Gezelschap voor Robert

.

Altijd, als we op de berg zijn maken we één keer een zelfde wandeling. Die over de Parapluie. 

Het is een fijne, niet al te zware wandeling met veel uitzicht en herkenning.

De wandeling eindigt altijd op het kerkhof, want dat is de enige "bezienswaardigheid" in het dorp.

Verder is er niets, zelfs geen kroeg!

Jarenlang maken we daar dezelfde foto:

We kennen deze Robert Lindner helemaal niet, maar ik vond het gedicht van Goethe op het deurtje heel mooi.

Hier kun je het gedicht nog een keertje lezen in een blogje uit 2016

Über alle Gipfeln ist Ruh

Vorig jaar was het monumentje op het graf weg.

Maar nu hebben we begrepen waarom:

De weduwe van Robert is overleden en bij hem begraven.

De familie heeft meteen een nieuw gedicht op het deurtje laten zetten.

Het is wel een mooi gedicht, hoor... daar niet van.

Maar dat van Goethe (later overigens op muziek gezet door Schubert)  was echt mijn favoriet!

Dit is het nieuwe gedicht, ik heb het (vrij) vertaald:

Als je aan me denkt, 

wees dan niet verdrietig.

Vertel liever over mij

waarbij je gerust mag lachen.

Geef mij een plaats

tussen jullie

zoals ik het in het leven had.

Ook mooi, maar... nee... het haalt het niet bij  Wanderers Nachtlied van Goethe.

Voor mij althans....

P.S.  vind jij, dat ik de privacy van Robert schend en zou ik eigenlijk zijn naam moeten "blurren"?? Ik hoor het graag...

Je moet toch niet denken...

.

Zo... de vakantie zit er weer op.

Ik kan nog wel uren vertellen. Over het gedicht op het kerkhof, over het fietsen, over Rudi en Hans, over de regen en het bankje...

Maar ik doe het niet.

Misschien, dat er zo nu en dan een verhaaltje naar boven borrelt. Dan vertel ik het. 

Maar nu niet meer.

Henry is gekomen!

We hebben beneden in het dorp bij de bakker afgesproken. Om half elf. Ik met de auto naar beneden en hij met de motor-scooter na 7 dagen passen rijden en Alpen en Dolomieten bedwingen...

Ik ben blij hem te zien!

Na 7 dagen alleen in de bergen is het gewoon fijn!!

Hij rijdt achter me aan naar Toni's Fischershütte, waar we een forelletje gaan verschalken. 

En daarna naar boven naar het huisje in de bergen. Voor nog een paar dagen samen.

Ja... het is goed hier. Rustig, maar tóch inspirerend.

De lucht is schoon en helder.

En het enige geluid, dat je hoort komt van de hommels...

Ik zal het missen. Ik wil eigenlijk nog helemaal niet terug...

.

De schoorsteenveger

.

Voor de verzekering is het verplicht eens per jaar de schoorsteen te laten vegen.

Wij stoken en koken op grote houtkachels, dus het moet echt.

En meestal ben ik in de herfstvakantie de pineut.

Nou ja... pineut...

Ik vind het allemaal leuk, dus geen punt.

In het Duits heet een schoorsteenveger een Rauchfangkehrer.

Klinkt ingewikkeld. Is het ook...

De schoorsteenveger ziet er uit!!! Nee... vreselijk.

Een schoorsteenveger zoals je die op plaatjes van vroeger ziet. Met zwart omrande ogen.

Zwarte handen, maar witte tanden!

Een echte smeerpoets is het.

Ik vraag hem, of hij dat allemaal wel schoon krijgt. Ja hoor, geen probleem. Speciale zeep!

Alles wat hij aanpakt wordt zwart, dus als hij weg is... dan kan ik aan de slag...

En dat wil ik ook, want morgen... heb ik een date! Dan komt Henry en heb ik afgesproken bij bakker Bodiselitsch in het dorp beneden.

Ik ga gauw aan de slag om het huisje weer schoon te maken...

.

De Flohmarkt

.

Als ik naar het dorp beneden rijd kom ik langs een huisje waar een oud echtpaar al 40 jaar woont. Ze hebben een energieke, vrolijke hond. 

De vrouw is 83 en hij??? Ik weet het niet, ik zie alleen, dat hij een verkeerd haarstukje heeft.

Zij loopt met een stok, want ze heeft 4 weken geleden een nieuwe heup gekregen.

Ik vraag haar of ze ook schort heeft voor m'n dirndl.

- Ik heb zoveel spullen, zegt ze en ik moet het allemaal kwijt. Teveel werk!

En ze laat me van alles zien, dat ik niet nodig heb. Van koffiekopjes tot poppetjes en hoedjes...

