Even pauze

Lekker even niks. Althans: op het blog. Want niks doen is niks voor mij. Ik doe van alles en nog wat en het liefste lekker buiten. Wandelen en fietsen. Fietsen en wandelen. Heerlijk!

Ik houd dus blog-pauze. En ... ik kom terug, als ik weer nieuwe ideeën heb. 

En in de tussentijd: blijf gezond. 

Houd afstand en schroom niet om gewoon je mondkapje te dragen! Bij de Zeeman hebben ze nu hele leuke... met tijgerprint of stippeltjes. De fijnste vind ik de gewone elastische zwarte. Staat mooi en zit altijd lekker. En... wasbaar!

De wegwerpmaskers gebruik ik niet meer. Ik zie er teveel op straat en in de bosjes. Overal liggen die krengen.

Blijf gezond! Dat is nog het allerbelangrijkste...

Droevige letters

Kunnen letters droevig zijn? 

Nee, op zich eigenlijk niet. Een A is gewoon een A en een Z is ook gewoon een Z. 

Maar een tekst kan wél droevig zijn! En óf een tekst droevig kan zijn...

Vorige week zag ik dit op een bankje in een van de Bolwerken, hier in Haarlem. Ik kon toen echter geen foto maken, omdat het zo regende en de letters niet goed te zien waren.

Gisteren zag ik ze weer. Het was droog en ik kon de letters lezen en fotograferen.

Ik werd er echt een beetje droevig van. Wat voor drama zit hier achter?  Heel erg goed is het nog steeds niet te lezen en daarom schrijf ik het nu over:

Celinio + Alisya Mama mist jullie heel erg veel

Ik beloof dat jullie terug komen

Liefs Mama + Kimo 27-8-20

Dan komen er meteen een heleboel vragen op me af:

Wie zou dat geschreven hebben? Wie zijn Celinio en Alisya? Waar zijn ze nu dan?

De letters zijn nogal heftig neergeschreven. De nood van die mama is hoog, ze is in de war, want ze mist haar kinderen.

Je kunt er van alles bij bedenken. Misschien is de mama iemand van wie de kinderen zijn afgenomen. 

En zouden de twee kinderen de tekst wel lezen? 

Zijn de kinderen dan nog steeds in de buurt om hun moeders hartekreet te kunnen lezen?

Misschien zoek ik er teveel achter, maar stel dat je twee kinderen hebt en die worden van je afgepakt... dan ga je toch alles doen om ze terug te krijgen?

En Kimo?

Ik denk dat Kimo de kat is. Die wil geaaid worden...

Ja toch?

Nog meer Stolpersteine in Seligenstadt

We gaan even terug naar Seligenstadt. Een mooie naam voor een stad waar het grote drama zich heeft afgespeeld.

Seligenstadt had een grote Joodse gemeente. Een mooie synagoge en ook een drukbezochte school, de sjoel. Er werd Joodse penicilline gekookt voor de vrijdag avond. Hier werd de sjabbes gevierd met kaarsen en challes. Hier speelden Joodse kindertjes op straat met hun vriendjes. Tot het noodlot toesloeg.

Hele families zijn hier uitgeroeid. Er zijn 97 struikelstenen verspreid over de hele stad, daar geplaatst voor de huizen waar ze gewoond hebben... de vermoorde mensen van Seligenstadt.

Bij Am Riegelsbach nummer 1 vinden we de struikelstenen van de familie Hainebach. 

Isidor, de vader, was meester-timmerman. Hij trouwde in 1909 met Amalia en ze kregen drie kinderen.:

Julius, Siegfried en Hedwig.

De oudste zoon Julius vertrouwde het allemaal niet zo en is op tijd gevlucht naar Amerika. Daardoor heeft hij het drama overleefd. 

Hij was pas 31 jaar dus nog volop strijdlust. Hij liet zich niet pakken... 

