Volle maan

 Ja... het is bijna zover: de volle maan! 21 september staat de maan op z'n volst in het firmament. En zoals elke maand gaan we er weer extra van genieten.

Dit keer gaan we naar Hoevelaken, vlakbij Amersfoort. Zomaar een aanbieding van actievandedag.nl in hotel de Klepperman (nee, ik heb geen aandelen en ik krijg ook geen korting!) 

Ik zag op de kaart, dat het hotel vlakbij Leusden ligt en daar woont onze neef Adje.... hahaha... inmiddels is hij gewoon Ad, want een man van bijna 60 kun je toch geen Adje meer noemen. Of wel? 

Maar in ieder geval gaan we lekker even bij hem en zijn vrouw borrelen. Eens kijken hoe ze daar in dat lommerrijke gebied wonen. En misschien gaan we ook nog even op bezoek bij zijn vader, mijn volle neef. Maar dat weet ik nog niet, want hij is heeeel erg dement en woont in een gesloten afdeling van een verzorgingshuis. We zien wel. Zou wel grappig zijn, als hij mij zou herkennen.

Denk het overigens niet...

Maar goed... waarom schrijf ik dit? Omdat ik er lekker even niet ben. Yes! Volgende week woensdag weer. En dan ga ik niet meteen bloggen. Wel zingen met mijn koor... 

Dus... wish me luck! Tot in de pruimentijd.

En... na het fietsen lekker relaxen in de sauna!

Jom ha-Kipoeriem

Gisteravond met zonsondergang is Jom ha-Kipoeriem begonnen. De  belangrijkste feestdag van het joodse jaar. Letterlijk betekenen de woorden: dag van de vergevingen. Maar meestal worden ze afgekort tot Jom Kipoer en dat betekent: Grote Verzoendag.

Dat heeft wel wat en het is ook bere-moeilijk: vergeving schenken. Als je dat kunt, dan ben je gezegend. Ik ben er niet altijd even goed in en blijf te lang hangen in wrok. Maar op deze speciale dag oefen je juist om niet om te zien in wrok, maar om te vergeven. 

De dag duurt tot vanavond zonsondergang en om de dag extra bijzonder te maken is het een plicht om te vasten. Een dagje afzien dus, want bij vasten hoort, naast niet eten, ook: niet drinken en vooral dat laatste vind ik moeilijk, want ik drink verspreid over de dag nogal veel water. Dus of ik me daaraan ga houden?

Het is een dag om dingen recht te zetten, het goed te maken met mensen, een schone lei te creëren.

Je belooft alles anders, beter te gaaan doen.  Er wordt niet gewerkt en kijk... de straten in Israël: geen verkeer! Net onze autoloze zondag van weleer.

Aan het eind van de dag wordt een nieuw leven ingeblazen. Op de shofar... wat mij nog steeds niet lukt, maar ik oefen te weinig.

Ik verheug me nu al op het breken van het vasten, als de zon ondergaat mag je lekker weer eten en drinken. Dit lijkt me een heerlijke maaltijd:

Een romige kippensoep met ei en citroen. Moet alleen nog even het recept opzoeken.

G'mar chatima Tovah!

Marco Selene

Soms heb je zomaar weer eens een buitenkansje. Heb er best wel vaak eentje eigenlijk, nu dus ook: een bijzondere expositie tijdens de Open Monumentendagen, in Hillegom in de Kulturele Raad.

Dat kwam zo... Henry kent de kunstenaar, die daar exposeert: Marco Selene (Graphic Designer) en wist, dat zijn expositie zondagmiddag geopend werd. Daar zijn wij dan als de kippen bij, want... het is mooi om goede kunst te zien: goed voor je harses (zou mijn pleegbroer Matth zeggen) 

Volgens Marco zelf is zijn kunst meer modern monnikenwerk. 

Hij tekent eenvoudige, alledaagse mooie momenten. 

Kijk hier: achter in de tram, die papa met zijn twee kindertjes én de Donald Duck... Echt mooi en intiem.

