Lekker roeien

Omdat het zulk prachtig weer was, afgelopen weekend, had Henry een roeiboot gehuurd. Dat leek me wel wat: lekker roeien op het wijde water in 't Twiske, vlak boven Mokum.

En lekker dat het was! Het heerlijke weer, het water op en maar kijken waar je terecht komt. Het was niet druk, dus we konden gerust een beetje zwalken...

Eerst ging Henry aan de riemen.

Ja... bij de marine geweest, dus dan weet je het wel.

We probeerden een foto van 1993 na te maken. Toen hadden we een roeiboot gehuurd bij Driehuizen in Noord-Holland...

Deze foto:

Niet veel veranderd he?! Nog steeds een leuke man... 

Je kunt echt veel plezier met hem maken.

Maar ook ernstig zijn...

Hier nog een foto van mijzelf met matrozentruitje aan, op de boot... Ohoh wat was het lekker op het water! Zo heerlijk fris en schoon...

En natuurlijk een minifilmpje van de ouwe schipper himself.

Hij voelde zich helemaal in zijn element...

En geloof je niet, dat ik ook roeide?

Nou... dan is hier het bewijs van wel:

Roeien op de Stooterplas in 't Twiske.

Echt een aanrader!

My Octopus Teacher oftewel: nooit meer Calamari!

Al twee keer kreeg ik de tip om My Octopus Teacher op Netflix te gaan bekijken en gisteravond dacht ik: nu ga ik er voor zitten en deze film kijken!

Het is geen speelfilm, maar een documentaire over een man, die vriendschap sluit met een Octopus. Ja... dat kan! Octopussen zijn heel intelligente en wonderlijke dieren...

Eerlijk gezegd ben ik er een beetje huiverig voor, maar ja... de man uit de film, Craig Foster, heeft dat helemaal niet. Anders had je geen film natuurlijk. 

Craig heeft een soort van burn-out en besluit om in Zuid-Afrika een huis aan de kust te huren. Daar ontdekt hij, dat hij het heerlijk vindt om te duiken, zonder gasfles!! en dat helpt hem over zijn narigheid heen. Een jaar lang duikt hij elke dag en al vrij snel heeft hij een wonderlijke ontmoetig met een octopus.

Het beest is eerst nogal bang voor hem, maar omdat Craig elke dag weer naar beneden duikt en de Octopus opzoekt krijgen ze een band. Prachtig! 

Gaandeweg krijg je te horen, dat het een vrouwtje is.

De Octopus is in staat om zich heel snel te transformeren. Zou ik ook wel eens willen... lijkt me best wel makkelijk... Vooral als er een lelijke haai op je af komt! Ze kan ook van alles om zich heen "plakken" als er gevaar dreigt, schelpen en steentjes en weet ik wat nog meer. Met die zuignapjes haalt ze die van de bodem...

Je herkent het dier dan helemaal niet:

Craig zoekt haar iedere dag op en er ontstaat een soort van vriendschap, zonder angst tussen die twee. Hij filmt haar en kan haar steeds mooi portretteren.

Of er een tweede filmer meeduikt? Ik weet het niet, zou kunnen. De zoon van Craig gaat zo nu en dan mee, dus die zal ook wel het een en ander gefilmd hebben...

Dan komt de dag, dat de Octopus niet alleen is en een mannetje met haar zit te flirten. Sja... dat vindt ze wel lekker natuurlijk en niet lang daarna verstopt ze zich in haar hol en legt ze miljoenen eitjes. 

Daar komen misschien maar 20 octopusjes uit, want de rest wordt opgesmikkeld door de medebewoners van de oceaan.

Als haar taak volbracht is komt ze nog één keer naar Craig toe en pakt hem vast. Heel ontroerend... Het is de laatste keer... 

Daarna gaat ze sterven: ze eet niet meer en wordt steeds zwakker, verliest haar kleur en dan is het gedaan...

Ik kan de documentaire aanraden enne... ik eet nooit meer Calamari!

L' shana tovah!

Voor al mijn joodse familieleden en vrienden:

L'shana Tovah...

Dat het maar een mooi zoet en goed nieuwjaar mag worden...

Het is gebruikelijk om een stukje appel in de honing te dopen. 

Mierzoet... het glazuur springt spontaan van je tanden...

