding is afgesloten.

Hier kijkt het uit over het dal en is het buitengewoon tevreden met alle aandacht die er aan geschonken is...

Ik heb weer een heerlijke week gehad.

Met Henry is het heel goed op vakantie gaan!

Dank je wel...

En broertje: bedankt voor het hakken van al die aanmaakhoutjes... 

Dat kwam goed van pas, want in het begin was het nog heeeeeel koud!

Henry is onze vuurmeester en die was er ook heel blij mee. Maakt het vuurmaken wel een stuk gemakkelijker. 

We koken op dit fijne houtfornuis...

Dag huisje!

Jij ook bedankt, voor het fijne dak boven ons hoofd en voor de warmte die je uitstraalt.

Tot volgend jaar misschien.

Ik weet nog niet of ik er nog naar toe wil gaan, als er in Oostenrijk op 4 december op de extreemrechtse Höfer gestemd wordt. 

Ik hoop, dat het verstand wint en dat  Van der Bellen (linksliberaal) wint...

Van Der Bellen for President!!

Duimduimduimduim....

Morgenvroeg...

.

Jawel, het is weer zover...

Morgenvroeg vertrek ik voor eventjes naar Trahütten in Oostenrijk ...

Dit schilderij is geschilderd door vriendinneke Mary Dijkstra.

Het stelt ons huisje voor en ik sta voor de deur.

Henry heeft het vorig jaar laten maken voor mijn verjaardag.

Dat was een enorme verrassing!

Dit Knusperlhäuschen (kun jij het uitspreken?) gaan wij winterklaar maken.

Koelkast leeg, waterkoker leeg, broodtrommel leeg. Geen kruimels achterlaten... Elektra afsluiten.

Waterleiding afsluiten en helemaal leeg,  want als die bevriest zijn we enorm in de aap gelogeerd...

Misschien dat Meneer Aap dat leuk zou vinden, maar wij echt niet.

Ik heb er zin in.

Ben maar een paar dagen weg: volgende week weer  op honk...

Ik neem m'n verloofde mee... die is er net zo gek op als ik...