Morgen

.

Morgen is het zo ver...

Dan stap ik op de trein naar het Hoge Noorden.

Samen met mijn lieve verloofde op weg naar HET NOORDERLICHT.

Duimen jullie dat we het sprookje te zien krijgen?

Duimduimduim... dank je! 

Oftewel in het Noors: Takk skal du ha!

Of in het Fins: Kiitaa!
Zweeds kan ook: Tack så mycket!

(Ik stop even met bloggen... enne... op YouTube zijn -tig Noorderlichtfilmpjes te zien. Een grappige is die van "Klaas kan alles", vooral omdat hij ook in het hotel komt, waar wij een nachtje door gaan brengen...))

Twee verliefde jongens

.

Voor mij in de tram zitten twee stapelverliefde jongens.

Smoorverliefd op elkaar.

Twee hele mooie jongemannen...

Ze kunnen niet van elkaar afblijven en af en toe is er een klein kusje...

Ook kijken ze elkaar voortdurend in de ogen...

Maar dan ineens gebeurt er iets.

Eén van de twee zegt iets en de ander is er boos om.

Hij gaat gauw op een lege plek vooraan zitten.

Zijn vriend pakt meteen zijn mobieltje en maakt een foto van de mooie jongen daar vooraan in de tram.

Hij appt de foto door. Maar aan wie?

De lege plek naast hem wordt al gauw gevuld: een enorme dikke mevrouw gaat er zitten.

De jongen naast haar vertrekt geen spier...

Bij de DAM moeten de jonge mannen er uit.

Eén van hen doet net of hij blijft zitten.

Maar nee... hij stapt tóch ook uit.

Ik kijk ze na.

Als ze vlak bij de DAM zijn zie ik dat ze alweer hand in hand lopen.

Gelukkig maar...

25 februari 1941 - 25 februari 2019

.

Vandaag 25 februari 2019 wordt de februaristaking van 1941 herdacht, zoals elk jaar bij het standbeeld De Dokwerker van Mari Andriessen.

Als je straks op deze link klikt zie je meteen aan de bovenkant een gedeelte van het ontwerp van mijn dochter:

FEBRUARISTAKING

En als je dan op de site een beetje naar beneden scrolt krijg je de hele poster te zien, die zij ontworpen heeft.

En je kunt het verhaal erachter lezen.

Je snapt: ik ben beretrots op mijn dochter.

En daarom ben ik vanmiddag voor het eerst in mijn leven bij de herdenking op het Jonas Daniël Meijerplein in Amsterdam.

Om 16:45 is de herdenking en ik ben er bij.

En dit is de poster van Roosje Klap, zoals die te zien is op heel veel plekken in heel Nederland:

En een stukje uit de Herdenkingskrant:

"De dokwerker, dat zijn wij, dat ben jij!"

Willem Wilmink

.

Sja, nu ik zes bundeltjes van Willem Wilmink heb moet het toch niet zo moeilijk zijn om weer een gedichtje te laten lezen.

Ik heb er eentje gekozen uit dit boekje:

Achterop de flap staat: Voor een naakt iemand bevat liedjes voor volwassenen die de auteur publicabel leken.

Hun eerste woning

Er waren twee jonge gelieven,

die minden elkander zo teer,

die gingen tezaam ten stadhuize

en werden mevrouw en meneer.

Ze kregen een woning op zolder

bij grootvader Piet van der Plas,

en waren daarmee in hun nopjes

omdat er zo'n woningnood was.

En als ze daar zoenden en stoeiden,

keek opa op grootvaders klok,

daar nam hij zo lustig de tijd op,

ook sloeg hij de maat met zijn stok.

En maakten de jonge gelieven

een uiterst erotisch geluid,

trok opa zich op aan de dakgoot,

en lachte hen toe door de ruit.

Dat grootvader zo alle dagen

een blijk van belangstelling gaf,

de jongen die kon het niet schelen,

maar de arme meid knapte af.

