22/11/2019

27 jaar!

.
27 jaar geleden was het, dat ik mijn verloofde voor het eerst zag op het stationnetje in Overveen.
En het was vrijwel meteen aan!
Ik vond 'm leuk, met die kuiltjes in z'n wangen en z'n mooie bruine ogen.
Ja..., dat mag je best weten.

Dit is het stationnetje en daar staan we dan op datzelfde perron...


En volgende week is het weer zo ver... Dan vieren we onze 27 jaar!
We vieren onze verloving trouwens elk jaar met iets iets speciaals: vaak naar een leuk hotelletje, niet al te ver weg of een lekker etentje.
Dus nu ook...
Maar nu is het wel héél speciaal, want we gaan namelijk naar Londen.
Dat is zo "gegroeid" na het verregende opera-avontuur in Verona.
Toen zeiden we: we doen het over, maar dan naar iets wat overdekt is.
En het is Her Majesty's Royal Theatre geworden voor:

The Phantom Of The Opera.



Zondag vertrekken we  en wel... met de trein!
Ook al zo'n leuke ervaring.
Met de trein naar Londen... via Brussel en dan onder het Kanaal door.


En verder gaan we de toerist uithangen voor Westminster Cathedral and Kensington Park en The Tower en the Thames en Nottinghill en... natuurlijk lekker naar de PUB!
We gaan het vieren...
27 jaar grote liefde!


21/11/2019

Een gewaarschuwd mens telt voor twee

.
Een tijdje geleden zag ik op het blog van één van mijn webcollega's een advertentie staan van MODETALENTE.COM
Je kunt aan je blog verdienen, als je er advertenties op laat zetten.
Ik zal dat nooit doen, maar daar gaat het nu niet om.
Ik wil je namelijk dringend waarschuwen voor die site van Modetalente.com
Er wordt daar het meest mooie aangeboden voor belachelijk lage prijzen dus ... ik bestelde een paar dingen. Helemaal verliefd was ik er op.
Ik wilde bijvoorbeeld deze jas hebben:


Lekker warm en ook voor binnen. Ik zag het helemaal zitten. En dat voor maar € 25,-
Of dit jurkje... zo'n schatje, voor slechts 18 euro... 


Ik heb het bestelformulier ingevuld en hé... als je voor €79,- bestelt krijg je de verzendkosten gratis.
Dus... hoppa! Nog een dingetje erbij gezet en uiteindelijk... ik schaam me diep... was ik 113,- euro kwijt.
En toen begon het grote wachten op de bestelde artikelen.
En guess what... er kwam wél iets, maar absoluut niet dat mooie wat ik had besteld: een of ander stom T-shirtje van een inferieure flodderige kwaliteit en niet uit Duitsland, wat je gezien de naam Modetalente zou denken, maar uit China. 
Mijn vriendin Jacobanita maakte me daarna attent op de site, omdat ze er zulke mooie dingen op had gezien.
Ik kon haar gelukkig op tijd waarschuwen. .
En toen kwam er nóg een vriendin, die me op een andere website attent maakte, die ze op Facebook had gezien, omdat zij de kleding echt iets voor mij vond.
Dit is dus een andere website, maar met precies dezelfde spullen:
Let op, die site heet: FAVORNOTE.COM

Deze kousen staan op beide sites:


Leuk he... En voor slechts 7 euro.
Nou.... me hoela!
Nu komt het: ik kreeg ook nog eens een rekening van FedEx voor de bezorgkosten, terwijl Modetalente me had beloofd, dat ik dat niet hoefde te betalen.

Hebben jullie me ooit horen vloeken?
Nee he... ik ben geen vloekerd.
Nou... nu toch wel: god-ver-de-gloeiende-god-ver-domme!

Ik zal tot het einde der dagen moeten wachten op die mooie dingen, die niet komen.
En daarom dacht ik: ik ga je waarschuwen. Zie titel.

Overigens: ik neem het mijn blogcollega niet kwalijk. Die kon dit nooit weten.
Maar nu weet iedereen het en ik zou zeggen: geef het door!

Ik laat het zien, omdat ik wil, dat je gewaarschuwd went.
Geef het door!! Koop gewoon in de winkel en niet via internet... 
Dat heb ik er wel van geleerd.


Handwarmertjes op beide sites te koop, voor maar 5,- Schattig he. Nou... forget it!!
En tot slot nog dit: terugsturen kan niet, want er zitten geen formulieren bij en Chinees??? Dat lees ik niet. BAH! BAH! BAH!



