Lang leve de opera!

.

Eigenlijk ben ik niet eens zo'n enorme opera-fan...

Maar ja... als je verloofde kaarten heeft geregeld voor DE OPERA in Verona...

dan zeg je natuurlijk geen nee. Dan wil je dat volop en met volle teugen meemaken!

Henry heeft kaarten gekocht voor de opera "Carmen" in de arena in Verona...

Het lijkt me een geweldige ervaring daar in die arena.

En ook het hele gebeuren in die stad, die op z'n kop moet staan door al die operaliefhebbers.

En dan die opera: de Carmen van de Franse componist Georges Bizet.

Het verhaal over een rebelse meid, die verliefd wordt op Don José, maar uiteindelijk tóch op een aantrekkelijke stierenvechter valt...

Oei oei oei, als dat maar goed gaat!

Ik moet wel even eerst het verhaal inlezen, want ik denk niet dat ik er iets van versta.

Het lied hieronder ken ik wel, althans de melodie:

Over een paar weken zit ik daar... 

Wat moet je eigenlijk aantrekken??

Jij ook altijd...

.

Afgelopen vrijdag ging ik, zoals elke vrijdag, met de trein naar Mokum, naar mijn verloofde.

Zo rond 16:45 neem ik dan de trein en reis naar mijn "tweede huis"...

Wat ik zag gebeuren was zo geestig, dat ik het even wil laten weten...

Ik stond gewoon te wachten op het perron en vlak bij de trap was een keurige man zijn veter aan het strikken.

De trein naar Leiden stond klaar om te vertrekken, komt er een man de trap op hollen, echt op het aller-, allerlaatste nippertje. Hij struikelt over de man, die met de veters bezig is.

Op dat moment gaan de deuren van de trein naar Leiden dicht.

De man schreeuwt: "Jij ook altijd met je rotveters!"

Hahaaaaa... ik moest zo lachen! Heerlijk!

De trein naar Mokum haalde ik zelf overigens met gemak...

Ziekenbezoek

.

Een gaaf gedicht van Judith Herzberg.

Naast Willem Wilmink één van mijn favoriete dichters...

Ziekenbezoek

Mijn vader had een uur lang zitten zwijgen bij mijn bed.

Toen hij zijn hoed had opgezet

zei ik, nou, dit gesprek

is makkelijk te resumeren.

Nee, zei hij, nee toch niet

je moet het maar eens proberen.

(Judith Herzberg. Uit: Beemdgras)

En hier is een klein kadootje.
Een mooie kussensloop om je hoofdje op te leggen...
Met een gedicht van Judith Herzberg erop geborduurd:

De lidcactus, dit jaar 2019

.

Al eerder schreef ik een keer over de oude plant, die bij mij in de voorkamer staat: de lidcactus.

Hier kun je het eerste blogje lezen, helemaal uit 2010: 02-07-2010

En hier de tweede: 13-07-2017

Geen wereldschokkende verhalen, gewoon een beetje ouwehoeren over een ouwe plant...

De plant is inmiddels 40 jaar oud en ik vertroetel 'm wel een beetje.

Niet teveel, want dat schijnt nou ook weer niet goed te zijn.

Kijk... hier staat-ie, dit jaar, in volle, prachtige bloei op 26 juni:

Als de bloemen zijn uitgebloeid laten ze los en vallen op de grond.

Dan verzamel ik ze... om te drogen en te tellen.

Ik vind ze er net als hiëroglyfen uitzien:

Op elk blaadje liggen er ongeveer 80 te drogen.

Er zijn 5 blaadjes met gedroogde bloemetjes.

Dat maakt in totaal 400 bloemen.

400!!

En weet je wat zo leuk is?

Als ik tegen de plant zeg: "oh, wat ben je mooi..." dan geeft-ie me er wéér een bloemetje bij.

Echt waar! Ik verzin het niet...

Als ze allemaal losgelaten zijn gooi ik ze in de tuin...

Vergeetachtigheid...

.

Ik ben eigenlijk al mijn hele leven nogal vergeetachtig.

Best wel onhandig soms.

Maar wat me van de week overkwam?

Doe ik een keukenla open en "wat sien-ik"?

De telefoon tussen het keukengereedschap!

Nou ja zeg... moet niet gekker worden!

Als kind van ongeveer 12 moest ik eens een pan naar de keuken brengen.

Wij hadden een huis met drie verdiepingen en voor mijn gevoel "ineens" stond ik boven in mijn kamertje, met die pan nog in mijn handen.

Had ik de drie trappen naar boven met die stomme pan gelopen.

Nou ja zeg...

Alweer een munt erbij!

.

Van de week kreeg ik toch zulke leuke post!!

