Volg je dromen

En toen ineens was de koek op...

Nou ja... ineens: dat nou ook weer niet helemaal.

Ik zat er al een tijdje tegen aan te hikken: "Zal ik stoppen met het blog?"

Inmiddels ben ik 15 jaar aan het bloggen en ben ik er aan toe om te stoppen. 

Het zijn 2065 blogjes geworden! 

Tweeduizendvijfenzestig blogjes!

Het is de hoogste tijd worden om wat anders te gaan doen.

Zomerse buitendingen. Beetje mediteren. Beetje lezen. De tuin in. Fietsen.

Misschien komt er nog eens een Meneer Aap verhaal?

Ik bedoel maar, als je zo'n plaatje als dit hieronder tegenkomt, dan borrelt er vanzelf een verhaaltje naar boven:

Sommige webbies ga ik missen, dat weet ik nu al.

Maar het is niet anders.

Het ga je goed.

Ik wens je geluk toe.

Ik wens je vrede toe.

12 mei 2022

 

Het is harstikke feest vandaag, want ik ben jarig.

Ik heb er zin in... in jarig zijn en in alles wat er op mijn pad komt.

Straks gezellig koffie-visite en vanmiddag...  naar Berlijn.

(maar alleen als de taart op is!)

Iedereen bedankt voor de heerlijke verjaardagspost.

Feest!

Morgen ben ik jarig!

Morgen, 12 mei word ik 76 jaar! Potverdikkeme wat klinkt dat oud. 

Ben ik nu hoogbejaard?

Daar kan ik me niks bij voorstellen. Ik voel me nog steeds 33...

Kijk... hier lig ik in het huisje-op-de-berg op de grond in de keuken mijn yoga-oefening te doen. Dat doet een hoogbejaarde toch niet? 

Ik ga mijn verjaardag niet echt vieren, maar ik zou het wel leuk vinden als je even langs komt, zo rond een uur of 10:30 voor een bakkie koffie en een stuk taart. Lijkt me reuze gezellig.

's Middags ga ik per trein naar Mokum om de volgende dag, vrijdag, met de trein naar Berlein te gaan. Of is het met de trijn naar Berlijn? Nou ja... gewoon met de trein naar Berlijn dus.

Daar ga ik mijn verjaardag uitgebreid met mijn verloofde vieren.

Laat je even weten of je morgen, 12 mei, op de koffie komt?

Dan haal ik wat lekkers in huis... en wie weet kunnen we lekker in de tuin zitten. 

De Alban Berg Villa

Alban Berg was een Oostenrijkse componist die leefde van 1885 tot 1935. Een componist, die gave, maar niet echt gemakkelijke muziek maakte. Hij was zijn tijd eigenlijk ver vooruit.

Nou wil het dat deze componist jarenlang in "ons" dorpje, Trahütten, gewoond heeft. Hij woonde in een mooi sprookjesachtig huis  (een soort van Villa Kakelbont) dat al heel lang de Alban Berg Villa wordt genoemd.

Het huis was voor zover ik weet bewoond door een oude dame, die het nogal verslonsd heeft en helemaal heeft verstopt achter nogal veel donkere bomen.

De oude dame is een paar jaar geleden overleden en de Villa is gekocht door een echtpaar, Christian en Natasha, die het prachtig in oude stijl hebben opgeknapt en weer tevoorschijn gehaald. Nu is de villa van ver af te zien. Kijk maar eens:

Natuurlijk staat het niet schuin. Het staat gewoon recht, maar de foto is schuin, zodat alles er op staat. Zie je mij staan, rechtsonderin? Met Lisl, onze vriendin uit het dorp.

We zijn namelijk in de villa geweest!

Het echtpaar heeft een groot gedeelte zodanig verbouwd, dat er een B&B in kan. Twee appartementen zijn het geworden. En verder wonen ze er natuurlijk zelf.

Hier sta ik met Christian te praten.

Christian heeft ons een rondleiding gegeven in de villa, trots als hij is op de renovatie.

De kamers zijn mooi in kleur en harmonie met oude elementen.

Prachtig gedaan...

De foto's aan de muur zijn foto's van de componist, van zijn vrouw, maar ook van hun vrienden: de componisten Gustav en Alma Mahler.