20/11/2019

Aan de wandel

.
Soms lijkt het misschien, alsof ik de hele dag aan het wandelen ben.
Maar dat is echt niet waar, hoor...
Ik wandel wel vaak, en meestal gewoon een uurtje per dag: 'n half uurtje heen en 'n half uurtje terug.

Daarom vind ik het zo leuk, dat ik zo nu en dan mee kan lopen met het "gezondnatuurwandelen.nl"
Elke dag wordt er vanuit steeds een ander buurthuis een wandeling gedaan.
Soms met iets meer aandacht voor architectuur, en de andere keer weer meer voor de natuur...
En altijd met een lunch toe, voor maar twee euro. Daar zit vaak een heerlijke zelfgemaakte soep bij, nou... je snapt het zeker wel... daar ben ik als de kippen bij.
Maar gisteren was ik te laat. Ik zat in huis te lummelen, had twee lange telefoongesprekken en daarna weer lummelen. En buiten scheen de zon.
Dus eindelijk dacht ik ... Hup! Eruit en niet met anderen, maar gewoon met jezelf. Is ook leuk. Best een aardige meid, die Marlou. En ze is zo lekker rustig... 
Ik hoef alleen maar de deur achter me dicht te doen, naar rechts te lopen en dan ben ik al een soort van buiten. Toch wel heel bijzonder als je bijna in de binnenstad woont!


Ik bedoel maar... zo heerlijk en rustig.
Ik kan er lekker bij nadenken, vooral als ik in m'n eentje loop, zoals gisteren.
Dan bedenk ik een blogje of overdenk ik een gebeurtenis of probeer een probleempje op te lossen...


Gisteren had ik echt geluk met het weer.
De lucht was mooi blauw en de zon scheen heerlijk warm op m'n rug.
Die rug... die wil wat!
Die is in de puberteit. Ik kan 'm af en toe wel achter het behang plakken.


Maar vanuit mijn huis langs de vaart lopen en dan niet al te langzaam, maar ook niet te snel is heel goed voor mijn ruggetje.
Na afloop zei het: Dank je wel...
En toen ik eenmaal weer thuis was... wolken en later... regen.
Echt wel! Ik had precies het goeie moment gepakt voor mijn half uurtje heen en half uurtje terug...



19/11/2019

Opruimen die hap!

.
Marjolijn vroeg gisteren of die keurige meneer van het keurige hondje wel de drolletjes opruimde.
Ik heb er eerlijk gezegd niet op gelet, maar ik denk het wel.
Er is namelijk een opruimplicht. En het lijkt me iemand, die opruimt. Vast wel.


De honden mogen hier los lopen. Vinden ze fijn, zomaar midden in de stad...
Het is nu wel lastig drolletjes zoeken tussen al die gevallen herfstbladeren, maar tot nog toe lukt het prima!


Het hondje is gelukkig weer helemaal beter.
Een paar weken geleden dachten we dat ze het niet lang meer zou maken, maar gelukkig... ze is opgeknapt en rent er weer heerlijk op los.


Het Bolwerk is op z'n mooist op het ogenblik: 50 tinten bruin... Of meer!
Ondanks de regen was het toch een mooi moment om de week mee te beginnen.
Ik denk wel eens: moet ik nu écht in dit pokke-weer het hondje ophalen en uitlaten?
Maar ik heb er nooit spijt van en gisteren werd ik extra beloond met al die mooie kleuren.


Volgende keer zal ik eens een mooi portretje maken van Lizzie. Ze heeft een leuk koppie...
Oh ja... en de drolletjes ruim ik altijd op! Uit Zandvoort neem ik steeds speciale zakjes mee, die daar gratis overal opgehangen zijn. Keurige gemeente, hoor!!








18/11/2019

Met een H en met Y!

.
Elke maandagochtend, als het mijn beurt is om het hondje uit te laten, kom ik een man tegen.
Met hond.
Man met hond.
Het is een keurige man en hij heeft dan ook een keurig hondje: een Kooikertje, ook wel "Het hondje van Jan Steen" genoemd.
Ik heb wel eens over precies zo'n hondje geschreven. Dat was over Tommy, the dog. Een schat van een hondje, dat hoorde bij een Bed and Breakfast in Frankrijk, bij de Mont Ventoux, waar wij logeerden.