Kijk... dit is de envelop... eerst de achterkant, want die zag ik het eerste:

Ik heb het melodietje even op de piano gespeeld. Het is een walsje, maar ik kon het niet zo gauw herkennen. Wel een vrolijk walsje...

En dan komen we nu bij de voorkant van de enveloppe met een paar bijzondere postzegels:

Ik maakte de envelop open en er zat van alles in...

Een kaartje, een bloemetje, een lapje ... kijk maar eens:

Ik werd steeds nieuwsgieriger... van wie zou dat nou allemaal zijn??

Het handschrift zei me niks, maar toen las ik het kaartje!

Ohhh... een twee euro munt!

Helemaal met de post gestuurd door mijn webbie Mieke.

Wat vind ik dat lief, zeg!

Ik heb 'm bij de andere munten geplakt!

Inmiddels heb ik er 7, plus die ene eerste.

Dank je wel, Mieke.

Ik zal 'm heel goed bewaren...

Wishful Singing in het Openluchttheater

.

Vorige week had ik het over een enig en mooi concert in het bos door "Wishful Singing": 5 jonge vrouwen met prachtige stemmen.

En wat denk je??

Had Henry kaartjes gekocht voor een yoga-concert van deze 5 zangeressen in het Openluchttheater in Caprera (Bloemendaal)

Jemig!!

Wat ben ik toch een mazzelaar...

Gisteren zijn we er naar toe gegaan. Ik wist niet wat ik er bij moest denken: een yoga-concert.

Nou... ik kan je wel vertellen... ik was wéér betoverd!

Volgt u mij maar!

Te midden van fluitende vogeltjes zaten we op de tribune te genieten van deze vijf prachtige stemmen en een hele lieve yoga docent, die ons tot opperste ontspanning bracht.

En ze heette Roos.  

Dus ja... dan kan het ook niet anders... www.rozanandayoga.nl

Die stemmen van die vrouwen zijn zo puur en zo zuiver... Daar raak ik dus heel ontroerd van...

Ze zongen van alles: zelfs een paar liedjes van de Beatles, met eigen composities. En natuurlijk mooie Gregoriaanse muziek. En Bach!

Ook mochten we meezingen, wat altijd fijn is om te doen.

Na afloop hebben we nog met één van de zangeressen gepraat. 

Toevallig waren er ook nog twee koorvriendinnen, en dat maakte het helemaal tot een feest.

Je snapt... ik ben fan!

Ik ga ze zéker volgen... https://www.wishfulsinging.nl/

Wishful singing in het bos

Woensdagmiddag ben ik, in het kader van de Koorbiënnale hier in Haarlem, naar een concert geweest in een landgoed ergens diep in Aerdenhout.

Eerlijk gezegd had ik er niet op gelet, wat voor concert het zou zijn, maar ik had van iemand gehoord, dat het om een groepje jonge zangeressen ging, dat de sterren van de hemel zingt, nou... dat kan ik goed gebruiken. Kom maar op met die sterren.

Samen met vriendin Carla fietste ik naar het landgoed en daar moesten we nog zeker anderhalve kilometer lopen.

We volgden linten en vogeltjes, een soort van spoorzoeken dus:

Een zalige wandeling, omlijst met vogelenzang!

En daar zagen we het podium: een tent midden in het bos...

Ik vond het reuze spannend. Een concert in een bos. Waar maak je dat nou mee? En met dit mooie weer ook nog!

Toen bleek dat het een "Familie-concert" was...

En concert voor jong en oud dus. Opa's, oma's, kindertjes en papa's en mamma's en wij dus: Carla en ik...

Ik hield mijn hart vast... allemaal kindertjes, die natuurlijk aan het dollen  en keten waren?

Nou, nee hoor! Ze waren hartstikke lief en vol aandacht.

En dat die kinderen zo lief en vol aandacht waren kwam helemaal door het koortje van de jonge vrouwen met die mooie stemmen.

We mochten meezingen en doen. En de kinderen?

Die zongen mee en deden mee en iedereen was zo ontzettend blij. Wij ook!

Prachtige stemmen van 5 prachtige jonge vrouwen.

Ik voelde echt een ster door m'n hoofd schieten. Echt waar!

Na afloop was er limonade en een koek. Waar vind je dat nog na een concert?

Nou... daar in Kennemerroode dus. 

Zomer...

.

Het gedichtje hieronder kwam ik een tijdje geleden tegen.
Het is geschreven door een Engels meisje van pas 12 jaar oud. Knap hoor!

Ik vind het wel bij onze zomer passen... En bij de foto's, die ik pas geleden hier op het strand maakte... 

We zijn lekker 's avonds om 9 uur nog naar het strand gefietst om de zon in de zee te zien zakken!