Want die laatsten moet er ook regelmatig geweest zijn.

De twee appartementen zijn van alle gemakken voorzien: een keuken, een badkamer, een prachtige slaapkamer en woonkamer. 

Het ontbijt wordt geserveerd in de serre met zicht op de hoogste berg in de buurt: de Grosse Speik. Ik hoop van de zomer weer eens zo hoog te komen, als we er weer naar toe reizen voor een bruiloftsfeest!

Wil je het huren? Dat kan! 

https://www.booking.com/hotel/at/alban-berg-villa.nl.html

Op die site kun je nog heel veel meer foto's van het interieur en de omgeving zien.

Gregorhansl

Het schijnt dat de maandag na pasen een soort van zondag is. Paasmaandag zeggen ze dan, oftewel in Oostenrijk: Ostermontag. Potverdikkeme... dat is me wat. Alle winkels dicht en in Oostenrijk moet je niet denken, dat er ook maar iets open is. Ook niet op zondag trouwens. Alles potdicht. 

Dat merken we dus die paasmaandag. We rijden naar beneden voor boodschappen, want er is natuurlijk helemaal niks in huis! Ik heb nog wel een paar appeltjes en een halve fles wijn, maar dat is te weinig. Alles dicht! Dan gaan we maar weer naar boven voor de appeltjes en de halve fles wijn...

We maken een hele mooie omweg. We bezoeken de Wolfgangikirche. Ik poseer in een hart:

En na het rondje om het kerkje rijden we weer door. 

Bij een restaurantje verderop staan heel veel auto's geparkeerd.

Het zal toch niet?? Is het open???

Ja! Het is open.

Gregorhansl is open op Ostermontag oftewel paasmaandag.

En... er is een tafel vrij: wat een wonder. Het hele Gasthaus is verder propvol.

Gregorhansl zelf is een erg sacherijnige man. Hij wil ook zo zijn. Hij doet niet aan lachen:

"Ik ben niet op de wereld om te zijn zoals anderen mij graag hebben" 

Past precies bij Gregorhansl. 

Zijn vrouw daarentegen is een lieverd en staat in de keuken. Zij kan koken... werkelijk... precies zoals mijn moeder kookte! 

Wij kiezen voor Backhendl. Dat is kip met een knapperig laagje er omheen.

We zitten te smullen en te genieten en ik zie heel af en toe dat Gregorhansl lacht. Maar wel zuinigjes. En dan... als we weg gaan zegt hij: "Bleib g'sund!" Blijf gezond. Dat is toch wel weer mooi...

Als we weer thuis komen hangt er een tasje aan de deur van buurman Chris: er zit brood, boter en kaas in. 

Onze dag kan niet meer stuk!

Muizenkeutels

Als Henry en ik als eersten van de familie naar het huisje op de berg reizen is dat meestal om het te openen: het elektra wordt aangezet en het water wordt dan weer geopend en er wordt gestookt, want brrr.... wat is het kil.

Na een winter leegstand is het altijd maar afwachten hoe je het huisje aantreft.  Heeft de laatste die er was de waterleiding wel goed afgesloten, is er geen leiding bevroren? Want dat is knap vervelend als dat zo is. Daar kunnen we hele verhalen over vertellen.

Maar nee... gelukkig is alles goed afgesloten en werkt het als een tierelier. Henry moet daarvoor een diepe put in en ik ben altijd blij, als hij er weer heelhuids uitkomt en alles is gelukt!

Daarna doen we een rondje in om het huisje: ramen openzetten en lekker doorluchten en de houtkachel aan.

Op het aanrecht ligt een aangevreten sponsje:

Daar heeft een muis, of misschien meerdere muizen aan zitten knagen. Ik denk niet dat de muis zich erg lekker voelde daarna. Misschien heeft-ie het niet overleefd?

En dan kom ik in de benedenkamer en liggen er zeker 60 muizenkeutels op het tafeltje, waar ook drie kaarsen stonden.

De middelste kaars is helemaal opgevroten. Jammer, dat ik er geen foto van heb gemaakt, want geloof me: het was een hele berg keutels!!

In de winter is het huisje dus niet echt on-bewoond. Er schijnt zelfs nog een slang te huizen tussen de stenen muren beneden. Brrr... niks voor mij.