Klik straks maar even voor dit ontroerende verhaal op: Tommy the dog

Maar eerst over mijn ontmoeting op de maandagochtend in het Bolwerk.
Zoals te doen gebruikelijk zeg je andere hondenwandelaars altijd gedag.
Het aparte van deze keurige man, die bij het Kooikertje hoort, is dat hij Lizzie, mijn uitlaat-hondje, óók gedag zegt.
"Dag hond" zegt hij er altijd bij.
Daar heb ik hem een keer over gecomplimenteerd.
Hij zei, dat hij het heel gewoon vindt, dat je een hond ook gedag zegt.
Ik vroeg natuurlijk meteen naar de naam van zijn Kooikertje.
"Timo", zei hij... "met een H en met een Y."
Oké: Thymo dus. Een keurige naam voor een keurig hondje. Precies passend bij die keurige meneer.
Ik zal eens kijken of ik er binnenkort op een mooie zonnige ochtend foto's van kan maken.
Maar voorlopig heb ik deze even geleend van internet:


Een prachtig hondje...
Een klein beetje deftig ook...
Precies passend! Thymo, met een H dus. En Y...


15/11/2019

Kabouters!

.
Ik wil even jullie aandacht voor hele bijzondere kabouters.
Namelijk die van mijn lieve Brabantse vriendin Dienie...
Zij verzamelt tijdens de wandelingen (ze doet er minstens drie per dag met de honden) mooie platte stenen, die ze thuis beschildert.
De laatste tijd is ze met een leuke serie bezig: kabouters...


En aangezien ik kabouters verzamel snap je zeker wel, dat ik er een heleboel bij haar besteld heb.
Ook om weg te geven natuurlijk...

Ik ben er helemaal gek op!
En daarom vestig ik jullie aandacht er op.
Misschien wil jij ook zo'n mooie kabouter (of meer)... Je mag het overigens ook een kerstmannetje noemen.
Dat kun je hier bestellen: klaprooske@gmail.com


Ja, je ziet, Dienie geeft de inkomsten aan de MiMakkers (https://demimakkers.nl/ zodat die zieke mensen in Hongarije blij kunnen maken...




"Wij zijn kabouters uit Neerkant,
en we trekken door het héle land,

Wij maken mensen blij,
en laten ze vooral vrij,

Leg ons maar buiten,
of misschien liever binnen,

het maakt ons niet uit,
we zingen het luid."

Hier is zijn de kabouters op de site van Dienie: Klaproos  
Kijk er maar even op... het is hartstikke leuk!
En hier, bij Sjoerd kun je zien hoe een aantal kabouters bij hem terecht zijn gekomen.
Klik op: Sjoerd

haha... en gisteren kreeg ik ook kabouterpost.
Daar ben ik reuze blij mee!!



Dank je wel en heel veel succes Dienie!

14/11/2019

Het postkantoor

.
Als kind woonde ik in Overveen, waar we nog een mooi, ouderwets postkantoor  hadden, aan de Bloemendaalseweg.
Het was een postkantoor met een balie met groen geverfde tralies en voorin, als je binnenkwam, na de draaideur, bureautjes met een soort van "schaam-schotten" er tussen, zodat je in alle geheimheid een kaart kon schrijven...


Ik moest postzegels halen.
Er werd bij ons heel veel geschreven.
Er was nog familie in Oost-Duitsland en mijn moeder hield daar veel contact mee.
Om de postzegels op te plakken ging ik naar zo'n bureautje. 
Naast mij stond een Japanse meneer een kaart te schrijven.


Ik keek om het schaamschot heen en kreeg grote ogen toen ik zag dat hij Japans schreef...
Huh??? Wat een mooie tekens. Ik bleef maar kijken en kijken, waarschijnlijk met m'n mond open. (Ik was, denk ik 12)
Tot... de man mij aankeek en vervolgens zo ging staan met zijn hand over de tekst, dat ik niet kon mee lezen.
Haha... alsof ik het kon lezen...
Japans... wist hij wel, hoe moeilijk dat is??
Wat zou hier staan?
De uil zat in de olmen?? Of : Hallo meneer de Uil...
Geen idee! Ik kan het nog steeds niet lezen en dat zal ook wel nooit gebeuren...




13/11/2019

Het Requiem van Verdi

.
Mijn koorvriendin Martha zit ook nog op een ander koor: het Concertkoor Haarlem...
Een dijk van een koor met grote projecten waar heel hard aan gestudeerd wordt en die dan, bijvoorbeeld, in de Philharmonie worden uitgevoerd.
Zondagmiddag heb ik enorm mogen genieten van Het Requiem van Verdi.
Prachtig!
Van het begin tot het einde schitterende muziek.
Het begint met een mooi zacht: Requiem. Rust zacht...
Misschien wil je even luisteren, naar het eerste couplet. Het begint heel zachtjes en dat is zooo mooi! Voor het Concertkoor, dat met nóg een koor zong een prachtpresentatie...! Ik heb geen opname gemaakt, maar hier kun je het horen van een Russisch koor en het klonk ongeveer hetzelfde (het zachte gedeelte tot 2:20 minuten):


Vooral het begin... oei oei, daar kreeg ik tranen van.
En toen ik naar boven naar het balkon keek zag ik iemand zitten die zat te huilen en ja... dan ga ik ook onderuit...