In de folder staat hoe Marco te werk gaat:

"Ik heb de strakke, zwarte en gesloten lijnen nodig, die ik op papier teken omdat het computerprogramma daar kleurvlakjes van kan maken. Daar bestaat de print uit. Het zijn allemaal vlakjes, honderden, die ik met de muis op de computer inkleur en passend maak". 

Inderdaad: modern monnikenwerk dus.

Ik vraag aan Marco wat zijn favoriete werk is. Dat is deze... de Z-krantverkoper. Die staat bij hem om de hoek bij de supermarkt in Enschede. Hij poseert er naast. En ik mag de foto maken en plaatsen.

Henry wil natuurlijk van de hoed en de rand weten...

En Marco legt heel geduldig uit, hoe het werk opgebouwd wordt.

En ziedaar... daar heb je Paul. Ik ken hem als buurman van mijn vorige lease-hondje Lizzie. Hij heeft het hondje ook wel eens uitgelaten en hij blijkt een zeer goede vriend van Marco te zijn. 

En ook door hem vereeuwigd!

Paul komt er even naast staan. Hij heeft nu weliswaar geen snor meer en ook geen hoed op, maar soit!

Mooi gemaakt, vind ik.

En dan tot slot nog een mooitje van Marco's verloofde Paula Siena, die eigenlijk anders heet, maar dit is haar alias:

Prachtig toch? Een alledaagse bezigheid. Geen hoogdravende poespas...

Ik ben blij, dat ik dit allemaal heb mogen zien.

Er hing nog veel meer, allemaal even mooie en sterk.

Dag Marco!

De expositie is dus in de Kulturele Raad in Hillegom. Tot en met 20 november.

Prinses Irenelaan 16

Leeg

We kwamen elk jaar wel twee keer even een groetje bij hem brengen...  Afgelopen zondag ook.  Twee steentjes hadden we bij ons. 

Om op het graf te leggen. 

Twee kleine witte steentjes. 

Maar we konden het graf niet meer vinden. We hebben een half uur rond gedwaald in de buurt van waar het graf was. 

Ik snapte er niks van.

Het is toch hier? 

Of is het hier??

Het is geruimd. 

Het voelt als nóg meer voorgoed als voorgoed.

Dag lieve vriend.

Het hondje is naar de kapper geweest!

De laatste keer, dat ik met Gentille, mijn lease-hondje liep, dacht ik nog... wat ziet ze er oer-slordig en vies uit. Het haar met enorme klitten en poep rondom haar poepgatje. Nee... niet echt een hondje om trots mee te lopen. Maar nu... eindelijk was ze in de trimsalon aan de beurt en ze ziet ze er beeldschoon en mooi en aaibaar uit.  Kijk hier maar eens...

Ze denkt, dat de beschilderde steen, die ik vond, iets lekkers is. Maar nee... daar breek je je tanden op. 

Halverwege de wandeling krijgt ze wel een kleinigheidje, als beloning voor het braaaaaaf zijn. Ze is echt heel erg braaf!

En ik word ook beloond. Ja echt. Natuurlijk door de aanwezigheid van dit hondje, maar door nóg wat:

Een kabouterhuisje in het bos! Ik ga eens kijken, of ik iets heb, wat ik er bij kan zetten... Ik heb namelijk "iets" met kabouters...

Én met het mooie schone hondje.

Zoek de hond!

Wat een geluk dat ik via BUUV dit fijne wandelmaatje heb gevonden. 

Elke donderdagochtend mag ik weer en is ze even een uurtje van mij...

Maria Maria Maria

Een betoverende, wonderlijke muzikale voorstelling over een van de bekendste moeders ter wereld: Maria. Voor iedereen toegankelijk en absoluut niet bedoeld om iemand ergens van te overtuigen. Kijk, dat mag ik wel.

Ik zag de voorstelling in het Verhalenhuis in Haarlem, waarmee het theaterseizoen weer geopend werd! (En met kleine taartjes!) 

Het stuk is geschreven en gespeeld geheel en al vanuit het perspectief van die ene vrouw: Maria.

Ik ben dan weliswaar niet catholiesj of iets dergelijks... maar het boeide me enorm.