Haar stem kreeg een ranzige bijklank,

haar ogen die kregen iets grauws,

totdat ze tenslotte kapot ging

aan opa zijn Blijvend Applaus.

Wilmink schreef dit wonderlijke lied in 1968.

Erik van der Wurff maakte er wonderlijke muziek op en het is wonderlijk gezongen door Herman van Veen...

Hier is het te beluisteren:

De boekjes...

.

Een paar weken terug heb ik geschreven, dat ik geen enkel Willem Wilmink boek had.

En dat ik er achterheen zou gaan: gewoon een kleine verzameling aanleggen.

Op Marktplaats vond ik een boekje "bieden vanaf 5 euro", dus ik heb de verkoper meteen 5 euro geboden en niet lang daarna kreeg ik een mail, dat mijn bod was geaccepteerd en dat het met verzendkosten en inpakken € 9,50 zou kosten en of ik dat op zijn rekening zou willen zetten, dan stuurde hij het boekje op.

De boekhandelaar komt uit Amsterdam en omdat ik vrijdags toch altijd naar Amsterdam ga heb ik met hem afgesproken, dat ik het zou komen halen.

Om 16 uur belde ik aan en even later zat ik binnen in de woonkamer vol boeken, stapels boeken, honderden boeken, duizenden boeken!!

De antiquaar had alvast wat andere boekjes van Wilmink klaargelegd en uiteindelijk heb ik er 6 gekocht!

Meneer A. vertelde nog, dat hij les had gehad van Wilmink. In zijn jonge jaren doceerde Wilmink Nederlands aan het instituut voor Neerlandistiek in het Lambert ten Katehuis aan de Herengracht 330 in Amsterdam.

Hij gaf daar les, totdat hij ging schrijven...

Ik ben zo blij met mijn boekjes en met deze wonderlijke ontmoeting! 

( PS. Ik heb gevraagd of ik foto's mocht maken en het mocht)

Als je zin en tijd hebt kun je een leuk blog lezen over het Instituut der Neerlandistiek aan de Herengracht, waar Wilmink les heeft gegeven: Kalfjes

Het zilveren hartje

.

Je weet... ik vind nogal eens wat...

En als er ergens een weggeefkast staat, dan ga ik altijd even kijken of er iets bij ligt, waar ik wat aan heb.

Nou vond ik vorige week dus een stom kinderkoffertje, zo'n roze geval met een nog rozer-prinsesseplaatje erop geplakt.

Maar er zat van alles in: kraaltjes, kaartjes, lego-poppetjes en touwtjes, dus ik nam het koffertje mee om thuis te bekijken.

Alles wat er in zat heb ik in de kringloop tas gedaan. Het koffertje trouwens ook.

Op één ding na!

Er zat een piepklein zilveren doosje in, echt piepklein. Kijk maar hoe klein, het hier ligt naast een stuiver:

Het dekseltje sluit perfekt met een minuscuul scharniertje...

Zo verfijnd!

Nou zag het hartje er niet uit, toen het in dat domme, kartonnen koffertje zat.

Helemaal smerig en zwart, zoals zilver zwart wordt, als het een hele tijd niet gepoetst is.

Dus ik ben op internet gaan snuffelen hoe je zilver weer mooi krijgt.

En ja hoor... geen probleem... alles is te vinden op internet!

Jammer, dat ik geen vóór en ná foto gemaakt heb.

Het glimt nu heel mooi en ik ben er heel blij mee.

Op de bodem is een nummer gestanst: 925

Dat is een zilvernummer, en wel een Sterling zilvernummer.

Echt zilver heeft een nummer: 999.

Maar dat is veel te zacht en daar wordt dus altijd een legering aan toegevoegd.

92,5% zilver vermengd met 7,5 % koper maakt Sterling zilver.

Je snapt... ik ben heel blij met dit kleine weggegeven zilveren kleinootje.

Hier nog één keertje in de hand van Henry:

Mooie hand, he!

