SCHANDALIG!!

.

Ja, waarom staat er "schandalig" in de titel en ook nog eens met met hoofdletters en uitroeptekens?

Ik zal het je maandag vertellen....

Kom terug! Dan lees je er alles over.

En tot die tijd: prettig weekend!

Sisi Boy in Haarlem

.

Toen ik van de week in de Toneel- en Filmschuur naar de film ging (heftige film: Les Miserables) zag ik in de hal, die tevens bar is, de acteur Steef de Jong. 

De acteurs die daar in de Toneelschuur spelen halen vaak na afloop van de voorstelling nog een afzakkertje... om bij te komen, lekker even de adrenaline laten zakken.

Nou ken ik Steef helemaal niet persoonlijk, maar ik heb hem wel eens in Rotterdam zien optreden in een klein theater dat heet Walhalla.

Ik heb toen enorm genoten. Hij doet alles zelf: decors, liederen, muziek, spelen, kleding... kortom een alleskunner. Hij speelde toen Ludwig, de gekke koning van Beieren. Fantastisch!

Ik liep op hem af om hem te complimenteren en hij reageerde zo grappig... alsof hij mij al jaren kende.

Maar dat is dus niet zo.

Hij vertelde, dat hij Sisi gaat spelen in de Toneelschuur. Sisi!! 

Na ons kleine gesprekje ben ik meteen naar de kassa gegaan en... wat denk je??? Ik. Had. Het. Laatste. Kaartje!!

Pffftttt! Nu is de voorstelling, eind april! totaal uitverkocht...

Wat een mazzel heb ik toch altijd.

Steef's leven is een soort van verweven met het leven van de keizerin. Zijn levensverhaal vergelijkt hij met dat van Sisi:  beiden bezig met een zoektocht naar vrijheid. En naar: jezelf mogen zijn.

In een interview las ik, dat Steef als kind al een fascinatie had voor Sisi.

En ter voorbereiding van deze productie is hij zelfs alle plaatsen gaan bezoeken, waar zij ooit geweest is.

Ikzelf heb ook "iets" met Sisi en ben daarom met Jacobanita naar het Zandvoorts Museum geweest voor de Sisi expositie.

Prachtig... al die kleding en opsmuk... Ja... ze was een ijdele vrouw. 

En nu mag ik naar Sisi Boy.

Ik zal je laten weten, hoe het was.

Jammer dat ik al...

.

Moest laatst best wel lachen om mijn vriendin Jacobanita...

Ze zei: "Jammer dat ik al bijna 85 ben... ik heb nog zo veel te doen"

Haha... en als je dan bedenkt, wat zij allemaal in haar leven al gedaan heeft...

In haar eentje naar bijna alle landen in Zuid-Amerika of weet ik waar naar toe...

In Spanje gewoond en daar les gegeven...

In Canada gewoond... 

Van een olifant gevallen in Thailand... (was minder leuk, maar ja... tóch op die olifant geklommen!)

Jacobanita is echt inspirerend!

Op haar "ouwe dag" is ze nog verhuisd naar Zandvoort. Ze zeggen wel eens, dat je ouwe bomen nooit moet verplaatsen... nou... dit was de beste verhuizing ooit!

Museum Voorlinden, een dag naar Delft en zelfs een reiki-inwijding op het Griekse eiland Patmos. Niks is haar teveel.  Vorig jaar reisden we naar Alkmaar. We gingen eerst naar het Beatles museum. Dat is vanaf het station Alkmaar een kippe-eindje lopen (zie: https://www.beatlesmuseum.nl/)  en daarna door naar het centrum bij Hap-Wat een lekker hapje gegeten: een zalig visje!!

Ja Jacobanita... 

Binnenkort gaan we weer eens helemaal naar IJmuiden lopen.

Windje mee en hoppa... langs de vloedlijn! 

Ik heb er zin in... 

Hier is een kadootje voor je, omdat je zo gek op ezeltjes bent:

En nóg eentje, omdat je Frida Kahlo zo bewondert:

VIVA LA VIDA!

