Jammer dat ik al...

.

Moest laatst best wel lachen om mijn vriendin Jacobanita...

Ze zei: "Jammer dat ik al bijna 85 ben... ik heb nog zo veel te doen"

Haha... en als je dan bedenkt, wat zij allemaal in haar leven al gedaan heeft...

In haar eentje naar bijna alle landen in Zuid-Amerika of weet ik waar naar toe...

In Spanje gewoond en daar les gegeven...

In Canada gewoond... 

Van een olifant gevallen in Thailand... (was minder leuk, maar ja... tóch op die olifant geklommen!)

Jacobanita is echt inspirerend!

Op haar "ouwe dag" is ze nog verhuisd naar Zandvoort. Ze zeggen wel eens, dat je ouwe bomen nooit moet verplaatsen... nou... dit was de beste verhuizing ooit!

Museum Voorlinden, een dag naar Delft en zelfs een reiki-inwijding op het Griekse eiland Patmos. Niks is haar teveel.  Vorig jaar reisden we naar Alkmaar. We gingen eerst naar het Beatles museum. Dat is vanaf het station Alkmaar een kippe-eindje lopen (zie: https://www.beatlesmuseum.nl/)  en daarna door naar het centrum bij Hap-Wat een lekker hapje gegeten: een zalig visje!!

Ja Jacobanita... 

Binnenkort gaan we weer eens helemaal naar IJmuiden lopen.

Windje mee en hoppa... langs de vloedlijn! 

Ik heb er zin in... 

Hier is een kadootje voor je, omdat je zo gek op ezeltjes bent:

En nóg eentje, omdat je Frida Kahlo zo bewondert:

VIVA LA VIDA!

Eten in het badhuis

Vanavond ga ik eten in het badhuis, hier op het Leidseplein in Haarlem.

Eten in een badhuis?

Hoe dan?

Nou... het badhuis, is natuurlijk allang geen badhuis meer.

De meeste mensen hebben nu zelf een eigen, fijne badkamer en gelukkig is dit badhuis niet gesloopt, maar wordt voor van alles en nog wat gebruikt.

Zo kun je er op de dinsdagavond voor slechts €5,- eten.

En dat is dus wat ik vanavond ga doen.

Kijk... de deuren van de badhokjes zijn bewaard gebleven en mooi in een dikke laag epoxy-hars gezet... Prachtige tafels en een mooie herinnering:

Je kunt niet zomaar aanschuiven.

Maar als je een keer wilt mee-eten... laat me dat dan maar weten.

Over twee weken, 10 maart, ga ik weer.

Als je het wilt, dan reserveer ik vanavond ook voor jou.

Enne... je kunt er prima vegetarisch eten. Aanrader!

Monteverdi aan het IJ

.

Gisteren was dè grote Monteverdi-dag in het kader van het Festival Oude Muziek.

In Utrecht en Amsterdam... overal klonk de hele dag door de muziek van Claudio Monteverdi.

En ik... ik mocht meezingen met een speciaal koor in 't Muziekgebouw aan het IJ in Amsterdam.

Een hele dag Monteverdi... dat is zo goed voor je botten. En voor je geest. En voor het gevoel van saamhorigheid...

Met een groepje uit mijn eigen koor heb ik daar gezongen onder leiding van een hele beroemde jonge Italiaanse dirigent: Giulio Prandi.

Hij had er goed de wind onder, zoals dat heet... geen geintjes en keihard werken. 

Dit is 'm, nog maar net 43 jaar en al over de hele wereld dirigeren:

Wij waren meteen diep onder de indruk en deden ons uiterste best om zo goed mogelijk te zingen.

Natuurlijk lieten we zo nu en dan wel een steekje vallen, maar volgens mij hoorde alleen de dirigent het.  

Een heel inspirerende dag met aan het eind een concertje in de enorme hal van het Muziekgebouw.

Daar stonden we op én voor een speciaal neergelegd podium.

De hal was vol met mensen, zelfs op de trappen zaten ze.

Doodstil waren ze daar naar ons aan het luisteren...

Op de achtergrond de woelige baren van Het IJ, want wat stormde het buiten...

Na afloop niet meteen naar huis... nee... eerst nog een lekker wijntje en een napraatje.

