Een rondje "gevelen" in Heerlen

.

Mijn webbie Sjoerd (klik)  woont vlak bij Heerlen en is een soort van ambassadeur voor de murals in Heerlen.

Murals zijn muurschilderingen en de gemeente Heerlen voert een beleid om de stad wat op te vrolijken met "urban en street art",  straatkunst dus op de gevels van de huizen rondom het centrum.

Dat mag Heerlen wel hebben. 

Ik vind het heel leuk dat Sjoerd ons daar op attent heeft gemaakt. We zijn naar Heerlen gereden en zijn ze gaan zoeken. 

Om te beginnen in de Oude Kerkstraat. De foto die ik daar maakte van de muurschildering heb ik naar Sjoerd gestuurd en die heeft 'm weer op zíjn site gezet.

Kijk eens wat een heerlijke vrolijke foto:

In zo'n huis zou ik wel willen wonen... En ik zou zeker mijn gevel beschikbaar stellen.

Op de schildering zie je de bewoners van het huis. Die zijn er vast wel blij mee.

Deze kom je al meteen tegen als je Heerlen binnenrijdt, bij de eerste rotonde.

Het staat op de zijkant van een flatgebouw en is zeker 15 meter hoog. Een soort van Maria met een takje en een boek. Enorm!

Dit is ook in de Oude Kerkstraat. De gevel van een hoekhuis met bloemen en hart.

Ik vraag me wel af of de bewoners de schilderingen eerst te zien krijgen.

Ik vind niet alles even mooi.

Maar het fleurt wel op!

Dit is een hele gekke, in blauw, roze en wit. 

Wie het gemaakt heeft? Geen idee!

Ik gok op een jonge speelse kunstenaar.

Dit is een beetje Dali-achtig. Echt mooi kan ik het niet vinden, maar ja... 

Ik ben nou eenmaal meer van de vrolijkheid. En deze dame kijkt mij iets te mysterieus.

Deze vind ik wel mooi. Ik zal een beetje inzoomen:

Mooi aapje...

Sjoerd, dank je wel voor de tips!

Ik vond het een mooi en fleurig rondje Heerlen.

Leuk om het op te zoeken.

Voor wie dat wil zijn hier een paar blogjes van Sjoerd over de murals van Heerlen:

 De griffel

 Collaps

 Spoorsingel

En deze is zeker de moeite waard, op Sjoerds blog van vandaag: https://www.bvision.nl/2019/04/24/murals-heerlen-millo-in-de-passart/

Nog meer? 
https://heerlen.streetartcities.com/artworks/

An other Mattheüs Passion

.

In Nederland wordt de Mattheüs Passion elk jaar op tientallen plekken uitgevoerd. Een drie uur durend muziekstuk van Johann Sebastian Bach.

Maar op tientallen plaatsen worden ook Mattheüs "scratches" gedaan: grote delen worden er dan uit geschrapt, zodat je er ongeveer een uurtje van overhoudt. 

In Haarlem, in Beverwijk, in Leiden en waar niet al.

Ik zing elk jaar wel ergens mee.

Dit jaar was het: AN OTHER MATTHEÜS PASSION, ergens in Haarlem.

En wat was er nou "other"?

Om te beginnen ben je niet maandenlang aan het repeteren, maar... slechts 1 dag.

En dan...  werd het koor begeleid door hele jonge kinderen van de vioolschool. Van 8 tot 18. Kijk hier heb je een paar hummeltjes, de hele dag spelen... knap hoor!

Dan zitten er in dit muziekstuk een aantal aria's. Normaal gesproken worden die door professionals gezongen.

Maar deze keer waren het studenten van het conservatorium. Prachtige stemmen!

Deze jongeman is countertenor en zong het "Erbarme Dich"... Zo zuiver, zo glashelder ...

Ik kreeg er tranen van in mijn ogen, zo mooi vond ik het.

Maar dat kwam ook omdat het lied op de begrafenis van mijn moeder gespeeld is... in 1997...

Maar verder heb ik niet zitten janken hoor... gewoon op m'n best meegezongen...

Kijk maar:

En dan was er nog iets wat het geheel heel "other" maakte.

Bach had namelijk (in 1728) een verteller bedacht, die het verhaal al zingend aan elkaar rijgt. De evangelist wordt die genoemd.

Maar wij hadden iemand, die niet kan zingen en dus... de stukjes tussendoor gewoon vertelde.