Eten in het badhuis

Vanavond ga ik eten in het badhuis, hier op het Leidseplein in Haarlem.

Eten in een badhuis?

Hoe dan?

Nou... het badhuis, is natuurlijk allang geen badhuis meer.

De meeste mensen hebben nu zelf een eigen, fijne badkamer en gelukkig is dit badhuis niet gesloopt, maar wordt voor van alles en nog wat gebruikt.

Zo kun je er op de dinsdagavond voor slechts €5,- eten.

En dat is dus wat ik vanavond ga doen.

Kijk... de deuren van de badhokjes zijn bewaard gebleven en mooi in een dikke laag epoxy-hars gezet... Prachtige tafels en een mooie herinnering:

Je kunt niet zomaar aanschuiven.

Maar als je een keer wilt mee-eten... laat me dat dan maar weten.

Over twee weken, 10 maart, ga ik weer.

Als je het wilt, dan reserveer ik vanavond ook voor jou.

Enne... je kunt er prima vegetarisch eten. Aanrader!

Monteverdi aan het IJ

.

Gisteren was dè grote Monteverdi-dag in het kader van het Festival Oude Muziek.

In Utrecht en Amsterdam... overal klonk de hele dag door de muziek van Claudio Monteverdi.

En ik... ik mocht meezingen met een speciaal koor in 't Muziekgebouw aan het IJ in Amsterdam.

Een hele dag Monteverdi... dat is zo goed voor je botten. En voor je geest. En voor het gevoel van saamhorigheid...

Met een groepje uit mijn eigen koor heb ik daar gezongen onder leiding van een hele beroemde jonge Italiaanse dirigent: Giulio Prandi.

Hij had er goed de wind onder, zoals dat heet... geen geintjes en keihard werken. 

Dit is 'm, nog maar net 43 jaar en al over de hele wereld dirigeren:

Wij waren meteen diep onder de indruk en deden ons uiterste best om zo goed mogelijk te zingen.

Natuurlijk lieten we zo nu en dan wel een steekje vallen, maar volgens mij hoorde alleen de dirigent het.  

Een heel inspirerende dag met aan het eind een concertje in de enorme hal van het Muziekgebouw.

Daar stonden we op én voor een speciaal neergelegd podium.

De hal was vol met mensen, zelfs op de trappen zaten ze.

Doodstil waren ze daar naar ons aan het luisteren...

Op de achtergrond de woelige baren van Het IJ, want wat stormde het buiten...

Na afloop niet meteen naar huis... nee... eerst nog een lekker wijntje en een napraatje.

Heel gezellig vond ik het, een top-dag!

De vakantie is voorbij, dus woensdag gaan we weer repeteren met ons "eigen" koor, Vrouwenkoor Malle Babbe.

We zijn uitgenodigd om in het Patronaat hier in Haarlem te zingen ter gelegenheid van de Internationale Vrouwendag op 8 maart!.... Spannend!

(foto's: Henry Kloostra)

De beentjes van Sint-Hildegard

.

Mijn buurman Henk had het er over, mijn zus Aja had het er over... beiden met groot enthousiasme en dus...  was ik heel blij, dat mijn vriendin Jacoba met filmkaartjes aan kwam zetten voor "De beentjes van Sint-Hildegard"

Een film met Herman Finkers in de hoofdrol.

Ah! Herman Finkers.... mijn favoriete cabaretier. Dat wordt lachen, dacht ik.

Maar nee... zo is de film niet gemaakt, hoewel ik regelmatig lekker heb kunnen lachen, heus wel!

Finkers zelf zegt er over, dat de film een relatie-komedie is. Of eigenlijk niet eens echt een komedie, daarvoor is er teveel ingehouden humor, maar toch zit je gedurende de film met een grote glimlach, je weet wel... de stand van je mond, waar je blij van wordt, waar je je goed bij voelt.