Zijn ouders, zijn broer Siegfried en zijn zus Hedwig, die toen een klein zoontje had: Salli, werden vermoord in Auschwitz.

Vermoord, allemaal vermoord, ook de kleine Salli...

"Zichrona Livracha"

 Isidor, Amalia, Siegfried en Hedwig én Salli 

(= jullie nagedachtenis is ons tot een zegen)

Varen, varen, over de baren...

Gisteren had ik een vaartocht over de wateren van Haarlem. Natuurlijk zou het leuker geweest zijn met een stralende blauwe lucht en een open dak, maar helaas... het regende pijpestelen.

Maar ondanks dat was het een hele leuke tocht! Zelfs met regen is de stad fotogeniek. Over het Spaarne voeren we eerst naar Molen de Adriaan.

Drup drup drup ging het op de ramen van het schip...

Maar binnen zaten we warm en droog... én met voldoende afstand:

Beetje ver weg, maar het ging prima!

Onze schipper vertelde enthousiaste verhalen over de Haarlemse gebouwen die we voorbij voeren.

Hier over de Nieuwe Gracht, waar vroeger de BAJA zat.

Of de kathedraal aan de Leidse Vaart:

En kijk... deze doorgang gaat naar mijn eigen grachtje: de Brouwersvaart. Het water was vroeger zo helder, dat het gebruikt werd om bier mee te brouwen...

Het was een hele leuke tocht, ondanks het pokke-weer.

Bedankt!

Het leuke van Facebook

Er is heel wat aan te merken op Facebook. Althans... veel mensen hebben er wat op aan te merken.

Maar over het algemeen heb ik er wel plezier aan. Zoals met het plantje dat ik heb kunnen ophalen bij "Gratis planten in Haarlem e.o."

Een schattig pannenkoekplantje, dat reuze z'n best doet om hier te groeien...

Kijk maar... zo kreeg ik het plantje mee. In een klein glazen potje. Vier blaadjes zaten er aan.

En inmiddels is het mooi gegroeid en zitten er tien blaadjes aan en is de elfde op komst. Echt lief.

Ik zag een soortgelijk plantje bij de uitverkoop (!) van de Sissy-boy: 26 euro vroegen ze ervoor. Ja daaaag. Mooi niet! 

Ik ga mijn eigen plantje koesteren en vertroetelen. Zo... dat het er uiteindelijk zo uit ziet:

Groei groei groei!

En verder kreeg ik, ook via Facebook, een mooi boekje toegestuurd.

Facebook vriend én Amsterdamse kunstenaar, Melle Hammer, had het boekje vormgegeven en ook de typografie gedaan en zei, dat als je het wilde hebben je alleen maar een berichtje hoefde te sturen.

Heb ik gedaan.

De volgende dag had ik het in huis.

Het is een dun boekje, maar er staat een heleboel in. 

De samensteller, Frans Oosterhof, had tijdens de intelligente lockdown heel veel schrijvers en kunstenaars uitgenodigd om één lange zin te schrijven. 

En die staan dus nu allemaal in dit bundeltje.

Ook Melle heeft een lange zin in het boekje.

Kijk maar:

Misschien denk je..  daar staat toch geen zin?

Nou... echt wel. Er staat een hele lange zin: JIJ. 

Misschien wel de mooiste zin van het hele boekje...

Dank je wel, Melle Hammer.

Dag boom van de achterburen...

Gisteren was ik bij Jaapje. Hij is de nieuwe kat van de achterbuurvrouw en ik mag deze week op hem passen.

Net op het moment dat ik zijn bakje wilde vullen zag ik, dat er een jonge knul in de Esdoorn van de buren was geklommen: een joekel van een boom, die er al staat, zolang als ik daar woon. Ik denk wel langer: 50 jaar?

Mijn achterbuurvrouw voelt zich altijd alsof ze in een bos is, als ze op haar balkon zit en zo lekker de bladeren inkijkt. Lekker vrij ook... geen inkijk. 