Er is geen vuurwerk en er zijn geen oliebollen.

Maar wel... bazuingeschal!

Op deze dag wordt de sjofar geblazen.

Dit is de mijne:

Het is een ramshoorn en eerlijk gezegd... ik ben al jaren aan het oefenen en ik breng er nog steeds niets van terecht! Hoeft eigenlijk ook niet, want je kunt de rabbijn uitnodigen om bij jou te komen sjofar-blazen.

Gelukkig kan ik het je wel laten zien. Hier is een kort filmpje, met een hele mooie hoorn!!

Ooit was het een alarmsignaal, voor onraad. Het geluid is dan ook heel ver te horen. 

Het Nieuwjaarverhaal gaat nog veel verder dan alleen maar de sjofar blazen en een appeltje met honing eten...

Het gaat ook over je zegeningen tellen. Moet je eigenlijk altijd doen...

Het belangrijkste is voor nu de wens:

Moge je ingeschreven en bezegeld worden voor een goed jaar.

L'shanah tovah

שנה טובה

Eileen Joyce...

Ik heb een nieuwe buurvrouw. Iemand van mijn leeftijd, aardig mens. Ze heet Eileen Joyce. Joyce is niet haar achternaam. Maar ze werd door haar ouders zo genoemd nadat die 70 jaar geleden naar een concert waren geweest van de pianiste Eileen Joyce, in Den Haag, als ik het wel heb.

Toen mijn buurvrouw afgelopen dinsdag de papieren voor haar nieuwe huis had getekend kwam ze nog even bij mij voor op het bankje zitten. En op een gegeven moment kwam dus haar volledige naam ter sprake. Ik zei: "Eileen Joyce?? Ja, die ken ik wel. Daar heb ik een boek over. Dat heb ik in mijn jeugd zeker drie keer gelezen".

Dus... ik ben op zoek gegaan naar het boek om het als welkomstkado aan buurvrouw Eileen te geven. Maar ... ik zag, dat het van mijn oudste zus was geweest. Zij had het in 1953 met Sinterklaas gekregen. Dat ga ik mooi niet weggeven. Ik ga het gewoon nóg een keer lezen en er heel zuinig op zijn...

Kijk... hier zie je een paar illustraties uit het boek. Prachtig!

Ik heb meteen op Boekwinkeltjes.nl gekeken en buurvrouw Eileen kan het boek daar kopen voor een tientje. Die tip heb ik haar dan ook gegeven.

En je snapt zeker wel, dat dit boek mijn volgende boek wordt. In het tijdschrift "GENOEG" wordt aangeraden om boeken te herlezen. Nou... ik ben er gisteren mee begonnen!

Het boek heet: PRELUDE van C.H. Abrahall en gaat over het leven en de carrière van de concertpianiste Eileen Joyce (1908-1991)

DE WILDE STILTE...

 .

Zo... mijn boek, DE WILDE STILTE van Raynor Winn, is uit! 

Ik vond het een mooi boek. Had wat  moeite met het "afzien" van de twee hoofdpersonen: Raynor en haar man Moth. Ze lopen in IJsland en nog wel vlak voor de winter. Zo nu en dan zeiknat geregend in ijskoude wind... door rivieren waden, die niet bepaald badwatertemperatuur hebben... Dat echte afzien... nee, dat heb ik niet. Een beetje doorkachelen, dat wil ik wel, maar zo erg afzien: nee, echt niet!

Ik lees meestal in bed, voor het slapengaan en ik kreeg het er koud van! Zelfs onder de dekens. Ik hoorde bijna die gure winden en het klapperen van het tentdoek.

IJsland, mooi IJsland. Bijna was ik er geweest... tot Corona roet in het eten gooide en onze reis gecanceld werd. Maar ik zou toen wel in een hotel verblijven... en mooi niet in een tentje. Ik bedoel maar... kijk eens hier: waar moet je je tentje eigenlijk neerzetten?

Maar denk niet, dat ik het geen mooi boek vond. Ik vond het prachtig. De beschrijvingen zijn ook prachtig. En de strijd van Moth tegen zijn ziekte, die hij wint door zo af te zien.... Moest wel een beetje aan mijn "webbie" John uit Zeeland denken. Die heeft een ernstig auto-ongeluk gehad en als hij niet beweegt dan gaat het niet goed met hem. Dus... bewegen!