Heel gezellig vond ik het, een top-dag!

De vakantie is voorbij, dus woensdag gaan we weer repeteren met ons "eigen" koor, Vrouwenkoor Malle Babbe.

We zijn uitgenodigd om in het Patronaat hier in Haarlem te zingen ter gelegenheid van de Internationale Vrouwendag op 8 maart!.... Spannend!

(foto's: Henry Kloostra)

De beentjes van Sint-Hildegard

.

Mijn buurman Henk had het er over, mijn zus Aja had het er over... beiden met groot enthousiasme en dus...  was ik heel blij, dat mijn vriendin Jacoba met filmkaartjes aan kwam zetten voor "De beentjes van Sint-Hildegard"

Een film met Herman Finkers in de hoofdrol.

Ah! Herman Finkers.... mijn favoriete cabaretier. Dat wordt lachen, dacht ik.

Maar nee... zo is de film niet gemaakt, hoewel ik regelmatig lekker heb kunnen lachen, heus wel!

Finkers zelf zegt er over, dat de film een relatie-komedie is. Of eigenlijk niet eens echt een komedie, daarvoor is er teveel ingehouden humor, maar toch zit je gedurende de film met een grote glimlach, je weet wel... de stand van je mond, waar je blij van wordt, waar je je goed bij voelt.

Finkers speelt Jan, die onbehoorlijk betutteld wordt door zijn vrouw Gedda. Al 35 jaar laat hij haar overdreven goede zorgen over zich heen komen; een soort van doodknuffelen, tot hij er op een dag totaal niet meer tegen kan.

Hij ontsnapt! En als je wilt weten hoe... gaat dat zien, gaat dat zien.

Ik kan je deze film echt aanraden!

Ik was een beetje bang, met mijn dove oortjes, dat ik het meeste niet zou verstaan, maar omdat de voertaal in de film het Twents is, wordt zo goed als  alles ondertiteld en heb ik met dubbelvolle teugen kunnen genieten.

Waar slaat de titel op: De beentjes van Sint-Hildegard... 
Op de grote wens van zijn vader om nog éénmaal naar Bingen aan de Rijn te gaan om bij de tombe van Hildegard von Bingen een kaarsje op te steken.
Ik vond dat heel ontroerend, vooral ook, omdat Jan (Herman Finkers) de wens  van zijn vader gaat uitvoeren en tijdens die scene de prachtige muziek van de grote 12de eeuwse componist Hildegard von Bingen te horen is...

Weet je wat?

Ik ga 'm nóg een keer zien. Ga je mee?

En als je te ver weg van de bios woont is hier in ieder geval de trailer, dan krijg je een idee:

Het NOORDERLICHT

.

Half maart gaan we naar IJsland.

Ik wil zo ontzettend graag het Noorderlicht zien en na de tegenvaller van vorig jaar in Lapland gaan we het nu nog een keer proberen.

Op IJsland dus.

Maar dat is pas over een maand!!

Nou is mijn lieve koorvriendin Marjon op vakantie naar de Lofoten.

En wat denk je?

Die heeft het spektakel daar mogen zien!

Ik mag een paar van haar foto's op mijn blog zetten:

Ohoh Marjon,wat ben jij een bofferd!

Wat is dat toch mooi en ik hoop écht dat ik het over een maand te zien krijg.

Het is een grote droom van me.

En als ik het op IJsland niet te zien krijg...

Dan probeer ik het later nóg een keer. 

En nóg een keer.

Maar eh... nu vraag je misschien: waar liggen de Lofoten eigenlijk??

Links van Noorwegen ligt dit eilandenrijk. Gedeeltelijk schiereiland, maar ook losse eilanden.

Vorig jaar zijn we ook in Narvik geweest. Daarvandaan zou je met de boot naar de Lofoten kunnen gaan. Ideetje, Henry??

Ik vond er trouwens nog een mooi blog over van (klik:) Megan en Aram.

Vakantie!

.

Eerst maar even dit: bedankt voor de fijne reacties en bemoedigende woorden. Ik heb er veel aan en moest wel even traantjes laten, maar daarna werd ik weer heel blij...

En, wat betreft de titel: nee hoor... ik ben niet weg, maar ik heb wél vakantie.