Ik zeg tegen haar dat ik weinig tijd heb, want de schoorsteenveger kan elk moment komen.

Maar ik "moet" mee naar binnen, om de schort te zoeken.

Een belevenis!!! Dat huisje, waar ik al 50 jaar langs rijd... En dan nu naar binnen!

De oude man zit in een donkere, maar warme kamer onder de lamp de krant te lezen.

Via een enge, gietijzeren wenteltrap naar boven (ja... zij met die nieuwe heup ook!) en tussen de enorme hoeveelheid spulletjes vinden we een schort.

Hij lijkt me een beetje kort, maar ze heeft nog ergens achteraf een koffer met daarin plastic zakjes en daarin weer een stapeltje stofjes.

Het is een lapje van niks, maar het zal wel gaan, als ik het nodig heb om de schort te verlengen.

- Zal ik het voor u doen? vraagt ze nog.

Maar dat gaat niet. Woensdag vlieg ik al weer naar huis.

- De stof eerst wassen en dan pas naaien, zegt ze. 

Als ik weer thuis ben pas ik het hele zwikje. Ik denk, dat het wel gaat zo...

.

Zij heet Luki

.

Elke dag hetzelfde rondje en het verveelt nooit? Inderdaad... dat klopt!

Vandaag loop ik de berg op langs het huis van de jongeman met de Berner Sennenhond.

Ik hoor stemmen.

Nee, ik ben niet gek, hoor! Ik hoor gewoon écht stemmen.

Als ik langs de voorkant van het huisje loop zie ik hem zitten met een jonge vrouw.

Hij zwaait naar me en loopt naar me toe.

Dan trek ik mijn stoute schoenen aan en loop hem tegemoet.

- Goedemiddag. Ik hoop dat ik niet stoor. Ik wil wat vragen. Hoe heet uw hond?

- Zij heet Luki.

Luki! Wat een grappige naam voor zo'n grote hond. Ik dacht zelf aan Barry, maar nee dus.

De vrouw staat op om mij haar stoel te geven, maar ik blijf staan.

Ze is nieuwsgierig en vraagt waar ik woon en als ik het vertel weet ze meteen waar ik het over heb: professor Witzel, ja die heb ik wel gekend. En die had ook zo'n grote hond. Ze vertelt, dat die hond een keer bij Lernpeiss langs kwam en een hele bak met ijs opgesmikkeld heeft. Ze heeft het over Joris, de hond van mijn oudste zus Klara.

De jongeman zegt niet veel, maar hij is wel op zijn gemak.

Ik weet nu de naam van de hond. Luki!

Zal ik verder gaan en de naam van de jongen vragen? Ach waarom niet?! Ik doe het gewoon.

Ik geef hem een hand en vraag meteen hoe hij heet.

-Hannes!

Luki en Hannes. Nu weet ik alles. Mijn dag kan niet meer stuk!

.

Trixie? Barry?

.

Ik zit op het bankje boven op de Parapluie een paar ansichtkaarten te schrijven en hoor luid blaffen.

Daar links beneden staat het oude huisje van de jongeman die ik laatst op mijn route tegenkwam.

Ik zie hem een beetje rond om het huisje rommelen.

Zijn hond loopt vrolijk kwispelend om hem heen.

De jongen praat met hem. Dat kan ik horen en de hond praat terug.

Hij gooit zijn grote hoofd omhoog en doet zoiets als dit: "Oehoeoehoeoee" en het baasje zegt iets onduidelijks terug.

Echt een goeie, warme communicatie.

(Op deze foto kun je die twee niet zien, maar wel het huisje)

Hoe zou zo'n hond nou kunnen heten?

Ik vind het wel een hond om Lobbes te heten, maar zo heten honden hier niet.

Ik herinner me van vroeger wel een hondje dat Foxy heette, maar deze grote goedzak moet een grote, goeiige naam hebben.

Misschien kom ik de jongeman nog eens tegen, met die hond en dan vraag ik het hem meteen...

.

De route andersom

.

Vandaag doe ik de wandelroute eens linksom. Ik hoor je al denken: "Die durft..."

Ach ja, je moet ook zo nu en dan inderdaad eens in het diepe durven springen...

Het treft! Ik kom iemand tegen en omdat ik steeds de raad van Klaproos (*klik*) opvolg: "Wandel door het leven en praat met iedereen..." ga ik er ook nu tegenaan!

Ik kom dus een persoon met een zwabber tegen. 

Oh nee, het is geen zwabber: het is een zwabberig hondje en de persoon is een oudere vrouw, die bloemen plukt.

Het zijn de blauwe, die ik zo mooi vind.

De Gentianen.

Ik vraag haar, of ze weet hoe de bloemen heten.