Heerlijke zomer...

Summer

I love summer! Summer is hot.

It's sun and shade.

It's water to wade.

It's frogs and bugs.

It's grass for rugs.

It's eating outside.

It's a tree-swing ride.

It's tomatoes and corn.

It's dew in the morn.

It's dogs and boys

And lots of noise.

It's a hot sunny sky.

It's summer. That's why.....

I love summer.

(Lisa, 12 years)

foto's © Marlou

Haarlem: De Dakkas

.

Als je nou een keertje in Haarlem bent, om te winkelen of te banjeren of voor de Filmschuur of om te zwemmen in De Houtvaart... laat dat dan even weten, want dan trakteer ik je op een bakkie in de Dakkas.

(Een biertje mag ook... )

Vanaf de straat kun je een puntje van De Dakkas zien.

Mooie muurschildering ook trouwens! Geschilderd door Telmo Pieper en Miel Krützman...

Hier zie je ze bij de realisatie en daaronder de muurschildering nog iets beter:

De Dakkas is gebouwd bovenop Parkeergarage de Kamp.

Je kunt met de lift naar boven en zit er verrukkelijk met een prachtig uitzicht over de stad Haarlem.

Dat is echt genieten, he Jetteke?!

Lekker in de zon en op het dak van Haarlem...

Oh ja, ik was er ook!

Een geweldige lokatie. Kom maar op! Ik trakteer...

Ja, jij ook, hup! Naar De Dakkas, het leukste Paviljoen van Haarlem.

Binnen is het ook zeer gezellig! Echt een aanrader...

Ga je mee?

.

Het is heel laat in de avond als de telefoon gaat...

Meneer Aap ligt allang op één oor en gromt, dat het geen stijl is, dat er zo laat nog gebeld wordt.

De telefoon rinkelt maar en rinkelt maar...

Hij moet nog wakker worden en wrijft de slaap uit z'n oog. 

Hij gaapt nog eens groot en neemt nogal sacherijnig de telefoon op.

"Ja, wat nou?!" roept hij door de telefoon.

Maar als hij hoort dat het Vriendin is dimt hij toch een beetje.

Zij mag hem dag en nacht bellen en wakker maken... dat heeft hij eens tegen haar gezegd.

Dus ja...

Maar als Vriendin zegt: "Ga je mee naar de film?" dan wordt hij toch een beetje pissig.

"Het is al dik over elven. Doe normaal, zeg! Ik lag al te slapen..."

Hij begrijpt haar niet altijd even goed. En dit snapt hij al helemaal niet en zeker niet als ze zegt, dat het om morgenmiddag gaat. 

Bijna wil hij "Hoepel toch effe gauw op" roepen, maar hij houdt zich in en vraagt om welke film het gaat. Tja, hij is nu toch al wakker...

En hij hoort aan de stem van Vriendin, dat ze opgewonden is...

"Yesterday...! Yesterday...! Yesterday...!" roept ze.

Dan ineens is hij klaarwakker... Hij veert op en roept... "We gáán! NU!"

De Rollende R...

.

Vorige week, tijdens de koorrepetitie werd ons geleerd hoe we een betere R moesten zingen.

Niet zo'n slapperd, maar een goeie rrrrrrollende.

Dus toen Roosje mij dit liedje toestuurde, werd ik meteen geïnspireerd om een betere R te produceren.

De kleine Nora, met haar broertje Isaac zingen hierrrr:  "20 Años"

Ze begint een beetje giechelig, maarrrr dan...

Even luisteren en genieten en dan lekker aan de nieuwe dag beginnen:

Het park rondom Museum Voorlinden

.

Gisteren had ik het geluk, dat ik nóg een keer naar Museum Voorlinden mocht. 

Wat een mazzel... 

Natuurlijk heb ik er weer optimaal rondgezworven.

Maar het was zulk mooi weer, dat ik heerlijk in de tuin, of eigenlijk in het park heb gelopen en van de landschapsarchitectuur van Piet Oudolf ben gaan genieten. Dit is Piet en daaronder een schema van de tuin: 

De tuin is heel bijzonder. Piet Oudolf heeft er een soort van landschap van gemaakt met veel (sterk, want er mag op gelopen en gevoetbald worden!) gras en in alle perken altijd bloeiende bloemen.

Dat vind ik zo mooi... 

In deze tuin geen bestrijdingsmiddelen, maar een geweldig bijenparadijs!

Daar ben ik Piet Oudolf reuze dankbaar voor...

Ik heb meteen ook twee zakjes met zaden gekocht om mijn eigen tuin op te vrolijken.

En... voor onze kleine vriendjes natuurlijk!

Kijk goed... dan zie je er eentje honing slobberen:

(Henry! Bedankt dat we jouw limousine mochten gebruiken!)

