En weer thuis...

.

En daar ben ik dan weer na een zeer korte maar fijne vakantie.

Het huisje ziet er weer picobello uit: er is gestoft en gedweild, de ramen zijn gelapt en de waterleiding is afgesloten.

Hier kijkt het uit over het dal en is het buitengewoon tevreden met alle aandacht die er aan geschonken is...

Ik heb weer een heerlijke week gehad.

Met Henry is het heel goed op vakantie gaan!

Dank je wel...

En broertje: bedankt voor het hakken van al die aanmaakhoutjes... 

Dat kwam goed van pas, want in het begin was het nog heeeeeel koud!

Henry is onze vuurmeester en die was er ook heel blij mee. Maakt het vuurmaken wel een stuk gemakkelijker. 

We koken op dit fijne houtfornuis...

Dag huisje!

Jij ook bedankt, voor het fijne dak boven ons hoofd en voor de warmte die je uitstraalt.

Tot volgend jaar misschien.

Ik weet nog niet of ik er nog naar toe wil gaan, als er in Oostenrijk op 4 december op de extreemrechtse Höfer gestemd wordt. 

Ik hoop, dat het verstand wint en dat  Van der Bellen (linksliberaal) wint...

Van Der Bellen for President!!

Duimduimduimduim....

Morgenvroeg...

.

Jawel, het is weer zover...

Morgenvroeg vertrek ik voor eventjes naar Trahütten in Oostenrijk ...

Dit schilderij is geschilderd door vriendinneke Mary Dijkstra.

Het stelt ons huisje voor en ik sta voor de deur.

Henry heeft het vorig jaar laten maken voor mijn verjaardag.

Dat was een enorme verrassing!

Dit Knusperlhäuschen (kun jij het uitspreken?) gaan wij winterklaar maken.

Koelkast leeg, waterkoker leeg, broodtrommel leeg. Geen kruimels achterlaten... Elektra afsluiten.

Waterleiding afsluiten en helemaal leeg,  want als die bevriest zijn we enorm in de aap gelogeerd...

Misschien dat Meneer Aap dat leuk zou vinden, maar wij echt niet.

Ik heb er zin in.

Ben maar een paar dagen weg: volgende week weer  op honk...

Ik neem m'n verloofde mee... die is er net zo gek op als ik...

Nooit meer slapen en de dronken jongen in de trein

.
Ik reis rond 22:30 met de trein van Amsterdam naar Haarlem.

Op het Centraal in Amsterdam stappen twee jongemannen in en gaan naast ons zitten.

Ze hebben duidelijk een dikke slok op, zijn best wel vrolihjkhik en praten nogal hard.

Eerst denk je: heb ik dat?

Maar al vóór Sloterdijk heeft één van de jongens (ik schat hem op 25) al een hoed en een bootje gevouwen van een krant en daar weer een t-shirtje van de kapitein van gemaakt.

Klinkt ingewikkeld misschien, maar hij doet dat zo geestig dat we voortdurend in een deuk liggen. (Ik heb geen druppel gedronken overigens...)

Sja... dronken jongens net terug uit Maastricht van de horecabeurs met heel veel biertjes proeven...

Voor Hoofddorp-Zwanenburg stelt de  jongen tegenover me een vraag: kent u het boek "Nooit meer slapen"?

Jawel, dat ken ik wel, van 100 jaar geleden. Van toen ik nog een verplichte boekenlijst moest lezen voor mijn eindexamen.

Over een jonge wetenschapper, die op zoek gaat naar een meteoriet in het noorden van Noorwegen.

Geen spannend boek...

Maar wel een goed boek. Goed geschreven door W.F.Hermans.

En nu komt het...

"Weet u ook wat de eerste regel van het boek is?"

Ik blijf het antwoord schuldig.

Maar hij weet het wél, met z'n 30 biertjes achter de kiezen: 

De portier is een invalide

"Snapt u dat nou? Zo'n zin moet duidelijk maken waar het boek over gaat, maar ik snap het niet..."

Ik eerlijk gezegd ook niet.

Ik neem het boek mee op vakantie, overmorgen, en ga het nóg een keer lezen. Na 40 jaar!

En ik laat je weten, wat het belang is van de invalide portier!

Het boek is overigens verfilmd. Hieronder de trailer en als ik die zie... en ik denk aan die dronken jongeman in de trein van Amsterdam naar Haarlem... dan verwonder ik mij...

De missie van Reinbert...

.

Afgelopen zaterdagochtend zijn Henry en ik naar een schitterende documentaire geweest in het EYE (filmhuis en museum aan het IJ) in Amsterdam.

We waren er al vroeg. Eerst dus een bakkie koffie in het restaurant. Geen kip verder, alleen wij...