Een nieuwe koffiebeker

.

Ja, je ziet het echt: een nieuwe beker en wel een nieuwe koffiebeker.

Hoe kom ik er aan?

Gevonden!

Ik loop het rondje met het hondje en ik zie achter een boom een beker liggen.

Ik hoor roepen: "Help, hellup.."

Ik denk... hoor ik het goed?

Hoor ik écht die beker: "Hellup" roepen?

Dat is toch van de gekke?

Dus... ik pak de beker en zet 'm op een bankje om 'm beter te bekijken.

Er zit een beetje aarde in, maar verder is-ie helemaal heel.

Een échte Janneke Brinkmann... Een echte tuttige Janneke!

Nou vooruit dan... omdat de beker zo zielig aan het roepen is neem 'm mee...

Ik ben wel heel nieuwsgierig, waarom die beker daar achter die boom lag.

Wel een beetje "hellup" roepen, maar niet vertellen hoe die daar kwam.

Stom ding eigenlijk...

Thuis was ik 'm af en morgen ga ik kijken of het een fijne beker is en of-ie mag blijven.

En anders... hup! Naar de Kringloop.

   

Oeps! Geen tijd...

.

Vandaag heb ik helemaal geen tijd om een blog te verzinnen.

Misschien vanmiddag?? En anders morgen!

Groetjes!

Lisa Aisato

.

Soms zie je zomaar ineens een leuke illustratie en vraag je je af wie die gemaakt heeft.

Bijvoorbeeld dit geestige plaatje dat ik eens een keer in een tijdschrift zag:

Kijk!

De lente ligt heel gelukzalig te slapen...

Alles ligt al klaar voor straks... voor als de weide warmer wordt en de sneeuw smelt.

Omdat de naam van de kunstenaar rechtsonder staat ben ik haar even gaan googelen. Dat is het fijne van internet: alles is te vinden.

Het is gemaakt door een Noorse illustrator, schrijver van fotoboeken en beeldend kunstenaar.

Hier is ze, Lisa Aisato:

Eén van de boeken die ze geïllustreerd heeft: "En fisk til luna" en het betekent: een vis voor de maan.

Lisa Aisato heeft een Noorse moeder en een Gambiaanse vader. 

Inmiddels is ze vaste illustrator voor het Dagbladet Magazine.

Verder zoekend naar haar werk vond ik nog ontzettend veel. Aisato (klik)

Maar voor nu laat ik deze zien: twee schommels.

De ene met een oud, bejaard paar...

Rustig en heel lief, een beetje op een schommel zittend.

En de andere van een jong kind. Wild en onbesuisd...

Precies zoals jonge kinderen moeten zijn.

Hoger en hoger!

Lisa Aisato... een naam om te onthouden!

Donderdag = Joke-dag

.

Ja, het is donderdag en donderdag is de dag dat ik (meestal) naar Zandvoort ga.

Mijn vriendin Joke is daar naar toe verhuisd en we spreken vaak af om te gaan "vloedlijnen": lekker langs de vloedlijn de gezonde frisse zee-lucht lopen en diep  inademen.

Alleen is Joke, die ook een beetje mijn zus is, lelijk gevallen en heeft haar heup gebroken. AU!

Ze is mooi aan het herstellen, dat wel, maar een breuk is een breuk en die is niet één twee drie over. Dus... "vloedlijnen" doen we in..... mei??

Vandaag ga ik er weer naar toe en ik wil het even hebben over de buschauffeur.

Er is er eentje, die is altijd opgewekt, zegt iedereen gedag en ook als je weer uitstapt is er een vrolijke groet.

Ik houd daar van.

En ook van: "Dank je wel!" als je uitstapt.

Oke... het is zijn baan, en hij wordt ervoor betaald, maar ik vind het leuk om "Dank je wel" te zeggen.

Dus... bij dezen ook nog even hier voor al die aardige buschauffeurs:

"Dank je wel!"