Normaal gesproken repeteer ik op de woensdag met het koor, maar dit keer dus niet, want het is vakantie.

Wat voor vakantie eigenlijk? Crocus?? Voorjaars??

Ik ben er sinds het pensioen helemaal uit, want ik heb nu gewoon altijd vakantie en kan gaan en staan waar en wanneer ik wil.

Toch is mijn leven best wel georganiseerd.

Ik heb zo mijn vaste afspraken. Elke dag eigenlijk wel.

En woensdag is de koor-dag.

Maar, ondanks de koorvakantie ga ik straks wél zingen, want ik doe mee met een Monteverdi-scratch-dag, aanstaande zondag in het Muziekgebouw aan 't IJ in Mokum. Dat is een hele dag repeteren en aan het eind van de repetities een concertje in de hal, met voor het publiek een glaasje wijn in de hand. Leuk toch?!

Nou is Monteverdi bere-moeilijk. Echt wel! Dus het komt goed uit, dat ik vakantie heb van mijn gewone koor om lekker thuis aan mijn eigen piano te oefenen.

Hier kun je een stukje van één van de muziekstukken, het Cantate Dominum, beluisteren.

Gezongen door mooie jonge stemmen en allemaal uit het hoofd:

Wat een tempo he!

Nou... ik kan het nog niet de helft zo snel. Dus ik moet echt aan de bak. En uit het hoofd zingen kan ik echt wel vergeten...

Maar ik denk, dat het een top-dag wordt en zal je zeker laten weten hoe het was! Misschien heb ik er dan ook een fotootje bij...

Tinnitus en dergelijke

.

Ja... zo langzamerhand wordt het weer eens tijd om iets te gaan bloggen.

Ik krijg van diverse kanten de vraag of het wel goed met me gaat.

Dat vind ik heel sympathiek (dank jullie wel) en ik zal eerlijk zeggen: het gaat niet altijd even goed.

Maar ik ben niet zo'n klager.

Dus daarom merkt bijna niemand iets aan me.

Nou ja... misschien ook wel, maar meestal wordt er niets over gezegd.

En ik vind het allemaal prima.

Ik hoor liever een ander aan, dan dat ik naar mezelf luister...

Het begon allemaal met m'n vader.

Ja echt. Het zit diep.

Hij had last van oorsuizen en liet dat de hele dag door weten.

We werden er allemaal behoorlijk gek van.

Want als je had gezegd, dat je het zo erg voor hem vond, dan begon hij weer van voren af aan. En dat dag in dag uit. Week in week uit, maand in maand uit, jaar in jaar uit...

Toen ik er zelf last van begon te krijgen (in 1993 al!)  besloot ik daarom om er nooit iets of bijna nooit iets over te zeggen.

Dat is niet handig, want nu weet eigenlijk niemand hoe erg het is.

Zelfs Henry denkt, dat het wel meevalt...

Maar het valt niet mee en het is gekmakend. Een piep-knetter-suis-brom, die je nooit uit kunt zetten. Die er altijd is, ook 's nachts dus...

Een piep-knetter-suis-brom, die zelfs in het Concertgebouw, of in de bioscoop over al het geluid heen klinkt.

Als ik televisie kijk, of naar een concert ga, of naar de film, dan doe ik mijn hoorapparaatjes in (mijn oortjes noem ik die altijd) omdat ik dan minder last van de piep-knetter-suis-brom heb. Eigenlijk doe ik ze 's morgens  het liefste al meteen in, als ik opsta. Hup... meteen de oortjes in.

Ik zit nu, op dit moment, dus gewoon thuis te typen en heb oortjes in. Ik hoor het typen nu harder, maar de piep-knetter-suis-brom lijkt iets minder.

Nu vraag je je misschien af, waarom ik er niets aan doe.

Wel... er is niets aan te doen. Helemaal niks. Het zit in je hoofd en het is niet uit te zetten. Er is niets aan te doen.

Ik kan hier een hele waslijst neerzetten van wat ik allemaal vanaf 1993 aan therapieën en cursussen, pillen of drankjes uitgeprobeerd heb. 

Maar niets helpt. De huisarts en de oorspecialisten zeiden het al meteen: "Leer er maar mee leven". Daar maakte ik me toen best wel kwaad over, maar ze hebben gelijk: je moet er mee leren leven.