En dat maakte het in z'n geheel tot een "other Mattheüs". Heel bijzonder, met een uitverkochte zaal.

Het was al met al een topdag, hard gewerkt en intens genoten...

Biertje verdiend!

Mergel

.

Als je toch in Zuid-Limburg bent dan móet je echt naar het uitkijkplateau bij de mergelgroeve bij Maastricht.

Je kunt er niet zomaar komen: je hebt wel een auto nodig, of een ander vervoermiddel.

En dan nog een stuk naar boven lopen, de Sint-Pietersberg op en dan... daar is het! Het uitzichtplateau.

Heb je hoogtevrees? Dan tóch doorlopen: je wordt beloond met een prachtig uitzicht!!

Ik ben er helemaal weg van. Ik waan me gewoon in de bergen ergens in Zwitserland. Na een lange wandeling krijg je dan wel eens zoiets te zien... Ohoh, wat een kleur...

En als je uitgekeken bent, kan bijna niet, maar toch... dan kun je met lange trappen naar beneden, de immense, gigantisch brede, wijde groeve in. 

Onderweg zie je van alles in de muren van mergel gekerfd. Mergel is heel zacht, je kunt er bij wijze van spreken met je pinknagel iets in krassen.

Of een beetje mergel afkrabben: het is lekker, fluwelig spul...

Diepe grotten, waar je niet in mag. Want als je in het gangenstelsel in de Sint Pieter verdwaalt... dan ben je nog niet jarig.

Buiten blijven dus, of met een gids meelopen.

Wij blijven gewoon buiten...

Het is er heerlijk wandelen ook nog. Je kunt de knoppen aan de bomen horen groeien.

Het wandelpad gaat helemaal rondom en dan... moet je weer al die trappen op. 

Een hele klim.

Als we weer weggaan zijn er al beduidend meer mensen aangekomen. 

En wij vervolgen ons pad door het mooie Zuid-Limburg. Op weg naar Heerlen, maar daarover later meer....

Klik op meer info over dit prachtige gebied: Uitzicht

Gedichten langs de Geul

.

In het hotel vinden we een folder: Gedichten langs de Geul.

Ha! Meteen een idee om te gaan doen: de route gaan we volgen met de fiets (we hebben de vouwfietsen bij ons) en dan zo van gedicht naar gedicht en  meteen het heerlijk mooie landschap in je opnemen...

Het eerste gedicht is vlakbij, naast de Geulhemermolen... makkelijk te vinden dus.

Eh... oh nee... Dat is geen gedicht.

Iets verderop dan??

En ja hoor! Het eerste gedicht op een zuiltje, vlak bij de Geul:

Een vijver

Op de bodem een wei

vol biddende paarden

Een visser

En daarachter de stilte

als een vrouw

die zijn vissen vertaalt

In gebaren

van vogels en wind

Paul Hermans

Eerlijk gezegd vind ík het maar een raar gedicht.

Nee, dan deze, die we later tegenkomen... van Jan Hanlo.

Voorgedragen door een Hele Bekende Amsterdammer:

Wie sjoen os Limburg is ...

.

Afgelopen weekend waren we in Zuid-Limburg... 

We hadden niks te vieren of zo, of het moet het LEVEN zijn: altijd goed!

We zijn er al vele malen geweest en het verveelt nooit.

Iedere keer waan ik me in het buitenland. En dat zo dichtbij en zonder paspoort... 

We logeren dit keer in een oud hotel in Geulhem, vlak bij Berg en Terblijt. Krakende vloeren en spoken op zolder...

Het is bere-koud daar in het zuiden. Had ik m'n pet maar meegenomen!

Maar we gaan meteen aan de wandel, want niet ver van het hotel vandaan is ons "stamcafé": een leuke, warme bruine kroeg waar we al eerder zijn geweest: De Geulhemermolen... vlakbij een watermolen in de Geul.

Onderweg er naar toe komen we langs een kersenboom in bloei.

Henry vraagt aan een vrouw, die langs loopt, of ze weet wat voor bloesem het is.

Ze zegt: "Nou ja... dat is gewoon bloesem".

(Di Mario zou zeggen: "Fluitekruid!)

Maar ik weet het zeker... over een paar maandjes hangen hier heerlijke kersen te bungelen.

Maar nu eerst aan het bier! Echt heerlijk en zuiver Limburgs Brand bier... Proost!

De Geulhemermolen (is ook herberg, dus... wie weet!) 