Dat kwam vooral ook door de muziek... schitterende, veelal aramese muziek, die voor een aantal van de bezoekers teveel was. Zij verdwenen met veel geschuifel en gedoe tijdens de voorstelling. Gelukkig had ik er geen last van en was tot het einde toe geboeid... vooral ook door de Cantigas de Maria uit Spanje, hele oude 13de eeuwse liederen.

De muziek... hier vooraan de Syrische klarinettist Gaeth Almagoot. Schitterend, zoals hij speelde, een mooi warm geluid. Nog twee instrumenten bespeelde hij en alles zo loepzuiver en oosters...

De hoofdrolspeelster, Jacobien Elffers, liep zo nu en dan zelf met tranen in de ogen rond. 

Dan was er nog een zanger, Anass Habib, uit Perzië, oftewel Iran. Sinds drie jaar wonend in Nederland... zijn stem is heel prachtig en soepel en zelfs betoverend... Hij staat hier in het midden. 

De vrouw links was ook de violiste van het gezelschap en speelde tussendoor ook nog even een tante van Maria. Én een ezeltje... haha... heel grappig!

Na afloop vroeg ik aan mijn buurvrouw hoe ze het vond: "Geweldig! Ik moest wel een beetje wenen..." Ze vertelde, dat ze vorige week 92 was geworden en nog nooit zoiets aparts had gezien.

Tot slot een "teaser" van anderhalve minuut. dan heb je meteen een idee hoe het was. Alle voorstellingen zijn overigens uitverkocht, maar als je de "teaser" hebt gezien... dan ben je er ook een beetje bij geweest:

  

De tegel is opgehaald

De mooie tegel uit het gesloopte landgoed Kareol in Aerdenhout is gisteren opgehaald door dé grote Kareol bewonderaar: Frank Janmaat. Hier zie je de tegel, die tegen de klimop bij mij in de tuin stond, een beetje verstopt eigenlijk, alsof hij op Frank stond te wachten.

Het kwam allemaal door dit krantenartikel:

Dit was het blogje wat ik er aan wijdde: KAREOL

En van het één kwam het ander... 

Eeristeren kwam Frank de tegel halen. Hij is er loeiblij mee. Kijk maar:

En ik kreeg een heerlijke fles port... 

Laat ik nou vroeger op de Da Costa Kweekschool gezeten hebben...

Grappig!

Dag Frank... veel plezier ermee!

Hier is veel over Kareol te lezen en te zien:  https://www.landgoedkareol.com/

Ommetjes... doen!!

Nog even over de Rara van vorige week: het was het kleurige huis van één van de bruiden van Anton Heijboer. En nee... hij was niet thuis, want hij is gaan hemelen... 

Maar nu... over tot de orde van de dag. Nog steeds doe ik elke dag één of meer ommetjes. Soms zijn het geen ommetjes, maar streepjes:

Het is precies 20 minuten: 10 minuutjes heen en 10 minuutjes terug. Langs het water van de Brouwersvaart tot een bepaald bruggetje. Lekker om de dag mee te beginnen. Tot nog toe loop ik er al om half acht 's morgens...

Maar het ommetje is niet altijd een streepje. Soms heb ik behoefte aan iets anders. Deze bijvoorbeeld:

Gewoon de deur uit, naar de Garenkokerskade en dan door de wijk weer naar mijn eigen grachtje en mijn eigen huis. 

Een echt rondje heb ik nog niet kunnen lopen, hoewel het soms wel een rondje genoemd wordt.

Dit is wel een heel vreemde vorm:

Deze drie foto's zijn op één dag gemaakt. Om half acht 's morgens, eentje vlak voor de lunch en nog eentje aan het eind van de middag. 3 x 20 minuten. Is toch mooi een uur gelopen, op één dag... elke dag dus!

Het bevalt me prima. Ik voel me fit en licht en (meestal) opgewekt. Dat doet "buiten" met je!

En tot slot een hersenweetje van Erik Scherder zelf:

Naar Zutphen

Om het race-geweld te ontlopen zijn we dit weekend naar Zutphen geweest. Achteraf bleek, dat de wind goed stond en dat er hier in Haarlem niets van het lawaai te horen was, maar goed... we waren toch maar even lekker naar de hort op, naar die mooie stad aan de IJssel.