Maar goed... even terug naar het boek. Ik kan het aanraden en... ik heb het digitaal. Als je het wilt hebben, geef dan maar een seintje, want ik mag het aan 5 mensen doorsturen. Trouwens: Het Zoutpad ook... Laat maar weten...

Een tip voor de Haarlemmers

 .

Als je in Haarlem woont, of in de omgeving van Haarlem, dan heb je geluk.

Op de Hoge Duinendaalseweg in Overveen is een fijne expositie ingericht in een voormalig waterreservoir op nummer 21B: Het Castellvm Aqvae.

Dat waterreservoir is natuurlijk allang leeg en het is al 15 jaar lang ingericht als expositieruimte. Als je kunt... dan moet je komend weekend (tussen 13 en 17 uur) echt even langs gaan... Daarna is het al weer over. Tot de volgende expo. 

Dit keer zit de Haarlemse kunstenaar Jan Verburg er. Twee weekenden zijn het maar, met mooie "ingetogen kunst" zoals er in de krant stond. Echt een bezoekje waard al is het alleen maar voor de bijzondere lokatie. Je mag overigens ook de tuin in. 

Hier een paar foto's van de kunstwerken van Jan Verburg. In het krantenartikel vertelde hij al, dat hij geen "koppen" doet. Dat leidt maar af, zei hij... 

Hier is de kunstenaar zelf. Hij biedt je een lekker drankje aan en maakt graag een praatje:

De celliste Jacqueline Du Pré inspireerde hem tot het maken van deze beelden:

Heel apart, zo zonder koppen, maar met een cello "hoofd".

Deze vonden Henry en ik eigenlijk het allermooist. Zo eenvoudig eigenlijk... een lijfje met een badpakkie aan... 

Tot slot het gebouw. Vanaf de tuin ziet dat er zo uit, verscholen in het duin:

Ik vond het ook nog eens een mooie fietstocht, naar boven op de Hoge Duinendaalse weg, waar ik overigens vroeger van af sleede, want ik ben er om de hoek opgegroeid...

Het hondje

Nou woon ik hier al een hele tijd en begin natuurlijk de buurt goed te leren kennen. Ik zeg iedereen gedag en maak vaak een praatje. 

Sinds een jaar of 8 loopt er een man met een hondje. In het begin keek hij steeds de andere kant op om maar niet gedag te hoeven zegen. Maar ik forceerde gewoon een "goedemorgen" en ja hoor... na een tijdje gaf hij gewoon antwoord. "Goedemorgen" dus.

Dat was alles. Geen praatje, alleen maar "Goedemorgen".

Maar begin dit jaar dacht ik: "Ik pik het niet. Ik ga een praatje maken".  

Als iemand schuin tegenover je woont dan is dat toch niet zo heel gek? Athans voor mij niet. Ik ken iemand die in een flat woont en zelfs de mensen in de lift niet gedag zegt. Dát vind ik gek! Maar dit terzijde...

Nou moet ik nog even vertellen, dat ik meestal op de fiets zit, dus dan is een praatje niet zo gemakkelijk. Maar ik loop nu wat vaker: het Ommetje, weet je wel... en dan ben je toch wat trager. En zo kwam het dat ik over het hondje begon. Dat vond de overbuurman fijn. Zijn hondje is zijn "allesie".

Het heet Tobias. En dit is het hondje:

Hij is er maar lekker bij gaan liggen, want al dat geouwehoer is niks voor hem...

Het hondje heeft een hele geschiedenis en is nogal getraumatiseerd.

Als puppie is hij in een doos gezet, samen met zijn broertje en achtergelaten in een bos.

Het broertje overleefde het niet en Tobias werd op het nippertje gered, heeft zeker 8 baasjes gehad tot hij terecht kwam bij mijn overbuurman.

Die is helemaal weg van het hondje. Al 8 jaar woont hij bij hem en al 8 jaar zie ik die twee zeker 8 keer per dag lopen. 

Baasje houdt niet van stilzitten en Tobias is er gelukkig mee.

En Tobias houdt van één iemand nog meer dan van zijn baasje: dat is het kleindochtertje van het baasje.

Lief he!

Maar van mij moet-ie niks hebben.

Als ik in de buurt kom kijkt hij heel sacherijnig.