Maar nu... de boom gaat er uit. Ik sprak één van de werklui, die daar bezig is: 

"De boom is aan de onderkant helemaal verrot! Eén fikse storm en je kunt het wel schudden."

In 50 minuten tijd had deze jonge knul, sterk en lenig, de boom geveld... Daar kon de boom niet tegenop. 

Het lichtblauwe muurtje hoort bij mijn tuin. Ik bewoon de beneden verdieping. Het dakje naast de boom is het dak van mijn veranda. De boom was al bezig om de veranda te ondermijnen...

Er komen nieuwe mensen in het huis te wonen en die pakken meteen ook de tuin aan.

Ik mocht nog even de tuin van de buren in om een laatste foto van de boom maken. 

Voor de achterbuurvrouw:

Vanuit mijn eigen tuin ziet het er nog even zo uit, totdat ook de laatste stronk verwijderd is. Ik heb er maar even een rand omheen getekend, want aan mijn kant staat er nogal wat voor.

Aan het eind van de dag, als ik Jaapje binnenlaat en te eten geef neem ik nog een laatste foto vanaf het balkon:

Dag boom.

Dank je wel...

De POMODORO-techniek

De POMODORO-techniek?!

Ik hoorde er het eerst van via mijn kleinkinderen. Met de eerste lock-down moesten zij nogal veel thuis werken voor school. Dat was best lastig, want hoe moet je je concentreren, elke dag weer?? Maar... door de POMODORO-techniek was het alleszins te doen. En mede daardoor (en natuurlijk door de liefdevolle aandacht van hun moeder/mijn dochter Roosje) zijn ze fantastisch door deze vervelende periode heengekomen.

De techniek heet zo, omdat de bedenker, Francesco Cirillo, een kookwekker in de vorm van een tomaat gebruikt! 

Komt-ie: misschien denk je wel eens bij een klus: hoe lang ben ik nu bezig, ik heb geen zin meer... ik ben futloos... Mijn kleinkinderen in ieder geval wél en ikzelf ook: ik zit soms veel te lang achter achter de computer. Daarom dus!

Wat kun je dan doen? Dan zet je een kookwekker op 25 minuten. Ja echt!

Na 25 minuten intensief gewerkt te hebben neem je een pauze van 5 minuten. Tijd voor koffie, of de vier-minuten-workout of wat anders, als het maar iets anders is.

Daarna ga je weer aan de slag, 25 minuten. En daarna weer een kleine pauze.

Als je dit 4 keer gedaan hebt neem je een langere pauze. Je zult zien... je gaat veel energieker te werk, veel efficiënter. En je krijgt er nog lol in ook! Ik vind het een geweldige techniek en gebruik 'm dus dagelijks...

Hier nog een overzicht:

Inmiddels zijn er heel wat studenten, die de techniek gebruiken: vooral zij die moeite hadden met lang achter elkaar doorwerken. 

Nog één keer op een rijtje:

1. Besluit welke taak je gaat doen
2. Stel de kookwekker in op 25 minuten
3. Werk aan de gekozen taak tot de wekker gaat
4. Neem een korte pauze
5. Elke vierde "pomodoro" neem je een langere pauze (tussen de 15 en 30 minuten)

Werkt als een tierelier!

Meer lezen?

Klik dan op: POMODORO-techniek

Meneer Aap is niet lekker...

Al een paar dagen voelt Meneer Aap zich helemaal niet lekker. Hij is zo hangerig en rillerig. Hij hoest en niest en de zakdoeken zijn niet aan te slepen.

's Morgens begint het al, als hij nog in bed ligt. Nog maar net wakker en ja hoor... Haaaaaaaatsjoe! En dat dan zeker tien keer achter elkaar. Heel vermoeiend en daarbij is hij nog landerig en hangt maar een beetje rond.