Lentegroetjes in het Bolwerk

.

Toen ik afgelopen maandag hier in het Bolwerk het hondje uitliet leek het wel of de lente was losgebarsten. Allemachtig wat een weelde!

Kijk maar eens mee, ik zet er geen namen bij want jullie kennen ze wel.

Alleen bij de laatste zet ik de naam, speciaal voor di Mario...

Wat een heerlijkheid, he!

En dan nu nog, speciaal voor Di Mario een Fluitenkruidje...

Omdat hij alles wat hij niet kent Fluitenkruid noemt.

Komt-ie, volop in de knop:

Zal het een Rododendron zijn, met straks prachtige bloemen?

We zien wel.

Maar... van mij mag het eerst nog een beetje winteren.

Ik heb niet voor niks warme laarzen gekocht!!

Gluren bij de buren...

.

Inmiddels is het zo, dat het fenomeen "Gluren bij de buren" in veel meer steden dan alleen in Haarlem plaats vindt. Ik zag Utrecht en Amersfoort staan... en nog meer. In totaal 23 steden. 

Echt leuk! In meer dan 100 huiskamers kleine optredens van allerlei zangers, danseres, verhalenvertellers en ga zo maar door.

Het vloerkleed als podium en de bank als tribune.

We hadden drie optredens uitgezocht. Niet te ver fietsen en ook een beetje bij elkaar in de buurt...

De eerste was het optreden van Fons Stam.

Boven in de Waag zaten we heerlijk te luisteren naar zijn liedjes.

Zo treffend en geestig. We zaten lekker te genieten en het half uurtje was zo om.

Ik kon alles woordelijk verstaan en dat zegt wel wat voor mijn slechthorende oortjes...

Hierna zouden we naar een hele gave zanggroep: Atafel, maar... die huiskamer zat meer dan propvol: we konden er echt niet meer bij.

En toen het ook nog begon te regenen zijn we naar huis gegaan.

Er moest nog een hoop gedaan worden, dus vervelen deden we ons niet...

Maar... we hadden Fons in de "mik"

Dus onze dag kon niet meer stuk...

Op YouTube vond ik nog een filmpje, waarop hij vol zelfspot zingt, hoe interessant en geweldig hij wel niet is.

Lekker en geestig liedje! Compliment voor Fons!

Af en toe een Wilmink...

.

Willem Wilmink, helaas in 2003 overleden.

Hij kan geen mooie gedichten meer schrijven, geen fijne kinderliedjes... niks meer...
Maar hij leeft een soort van in mij, in ons voort en daarom zal ik zo nu en dan een gedicht van hem plaatsen... 

Als ik dood ben.

Als ik dood ben, moeten jullie mijn verhalen doorvertellen.
Als iemand getroost moet worden, kunnen jullie altijd bellen.
In het stralendst van de hemel zal ik niet zijn neergezeten
want daar is allang geen plaats meer voor neurotische poëten.
Ik ben niet meer op aarde, maar je kunt me heel goed vinden:
bel gewoon Harry Bannink en hij zal je doorverbinden.

Nee, Harry Bannink kun je ook niet meer bellen, maar gelukkig heeft Willem Wilmink een enorme schat aan proza en poëzie aan ons nagelaten. 
Wat hij geschreven heeft voor de Stratemakeropzeeshow, voor Sesamstraat, Klokhuis, Kinderen voor Kinderen... ongelooflijk produktief en allemaal, stuk voor stuk juweeltjes.

Sinds kort is er een biografie uit: "In de man zit nog een jongen"
geschreven door Elsbeth Etty

Misschien vraag ik dat boek voor mijn verjaardag..
Misschien ga ik wel op alle rommel- en boekmarkten op zoek naar alle boeken  van Wilmink ... 
Zo raakt hij mij!

.

Oefenen op de ipad

Nog een paar weken en dan is het zover: de grote reis naar het Hoge Noorden.

Met de trein!

Ik ben op de iPad aan het oefenen om door te kunnen gaan met bloggen.