Ik vind het een prachtstadje. Misschien zou ik er wel kunnen wonen. Maar nee.. ik ga niet weg uit Haarlem. Hier wonen veel vrienden en vriendinnen en mijn familie, en dat is wel zo makkelijk: hoef ik niet opnieuw te beginnen...

Want dat moet je dan wel... in Zutphen. Eén van de vriendinnen van mijn overleden zus Cecile is er een paar jaar geleden gaan wonen. Ik vind het dapper!  Na de dood van haar man is ze gewoon helemaal opnieuw begonnnen. Het was leuk om haar nieuwe huis te mogen bewonderen en lekker even bij te kletsen.

In het hotel hadden we een piepkleinkutkamertje, maar er was ter compensatie wél een sauna en een heerlijk groot zwembad. En een prachtige tuin, waar we aan de rand van de vijver heerlijk gedineerd hebben. 

Kijk eens: rummycup met als tafel een plank uit de kast:

Maar goed... Zutphen. Wat een leuke stad is dat. Het was een genot om er rond te dolen langs alle mooie oude gebouwen en ornamenten. Ik denk dat we er vast wel een keertje terug komen. 

Een goed en zoet nieuwjaar!

Vandaag is het Joods Nieuwjaar begonnen.

Lekker drie dagen feest. 

Traditie is, dat je appeltjes in mooie zoete honing doopt en die opsmikkelt. Nou... mijn appelboom is er klaar voor! Er hangt zeker vier kilo aan mooie rijpe appels in. 

En van de zomer hebben we prachtige honing gekocht, van bijen, die in onze eigen tuin gefourageerd hebben. In feite dus eigen honing...

Op internet barst het nu van de recepten met zoete ingrediënten. Ben zelf meer van de hartig, maar deze dagen doe ik mee. Bijvoorbeeld met Tzimmes, een lekker stoofpotje met worteltjes en pruimen... sinaasappelsap er over... ohohoh... om je vingers bij op te eten.

Heerlijk! Goed en zoet... Dat is wat ik je wens: een goed en zoet nieuwjaar! En met deze kindertjes oefen ik op de ramshoorn... om het nieuwe jaar in te blazen...

Vluchten...

Even vluchten voor het geweld van de F1, hier in Zandvoort.

De klere-herrie van de racewagens is zelfs in mijn tuin te horen en ik heb er een gruwelijke bloedhekel aan.

In en om de stad krioelen 70.000 mensen. Met evenzoveel vrachtwagens.

Ik kan er niet tegen. Mijn favoriete fietspaden zijn afgesloten. Ik kan niet meer door de duinen wandelen. 

Dus... ik peer 'm: ik ga een paar dagen weg! 

Rietje... jij mag in mijn huis! Dan ga ik even naar Zutphen... RUST!

Landgoed Kareol

Van de week stond er een heel artikel in het Haarlems Dagblad over een landgoed in Aerdenhout, hier niet ver vandaan. Het landgoed heette Kareol en is helaas gesloopt. In de vorige eeuw nog. En dat terwijl het een monument was.

Toen het nog bewoond werd door de familie Bunge werden er extravagante feesten gegeven en muziekpartijtjes. Voor zo'n grijze kolos dus best wel levendig.

Maar ja... de eigenaren overleden. Hun pleegdochter erfde het landgoed, maar die overleed ook jong. En daarna werd het huis door haar Zwitserse familie in 1942 gewoonweg leeggeroofd. 

Het verwaarloosde en werd een soort van ruïne.

En uiteindelijk is het in 1997 gesloopt. 

De ruïne was wel interessant voor filmopnames en... mijn eerste echtgenoot: Hans Klap, heeft er ooit een film gedraaid. Ik heb geen idee, welke film. Zou "De Mannetjesmaker" geweest kunnen zijn, maar zeker weten doe ik het niet.

Wat ik wel weet, is dat Hans op een dag thuis kwam met een tegel. Een mooie langwerpige, holle tegel.