Hij is helemaal niet de Meneer Aap die we zo goed kennen: een beetje luidruchtig en brommerig tiep.

"Ik vind er geen barst aan, als het zo moet... je ziet geen kip en het is verdomde saai" zucht hij.

Hij neemt een flink glas bananenlikeur, nee... niet in zo'n zuinig piepklein glaasje, echt niet. Een stevige neut is het en 's middags neemt hij een paracetamolletje en gaat in een hoekje op de bank liggen met zijn allerfijnste zielewarmertje.

Hij is in geen tijd onder zeil en droomt een hele vreemde droom: hij wordt achterna gezeten door een hele horde vreemde wezens. Ze lijken op virussen. Van die enge groene dingen met zuignapjes er aan. Een regelrechte nachtmerrie, of is het een middagmerrie?

De droom duurt maar en duurt maar en vlak voordat hij wakker wordt heeft hij, nog net op de tijd de enge virussen in een hoog oplaaiend vuur kunnen mikken.

Dan wordt hij wakker. Hij rekt zich even helemaal uit en kijkt in de spiegel. 

Nee, hij ziet er niet echt florissant uit, een beetje lodderig nog.

Maar hij voelt zich wel al iets beter.

Hij neemt voorzichtig een lauwe douche en als hij zich heeft afgedroogd gaat hij naar buiten.

Met lome passen sjokt hij naar de boom aan de overkant.

Een makkelijke boom.

Daar gaat hij op een van de minst hoge takken zitten.

Hij kijkt wat naar links, hij kijkt wat naar rechts.

Verder niks. Alleen maar wat zitten.

Ja... langzaamaan voelt Meneer Aap zich weer een beetje de oude.

Hablar español met DUOLINGO

Al een aantal jaren ben ik Spaans aan het leren.

Eerst op een cursus bij de Volksuniversiteit. Dat was in eerste instantie best wel leuk, maar gaandeweg werd de juf een beetje een zeikerdje. Ze was geen Spaanse, maar gewoon uit de polder getrokken en had totaal geen didactische kwaliteiten. Ofwel: ze bakte er geen hout van.

Maar ik gaf niet op en ben toen naar een andere juf gegaan, een jonge Spaanse uit Madrid en die deed het hartstikke goed. Maar ja... de Volksunief hield er mee op en daarom ben ik online gaan leren, via Duolingo. Daar kun je zo goed als alle talen van de wereld leren en dus ook Spaans. Enne... gratis ook nog! Nada!

Je kunt er Fins leren:

En Yiddish en Hebreeuws:

En Japans:

En nog heel veel meer talen.

Allemaal leuk en aardig, maar ik ben dus Spaans gaan doen. Vanwege mijn Spaanse schoonmoeder natuurlijk! La madre de Enrique oftewel de moeder van Henry... 

En ik vind het me toch een partij leuk! 

Het gaat hartstikke goed, elke dag een kwartiertje, dus da's niet eens zo veel. Ik doe er wel eens een extra lesje bij, zomaar voor de lol. 

Drie jaar doe ik het al en het blijft leuk en boeien.

Y por eso sigo aprendiendo español. Me gusta mucho y espero tener una charla con mi cuñada Milagro y su novio Chano, que vive en España en Andalucia.

Zo! Steek die maar in je zak...

Olé!

Voor de liefhebbers nog een lekker liedje, Spaans natuurlijk.

Begint op 0:40.

Probeer maar eens stil te blijven zitten.

verdrietig...

Gisteren was ik nogal verdrietig, want bij één van mijn fijne vriendinnen is Alzheimer geconstateerd.

Echt kloterig... Hoe zal dat gaan? Zal ze steeds meer in de vergetelheid wegzakken? 

Ik heb heel erg met haar te doen. Bijna twee jaar geleden is haar man plotseling overleden en een paar maanden geleden is ze in een nieuw appartement getrokken. Klein maar fijn. Een nieuw leven beginnen. Hondje mee, spulletjes mee, alles heeft een plek gekregen en ze ging het leven op z'n best leven. 