Ik hou het simpel hoor: een foto plaatsen en een kleine tekst erbij.

Echter... op de iPad is dat nog niet echt eenvoudig.

Gelukkig heb ik een assistent! Dienie wil me eventueel helpen om mijn blogjes te plaatsen.

Ik moet er nog even over nadenken, Dientje...

Want... ik kan dan weliswaar een blogje zetten, maar bij mijn blogcollega's reageren lukt niet op de iPad. En op "bezoek" gaan bij je webbies hoort nou eenmaal bij het bloggen: dat is één van de leuke dingen van bloggen.

Bovendien ben ik met Henry op stap, dus ik wil niet de hele tijd op mijn i-Pad bezig zijn.

Dus, wat ik waarschijnlijk en heel misschien ga doen: gewoon een heleboel foto’s maken en dan blog ik wel weer als ik thuis ben.

Maar voorlopig ben ik nog even aan het oefenen...

Tijd genoeg!

Lucinda Riley: De zeven zussen

.

Ik ben heerlijk aan het lezen in de boeken van Lucinda Riley: 

De serie van de zogenaamde "zussenboeken".

Het zijn 6 boeken. De zevende is nog in de maak, denk ik.

Maar goed... ik ben bijna aan het eind van het tweede boek: "Storm"

En dan duik ik onmiddellijk en wel meteen in het derde boek: "Schaduw"

Het is slurpen met die letters! Heerlijk.

Het boek "Storm", dat ik nu lees speelt zich voornamelijk af in Noorwegen.

En het mooie is, dat de hoofdpersonen óók het Noorderlicht bewonderen:

En dat ga ik dus zien...

Het majestueuze Noorderlicht!

Oh ja...

Als je de boeken van Riley wilt hebben, laat maar weten, want dan stuur ik ze op. 

Ik vind ze heel prettig lezen. En dat komt omdat ik een hele tijd (door te weinig concentratie) niet kon lezen, en nu... yes: slurp, slurp!

Google +

Al een tijdje krijg ik bijna iedere dag van Google+ een waarschuwing, dat mijn account binnenkort wordt opgeheven.

Eerlijk gezegd kan ik me niet herinneren er ooit een account aangemaakt te hebben.

Nou kan het me persoonlijk niets schelen dat dat account wordt opgeheven.

Maar...

Ik ben een beetje bang, dat mijn blogger-account met Google+ verbonden is...

Van Marjolijn kreeg ik een mailtje, dat ze niet meer bij mij kon reageren.

Wel potverdikkeme nog eens aan toe... Ik miste ook een heleboel andere web-collega's.

Waar is iedereen, dacht ik...

Maar gelukkig is daar de telefoon. Je weet wel... dat ding waar je in kunt praten en dat dan iemand aan de andere kant antwoord kan geven.

Ik heb Marjolijn gebeld en samen hebben we het probleem opgelost. Ergens stond bij mij iets nog "aan" en dat moest op "uit" gezet en ja hoor... geregeld!

Nu hoop ik, dat Google+ niets aan mijn account gaat doen.

Want dan is Leiden in last!
Bye bye Google+... ik ga je helemaal niet missen. Ik kende je niet eens!

Paarden op het strand

.

Wat was het mooi he, zondag!

Iedereen ging lekker naar buiten en had een top-humeur! Heerlijk.

Henry en ik liepen van de Kop van Bloemendaal naar Parnassia en weer terug.

Op de terugweg werd ik begroet door iemand op een paard.

Ik zwaaide terug, maar had geen idee wie het was.

Toen ik omkeek zag ik dat er niet naar mij werd gezwaaid, maar naar een hele grote groep mensen, die heerlijk ontspannen op het strand op hun paarden reden.

Wat zag dat er gaaf uit...

Eerlijk gezegd ben ik bang voor paarden. Ik kan het niet verklaren, maar het is echt waar.

Ik zie ze graag van een afstandje!