Yayoi Kusama

.

Je hebt nog een kunstenaar van me tegoed.

In de derde afdeling in het Museum Voorlinden vinden we: Yayoi Kusama, een 90-jarige kunstenaar uit Japan. 90 jaar en nog steeds volop aan het werk!

Zelf zegt ze, dat ze bang is voor lege ruimte. Vandaar dan ook, dat zo goed al alles wat ze maakt een soort van oneindig is. Het barst van de invullingen, stippeltjes en spiegeltjes...

Kijk... hier sta ik in  de "Infinity Room"

Je mag hier precies 45 seconden staan... het licht verandert voortdurend. Heel speciaal!

Kusama is echt de kunstenaar van de stippen. Daarin kun je die oneindigheid zien.

Ken je deze enorme pompoen?

Zelfs Henry is er helemaal verbaasd van.

De hele afdeling Kusama is er eentje van stippen en spiegels.

Ik hou wel van stippen (heb nu een gestippeld jurkje aan) maar zoveel stippen in huis... nee, dat nou ook weer niet.

Hier is Kusama overigens, kleurig en altijd stippels aan!

Nou is het gekke van deze kunstenaar, dat ze dus hartstikke gek is.

Ze verblijft al sinds 1993 vrijwillig in een psychiatrische inrichting.

Maar wel elke dag aan het werk, want haar atelier is naast de deur!!

Muren, vloeren, objecten en naakte lichamen beschildert ze met stippen...

Hier nog een paar van de dingen uit Voorlinden:

Zo'n kistje zou ik ook wel willen maken.

Even een mooi doosje bewaren en stippelen maar...

(Zal wel iets ingewikkelder om te doen zijn, maar soit!)

Of dit met een vogeltje in het midden:

Niet zo heel veel stippeltjes maar toch.

In het museum  bevindt zich ook een gang met bolle spiegels... en jaar hoor... deze twee ken je vast wel:

Als je op een bepaalde manier gaat staan, zie je jezelf tot in de oneindigheid en dat is precies wat Kusama wil: de oneindigheid...

Zo... genoeg gezien van Kusama.

We gaan het park in, want die is aangelegd door Piet Oudolf en zo ontzettend mooi!!

Morgen krijg je daar de foto's van te zien, want ik... bofkont!... mag er vandaag wéér een keer naar toe! Mazzel!

Museum Voorlinden: Do Ho Suh

.

Zoals beloofd gaan we vandaag naar de tweede afdeling in het Museum Voorlinden in Wassenaar...

Het is een van de afdelingen van de tijdelijke tentoonstellingen.

En de eerste daarvan is die van Do Ho Suh: een Koreaanse kunstenaar, die zijn leven helemaal heeft "gemaakt" in schilderijen, draadjes, voiles en houtwerken.
Hij is gefascineerd door de huizen waar hij in heeft gewoond, of nog woont en vooral het huis, waarin zijn ouders wonen.

Echt heel indrukwekkend. 

Bijna alle huizen en appartementen waar hij heeft gewoond heeft hij nagemaakt, heel precies, van een hele mooie voile-achtige stof.

Hier zie je hem staan vóór zo'n creatie. De foto heb ik van het www. De andere foto's zijn allemaal zelf gemaakt.

Alles wat je ziet is gemaakt van deze dunne stof: de stopcontacten, de kozijnen, het hang- en sluitwerk.. werkelijk alles.

  

Het werk heet: Home away from home.

Je kunt er doorheen lopen van het ene huis naar het andere... en dan begrijp je ook, waarom het Home away from Home heet.

Maar hij heeft meer gemaakt. Met draadjes heeft hij een schilderij gemaakt, waar je niet op uitgekeken raakt.

In allerlei kleurtjes van de huizen, waarin hij heeft gewoond.

Of, de uniformpjes, die hij heeft gedragen op de verschillende scholen en universiteiten, helemaal nagemaakt en vervolgens aan elkaar genaaid, zodat het één geheel is geworden.

Hieronder kun je een beetje zien, hoe hij dat gedaan heeft:

Ik was erg onder de indruk van dit werk.

Moest er eerst even aan wennen, maar toen sloeg het toe!

Home away from home...

Hier nog een huisje dat hij gemaakt heeft en zomaar ergens tegen een huis aan heeft "geplakt"

Met de tekst "Do you like your neighbours?"

Er kan natuurlijk niet in gewoond worden, in dat huisje met die scheve vloeren.

Maar, het is dan ook een kunstwerk. 

Van Do Ho Suh.

De expositie is er tot en met 29 september.

En morgen gaan we verder in het museum en wel met het vrolijke werk van Yayoi Kusama. 

Zo leuk!