Toen wij laatst bij haar waren vond ik haar wel een beetje warrig. Maar ja... net verhuisd en enorm veel aan je kop... vind je 't gek? Ik herinner me mijn eigen verhuizing nog. Ik was ook zo warrig als wat, dus ik vond het niet raar, dat mijn vriendin het ook niet helemaal op een rijtje had.

Het is best wel verdrietig dus...

Heb maar gauw een grote pan soep gemaakt. Dat deed mijn moeder ook altijd; mijn zus en broer trouwens ook. Grote soepmakers. Het helpt geen ene moer tegen Alzheimer, maar het is wel lekker. En warm. En troostrijk...

Inspiraties...

Soms zit je met je handen in je haar, want... geen inspiratie om iets te schrijven. Nou is het schrijven absoluut geen verplichting en alleen maar leuk, dus waar heb ik het dan over? 

Maar goed... Bij het bloggen horen ook webbies. Ik heb er een heleboel en daar ga ik voordat ik een nieuw blogje maak altijd even langs, want daar heb ik best veel lol aan.

Bij de een moet ik lekker lachen, bij de ander heel erg nadenken, en weer een ander inspireert me om iets te gaan doen.

Zo heb ik dus de term: "Bless the house" geleerd van Cellie. Zij doet regelmatig een rondje "Bless the house" en dat is niet met een wierookje rondlopen en magische liederen zingen. Nee hoor... heel gewoon: een beetje opruimen en wat vlekjes wegwerken, meer is het niet.

En Riet maakte een mooi gordijntje en meteen dacht ik... jaja... moet ik ook even doen, want het gordijntje bij de voordeur begint sleets te worden...

Even een lapje zoeken. 

En tot slot Helene. 

Die maakte een lekkere strandwandeling en ik dacht meteen... doen!

Dus... Jacobanita! Ik kom er aan... We gaan lekker even langs de vloedlijn...

Misschien valt er nog wat te jutten?

Waar word jij door geïnspireerd?

Gebouwde Trots (2)

Pas geleden heb ik samen met nog wat geïnteresseerden een fietstocht gemaakt langs een aantal nieuwbouwprojekten in Haarlem. We kregen bij elk projekt tekst en uitleg van de betreffende architecten en ik was verbaasd over zoveel gaafs hier in mijn eigen stad.

Eén van de projekten ga ik een beetje uitlichten en dat komt doordat ik 5 jaar geleden al de gevel die daar los stond heb gefotografeerd (zie logje van gisteren). Ik was nieuwsgierig wat het geworden is. Nou... dat is geweldig!

De gevel is onderdeel geworden van een appartementencomplex dat heet: De Spaarne Kroon.  De architect van Pieters Bouwtechniek, die het ontworpen heeft heeft ons er het een en ander over verteld. Kijk... hier staat hij met een bouwtekening en met een foto:

Wat blijkt nou?

De oude gevel is onderdeel geworden van een appartementencomplex en wel van (slechts) vier appartementen. Ieder van meer dan 270 m². Kun je je dat voorstellen?  Elke appartement bevat in de breedte 4 gevels. Kijk... uit de website van Pieters Bouwtechniek heb ik een mooie overzichtsfoto geplukt en er (sorry)  een beetje achterlijk lijntje omheen getekend. 

In het rechter gebouw, met de ovale ramen zitten de oorspronkelijke gevelstenen. 

Het lijken vier vertikale huizen, maar dat is maar schijn. Horizontaal zijn het vier enorme appartementen.

Dit is weer een foto van mezelf van de oude gevelstenen in het rechtergebouw:

Het gehele complex heet Spaarne Kroon. Er zit natuurlijk een garage onder en er zit een lift in, en... enorme daktuinen aan de achterkant. GIGA!

