MOE...

Je denkt, na de laatste bestraling: "Zo, dat was het. Nu zijn we klaar met het gesodemieter en gaan we weer door, waar we gebleven zijn."

Nou, vergeet het maar.

Dan begint er een periode van algehele terugslag.

Waar zoveel aandacht is geweest van de eerste foto tot en met de laatste bestraling, zo weinig is dat er nu.

Opeens lijkt het alsof er een zware deken op je wordt gelegd.

Je voelt 'm op je schouders en in je nek.

Je hoofd wordt zwaar en je zou 'm het liefst de gehele dag neer willen leggen.

Je wordt eindelijk eens wat labiel. Hèhè, 't werd tijd.

Je voelt allerlei kleine dingen en denkt meteen aan uitstralingen en narigheid.

Moe, moe, moe..

Florian zei gisteren, dat het nu eindelijk tijd wordt, dat ik eens pas op de plaats maak. Waarom doe ik toch altijd net alsof er niks gebeurd is?

(wordt vervolgd)

CONTROLE

Dinsdag ben ik weer eens ter controle geweest in het AvL.

Ik heb nu eindelijk een snelle manier gevonden om er met het openbaar vervoer naar toe te gaan.

Als ik de hal binnenkom valt mij meteen weer het kunstwerk van Maria Roosen op. Het zijn 400 glazen bollen, die aan het plafond hangen, heel hoog. Als je er onderdoor loopt krijg je een heel gek, beetje psychedelisch effect. Echt wat voor mij...

Kijk nog maar eens naar dit kunstwerk:

En herinner je je deze foto nog? Ik was net klaar met de laatste bestraling, opgelucht en heel gelukkig...

De arts, waar ik moet zijn heet Haas. Meestal is hij ook net zo snel als een haas. Dit keer echter heeft hij een leerling bij zich en moet hij natuurlijk een beetje positief overkomen. Dus hij doet het rustig aan, neemt alle tijd van de wereld en luistert rustig en vooral geduldig naar me.


Ik weet niet wat me overkomt. Hij is als een blad aan een boom veranderd. Waar is Zoef gebleven?


Hoewel, ik herinner me, dat Roosje en Wijs een keer met me mee waren en dat hij toen ook zo prettig overkwam. Hij houdt er waar-schijnlijk van een aangename indruk achter te laten op de mensen, die geen patiënt zijn. Ik weet het niet, ik verzin ook maar wat.


Misschien ben je, als je aan de andere kant van het buro zit extra gevoelig en zet je nog wat antennetjes uit, die van alles oppikken.
Misschien doe ik hem nu wel vreselijk te kort... Nou en? So what!


In ieder geval: het onderzoek is grondiger dan ooit en om een lang verhaal kort te maken: alles is helemaal in orde.
Ik ben super gezond en de borstkanker is voorgoed verdwenen. Zo, dat zeg ik maar even heel brutaal, want dat is de beste manier om er mee om te gaan. Ik verstop niks, het is een bestelling!

Dit is de bestelling:


Ik ben super gezond en de kanker is voorgoed verdwenen.


Zo, die zit. En die staat.
Over 3 maanden wordt er weer een mammografie gemaakt, je weet wel: zo'n foto waarbij je borst tussen 2 glazen platen wordt geplet. Niet echt prettig, maar wel heel noodzakelijk.
Ik hoop, dat mijn borst dan wat minder gevoelig is dan nu, want op dit moment zou ik het niet zien zitten.
De blauwe vloeistof is nog steeds niet verdwenen. Weet iemand hoe lang het duurt, voordat die uit je lijf is?