En ze antwoordt, dat ze slecht Duits spreekt. Ze komt uit Italië.

En daar heten deze bloemen Campanula's. Campanula's??? Ik dacht van niet, maar dat zeg ik natuurlijk niet. Anders is je gesprekje zo afgelopen...

Ze vertelt, dat haar zoon de oude school heeft gekocht en daar woont.

De Oude School!!! Dat is schitterend! Dat is één van de eerste gebouwen van dit dorp.

Voor de 10 kindertjes van toen. Met z'n allen gezellig in één lokaal...

Iemand heeft het gebouw gekocht en woont daar dus nu in. Potverdikke dat is gaaf!

De vrouw vraagt of ik Frans spreek en we gaan verder in het Frans. Ze komt uit Ventimiglia, maar haar man is Frans. Zodoende.

Een Italiaanse, die Frans spreekt met een Nederlandse op een Oostenrijkse Alm.

Ik vind het leuk om zo een gesprekje te hebben aan de rand van het bos.

Ze kent ons huisje wel, dat met dat mooie balkon en die oude spulletjes.

Ze is verliefd op de bergen en op de frisse lucht hier, net als ik.

Oh... en dat je deze bloemen hier mag plukken. In Italië is dat "prohibito"!

Als we ieder weer verder gaan krijg ik een hand en ze zegt: "Enchantée" en ik zeg dat natuurlijk ook.

Wie weet kan ik ooit nog eens binnen in De Oude School komen en kijken wat er van geworden is.

Kijk, daar loopt de signora met het "zwabbertje" voor de nieuwe school.

En dit is De Oude School:

Mooi opgeknapt, zo'n oud gebouw uit 1830...

Buitenkansjes, meneer Sonneberg, allemaal buitenkansjes!

.

De val

.

Bovenaan is een smal bospad, waar je overheen gaat om uiteindelijk op de Parapluie te komen.

Het is een mooi pad en er bloeit altijd wel iets. Dan weer Springbalsemienen, dan weer die gele, kom, hoe heten die ook weer? Nou ja... ben de naam vergeten.


En nu bloeien er Gentianen. Ik ben er gek op. Dat blauw is zo blauw. Dat vind je nergens.

Terwijl ik naar die mooie Gentianen kijk komt mijn rechtervoet onder een uitstekende wortel en het lukt me niet om overeind te blijven.

Ik smak recht naar voren.

Na 1 seconde weet ik, dat ik niks gebroken heb. Tja, dat krijg je als je zo energiek en lenig bent!!


Maar ik voel meteen een rottige pijn in mijn linkerborst. Die is op een steen   terecht  gekomen.  
Het is gelukkig niet mijn rechterborst ( klik maar hier om meteen te weten te komen hoe ik ooit aan dit weblog begonnen ben...)
Kan dat kwaad, als je een dreun op je borst krijgt? 
Nee toch, wat een waanzin...


Ik loop verder met mijn handen op de pijnlijke plek. Ik geef Reiki, dat is      warmte uit lucht. En het lijkt of het helpt.

Eenmaal weer thuis ben bekijk ik de borst: bont en blauw!! Alsof ik gevochten heb....

Als Henry zaterdag komt zal ik vragen of hij er een foto van wilt maken...

.

De jongen met de hond

.

Iedere dag dezelfde wandeling en het verveelt nooit?

Nee!

Ik ken mensen met een hond, die zelfs iedere dag drie keer dezelfde wandeling doen!

Vandaag hoor ik, als ik halverwege de berg ben een deur dichtslaan. Het geluid komt van het kleine oude huisje waar een jongeman in woont. Een beetje schuwe jongeman. Het lijkt wel eens alsof hij zich verstopt, als er iemand aan komt.

Als ik de bocht omloop zie ik hem lopen. Hij is niet alleen. Er is een vrolijke, grote hond bij hem.

Bovenaan het weggetje komt de hond naar me toegedanst.

De jongen roept en vraagt of ik bang ben.

Ik, bang? Nee hoor, dit is zo'n goeie sukkel. Hij komt alleen maar groeten en een aai halen.

Dan raak ik aan de praat met de jongeman. Hij is net zo oud als mijn schoonzoon, denk ik. Hij woont in dat oude huisje. Het is geen vakantiehuis, het is zijn hoofdhuis.

Neehee, geen hoofdluis!

Hij woont er al een tijdje en heeft er heel veel tijd in gestoken om het op te knappen.

Volgende week krijgt hij dubbele beglazing: nu heeft hij nog heel dun glas.

Hij wijst aan hoe dun.

Als een papiertje, zo dun. Daar komt wind doorheen en kou.

Meestal zie ik niemand op mijn wandeling.