De foto's die ik heb gemaakt zijn niet van de allerbeste kwaliteit... Het is dan ook niet echt de bedoeling om uitgebreid te gaan staan fotograferen.
Maar vlak voordat het begon kon het nog.
En in de pauze...


Daar zit Martha en voor haar zit Ella, die ook op Malle Babbe heeft gezongen en naast haar weer Evelien, breed lachend. Kortom... leuk om ze even in het vizier te hebben.

Meiden, het was top!
Ik heb een zalige middag gehad en hoorde jullie zo mooi zingen...
Ik ben fan.
Volgend jaar De Hohe Messe van Bach...
Ik ben er bij!

Na afloop kreeg de dirigent, Ger Vos, van onze burgemeester de penning van verdienste van de stad Haarlem.


Concertkoor Haarlem... gefeliciteerd met dit prachtige concert.

12/11/2019

Naar Béatrice in Parijs

.
Nee, dit blogje gaat niet echt over Parijs, maar over de allereerste keer, dat ik er naar toe ging: met de trein!
Ik was 17 jaar en voor het eerst alleen op pad.
Ik ging op bezoek bij  Béatrice, een meisje, dat samen met haar moeder in ons huis in Overveen Bed and Breakfast hadden genoten.
Ze waren er maar één nachtje, maar toen ik samen met hen ging ontbijten klikte het meteen en wisselden we adressen uit.
Ik weet nog waar ze toen woonden: in de Rue de Rennes in Parijs.
We begonnen met elkaar te corresponderen. Gewoon gezellige brieven over het wel en wee van ons leven.
En zo kwam het dat ik dus als zeventienjarige voor het eerst met de trein naar Parijs ging.
Voor alle zekerheid een woordenboekje mee én een boek van Sybren Polet.
Welk boek dat was weet ik niet meer, maar het stond op onze leeslijst voor school en dan moet je wel...
In de volle coupé zat een man, die vroeg of ik soms in het onderwijs zat, gezien mijn boekkeuze.
Nee meneer, nog niet. Ik zit op de kweekschool: de Da Costa Kweekschool in Bloemendaal, zei ik met gepaste trots.
Het boek van Sybren Polet boeide me eerlijk gezegd voor geen meter.
Ik vond het veel leuker om een beetje te kletsen en lekker uit het raam te kijken.


De trein kwam aan in het Gare du Nord en Béatrice en haar moeder haalden mij op.
Ze waren met de auto en maakten een gigantische omweg om mij van alles te laten zien.
In vogelvlucht even langs alle hoogtepunten: La Tour Eiffel, de Champs-Elysées en de toen nog onaangetaste Kathedraal: de Notre Dame. Ik keek mijn ogen uit.


Ik had een grote logeerkamer, de kamer van Grandmère et Grandpère, voor als die in Parijs waren.
Mooie oude, chique meubelen. 
En alles was precies, wat ik me er van had voorgesteld.
Het rondneuzen op de Boul'Mich, op bezoek bij vrienden en nog een nachtje op het platteland bij Grandmère en Grandpère, waar Pesach werd gevierd.
Ik weet het nu, na 55 jaar nog precies!
Paris Paris... je t'embrasse...

En Béatrice?
Die is nog steeds mijn vriendin. Ze is gelijk met mij getrouwd, kreeg kindertjes en kleinkindertjes... 
Als we in Zuid-Frankrijk zijn gaan we altijd bij haar op bezoek en gaan we verder waar we vijf jaar geleden geëindigd zijn.


Bonjour dans mon jardin in Salon de Provence:


Al 56 jaar vriendinnen: cinquante six années!

11/11/2019

Het graf van Renate

.
4 mei, vorig jaar 2018, overleed Renate Dorrestein.
Een van mijn favoriete schrijfsters.


Sommige van haar boeken, bijvoorbeeld "Een hart van steen", heb ik wel drie keer gelezen.
En ik heb een een Renate-rijtje in de boekenkast, 11 boeken inmiddels.


Vorig jaar is ze dus overleden, na best wel een rottig, maar gelukkig niet al te lang ziekbed.
Ik wist waar ze begraven was, namelijk op dezelfde begraafplaats in Bloemendaal, waar ook Louis Ferron en Godfried Bomans hun eeuwige rust gevonden hebben.