Ben je er nog? Of vind je het wel welletjes?

Nou... ik in ieder geval wel.

Ik ben het af en toe spuugzat, maar omdat ik mezelf had voorgenomen er nooit over te zeuren, ben ik wel eens kribbig. Want ik heb er wel last van.

Bah! Niks voor mij. 

Gisteren zag ik dit plaatje:

Tinnitus, mijn beste vijand. Mijn eerste reactie was: sodemieter op met je beste vijand.

Maar ik ga me er toch maar eens in verdiepen. Hoe kun je van die piep-knetter-suis-brom je beste vijand maken?

Ik ga er eens achterheen en als ik er achter ben zal ik het je laten weten...

"It looks like silence, but it sounds like... tinnitus"

L E V E N S L I C H T

.

Auschwitz-Birkenau werd 75 jaar geleden bevrijd op 27 januari 1945.

Maandagavond vanaf 19:00, 27 januari 2020, bij het Lichtmonument op de Groote Markt, hier in Haarlem.

Heb je nu één minuutje voor het kunstwerk van Daan Roosgaarde:

Het was een indrukwekkende bijeenkomst.
Er lagen 733 stenen op een plateau van bijna anderhalve meter doorsnee.
In het midden een lantaarntje, waar als een soort van ademhaling een blauw licht aan en uit ging, over de 733 stenen.

Er omheen staan zo'n 200 mensen.
Om 19 uur komen er drie kinderen op een podium staan, die de namen opnoemen van de vermoorde joden...

Karl de Levie, 31 jaar, Sobibor
Johanna de Levie- Wolf, 30 jaar, Sobibor
Rolf de Levie, 5 jaar, Sobibor

Er zijn toespraken van de burgemeester, van rabbijn Spiero, er is een gebed voor de doden, er is een lied.

En dan gaan we allemaal, diep onder de indruk en door en door koud naar binnen in de warme Gravenzaal van het stadhuis, waar het opnoemen van de namen doorgaat en waar we stiller dan stil van worden.

733 vermoorde Haarlemmers...

Lees hier nog over iets, wat ik in 2011 schreef:

Kleine Rolf

Leonard en Ramses

.

Mooie film gezien: Marianne en Leonard, Words of Love.

Het is een documentaire over de grote liefde tussen Leonard Cohen en Marianne Ihlen, zijn muze.

Toen Cohen zich terugtrok om teksten te schrijven op het Griekse eiland Hydra ontmoette hij Marianne, een lieve, mooie hoogblonde Noorse vrouw. 

Zij werd zijn muze.

Ga de film maar kijken, want ik ga er nu niet veel over zeggen.

Alleen wel, dat ik toen zag, dat Leonard zich 5 jaar in een boeddhistisch klooster heeft teruggetrokken.

En nu over Ramses Shaffy, want ja... waarom zet je hem anders in de titel?

Ramses is ook een aantal jaren op de spiri-toer gegaan.

Hij werd volgeling van de Bhagwan, ging de commune in en kleedde zich in  het rood. 

Hoe lang hij dat gedaan heeft weet ik niet. Maar wel een hele tijd...

Beide prachtige zangers zochten het spirituele op, ik denk om aan de hectiek van de concerten en bijbehorende soesa te ontsnappen.

Cohen is op z'n 70ste het klooster weer uitgegaan. Zijn manager had al zijn geld verduistert en hij moest weer optreden om aan geld te komen. Gelukkig ook een keer in Nederland, waar wij hem hebben zien en horen optreden. Heerlijk!

Hij zong So long, Marianne, Halleluja en Suzanne en al zijn mooie liederen, heel eenvoudig, maar wel met hoedje op!

En Ramses?

Die stapte ook uit de Bhagwanbeweging en ging door met zijn turbulente leven van drank en zingen in de kroeg en op toneel.

Helaas, hij kreeg hij slokdarmkanker en korsakow en werd in het Sarphati-huis in Amsterdam opgenomen.

Daar leefde hij een heel rustig leventje met een half flesje goede rode wijn per dag en regelmatig vrienden op bezoek tot hij op 76-jarige leeftijd overleed.

Twee fantastische zangers.

De één een Amsterdammer:

En de ander, de ander ... "There is a crack in everything, that's where the light gets in...