Even twee foto's van het internet geplukt:

Repareren

.

Ik had mooie nieuwe oorbellen...

De steentjes waren in de kleuren van de regenboog en ik was er zo blij mee, dat ik ze dagelijks droeg.

Tot op een dag... de bellen op de stenen keukenvloer kletterden.

Vonden ze niet leuk en braken dus in tweeën... alle twee!

Gelukkig is Henry goed in repareren.

Die geeft echt niet gauw op!

Een speciaal hangertje had hij gemaakt om ze na de reparatie aan op te hangen.

Zie jij iets, een scheurtje of een breuk?

Ik niet!

Ik draag de bellen weer met plezier...

En in de keuken... een mat gekocht!

Als ze per ongeluk nóg een keer vallen, dan vallen ze zacht...

Ook al omdat de mat in ongeveer dezelfde kleuren is!

Lach!

Tijdens het rondje met het hondje liep ik op de terugweg vlakbij het station langs een groot raam.

Daar had iemand iets opgehangen waar ik lekker vrolijk van werd.

Eerst zag ik dit:

Ik liep even door en toen zag ik verderop op een ander raam:

Kijk... daar kikker ik nou helemaal van op!

Lach!

Dag Gerda... doe ze de groeten daarboven...

.

Mijn in memoriam van onze lieve Gerda sluit ik af met iets wat ze zelf gemaakt heeft.

Een bewerking (daar was ze goed in!) van een gedicht van Dylan Thomas, in het kader van de dodenherdenkingen op 1 november 2018...

Dit is wat ze eronder schreef:

Voor wie de Engelse taal niet meester is laat ik hier de vertaling van dit mooie gedicht volgen:

De dood zal nooit overwinnen. 

De doden zijn naakt en worden weer één 

Met de man in de wind en de halve maan; 

Als hun botten zijn schoon gepikt, schoon en vergaan, 

Verdwijnt hun sterrenkleed niet. 

Al worden ze dwaas, ze blijven toch wijs, 

Al zinken ze weg in de zee, ze staan op, 

Al sterven geliefden, de liefde blijft; 

De dood zal nooit overwinnen. 

De dood zal nooit overwinnen. 

Diep onder stromingen van de zee 

Blijven ze liggen, maar teren niet weg; 

Op de pijnbank gelegd en steeds verder gerekt, 

Scheuren hun pezen niet af; 

Vertrouwen breekt in hun handen in twee, 

Het kwaad van de eenhoorn raast door hen heen; 

Alles zal splijten, maar breken, nooit: 

De dood zal nooit overwinnen. 

De dood zal nooit overwinnen.

Al horen ze niet meer het meeuwen gekrijs 

Of het brekend geraas van de branding; 

Zij blijven fier, waar geen enkele bloem 

Nog rechtop blijft staan in striemende regen; 

Al zijn ze dwaas en zo dood als een pier, 

Hun hoofden beuken het bloemenveld door; 

Ze kraken de zon tot de zon bezwijkt, 

En de dood zal nooit overwinnen. 

(Vertaling Arie Van der Krogt)

DE.DOOD.ZAL.NOOIT.OVERWINNEN.

Het leven van Gerda is voorbij en wij gaan verder. We gaan weer lachen en kletsen.

Maar alles is tóch een beetje anders.

En dat moet ook.

Dat gaat zo ons hele leven door. 

Dag Gerda! Doe ze de groeten daarboven... Je weet wel wie!

Guido, oftewel Leflamand heeft haar wegblog een mooi einde gegeven.
Kijk maar: https://gerdayd.blogspot.com/

Gerda en de Gentse feesten

.

Onze Gerda, wat zal ze gemist worden... woonde in Evergem, vlak bij Gent.

En ze schreef regelmatig over Gent, ging er vaak bij Guido achterop de brommer naar toe.

De Gentse feesten zal ik nooit vergeten.

Dagenlang zwierf zij met haar geliefde Guido door de stad tijdens de geweldige feesten.

Die feesten waren altijd in de zomer, duurden een hele week en waren beladen met straattoneel, straatorkesten en allerlei gave, kleurige optredens...

Gerda zat er bovenop en was overal als de kippen bij.

Hier... een blogje van haar over de feesten van vorig jaar! Toen ze nog allerlei gekkigheid uithaalde en alles wat ze zag vastlegde...

Gerda in Gent

Dag lieve, lieve Gerda

.

Wat een droevige tijding...

Onze lieve Gerda is niet meer.