Finkers speelt Jan, die onbehoorlijk betutteld wordt door zijn vrouw Gedda. Al 35 jaar laat hij haar overdreven goede zorgen over zich heen komen; een soort van doodknuffelen, tot hij er op een dag totaal niet meer tegen kan.

Hij ontsnapt! En als je wilt weten hoe... gaat dat zien, gaat dat zien.

Ik kan je deze film echt aanraden!

Ik was een beetje bang, met mijn dove oortjes, dat ik het meeste niet zou verstaan, maar omdat de voertaal in de film het Twents is, wordt zo goed als  alles ondertiteld en heb ik met dubbelvolle teugen kunnen genieten.

Waar slaat de titel op: De beentjes van Sint-Hildegard... 
Op de grote wens van zijn vader om nog éénmaal naar Bingen aan de Rijn te gaan om bij de tombe van Hildegard von Bingen een kaarsje op te steken.
Ik vond dat heel ontroerend, vooral ook, omdat Jan (Herman Finkers) de wens  van zijn vader gaat uitvoeren en tijdens die scene de prachtige muziek van de grote 12de eeuwse componist Hildegard von Bingen te horen is...

Weet je wat?

Ik ga 'm nóg een keer zien. Ga je mee?

En als je te ver weg van de bios woont is hier in ieder geval de trailer, dan krijg je een idee:

Het NOORDERLICHT

.

Half maart gaan we naar IJsland.

Ik wil zo ontzettend graag het Noorderlicht zien en na de tegenvaller van vorig jaar in Lapland gaan we het nu nog een keer proberen.

Op IJsland dus.

Maar dat is pas over een maand!!

Nou is mijn lieve koorvriendin Marjon op vakantie naar de Lofoten.

En wat denk je?

Die heeft het spektakel daar mogen zien!

Ik mag een paar van haar foto's op mijn blog zetten:

Ohoh Marjon,wat ben jij een bofferd!

Wat is dat toch mooi en ik hoop écht dat ik het over een maand te zien krijg.

Het is een grote droom van me.

En als ik het op IJsland niet te zien krijg...

Dan probeer ik het later nóg een keer. 

En nóg een keer.

Maar eh... nu vraag je misschien: waar liggen de Lofoten eigenlijk??

Links van Noorwegen ligt dit eilandenrijk. Gedeeltelijk schiereiland, maar ook losse eilanden.

Vorig jaar zijn we ook in Narvik geweest. Daarvandaan zou je met de boot naar de Lofoten kunnen gaan. Ideetje, Henry??

Ik vond er trouwens nog een mooi blog over van (klik:) Megan en Aram.

Vakantie!

.

Eerst maar even dit: bedankt voor de fijne reacties en bemoedigende woorden. Ik heb er veel aan en moest wel even traantjes laten, maar daarna werd ik weer heel blij...

En, wat betreft de titel: nee hoor... ik ben niet weg, maar ik heb wél vakantie.

Normaal gesproken repeteer ik op de woensdag met het koor, maar dit keer dus niet, want het is vakantie.

Wat voor vakantie eigenlijk? Crocus?? Voorjaars??

Ik ben er sinds het pensioen helemaal uit, want ik heb nu gewoon altijd vakantie en kan gaan en staan waar en wanneer ik wil.

Toch is mijn leven best wel georganiseerd.

Ik heb zo mijn vaste afspraken. Elke dag eigenlijk wel.

En woensdag is de koor-dag.

Maar, ondanks de koorvakantie ga ik straks wél zingen, want ik doe mee met een Monteverdi-scratch-dag, aanstaande zondag in het Muziekgebouw aan 't IJ in Mokum. Dat is een hele dag repeteren en aan het eind van de repetities een concertje in de hal, met voor het publiek een glaasje wijn in de hand. Leuk toch?!

Nou is Monteverdi bere-moeilijk. Echt wel! Dus het komt goed uit, dat ik vakantie heb van mijn gewone koor om lekker thuis aan mijn eigen piano te oefenen.