Samen met Henry ben ik een keertje op zoek gegaan, maar we konden het graf toen niet vinden.
Dat van Bomans overigens wel. Ferron was ook makkelijk, maar Renate... 
Uiteindelijk heeft Henry de beheerder van de begraafplaats gebeld en de plek werd bekend gemaakt: G083
Op een regenachtige dag ben ik er naar toe gefietst en heb het gevonden. G083.

Een grote ovalen steen aan de rand van de begraafplaats Adelbert in Bloemendaal. Op de plek, die ze zelf heeft uitgezocht, toen het nog kon.


Toen ik de steen zag dacht ik: die heb ik eerder gezien. 
Maar haar naam is niet echt zichtbaar, dus toen ben ik er voorbijgelopen.
Op de rand is aan de linkerkant Renates naam gebeiteld:


Je moet goed kijken, want als je het niet weet zie je het dus niet.
Aan de rechterkant is de naam van haar man Maarten gebeiteld, hij is weliswaar nog niet dood, maar dat vonden ze waarschijnlijk gewoon "handig".
Bovenop staat dan ook R en M:


Eeuwige liefde...
Vlak voordat ze overleed zijn ze nog getrouwd...

Er ligt een klein steentje op de steen. Ik denk van Lilian, die haar vriendin was en wier man, Louis, even verderop ligt...


Ik leg er een steentje naast...
Dag Renate...


Rest in Paradise...

Uit één van de laatste interviews (hier te lezen, klik op: Renate)

"Iedereen van wie ik heb gehouden zit met uitgestrekte armen in de hemel op mij te wachten. Mijn twintig jaar geleden overleden vriendin Liesbeth, mijn ouders, andere vrienden. Natuurlijk weet ik dat die voorstelling een sprookje is. Maar die gedachte is troostrijk en aangezien we toch niet weten wat ons wacht na dit leven, kunnen we daarover maar beter iets leuks verzinnen."



08/11/2019

Cantharellen!

.
Herfsttijd is paddenstoelentijd.
We vinden hier in de bergen heerlijke parasolzwammen, eekhoorntjesbrood en cantharellen... Allemaal mooi, schoon en gezond.
De parasolzwammen worden gepaneerd en gebakken en dan in stukjes bij de borrel opgesmikkeld.


Een hele grote wordt gedroogd en mee naar huis genomen.


En dan... eekhoorntjesbrood... die wordt gedroogd en bewaard en dan doe ik steeds een stukje in de soep. Dát is zo onwijs lekker... Dat doet me aan heel vroeger denken.


In plakjes snijden en op het balkon in de zon te drogen leggen...


Maar het meeste houd ik nog van: cantharellen.
Mijn moeder kon daar prachtige, krachtige ragout van maken.
En natuurlijk probeer ik dat ook.
Dit is de cantharel, een mooi geel zwammetje:



En dit is het pannetje dat op het vuur staat met mijn eigenste ragoutje:


We bakken, braden en koken op een grote houtoven.
Daar smaakt het ragoutje nog veel lekkerder van...

Ik wil weer terug!


Aan het begin van het filmpje zie je linksboven ons huisje op de berg...
Onze grote schat!

07/11/2019

Gezelschap voor Robert

.
Altijd, als we op de berg zijn maken we één keer een zelfde wandeling. Die over de Parapluie. 
Het is een fijne, niet al te zware wandeling met veel uitzicht en herkenning.
De wandeling eindigt altijd op het kerkhof, want dat is de enige "bezienswaardigheid" in het dorp.
Verder is er niets, zelfs geen kroeg!
Jarenlang maken we daar dezelfde foto:





We kennen deze Robert Lindner helemaal niet, maar ik vond het gedicht van Goethe op het deurtje heel mooi.
Hier kun je het gedicht nog een keertje lezen in een blogje uit 2016


Vorig jaar was het monumentje op het graf weg.
Maar nu hebben we begrepen waarom:
De weduwe van Robert is overleden en bij hem begraven.
De familie heeft meteen een nieuw gedicht op het deurtje laten zetten.


Het is wel een mooi gedicht, hoor... daar niet van.
Maar dat van Goethe (later overigens op muziek gezet door Schubert)  was echt mijn favoriet!

Dit is het nieuwe gedicht, ik heb het (vrij) vertaald:

Als je aan me denkt, 
wees dan niet verdrietig.
Vertel liever over mij
waarbij je gerust mag lachen.

Geef mij een plaats
tussen jullie
zoals ik het in het leven had.


Ook mooi, maar... nee... het haalt het niet bij  Wanderers Nachtlied van Goethe.
Voor mij althans....

P.S.  vind jij, dat ik de privacy van Robert schend en zou ik eigenlijk zijn naam moeten "blurren"?? Ik hoor het graag...