Maar eenmaal rond kwart voor 11 uur kwamen de mensen binnendruppelen om deze docu te zien:

De Matthäus Missie van Reinbert de Leeuw.

Een film van Cherry Duyns.

En echt... ik heb met tranen in m'n ogen zitten kijken.

Nu weet je misschien, dat ik een echte Bach-fan ben. En met name zijn Matthäus-Passion is mijn favoriet. Die heb ik denk ik al bijna 30 keer beluisterd en/of meegezongen... 

In feite is deze docu een portret van de  78-jarige bevlogen Reinbert de Leeuw (pianist, componist en dirigent).

Hij bestudeerde de Matthäus op elke noot en op elk woord... 

Voor een prachtig concert op 21 maart dit jaar in de Nieuwe Kerk in Amsterdam.

Had ik het maar geweten, dan was ik er naar toe gegaan...

Wat ik zo ontroerend vond waren de jonge stemmen van de zangers en dan bedoel ik niet eens het jongenskoor, maar de solisten. Mooie strakke stemmen. Geen tierlantijnen. Deze jonge man, Benedikt Kristjánsson, die de evangelist zingt... Wat een stem zo helder en zo zuiver... Ik werd er zeer door geraakt.

En ik dacht zo nu en dan: was ik maar 40 jaar jonger...

Dan ...

Ja, wat dan?

Als ik mijn leven over mocht doen, dan zou ik het allemaal hetzelfde doen. Op één ding na: ik zou muziek gaan studeren. 

Wie weet zou ik dan ook met Reinbert de Leeuw als dirigent mogen zingen...

Gekken en dwazen in Haarlem

.

Kom, vooruit... ik gooi er nog een straatschrijfsel tegenaan.

Eén straatschrijfsel??

Honderden!!!!

In Haarlem loopt een Hansworst rond (ja, sorry... ik heb echt geen andere naam) die de HELE stad volkalkt met zijn (of haar)  handtekening.

Hier een verzameling van rondom het station. 

Ik hoef alleen maar een rondje station te doen en ik heb er al zo'n 30 te pakken...

De malloot loopt rond met verscheidene stiften op zak. Dikke en dunne, rode en blauwe.

Soms nogal hoog en dan weer laag.

Vuilnisbakken, muren... niks is veilig...

Nog eentje en dan hou ik er over op...

Maar nog wel de vraag: wat vind jij daar nou van?

Ik wil niemand beoordelen, veroordelen of gewoon helemaal niet oordelen, maar dit... neeeee!

Ik vraag me ook af: loopt die persoon in z'n eentje of met vrienden. Met een slok op, of stoned?

Je wordt toch nieuwsgierig...

Misschien zet ik het op Facebook bij Je bent Haarlemmer als...

Straatschrijfsel rond het station in Haarlem

.

Met het hondje wandelde ik langs een straatschrijfsel dat me later aan het zoeken zette:

Ik moest namelijk meteen aan de dichter Lévi Weemoedt denken.

Ik dacht: zou die nog wel leven?

En wat heeft-ie ook al weer geschreven?

Oh ja... en hoe ziet hij er eigenlijk uit?

Eenmaal thuis ben ik gaan googelen en vond geen enkele aanleiding om te denken, dat hij niet meer zou leven. Geboren in 1948...

Zo ziet hij er dus uit:

En daarna ben ik eerst in mijn boekenkast gaan snuffelen, maar nee: niks van Levie Weemoedt.

Dus verder op het internet.

En ja hoor... teksten en korte gedichtjes gevonden...

Ik dacht meteen: zou ook zomaar iets van Hans Dorrestein kunnen zijn.

En wat denk je?

Samen opgetreden in 1985:

Een opwekkend programma...

Nou, dat denk ik niet echt.

Twee van die treurige mannen...

En zo loop je eerst met een hondje van links naar rechts en vervolgens via het internet van het één in het ander.

Nog één gedichtje van "W.Moed"  oftewel Levie Weemoedt, dat Henry wel zal herkennen, omdat hij vroeger thuis aan tafel altijd erg op zijn gehakballetje moest letten:

Of hij nog schrijft? Geen idee. Maar een straatschrijfsel staat er dus wel!

Samen koken met Dienie...

.

Afgelopen zondag heb ik samen met Dienie gekookt!

Zij in Brabant en ik in Noord-Holland.

Ja echt, en toch samen gekookt.

We hadden hetzelfde gerecht: Gevulde pompoen met kruidige zuurkool...

Klik op: recept

En gaandeweg al kokende dus zaten we te whats-appen.

Zo geestig... foto's sturen en teksten er bij...

Heel grappig om te doen!