Hier kun je een stukje van één van de muziekstukken, het Cantate Dominum, beluisteren.

Gezongen door mooie jonge stemmen en allemaal uit het hoofd:

Wat een tempo he!

Nou... ik kan het nog niet de helft zo snel. Dus ik moet echt aan de bak. En uit het hoofd zingen kan ik echt wel vergeten...

Maar ik denk, dat het een top-dag wordt en zal je zeker laten weten hoe het was! Misschien heb ik er dan ook een fotootje bij...

Tinnitus en dergelijke

.

Ja... zo langzamerhand wordt het weer eens tijd om iets te gaan bloggen.

Ik krijg van diverse kanten de vraag of het wel goed met me gaat.

Dat vind ik heel sympathiek (dank jullie wel) en ik zal eerlijk zeggen: het gaat niet altijd even goed.

Maar ik ben niet zo'n klager.

Dus daarom merkt bijna niemand iets aan me.

Nou ja... misschien ook wel, maar meestal wordt er niets over gezegd.

En ik vind het allemaal prima.

Ik hoor liever een ander aan, dan dat ik naar mezelf luister...

Het begon allemaal met m'n vader.

Ja echt. Het zit diep.

Hij had last van oorsuizen en liet dat de hele dag door weten.

We werden er allemaal behoorlijk gek van.

Want als je had gezegd, dat je het zo erg voor hem vond, dan begon hij weer van voren af aan. En dat dag in dag uit. Week in week uit, maand in maand uit, jaar in jaar uit...

Toen ik er zelf last van begon te krijgen (in 1993 al!)  besloot ik daarom om er nooit iets of bijna nooit iets over te zeggen.

Dat is niet handig, want nu weet eigenlijk niemand hoe erg het is.

Zelfs Henry denkt, dat het wel meevalt...

Maar het valt niet mee en het is gekmakend. Een piep-knetter-suis-brom, die je nooit uit kunt zetten. Die er altijd is, ook 's nachts dus...

Een piep-knetter-suis-brom, die zelfs in het Concertgebouw, of in de bioscoop over al het geluid heen klinkt.

Als ik televisie kijk, of naar een concert ga, of naar de film, dan doe ik mijn hoorapparaatjes in (mijn oortjes noem ik die altijd) omdat ik dan minder last van de piep-knetter-suis-brom heb. Eigenlijk doe ik ze 's morgens  het liefste al meteen in, als ik opsta. Hup... meteen de oortjes in.

Ik zit nu, op dit moment, dus gewoon thuis te typen en heb oortjes in. Ik hoor het typen nu harder, maar de piep-knetter-suis-brom lijkt iets minder.

Nu vraag je je misschien af, waarom ik er niets aan doe.

Wel... er is niets aan te doen. Helemaal niks. Het zit in je hoofd en het is niet uit te zetten. Er is niets aan te doen.

Ik kan hier een hele waslijst neerzetten van wat ik allemaal vanaf 1993 aan therapieën en cursussen, pillen of drankjes uitgeprobeerd heb. 

Maar niets helpt. De huisarts en de oorspecialisten zeiden het al meteen: "Leer er maar mee leven". Daar maakte ik me toen best wel kwaad over, maar ze hebben gelijk: je moet er mee leren leven.

Ben je er nog? Of vind je het wel welletjes?

Nou... ik in ieder geval wel.

Ik ben het af en toe spuugzat, maar omdat ik mezelf had voorgenomen er nooit over te zeuren, ben ik wel eens kribbig. Want ik heb er wel last van.

Bah! Niks voor mij. 

Gisteren zag ik dit plaatje:

Tinnitus, mijn beste vijand. Mijn eerste reactie was: sodemieter op met je beste vijand.

Maar ik ga me er toch maar eens in verdiepen. Hoe kun je van die piep-knetter-suis-brom je beste vijand maken?

Ik ga er eens achterheen en als ik er achter ben zal ik het je laten weten...

"It looks like silence, but it sounds like... tinnitus"