Een muis kan ik nog wel handelen, maar een slang... nee!

Fritz...

Onze buurman in Oostenrijk heette Fritz. Een aardige goedlachse man, waar we het goed mee konden vinden. Hij kon fantastisch Apfelstrudel bakken en had een goed gevulde wijnkelder. 

Hier zie je hem met zijn verloofde Gerlinde.

Elke vakantie spraken we af om bij te kletsen. Altijd heel gezellig, want hij had altijd wat te vertellen. Wij ook trouwens. Het klikte gewoon. 

Maar helaas... 20 oktober is hij naar de eeuwige jachtvelden gegaan: 85 jaar oud.

Net als we de auto uitgepakt hebben komt Chris, de zoon van Fritz naar ons toe. Ik ken hem nog van heel lang geleden, dat hij 16 was of zo. Nu is hij een jaar of 50. Nooit meer gezien of gehoord, totdat... 

Ik heb hem aan de telefoon gehad, toen zijn vader was overleden. 

De zaterdag voor onze aankomst is de urn van Fritz in zijn eigen tuin begraven, met een mooi ritueel, op een mooie plek. 

We mogen de plek bezoeken en zijn ontroerd. De steen: De Huilende Wolf had Fritz jaren geleden al laten plaatsen. Daarnaast is de urn ingegraven en branden nu twee kaarsen .

Nou... dag buurman. We missen je! Je weldenkendheid en je gulle lach. 

Trahütten is nu gewoon anders, stiller... Eigenlijk een beetje uitgestorven.

Katholieke gewoontes

Ik weet niet veel van de katholieke godsdienst, maar ik weet wel, dat ze een hele boel theater van hun diensten maken. En ook, dat de kerken rijk versierd zijn: veel kunst en goud en glitter en gedoe.

We waren op de zaterdag voor pasen onderweg naar het huisje op de berg en bleven een nacht over in Wörth an der Donau. Daar weten we een hotelletje, waar we zo nu en dan overnachten. 

Dit keer, als we 's avonds in onze kamer zijn horen we een vreemd geratel, heel dichtbij... Nieuwsgierig als we zijn hangen we uit het raam en ja hoor... er staan een stuk of wat koorknaapjes met een enorme ratel te ratelen. 

Wij naar buiten! We willen graag alles meemaken en dit dus ook.

We vragen wat ze aan het doen zijn: "Traditie" zegt de één. "We roepen de mensen op om naar de kerk te komen" zegt de ander, "normaal doen we dat met de kerkklok, maar nu met deze speciale ratel."

We lopen om de kerk heen en zien voor de ingang een grote vuurkorf. Lekker warm vuurtje denken wij dan, maar de meneer, die het vuur verzorgt heeft daar andere ideeën over en fluistert: "Het is het paasvuur. Straks wordt de paaskaars hier aangestoken"

Waarom de meneer fluistert... de deuren van de kerk staan wagenwijd open en binnen zitten zeker 200 mensen, als het er niet meer zijn. In het pikkedonker!!!

We nemen even een kijkje en als er aanstalten wordt gemaakt om de deur achter ons te sluiten gaan we gauw weer naar buiten.

We doen nóg een rondje om de kerk en als we weer bij de voordeur zijn staat er een groepje met jurken aan en heeft meneer pastoor net de enorme paaskaars aangestoken aan het vuur in de korf.

Daarna loopt het groepje naar binnen en mogen de mensen in de kerk hun eigen meegebrachte kaarsjes aan de grote kaars aansteken.

Langzaamaan zal de kerk dan helemaal verlicht zijn met al die kaarsjes...

Ja... je kunt zeggen wat je wilt, maar het is toch maar mooi theater!

Ik vond het reuze spannend.

Zwemmen?

Natuurlijk heb ik veel vakantieverhalen, maar dit moet even eerst:

Mijn zwembad, de Houtvaart, is weer open.

Maar helaas... pas bij 16 graden mag je er in. Dat vind ik ook bere-koud, maar even dompelen had ik wel gewild...

Vanmorgen liep ik er dus vol goede moed, met mijn badpak in de rugtas naar toe. Mijn abonnement is verlengd, ik mag er zo in.