Zo nu en dan stuurden we elkaar een foto van de vorderingen en al kokende zag ik, dat we niet hetzelfde recept volgden, maar wel ongeveer dezelfde ingrediënten gebruikten.

Dit was het uiteindelijke resultaat van mijn kookkunsten:

Ja... je moet echt Oof Verschuren heten wil je een mooie foto van iets eetbaars maken!

Hij fotografeert het werk van zijn geliefde, dus dat moet er wel heeeeel mooi uitzien.

Kijk maar eens bij Oof  of bij Yvette...

Dit is het resultaat van Dienie's kookkunsten:

Een mooie ovenschotel.

Heb je nog een stukkie bewaard?

Bij ons ging alles schoon op!

We gaan het vast nog wel een keertje doen en dan écht hetzelfde recept...

Buon apetito!

Twee euro...

.

Een tijd geleden heeft mijn dochter een twee-euro-muntstuk ontworpen, ter gelegenheid van 200 jaar koningshuis.

Er zijn toen 3 miljoen munten geslagen. 
Kijk maar eens hoe knap die munt ontworpen is... dat lint dat helemaal in de diepte de eerste koning van ons land laat zien (Willem 1) en zich zo langzaam aan ontvouwt tot de koning die we nu hebben... Je herkent elk gezicht!

Hier had ik er  in 2013 alvast een voorproefje over geschreven: twee euro

Drie miljoen munten... nou... dan moet je toch wel een keertje zo'n munt in handen krijgen. Toch?

Inderdaad!

Het heeft lang geduurd, maar eindelijk heb ik er een paar verzameld.

Als je een twee-euro-muntstuk bij je wisselgeld krijgt en hij glimt heel erg, dan heb je de kans dat het dus die van Roosje is!

Je snapt zeker wel, dat ik ze daarna niet uitgeef!

Inmiddels heb ik er vijf!

Maar de eerst, die achter glas zit, heb ik gekregen, van de eerste slag!

De andere vier heb ik gewoon op het glas geplakt.

Een bijzondere munt en voor mij een "collectors item". En dat is heel wat, want ik verzamel verder helemaal niets!

Je weet wel: less is more...

Nou van die twee-euro-muntstukken verzamel ik tot het hele lijstje vol zit!

(Als je www.roosjeklap.nl en daarna afbeeldingen inpiepelt, dan krijg je natuurlijk veel meer foto's te zien. Knappe meid, he!)

Trots op mijn kleinkinderen...

.

Ik ben lekker trots op mijn kleinkinderen: Wijs van 12 en Pier van 10.

Daarom laat ik nu twee mooie werken zien, die zij mij van de week gegeven hebben. Ben er heel blij mee!

Ze hebben een speciale techniek beoefend op de kunstacademie in Maastricht, waar mijn dochter Roosje werkt. De RISO-print...

Riso is een Japans bedrijf, dat oude stencil-techniek heeft gedigitaliseerd. 

Best bijzonder!

Dit is de Riso van Wijs, twee kleuren:

Als je goed kijkt zie je ook haar naam er op.

En dit is de Riso van Pier. Ook twee kleuren, blauw en goud:

Er zijn maar een paar van deze Riso-machines in de wereld die dat kunnen en één van die machines staat op de Jan Van Eyck kunstacademie in Maastricht.

Terwijl ik met mijn dochter aan het appen was stuurde ze mij een verrassing!

Ik krijg van haar ook een Riso!

En wel één met Japanse tekens erop, waarop staat: "Heel erg bedankt"

Deze Riso heeft drie kleuren: rood, geel en blauw en is op maximale maat geprint waarop gerisoot kan worden (A2)

Ik krijg 'm zodra die ingelijst is.

En ik ben er nu al heel erg blij mee...

Dus: trots op mijn kleinkinderen én op mijn dochter!

10.000 stappen

.

Had ik al eens over mijn stappenteller geschreven?

Ik weet het niet meer, kan de tel niet vinden... 

Ach, nu ik het toch niet meer weet kan ik er net zo goed even iets over kwijt!

(extra gelopen: rondje Bolwerk met Lizzie)

Op mijn iPhone zit een app, die mijn stappen telt. 

Sinds ik gelezen heb, dat het voor je gezondheid goed is om zo'n 10.000 stappen per dag te maken hou ik dat een beetje bij.

Een Japanse arts, Yoshiro Hatano, druk bezig met gezond leven, heeft uitgepiepeld, dat wij gemiddeld zo ongeveer 6000 stappen per dag maken. Gewoon in huis, naar het reformhuis of naar de vuilnisbak... Verzin maar raak! We zitten (althans de meeste gezonde mensen) echt niet de hele dag.

En... nu komt het: voor onze gezondheid is het goed als we 4000 extra stappen maken. 

