.
Nee, dit blogje gaat niet echt over Parijs, maar over de allereerste keer, dat ik er naar toe ging: met de trein!
Ik was 17 jaar en voor het eerst alleen op pad.
Ik ging op bezoek bij Béatrice, een meisje, dat samen met haar moeder in ons huis in Overveen Bed and Breakfast hadden genoten.
Ze waren er maar één nachtje, maar toen ik samen met hen ging ontbijten klikte het meteen en wisselden we adressen uit.
Ik weet nog waar ze toen woonden: in de Rue de Rennes in Parijs.
We begonnen met elkaar te corresponderen. Gewoon gezellige brieven over het wel en wee van ons leven.
En zo kwam het dat ik dus als zeventienjarige voor het eerst met de trein naar Parijs ging.
Voor alle zekerheid een woordenboekje mee én een boek van Sybren Polet.
Welk boek dat was weet ik niet meer, maar het stond op onze leeslijst voor school en dan moet je wel...
In de volle coupé zat een man, die vroeg of ik soms in het onderwijs zat, gezien mijn boekkeuze.
Nee meneer, nog niet. Ik zit op de kweekschool: de Da Costa Kweekschool in Bloemendaal, zei ik met gepaste trots.
Het boek van Sybren Polet boeide me eerlijk gezegd voor geen meter.
Ik vond het veel leuker om een beetje te kletsen en lekker uit het raam te kijken.
De trein kwam aan in het Gare du Nord en Béatrice en haar moeder haalden mij op.
Ze waren met de auto en maakten een gigantische omweg om mij van alles te laten zien.
In vogelvlucht even langs alle hoogtepunten: La Tour Eiffel, de Champs-Elysées en de toen nog onaangetaste Kathedraal: de Notre Dame. Ik keek mijn ogen uit.
Ik had een grote logeerkamer, de kamer van Grandmère et Grandpère, voor als die in Parijs waren.
Mooie oude, chique meubelen.
En alles was precies, wat ik me er van had voorgesteld.
Het rondneuzen op de Boul'Mich, op bezoek bij vrienden en nog een nachtje op het platteland bij Grandmère en Grandpère, waar Pesach werd gevierd.
Ik weet het nu, na 55 jaar nog precies!
Paris Paris... je t'embrasse...
En Béatrice?
Die is nog steeds mijn vriendin. Ze is gelijk met mij getrouwd, kreeg kindertjes en kleinkindertjes...
Als we in Zuid-Frankrijk zijn gaan we altijd bij haar op bezoek en gaan we verder waar we vijf jaar geleden geëindigd zijn.
Bonjour dans mon jardin in Salon de Provence:
Al 56 jaar vriendinnen: cinquante six années!
25 comments:
Heel bijzonder zo'n vriendschap op afstand die al zoveel jaar bestaat. Je bent een goed mens Marlou en ook ik ben blij je ontmoet te hebben.
Bijzonder zo'n verweg vriendschap en al zoveel jaren...!
dat is echt een goed gevoel van de eerste keer , en dat zit goed,
z'n vriendschap moet je koesteren
* Een @->- voor jou.
sommige dingen zijn te bijzonder om niet mee te maken. Mooi verhaal. En echte vriendschap.
Love As always
Di Mario
Wat een mooie vriendschap.
Prachtig vriendschap heb je ontmoeten. Zoveel jaren.... Leuk eens te weer ontmoeten. Het is daar veel te beleven om omgeving te bekennen. Leuke foto's van jullie. Fijne dag. Groetjes J&F.😉
O wat is dat mooi Marlou
zo veel jaren vriendschap op afstand
ja echt 1 die je moet koesteren
geniet de dag
groet , karel
Wat bijzonder dat zo'n toevallige ontmoeting tot zo'n mooie vriendschap heeft geleid. En bijzonder dat je een heuse Parisienne kent ; )
Wat een heerlijk beeldend verhaal.
Het ontroert, en je weet niet eens waarom.
Paris,je t'embrasse.
Marlou, je t'embrasse.
Jelle Droeviger.
Dat was best wel een hele onderneming voor een 17 jarig meisje lijkt mij. Maar wat leuk dat die vriendschap stand heeft gehouden, een heerlijk verhaal hoor.
ach lieve loutje....
ik zal je vertellen... vanmorgen was er een mail... die me tot tranen toe beroerde, en nu ik dit zit te tikken wéér, van een zó lief hartelijk mens, die sluit je méteen in je armen en in je hart,
en die lieverd ben jij, dus ik begrijp Beatrice méteen... :-) heerlijk zo'n vriendschap die een leven lang meegaat, dat zijn de mooiste meestal :-)
ik wens jullie nóg 110 jaar, en die van jou en mij ook :-)
dikke knuffel,
❤
Zo heb ik een vriendin en ook al ruim 50 jaar
Die woont in canada en klinkt zo bekend in de oren na 5 jaar gewoon de draad weer oppakken en net alsof ze een week geleden nog op de koffie was ;)
Koesteren die vriendschap dat zijn mooie
Groetjes
Ja, prachtig verhaal Marlou en heerlijk zo’n vriendschap. Met mijn hartsvriendin van de eerste klas lagere school, we waren nog getuige bij elkaars huwelijk, liep het helaas anders af
dag Marlou
ja dat doe ik soms hoor , huilen
fijne middag groet
Bij een echte vriendschap zegt afstand niets. Mooi blog!
Wat mooi!
?????? !!!!! snik snik snik
ben ik ook nog ff Marlou
om 08:58 uur typelde ik het volgende
Karel zei...
O wat is dat mooi Marlou
zo veel jaren vriendschap op afstand
ja echt 1 die je moet koesteren
geniet de dag
groet , karel
12 november 2019 om 08:58
Mooi verhaal over een bijzondere vriendschap. Want bijzonder mag je het toch wel noemen om op die afstand al zo lang een vriendschap te onderhouden. Een vriendschap om te koesteren en je op lange winteravonden nog eens aan te warmen.
zo iets gebeurt ons allemaal wel eens Marlou
fijne avond groet
Dit is wel een héél bijzondere vriendschap! Wat knap dat jij op die leeftijd zo goed Frans sprak. Jullie zijn bijna net zolang met elkaar bevriend als ik oud ben. Dat gaat mijn verstand bijna te boven.
Afstand zegt niet alles. Ik zou graag dichter bij Dien willen wonen (-: maar door de lange afstand (voor mij althans) voelt ze niet ver(der) weg. Jij snapt wel wat ik bedoel.
Dag dag Lou-Lou.
DIkke kus ♥
Dit zijn herinneringen die je bij blijven.
Zo heb ik er ook een paar. Hans
Dat is mooi. Is Beatrice je oudste vriendin. Ik bedoel niet van leeftijd maar qua duur van de vriendschap?
Bijzonder Marlou, zoiets koester je.
Fijn!
Groetjes.
Ik durf nog niet alleen in een bus op afstand. Laat staan dat ik alleen naar Parijs zal gaan. Maar wat een mooi verhaal heb je geschreven over de ontmoeting en vriendschap die nu nog steeds aanwezig is. Dat mag je inderdaad wel koesteren. En ik hoop dat dit ook nog lang mag doorgaan bij jullie.
Geweldig Marlou...zulke herinneringen en zo’n lange vriendschap!
Post a Comment