Maar als je iemand ziet is het wel grappig om een praatje te maken.

Ze praten hier erg plat. 

Wat zou dit betekenen: "Sjenen afentholt..." ??

.

De wandeling die nooit verveelt

.

Iedere dag dezelfde wandeling en die verveelt nooit?

Klopt!

Ik ben niet zo'n dappere held, die in d'r eentje door bossen aan het dwalen is.

Als ik dwaal doe ik dat graag mét iemand.

Maar zelden alleen.

Maar hier op de berg is een wandeling die ik elke dag maak (en deze week steeds alleen) waarbij ik me altijd veilig voel.

Het is een route die om het dorp gaat, over een berg, die de Parapluie wordt genoemd en dan aan de andere kant van het dorp weer terug.

Een uurtje.

Dat is het, meer niet.

Met een beetje mazzel hoor je binnen dat uur de klokken van het kerkje slaan.

Voor de kwartieren is dat de sopraan en voor de hele uren de tenor.

Ik houd van de klank van de tenor. 

Je loopt tot slot ook nog een stukje door het dorp.

Het stelt niets voor en tóch stelt het heel veel voor...

.

Ik ben hier

.

Elke dag als ik hier op de berg loop of zit of lig realiseer ik me regelmatig, dat ik hier ben.

Maar niet altijd natuurlijk...

Soms zit ik een uur te lezen. Dan kijk ik op van mijn boek, waarin ik geheel en al verstopt zat en kijk om me heen.

Dan glimlach ik en zeg of denk: "Ik ben hier..."

Ik doe dat vaak.

Als ik in de auto naar beneden rijd en alvast bezig ben een boodschappenlijstje te bedenken, dan stop ik met bedenken en kijk om me heen en zie het kronkelige weggetje en wat plukjes koeien in de wei en ik denk: "Ik ben hier..."

Vanmorgen nog: ik lig lekker op bed in de zolderkamer te lezen. Ik heb net een hoofdstuk uit en zit midden in Bath, waar een gruwelijke moord is gepleegd.

Ik leg mijn boek neer en kijk naar buiten.

Ik zie de bomen en de rand van het dak.

En ik denk: "Ik ben hier..."

En dat gaat zo de hele dag door.

.

De wekker

.

Vier wekkers gezet!!!

Alle vier op 03:00 uur. 

Ik ben als de dood dat ik me ga verslapen.

Maar... ik word precies 5 minuten voordat ze allemaal de hele buurt af gaan rinkelen wakker.

Even de tuin in.

Daar is het doodstil ...

De straten van Haarlem zijn ook doodstil.

Geen kip op de weg. Niemand.

Iedereen slaapt, nergens brandt een lichtje.

Wat een rare gewaarwording.

Waar je anders altijd hordes mensen ziet is het nu leeg.

Ik hoor alleen mijn eigen voetstappen.

De Gedempte Oude Gracht is leeg. Alles is dicht en stil, net of er niemand meer leeft.

Maar niets is minder waar: alles ligt te rusten.

Het is zondagavond, dus niemand heeft zich een stuk in de kraag gedronken.

Stilte, verder niets...

Precies op tijd komt de Night-Liner, die me heel kalm en bedaard naar Schiphol brengt.

Nu weet ik waar iedereen is!! Daar... in de luchthaven!!

Nu snap ik, waarom de hele stad leeg was: iedereen is hier!!

Iedereen vliegt zo dadelijk ergens naar toe.

Ik vlieg eerst naar München.

Daar moet ik een uurtje wachten en dan stap ik over op mijn vliegtuig naar Graz.

.

Wandelen

.

Met zulk mooi weer roepen de wandelschoenen: "Ga mee de Parapluie op!"
Onderweg pluk ik een veldboeket.















Ik zie slechts één kleine, onvolwassen parasolzwam, die ik maar laat staan. Maar oh… wat zou ik ‘m graag vanavond willen braden!
Ik voel me enorm op mijn gemak.
Boven op de berg eet ik een appel en drink wat van ons eigen bronwater.
In het huisje staat een paar gekochte flessen water. Ik begrijp niet, dat men dat doet: water kopen… Terwijl er zulk goed water uit onze bron komt!
Weer terug in het huisje zet ik koffie en ga een beetje lezen…
Een beetje pitten ook…

’s Middags rijd ik naar beneden. Eerst langs Emmi. Ze ziet er slecht uit. Ze is heel ziek geweest, maar nu gelukkig wel aan de beterende hand.
Ze nodigt me uit om vrijdag te komen eten.

Dan koop ik bij Prassl een dun bloesje. Het is echt bloesjes weer.
Ook komt er een bolletje katoen en een haaknaald in het mandje, want...
ik ga boven een petje haken!


















.