Van het oude gebouw zijn nog meer ornamenten gebruikt. Echt mooi vind ik dat:

Je ziet een heel lichtblauw pijltje naar het ornament, boven de garage deur:

De voordeur is ook best wel imposant. Wat zal daar een  enorme hal achter zitten!

Misschien wel zo groot als mijn hele huis?

Tot slot nog een overzichtsfoto vanaf de overkant van het Spaarne... met compliment voor de architect en de bouwers.

Klik *hier*  bij Pieters Bouwtechniek maar even op, om nog meer over het gebouw te weten te komen... 

Gebouwde trots (1)

Vijf jaar geleden, 22 april 2015, schreef ik een blogje over een losstaand stuk gevel, hier in Haarlem aan het Spaarne.

Ik herhaal dat blogje vandaag hier even, want het is best interessant voor de "Gebouwde Trots" van morgen.

Klik op: De gevel aan het Spaarne

Tot morgen...

Ik zie, dat er bij de reacties op het blogje van toen inmiddels twee overleden webbies staan: Gerda Yd en Wim... Ik mis ze nog steeds en daarom hieronder twee foto's. Eén van Wim, die op La Palma woonde en elke dag steenmannetjes maakte:

En onderstaande foto is van GerdaYd met haar eigen bijschrift:

"I'm a very tough, but a nice chick with a licence to click! *wink, big smile"

Het mannetje van Eric Coolen

Eric Coolen is een Haarlems kunstenaar, die een soort van running gag (sorry, weet er geen Nederlands woord voor) heeft: Het Mannetje. Waarschijnlijk is Het Mannetje ontstaan door een schaduwbeeld van Eric zelf:

 

Dat heeft hem geïnspireerd om Het Mannetje in de afleveringen van de serie  "Verscholen Haarlem" in het Haarlems Dagblad te zetten.

De lezers moeten dan eerst raden waar Het Mannetje staat...

Deze hieronder is voor mij niet moeilijk, want... het is mijn favoriete zwembad, de Houtvaart.

En deze (naast het hofje van Frans Loenen, waar twee vriendinnen van mij wonen) de poort van de Lutherse Kerk in de Lange Herenstraat:

Als de afbeelding in Het Haarlems Dagblad geplaatst wordt, staat er ook bij wáár het is.

Deze hieronder bijvoorbeeld, café Franzen...

Laat ik daar nou afgelopen woensdag met een van die vriendinnen uit het Frans Loenenhofje even een koppie thee gedronken hebben: Café Franzen, waar binnen een expositie is van een aantal werken van Eric:

Op zijn site kun je nog een tientallen "Verscholen Haarlem"-foto's zien met daarin elke keer Het Mannetje: *klik* er maar eens op. Het is echt leuk om te zien.

Maar ik zal er nu nog twee plaatsen.

Deze is van Het Koffiehuisje, waar we vaak een broodje kroket gegeten hebben  vlak bij Overveen en waar nu een ander restaurant in zit. (Waar ik geen zin in heb, want het is me veel te duur en ze hebben geen broodje kroket...)

En hier de laatste. Speciaal voor Sjoerd, want die spaart foto's van Hoge Spanning! 

Het Transformatorstation in de Noorder Schoolsteeg bij de Wijngaardtuin.

En tot slot Het Mannetje hier om de hoek op een electriciteitskast. 

Het schijnt dat het op meerdere plaatsen in Haarlem verschijnt. Niemand weet wie de mannetjes her en der zet, zelfs Eric niet.

Wel grappig... Als je 't weet, dan zie je 't meteen:

Dag Eric! Succes met je mannetje en met Verscholen Haarlem en met al het andere gave werk dat je maakt!

Alle foto's zijn met toestemming van Eric geplaatst.

Alleen de foto van de electriciteitskast heb ik zelf gemaakt in de Anslijnstraat tegenover nummer 45.