Ons gekke fotograagje, onze stoorsenioor, zomaar ineens... afgelopen zaterdagmiddag hield haar hart er mee op.

Ik ben er erg verdrietig van.

We hebben zoveel lol met elkaar gehad.

Een aantal keren zijn we naar Evergem bij Gent gereisd waar we altijd vreselijk verwend werden.

Waar we heerlijk hebben zitten lachen en kletsen.

Kijk toch eens wat een lekkere gekke meid, altijd in voor een geintje, samen met haar Guido,  Leflamand:

Altijd een heel werk van haar reactie makend, een toepasselijk gedicht, een mooie tekst.

Lieve Gerda... wat ga ik je missen...

Je laatste blogje: Lang leve de muziek!
En hier tussen de kippen in de tuin...
Bye bye

RIP... Rest In Paradise...

John en Yoko

.

Dit jaar is het alweer 50 jaar geleden, dat John Lennon en Yoko Ono een hele week in bed hebben gelegen in het Hilton hotel in Amsterdam.

En dat heeft het Hilton gevierd met een foto-expositie en de mogelijkheid om hun kamer van toen te bezoeken.

Een hele week hebben John en Yoko daarboven in die kamer op bed gelegen, met grote witte pyjama's aan: HAIR PEACE en BED PEACE! 

Stapelverliefd, knetterstoned en vol verlangen naar wereldvrede.

De hele week door ontvingen ze journalisten en fans, vrienden en ander gespuis...

Wij vonden het heel grappig, dat we zomaar in diezelfde kamer mochten komen, ik bedoel gratis... want... een aantal jaren geleden had Henry de kamer gereserveerd om ons jubileum in te vieren, voor... schrik niet: 2500 euro.

Dat ging toen niet door, want we vonden het toch reëler om voor dat geld meer dan een hele week naar Andalucía te gaan... 

(Ben blij toe, het was een topweek, maar dit terzijde!)

Maar goed. Nu hebben we de kamer echt betreden. Hier is het bewijs:

Beneden in de grote hal van het hotel was dus een expositie van grote fotografen, die het stel gefotografeerd hebben: Cor Jaring, Govert de Roos en Claude Vanheye en nog veel meer.

En inmiddels horen we sappige verhalen over die twee, die na een week het hotel verlaten hebben: zonder te betalen... en zonder te hebben gedoucht... ohohoh... stelletje stinkers!

Maar met die dure kamer, die normaal gesproken constant het hele jaar door bezet is verdient het Hilton zo langzamerhand het duizendvoudige terug!

De expositie is nu afgelopen. Maar er zijn duizenden mensen naar toe geweest, althans volgens het Parool:

John en Yoko

Bed-in voor vrede...

Zingende kinderen

.

De Grote Harry Bannink Podcast van Gijs Groenteman brengt mij zo ontzettend veel!!

Ik neem zo nu en dan een kleine drie kwartier pauze in mijn "drukke" leven om er met oortjes in naar te luisteren.

En steeds hoor ik weer iets, dat mij raakt.

Joost Prinsen heeft het over de samenwerking van Willem Wilmink en Harry Bannink.

Een gouden duo.

Hier volgt een gedicht van Willem Wilmink... 

Zingende kinderen

Ik wou dat ik genieten kon

Zoals andere mensen doen

Van een wandeling in de zomerzon

Van een bankje in het plantsoen

Maar van zo'n bankje krijg ik jicht

En wandelen maakt mij stijf

En ik zoek in ieder vergezicht een horecabedrijf

Ik wou dat ik een boodschap had

Aan wat mooi is en volmaakt

Maar ik hou veel meer van alles wat

In onbruik is geraakt

Van een vervallen boerenschuur

Van rails met onkruid overgroeid

Daar hou ik van, maar puur natuur

Vermoeit

En ik weet niet hoe 'k dit rijmen kan

Met wat me gisteren overkwam:

Was ik langs een school gelopen

Stonden daar de ramen open 

Hoorde ik de kinderen zingen

Kon mijn tranen

Lang vergeten tranen

Niet bedwingen

Hier heeft Harry Bannink dus een melodie bij gecomponeerd. Zo prachtig... Luister maar naar het frêle muziekje bij de stem van Adèle Bloemendaal: 

Hierbij kan ik gewoon in de jank schieten...

Op internet vind ik dat het lied van de kinderen  "Zie de leliën in 't veld" is.

Een psalm?