Die heb ik al die jaren bewaard. Eerst binnen, later in de tuin. Ik denk wel 40 jaar...

Ik heb 'm maar eens schoongemaakt, de slak die er woonde in het gras aan de overkant gelegd.

De tegel heb ik aangeboden aan Frank Janmaat, degene in het krantenartikel, die zo gefascineerd is door het landgoed, waar hij als jochie langsfietste en rondzwierf.

Hij mag de tegel zo hebben, dus heb ik 'm een berichtje gestuurd.

Dit is zijn antwoord:

Ja graag, dat zou geweldig zijn Marlou! Ik heb een tegeltje van het Kareol dat waarschijnlijk als reserve tegel in de kelder is bewaard (voor het geval er een kapot zou gaan). Wanneer zou het u uitkomen om langs te komen? Nogmaals heel erg bedankt. Groeten, Frank

Ben je geïnteresseerd in het landgoed en z'n geschiedenis en foto's... dan kun je hier klikken en lezen:

LANDGOED KAREOL

Rararara

Zondag reden we over een lange dorpsstraat, ergens in Noord-Holland en ineens zag ik een huisje met een heleboel kleuren... En als ik zeg een heleboel, dan bedoel ik echt... mega-veel! 

Henry stond op de rem (ja, want hij reed...) en we keerden om, om het huisje eens wat beter te bekijken.

Eén en al kleur en levendigheid... dat wilden wij wel eens even van dichtbij bekijken.

Alles, maar dan ook alles is beschilderd. Nou ja... de bomen niet natuurlijk, maar verder echt alles.

Het fleurde de grijze zooi een beetje op, want wat was het grijs... afgelopen zondag. 

Ik werd best wel blij van al die kleuren...

Daar is iemand bezig geweest met de verfpot en de kwast. Ik zie het voor me... dansend rondom het huisje... likje verf hier, likje verf daar... kleur... kleur... kleur... We keken onze ogen uit.

Heel veel spiegels hingen er en natuurlijk hebben we daar even gebruik van gemaakt. Doen we wel vaker: een spiegelfoto...

Kijk... iemand was net bezig geweest. De verfkwasten en - potten stonden er nog. Wat een klus! Komt er iets binnen? Hup... meteen beschilderen...

Ik vind het wel wat hebben, hoewel ik er niet aan moet denken om mijn hele huis te beschilderen. Maar de kunstenaar deed dat en maakte er zelfs een museumpje van. Open van 1 tot 5...

Heb jij enig idee welke kunstenaar dit allemaal gedaan heeft?

Het is een man en hij was best wel beroemd, of kun je beter zeggen berucht?

Naar de Hortus...

Henry heeft twee tuinen! En dat voor iemand die in Mokum woont... Niet gek toch?

De eerste is de Truus-tuin. Die heet zo, omdat Truus de tuin jarenlang onderhouden heeft. Er staan wat tuinstoelen en -tafels en je kunt er je zelf meegebrachte eten nuttigen. Heerlijk, in de zomer... aan het water van de Kattenburgergracht.

En dan heeft hij ook nog... de Hortus, een mooie botanische tuin. Henry moet er weliswaar een kaart voor hebben, een Hortuskaart... maar dan is de tuin dan ook helemaal voor hem.

Van de week waren we er en hebben deze pracht gezien, de Victoria waterlelie: 

Je kunt er heerlijk rondzwerven en overal lekker zitten, eventueel om lekker je broodje op te eten... Echt een toptuin.

Prachtige kassen:

En wat ik heel grappig vind: Hugo de Vries, ooit een erfelijkheidsgeleerde, die in het straatje achter de Hortus woonde, heeft, toen er een hek om de Hortus kwam speciaal een hekje laten maken, zodat hij niet om hoefde te lopen...

Het is een schitterende tuin, echt een aanrader. Fijne paden om over te wandelen, altijd wel ergens schaduw en altijd bloeit er wel iets:

En een leuk café mét terras... dus... wat wil je nog meer, als Amsterdammer? Niks toch? Eén en al genieten.