Dat maakt in totaal 10.000 per dag!

(rondje Elswoutlaan met Lizzie)

4000 stappen extra, naast de stappen die we al doen... dat is een half uurtje lopen.

Kwartiertje heen, kwartiertje terug zeg ik altijd maar.

Sinds ik me dit bewust ben loop ik toch wel wat meer.

En het bevalt me goed.

Straks ga ik naar de sportschool en daar ga ik eens kijken hoeveel stappen ik op de loopband maak. 

Ik loop overigens liever buiten! Wandelen is de makkelijkste, veiligste en goedkoopste vorm van lichaamsbeweging.

Le chateau de Raray

.

Comme çi, comme ça... Paris oh la la!

Op weg naar huis rijden we dóór Parijs en niet er omheen... Op de Boul' Miche drinken we zelfs nog een kopje koffie en we wandelen hand in hand langs de Seine. 

Paris... Paris je t' embrasse!

Maar we blijven niet hangen. We gaan er nog wel een keer naar toe, met de TGV of zo...Nee, nu eerst naar de laatste pleisterplek. Die bevindt zicht zo'n 40 kilometer boven Parijs en heet: Chateau de Raray...

Ik wil altijd graag in een Chateau logeren. 

(Ben waarschijnlijk vroeger een prinses geweest ... ahum)

En toen de directeur van het ABC mij eens vertelde van zijn romantische overnachting in het Chateau de Raray heb ik Henry eens lief aangekeken... 

Da's overigens niet zo moeilijk, want hij ìs ook lief! 

Daar is het dan: Le Chateau de Raray, helemaal achterin na een enorme oprijlaan. Ja, dat hoort... een lange oprijlaan!

We checken in en gaan naar onze kamer... Een prachtige kamer, echt zoals het hoort...

Met hoge plafonds en een enorme badkamer mét bad! En schitterend klassiek ingericht.

Deze foto had ik al op Facebook gezet en Dienie wilde dat ik dat mooie kaptafeltje in m'n koffer deed!~

Ik heb het nog geprobeerd, maar het paste niet...

Het uitzicht is machtig. Je kijkt uit op een golfterrein en hebt zicht op mensen die daar hun balletje slaan. Met een beetje fantasie zie je de kleding veranderen naar een jaar of 300 terug...

Toen speelden ze ook een balspel: croquet, toch?

Als het een beetje begint te schemeren gaat Henry naar buiten om een foto van de achterkant te maken.

Je ziet één verlicht raam op de tweede verdieping. Juist: dat is ons raam, met links ervan nog wat kleine raampjes van de badkamer.

Meer weten? Klik op Raray

Boeken met booking.com. Scheelt een hoop!

Doen!

Zo... en nu via Guido en Gerda in Evergem (dank je wel!) naar huis en weer in het gareel en naar de orde van de dag...

Te gast bij François

.

Ergens halverwege Frankrijk ligt Nevers. 

Het is een goede stopplaats voor ons, dus Henry regelt een AirB&B. Ideaal!

Voor weinig geld kun je bij iemand thuis overnachten.

Nu dus in Nevers.

Omdat de stad ons interessant lijkt boeken we daar twee nachten.

Dit is het huis, waar we bij François te gast zijn.

Hij is leraar economie op een lyceum in de stad. Hij vindt het heel leuk, dat we er zijn en wil graag met ons zijn Engels oefenen. 

De eerste avond echter heeft hij heel veel nakijk- en voorbereidingstijd, maar hij vindt het gezellig als we de tweede avond een wijntje met hem drinken...

We gaan de stad verkennen.

Best wel nieuwsgierig! Wat zou dat voor stad kunnen zijn?

We hebben onze vouwfietsen bij ons, dus we kunnen de auto laten staan, wat heel makkelijk is...

Bij de Tourist-info laten we de fietsen staan en krijgen we een plattegrond van de stad met een soort van rondwandeling.

Allemachtig, wat een levenloze stad! Geen jonge mensen te zien.

Grijs en grauw.

Geen terrasjes... echt een teleurstelling.

Wél een grote kathedraal, maar ja... ook niet echt inspirerend...

Nee, ik ga er niet meer naar toe.

Maar als ik eens onderweg naar het zuiden een slaapplek nodig heb: voor 23 euro met z'n tweeën plus ontbijt is het natuurlijk een prima pleisterplek.

François zegt: "Nevers est une ville triste"

Dat ben ik met hem eens. Hijzelf komt uit Avignon, een vrolijke stad.

Met zelfs een bezongen brug...

Gelukkig hebben we een gezellige avond met hem en wijn en kaas en kletsen...

Dus dáár lag het niet aan!

Merci, François! Au revoir...