Maar nee hoor... het mag echt niet!

Het water is 15.9 graden... Net even te koud voor een snelle plons. Eerlijk gezegd vind ik het niet zo heel erg, want het is gewoon te koud en ik ben geen winterzwemmer...

Gelukkig waren er wel wat mensen voor een lekker bakkie koffie.

Dyon was er helemaal klaar voor, met zijn Sponge-Bob zwembroek. 

Sja, dan maak ik maar een paar fotootjes van ons fijne bad. 

Met dit mooie weer lijkt het heel wat. Het water is net een spiegel:

Een paar maanden geleden is onze Lia overleden. De motor van de Houtvaart. Ze krijgt een eigen pleintje voor de ingang... Dag Lia!

 

Er staan vandaag maar weinig fietsen. Normaal staat het hier helemaal vol.

Het kleine plantje is een tomatenplantje, dat ik van één van de Houtvaarders kreeg. Het worden trostomaatjes, die ik van de zomer, als er weer volop gezwommen kan worden ga oogsten!

(foto: Dyon Daan)

Misschien morgen wel zwemmen? Ik ga het in ieder geval proberen.

Weer terug van weggeweest

Het huisje ligt er weer heerlijk bij. De zon schijnt, het waait nauwelijks en het is... "Oostenrijk!"

Jaren geleden (ik denk in 2009) was ik met Roosje en de kinderen hier naar toegereisd: met het vliegtuig naar Wenen waar we een auto huurden. Na een rit van 2 uur... de berg op.

Naar het huisje.

Toen de kleine Pier het huisje zag riep hij: "Oostenrijk!"

Dus dat hebben we een beetje nagespeeld. 

Het is weer helemaal thuiskomen. 

De auto parkeren en uitpakken.

Kachel aan, want het huisje is toch wel behoorlijk kil geworden...

Al snel is het lekker warm en kan er een welkomsdrankje geschonken worden:een Schnapps, om nóg warmer te worden.

In de keuken staat een houtoven, waar we de eerste maaltijd op prepareren.

Die smaakt het lekkerst van alles...

Dan twee kaarsjes aan, naast de foto's van mijn ouders en mijn zussen. 

Vervolgens maken we op de slaapzolder de bedden op en spelen we daarna nog een potje rummykup, want het "paastoernooi"  is begonnen. 

Ja... ik ben weer thuis.

En kijk eens wat een verrassing... 's nachts heeft het stiekempjes weg heel zachtjes gesneeuwd en ligt er een laag sneeuw op de balkonrand...

Dit gaat een topvakantie worden, wat ik je brom!

Ik ga op reis en ik neem mee...

- een tandenborstel

- tandpasta

- mijn pijama

- een paar schone slipjes

- rummykup

- wandelschoenen

- wandelsokken

- boeken

- MIJN VERLOOFDE

Tot in de pruimentijd!

Elfjes

 Er zijn van die kleine boekjes van Cicely Mary Barker. Misschien ken je ze wel:

Het zijn kleine boekjes, van 10 bij 15 centimeter. Echt niet groot.

Maar wat er in staat is groots!

Hoewel... elfjes zijn juist weer klein.

Cicely Mary Barker (1895-1973) heeft er heel wat gemaakt. Ze was namelijk niet echt heel erg gezond en moest veel binnen zitten. 

Goed, dat ze gestimuleerd is om te gaan schilderen én dichten.

Kijk... dit is de kunstenaar zelf:

Ik ben op zoek naar de boekjes van de lente en de zomer en ... nou vooruit... doe de herfst ook maar.

Maar vooral de lente.

Die mooie lichte kleuren, precies wat ik in dit jaargetijde nodig heb... licht, zoals het elfje van het speenkruid:

Of wat denk je van de frêle bosanemoon:

Ik vind ze allemaal even mooi.

Naast de elfjes staan ook bijpassende gedichtjes.

Bijvoorbeeld dit versje, dat hoort bij het elfje van het herderstasje (Henry kent dat wel, die liep als kind die knopjes op te peuzelen!)

Though I’m poor to human eyes

Really I am rich and wise.

Every tiny flower I shed

Leaves a heart-shaped purse instead.