John Lithgow

.

Van de week was ik naar een film (Bombshell) en één van de acteurs daarin was ooit een favoriet van mij: John Lithgow.

Misschien ken je hem van de televisie-serie: The 3rd Rock from the sun, waarvan je hier een stukje kunt zien. Hij is de man achter het stuur op 0:17 minuten. En verder komt hij natuurlijk heel veel voor in deze fragmentjes:

Niet bepaald een seksbom, deze John Lithgow. Maar wel een steengoeie acteur.

In 1985 zag ik hem voor het eerst in The world according to Garp. Een film met Robin Williams als Garp. John Lithgow speelde daarin  Roberta, een schat van een transgender, hier op de foto met Glenn Close, die de moeder van Garp speelde.

Hij speelde een rol in Terms of Endearment en in Footloose. In de laatste film speelde hij een hele strenge dominee, die probeert zijn weerbarstige dochter in toom te houden, wat overigens niet lukt: dochter wil dansen!

Ik kan nog een hele rits films opschrijven, waar hij in gespeeld heeft.

Niet moeilijk. 

Op het internet vind je alles!

Misschien heb je The Crown gezien?

Daarin speelde hij Winston Churchill. Gigantisch goed!

Hier ter vergelijking... je ziet wel wie wie is.

Eergisteren zag ik hem dus als baas van een gigantisch televisiestation (FOX) in Amerika, die z'n jonge, mooie medewerksters dwingt tot gedoe tussen z'n benen, zodat ze hogerop in het bedrijf en op TV kunnen komen.

Dat was "mijn" John Lithgow.

Een hele akelige manipulatieve vieze dikke ouwe  lul van een man...

Kijk eens, hoe ze dat geflikt hebben!! Rechts zie je hem, zoals hij er nu met z'n 75 jaar uit ziet en links gigantisch bewerkt tot één brok narigheid...

Reken maar dat ze er lang mee bezig geweest zijn, en elke opname dag weer!

Hij kreeg een dik-maak-pak aan van heb ik me jou daar.

Hieronder met hoofdrolspeelster Charlize Theron. 

Hij is in het echt dus gewoon een slanke man.

Hoe hebben ze hem zo kunnen maken?

En het gekste is... ik kreeg een hekel aan hem. Aan die vieze dikke ouwe man.

Kun je nagaan, hoe goed hij in zijn  rol zat.

Hierna hoop ik op een mooie rol voor John Lithgow.

Gewoon zoals hij is. 

Slank.

En heel aardig.

En zeker geen vieze man.

Ik ga The World according to Garp gauw weer eens zien...

Eva Bakkeslett en "Mind the gap"

Omdat ik "wel wat" met Scandinavië heb valt me vaak dus ook de Scandinavische kunst op.

Inmiddels ken ik al heel wat Noorse of Zweedse kunstenaars en er is sinds kort  eentje bij gekomen.

Ze komt uit Noorwegen en ze heet Eva Bakkeslett. Voor ons Nederlanders misschien een vreemde naam, maar dat voelt men in Noorwegen niet zo. Eva Bakkeslett is daar gewoon een vooraanstaand kunstenaar en ik ga je nu iets bijzonders van haar werk laten zien.

Het begint zo. Oh nee... eerst een foto van Eva zelf:

Hoog in het Noorden van Noorwegen lag een steenformatie.

Vele, vele jaren lag hij daar, onbespied, in de buurt van Kerringøy.

Toen kwam Eva en die zag er iets in.

Zij gaf de steenformatie baleinen: stelen van fluitenkruid ontdaan van hun bast.

De stelen verbonden de stenen met elkaar.

En... het werd een walvismond.

Behalve met Scandinavie heb ik ook "iets " met walvissen, dus dit kunstwerk spreekt mij zeer aan!

En mij niet alleen, ook kinderen zijn graag in de buurt van het kunstwerk.

Die zien er natuurlijk ook een enorme walvismond in.

En je mag er op klimmen, dus, wat wil je nog meer!

En uiteindelijk is dit het resultaat.

Het kunstwerk van Eva Bakkeslett, die zich hiermee met de aarde heeft verbonden. Zij zegt: De aarde is een levend organisme, net als wijzelf. Wij moeten ons niet boven de natuur stellen. 