Dat mag... ik houd gewoon afstand.

Een koffiegroepje

Het leuke van vriendinnen hebben, nou ja... hebben... is dat je samen fijne dingen doet.

Naar de film bijvoorbeeld, of lekker wandelen in het Middenduin of langs de vloedlijn... 

En... eens in de week samen een lekker kopje koffie drinken, ergens in de stad.

Met Mary en Jetteke doe ik dat. Eens in de week... en elke keer weer ergens anders. Soms twee keer op dezelfde plek, maar als je in de stad woont heb je keus genoeg. We gaan graag naar "Meneer Frans", vanwege het ultieme Frankrijk-vakantie-gevoel of naar Doppio, in de Zijlstraat in een prachtig oud bankgebouw, waar we ons rijke stinkerds  (nee hoor...) voelen.

Gisteren waren we bij Brownies & Downies. In de Schaghelstraat op nummer 26 in Haarlem dus. 

Er werken allemaal jonge mensen met het syndroom van Down en dat doen ze prima! Geen arrogant gedrag, geen mopperkonten... nee.. heel beleefd en lief en zorgzaam.

En de koffie is geweldig!

Jetteke nam er een enorm stuk appeltaart met slagroom bij, die kan dat hebben, want die kan eten als een bootwerker en komt niet aan (niet eerlijk!). En ik heb me bij een gewoon kopje koffie gehouden met een mini plakje brownie.

Ik mocht deze foto's op mijn blog zetten, dus maak je geen zorgen om hun privacy. Ze vonden het prima! Als ik maar niet hun pincode gaf... 

Allemaal lekker aan het werk, rustig en bedaard. Er is ook een leuke kinderhoek, maar die heb ik natuurlijk niet op de foto.

Ik zag op het internet dat Brownies & downies in heel Nederland gevestigd is... Groningen, Eindhoven, Gouda, Asten... noem maar op. Hier is het team Gouda:

Echt leuk en lekker, voor herhaling vatbaar. Misschien is er ook eentje bij jou in de buurt. Het schijnt dat ze zich ook in België gaan vestigen....

Prettig weekend allemaal!

ZKV

Gisteren zei iemand tegen me, dat ze het zo lekker vond, dat mijn blogjes niet ellenlang zijn en gewoon even snel te lezen.

Nou is het maken ervan niet altijd even snel, hoewel het me best wel makkelijk afgaat, steeds makkelijker zelfs. Ik houd zelf ook erg van ZKVtjes.

Een ZKV is een Zeer Kort Verhaal en de meester in ZKV's is toch wel de schrijver A.L. Snijders.

Het schijnt, dat hij iedere zondag om 8:45 een ZKV voorleest op radio 4. Ga ik toch eens naar luisteren..

Maar vandaag doe ik een ZKVtje van Henry. Die schrijft ze heel graag en goed ook nog.

Hier is er dus eentje:

GRAS  MAAIEN

“Maai jij even het gras?” vraagt ze hem.

“Ik doet niets liever,” lacht hij, en begint blijmoedig, trekkend en duwend met haar ouderwetse handmaaier, aan die postzegel van drie bij vier meter.   Vanaf de buitenkant cirkelt hij, wretsj, wratsj, naar het centrum.   Fluitje van een cent. Bijna klaar.

Hé, wat is dat, daar in het midden ziet hij een madeliefje. Ééntje maar, meer niet…

 

“Wat doe je,” vraagt ze. 

Hij kijkt op.

Zijn schaartje hapt lucht.

“Ik knip even wat gras weg, hier.”

Schaapachtig kijkt hij haar aan.

Dan ziet ze het bloempje, strijkt door zijn haar, lacht naar hem en zegt: “Je bent me d'r een... Kom je koffie drinken?”

HK.

Puzzelen tijdens de Lockdown

 .

Bij een vriendin zag ik een puzzel op tafel liggen, een gezellige met veel bloemen en zo. En omdat het (in mei) lockdown-tijd was heb ik er ook eentje gekocht en ben er aan begonnen. Ik werd er lekker rustig van: 500 stukjes op z'n plek leggen... één voor één...

Dit is 'm in een langwerpige doos:

Eerst de randjes uitzoeken en de verschillende kleuren bij elkaar. Pffft... of het echt iets voor mij is?? Ja... het was wel rustgevend, dus gewoon maar doen en op een plaat leggen zodat ik 'm mee kon nemen naar de tuin...