Nou ja... als je eenmaal bezig bent kun je wel 100 afbeeldingen vinden van Cicely Mary Barker. Wat heeft zij er ongelooflijk veel gemaakt. 

Ik ben er fan van! Misschien omdat ik ooit zelf een elfje werd genoemd.

Voor meer: https://flowerfairies.com/meet-the-fairies/

Meneer Aap wil naar Mexico

Nu Meneer Aap de schilderijen van Frida Kahlo heeft gezien (ja echt: hij is met de trein naar Assen gereisd!)... wil hij ook naar Mexico.

Hij wil naar La Casa Azul.

In de tuin van La Casa Azul wonen namelijk heel veel aapjes. Dat moet haast wel, want Frida heeft er heel wat geschilderd... 

Ze kwamen gewoon op haar schouder zitten en ook bij haar verloofde Diego op schoot.

Met Diego heeft Meneer Aap helemaal niks. Hij vindt hem een "Dikke Pad", maar eigenlijk is hij gewoon een beetje jaloers, dat zo'n mooie kunstenaar als Frida op zo'n papzak verliefd is.

Hij weet heus wel, dat Diego Rivera een groot kunstenaar is, maar hij houdt nu eenmaal meer van Frida.

 "Mijn muze" noemt Meneer Aap haar wel eens. 

En daarom wil hij naar La Casa Azul. Hij wil in de tuin zitten en alles bekijken en overal aan zitten.

Maar ja... voorlopig zit dat er niet in. Dus gaat hij maar gewoon de museumwinkel in en koopt een aapje voor zijn kleine neefje. Een speelgoedaapje dan, he... dat je niet denkt, dat er echte apen te koop zijn in die winkel.

Voor zichzelf koopt hij nog een Frida Kahlo met Aap puzzel met wel 1000 stukjes. 

Daar is hij voorlopig wel zoet mee...

Maar La Casa Azul blijft wel in zijn gedachten...

Frida in Assen

Sja, er is eigenlijk al zo veel over Frida in Assen geschreven. Iedereen weet nu wel, hoe mooi de expositie was. En hoe boeiend, interessant en ontroerend soms. Ik laat alleen even deze foto zien, want daarop zie je twee hele blije vrouwen. Vooral diegene links... de grootste fan van Frida!

In het huis, waar Frida woonde lagen nog gigantisch veel spullen van haar: haarspelden, corsetten en kleding, parfumflesjes en, wat ik ook interessant vond: tientallen blikken schilderijtjes. 

In die tijd, laten we zeggen rond 1900, was papier in Zuid-Amerika schreeuwend duur en daarom werd er op blik geschilderd. Men at graag en veel en waarschijnlijk nog steeds bruine bonen uit blik. De blikken werden schoongemaakt, opengeknipt en bewerkt, zodat er op geschilderd kon worden.

Best wel primitieve schilderijtjes waren dat. Jacobanita is ooit in het huis van Frida geweest en had gezien, dat er tientallen van die blikken schilderijtjes aan de muren hingen. Frida verzamelde ze. Ze waren niet door haar, maar door anonieme kunstenaars geschilderd.

In het Drents Museum hingen er ook heel wat uit de verzameling. Er naast was de omschrijving: 

"Votief schilderij ter dankzegging aan Onze Lieve Vrouw van Talpa na koorts, eind 19de eeuw. Olieverf op metaal"

Kijk... dit is zo'n schilderijtje, best wel primitief:

Blijkbaar had iemand een ongeluk gehad met een paard... 

En deze vind ik ook gaaf... wat een devotie!

Allemaal op blik geschilderd.

Tot slot nog eentje met een leesbare tekst er onder:

Er staat: "Madre de misericordia, te pedimos tu auxilio y nos escuchaste. Gracias Virgen Purisima."

Gualdalajara julio 1916

Dat betekent: "Moeder van de barmhartigheid, wij vragen om uw hulp en u hebt naar ons geluisterd. Bedankt pure maagd..."

Heel interessant allemaal.

Muren vol van deze plaatjes op blik geschilderd.

Waarschijnlijk wordt dat op heden nog steeds zo gedaan, daar... in Zuid-Amerika.

Dag Frida!
Het was een mooi uitje. Jacobanita bedankt en Henry bedankt.