Herstellen we onze verbinding met de aarde, dan kunnen we een oplossing vinden voor veel van de milieuproblemen die we zelf hebben veroorzaakt, meent Bakkeslett. 

Het kunstwerk heet daarom ook: Mind the Gap. Een Gap is een kloof. 

Lijkt me trouwens ook wel een locatie, waar ik graag naar toe zou willen.

Wie weet.

Als je meer wilt weten over deze kunstenaar, dan kun je hier kijken:

Eva Bakkeslett

Poëzie apotheek

.

In een kleine stad in Engeland staat een hele bijzondere apotheek.

De apotheker, Debora Alma, schrijft haar "patiënten" geen poeders en pillen voor, maar: gedichten.

En daarom heet de apotheek dan ook de Poetry Pharmacie,

Als je je niet lekker voelt en je weet niet waarom, of je hebt luddeveduh, dan ga je gewoon naar Deborah en zij leest je dan een gedicht voor, dat geheid helpt!

Natuurlijk zoekt ze wel een gedicht op, dat bij je past en daarom maakt ze eerst een praatje met je.

En als ze het gedicht heeft voorgelezen, dan krijg je het mee en kun je het thuis ergens ophangen en het nóg eens lezen.

In plaats van paracetamol krijg je dus een poemcetamol

Ik vind het een leuk idee en ben een beetje gaan googelen. Ik zag dat Deborah zelfs een oude ambulance heeft gekocht, die ze heeft ingericht als "gedichten-eerste-hulp"

Natuurlijk heeft Deborah Alma ook een dichtbundel geschreven.

Voor als je hartepijn hebt of gewoon een beetje "weary" bent.

De bundel heet: Dirty Laundry oftewel: Vuile Was

Ik heb gezocht naar een leuk passend gedicht van haar voor hier op mijn blog.

Maar helaas... Kon niks vinden... allemaal een beetje te lang.

Maar het idee is zo leuk, dat ik wel eens naar Bishops Castle wil reizen om de gedichten-apotheek te bezoeken. (Henry, ga je mee?)

Wie weet krijg ik dan een geschikt gedicht mee, hoewel ik geen luddevuduh heb en me verder ook prima voel!
Maar gewoon, omdat ik het leuk vind...

Ik laat het je dan natuurlijk lezen!

Tante Toetie en haar sproketjes...

.

Mijn lieve vriendin Edith is half Indisch, of zoals ze zelf zegt: dubbel bloedig.

Op de Bonte Avond van het eindejaarsfeest in Mennorode heeft ze een mooi "sproketje" verteld en gisteren was ik met mijn vriendin Jacobanita in het Verhalenhuis in Haarlem om Edith te zien en horen vertellen.

Ze heet dan alleen geen Edith maar Tante Toetie.

En er is niemand die zo leuk in het petjok (=Indisch)  kan vertellen als Tante Toetie.

Edith doet een mooie sarong/kebaja aan en een bloemenslingertje in d'r haar.

En dan ís ze helemaal Tante Toetie.

De foto's zijn niet zo goed, want mijn mobieltje maakt niet zulke goeie.

Maar het gaat om een indruk...

Het eerste sprookje was dat van Assepoes. Maar dan in een modern jasje.

De prins is geen prins, maar een prinses en Assepoes (en haar gemene zussen ook trouwens) valt op vrouwen.

Lôh seg... nja... ech wel...

Zoals Tante Toetie dat vertelt... zo heerlijk. Zoals de prinses met de mooie Assepoes danst: de Engelse wals en de tango en  een "so you sink you can dance" dans.

Na het eerste sprookje was er een indische lunch, want ja... het is toch een indische verteller, die Edith.

Indische soto dus, lekker pedis, maar niet té. Selamat makan, Jacobanita...

Na de lunch kwam het tweede sprookje: De prinses op de erwt. Die sliep op een heleboel bultzakken met er onder een katjang ketjil...

Zoals Edith de Indische woorden er door heen maast snap je meteen wat ze bedoelt.

Zo Tempo Doeloe, echt leuk ja...

Tante Toetie, dank je wel: terima kassih..

Ook dat ik de foto's mocht maken...

Ik heb genoten. En Jacobanita ook!