Het is er eentje met veel bloemen en bladeren. Best ingewikkeld en je moet echt veel geduld hebben.

 

Ik maak eerst de rand. Dat is lekker makkelijk, tenminste als je alle randstukjes hebt uitgezocht. 

En dan het makkelijkste gedeelte: de fiets.

Het is een beetje een oude damesfiets en de stukjes zijn goed herkenbaar.

Dan het water van de gracht er boven in de puzzel leggen, de lucht en een kerk... Westerkerk?

Over de brug gaat een tram... ook een makkie...

Dan de bloemen en de bladeren en dan is-ie bijna af. Nog één laatste stukje en dan kun je er heerlijk met je hand over wrijven.

Zo'n lekker gevoel!

Ik geef 'm weg, want je maakt een puzzel maar één keer.

Als je 'm wilt hebben dan krijg je 'm.

Laat het maar weten, dan komt-ie naar je toe.

De puzzel gaat naar... Mieke uit Almere! 

Geen koor en toch zingen...

Het Festival Oude Muziek vond een methode om tóch samen te zingen: een ZOOM-sessie.

Ik kreeg een uitnodiging om mee te doen met een kort koorlied van Vivaldi. En omdat ik nogal van zingen houd ben ik op de uitnodiging ingegaan...

De Zoom-sessie was op vorige week zaterdag en de zondag erop moest ik het lied opnemen en opsturen. Best wel ingewikkeld, maar het is me gelukt! 

Kijk... eerst maar eens de dirigent van het spul voorstellen: Giulio Prandi. 

Vorig jaar heb ik met een aantal van mijn koorvriendinnen meegedaan met een Scratch in het Muziekgebouw aan 't IJ in Amsterdam. Toen had ik al gemerkt, wat een leuke enthousiaste dirigent hij is. 

Zo'n Zoom-sessie is volledig digitaal en ontzettend leuk en ook nog eens veilig!

De muziek was niet eenvoudig. Het wordt allemaal reuze snel gezongen, maar... als het er eenmaal opstaat, dan is het heel leuk om jezelf te zien en horen.

Na een week kreeg ik het filmpje, dat ervan gemaakt is, toegestuurd.

Het werkje van Antonio Vivaldi duurt nog geen twee minuten.

De eerste vier zangers die je ziet zijn de "Professionals": zij gaven ons (per stemsoort) eerst les.

Sjonge jonge... wat spannend was dat, maar het eindresultaat mag er zijn.

Kijk en luister maar even:

Wie doet er de volgende keer mee?

Vasalis...

 .

Er is een boom geveld, met lange groene lokken.

Hij zuchtte ruisend als een kind

terwijl hij viel, nog vol van zomerwind.

Ik heb de kar gezien die hem heeft weggetrokken.

M. Vasalis

Leo Horbach

 .

We nemen een pontje over de Maas naar Cuyk.

Daar komen we per ongeluk (?) in de beeldentuin en zien we hoe de tuin een aantal nieuwe beelden krijgt.

We kijken een beetje rond en blijven lekker hangen bij de activiteiten rond het plaatsen van een beeld. Een loodzwaar beeld...

Hier een kleine reportage:

De man met het lichtblauw gestreepte shirt is de kunstenaar: Leo Horbach. 

Het beeld zit nog in de "verpakking", maar je kunt wel al zien wat het is...

De bedoeling is, dat het beeld op de sokkel wordt gehesen en dan precies over de pin naar beneden zakt...

Denk je dat het lukt?

Natuurlijk lukt het!

Het moet nog een beetje gedraaid en recht gezet worden, maar het zit er op!

Nog een laatste beweging van de kunstenaar... Even een paar stappen achteruit om te kijken of het écht wel goed staat.

En dan staat het.

Het beeld van Leo Horbach.

We maken een praatje met hem.

Hij heeft hoog in de bergen van Oostenrijk gebeeldhouwd!

Schitterend lijkt me dat...

Ik krijg zijn kaartje en eenmaal thuis zoek ik zijn website op.

Als je er op klikt kun je hem meteen aan het werk zien... hoog in de bergen. 

Schitterend!!

https://www.leohorbach.nl/