Even pauze..

.

Het is weer zover!

Ik ga even heerlijk pauze houden: lekker luieren en niksen bij de open haard...
Maar ook: boeken lezen en puzzelen. Breien en pianospelen.
En elke dag een stukkie wandelen...

Voor iedereen die dit leest:  

een mooi en gezond 2013!

.

Onverwachte ontmoetingen

.

Even een kleine promotie voor een mooie tentoonstelling!

In het Tropenmuseum in Amsterdam wordt op dit moment iets moois geëxposeerd:

55 topstukken, die nog nooit vertoond zijn en al tijden in de kelder lagen, zijn gekoppeld met 55 kunstwerken of andere voorwerpen. Vreemde ontmoetingen zijn dat soms!

De expositie heet dan ook (klik op:)  Onverwachte ontmoetingen 

Echt een aanrader!

Kijk eens naar deze aparte ontmoeting van een Afrikaans krachtbeeld met een zeer moderne laptop...

Misschien was het krachtbeeld een paar eeuwen geleden wel de laptop van die tijd?? Wie zal het zeggen...

De expositie heel bijzonder en zeer de moeite waard.

En dit zeg ik echt niet omdat Roosje de affiche en het expositieboek heeft ontworpen

Heus niet, hoor!

Maar ik ben toevallig wel trots op haar!

Zo... nu weten jullie het ook!

.

Maar één iemand...

.

Er kan maar één iemand deze foto gemaakt hebben.

Gisteren, twaalf december om twaalf minuten over twaalf...

En dan ook nog precies twaalf sekondes aftellen en op het juiste moment klikken.

Enig idee wie??

.

Modderen op de berg

.

Twee keer had ik een afspraak in een dorp verderop, waar ze in een oud klooster een wellness-centrum gebouwd hebben.

Mijn moeder ging er altijd naar toe om modderbaden te nemen, omdat ze er (zoals ze zei) een heel jaar profijt van had.

En omdat ik een echte dochter van mijn moeder ben doe ik het ook!

Wel een beetje gek, om vrijwillig in de warme modder te gaan liggen. Maar lekkerrrrr!!!

Ik ben hier echt een vreemde eend in de bijt...

Waarom???

Om te beginnen heb ik geen slippers aan. Iedereen draagt hier blauwe slippers met witte strepen.

Daarnaast heeft men een hagelwitte, nieuwe badjas aan en die van mij is een soort van beige-achtig en stokoud.

Kun je dat zeggen van een badjas: stokoud???

Dan heeft iedereen een geel katoenen tasje bij zich, waar de handdoek in zit. Ik heb heb mijn handdoek in een rolletje bij me en geen geel tasje...

Ook heeft men een soort van boekje, waarin een afspraken kaart. Ik heb geen boekje en geen afspraken kaart. Ik heb gewoon vanuit Nederland een keertje gebeld.

En tot slot: iedereen klaagt hier over de kou in de kamers en ik heb mijn warme huisje op de berg en niets te klagen...

Zij blijven hier en ik mag, na het modderbad en het rusten, de berg weer op en vrij zijn...

Zie je nou wel... wat een geluksvogel ik ben.

En dat een heel jaar lang... Elke keer weer!

Modderen (klik)

.

Napcab

.

Weet jij wat dat is?? Een napcab?

Nee???

Dan zal ik het je verklappen!

Het is een piepklein slaapkamertje, dat je op de luchthaven van München kunt huren.

Er staat een eenpersoonsbed in, dus geen gerotzooi daar achter dat rolgordijntje, ja!!

Denk er om, anders kom ik je persoonlijk je napcab uitrossen! Ben jij nou helemaal...

Ik had er overigens wel zin in, in een tukje, toen ik in september vijf lange uren moest wachten op mijn verbinding. Dus een "powernap" ... dat zou er wel ingaan. Maar ja... om nou € 30,-  neer te tellen om even je oogjes toe te doen...

Het is wel verleidelijk, maar nee... toch maar niet.

Ik ga wel even op een stoel vlak bij de gate.

Maar misschien snap je wel, dat ik zin had in een schoon, vers opgemaakt bedje.

Zomaar, voor de luxe...

Wie weet doe ik het de volgende keer, als ik weer eens ga vliegen en moet overstappen en weer heel lang moet wachten op mijn vliegtuig.

Luxe probleem, niet?!

.

Isolatoren

.

Zoals Sjoerd fotoos spaart van trafohuisjes...

(dit zijn mijn inzendingen: in Bagard klik op *clic
k*  en in Haarlem klik op *click* )

zo spaart Henry al sinds jaar en dag isolatoren.

Hij heeft ook een "verleden" in het elektra, dus ja... dan krijg je dat...

Nu heeft hij een Lundia kast, waar in de balken aan de zijkant gaatjes zitten en daarin heeft hij zijn verzameling isolatoren gedraaid.

Ze komen van heel de wereld: Patagonië en Australië, Ierland en Nederland.

Als hij op reis is gaat hij vaak op zoek naar een isolator, die hij nog niet heeft.

Dus... op zoek naar weilanden met koeien.

Hij weet altijd, waar hij ze gevonden heeft.

En ook heeft hij steeds een ruil-isolator (een dubbele, die hij kwijt wilt) bij zich, die hij in de plaats van de gevonden isolator draait, zodat de koeien niet kunnen ontsnappen.

En heel soms.... krijgt hij een boze boer achter zich aan, zoals laatst op Texel.

Dat kan gebeuren...

Maar dat maakt het juist spannend. Hij heeft 'm toen op Texel bij Oude Schild natuurlijk gewoon teruggeven.

En laatst was hij op de radio!

Tijdens een uitzending op RTVNH over bijzondere verzamelingen heeft hij gebeld en kwam uitgebreid met zijn verhaal in de ether.

Heel leuk was dat. 

Zo... en nu weten jullie het ook. Als je nog eens een bijzondere tegenkomt en hij is "vrij"... je weet bij wie je 'm af kunt geven!

Kerstconcert Malle Babbe

.

Al vanaf september is Vrouwenkoor Malle Babbe aan het repeteren voor het kerstconcert...

Zondag 16 december om 15 uur begint het evenement.

Kom je luisteren? Je kunt binnenkomen wanneer je wilt, en ook weer weggaan wanneer je wilt.

Je bent van harte welkom. Kost niets.. En ook de glühwein in de pauze is gratis...

De Groenmarktkerk bevindt zich in het hartje van de stad Haarlem. 

Op de Nieuwe Groenmarkt. Om de hoek bij de Hema. En 7 minuten lopen vanaf het station...

.

Haar naam was Reine Montgomery

.

Slot van de tekst van "The Times Square Thief".

Als de documentaire ooit op TV komt... kijken! Een ontroerende en boeiende documentaire.
Kijk ook hier: http://www.diaryofatimessquarethief.com/

"Ik had nooit zoiets meegemaakt. Ik stapte een schilderij binnen.

Ik liep het mooiste schilderij binnen dat ooit heeft bestaan.

En toen begreep ik waarom ze zelfmoord pleegde.

Want al die tijd dat wij dachten dat ze zonderling was, was ze hard bezig met haar levenswerk.

Misschien moesten die hoofdtooi en die cape gewoon haar kleren beschermen tegen verfspatten.

Ze was een kunstenaar met een prachtig schilderij.

Maar haar doek is haar afgenomen.

Dus ik begreep het heel goed.

Haar naam was Reine Montgomery.

Dat heb ik onthouden.

Daarna begon ik me te realiseren dat al die mensen uniek waren en helemaal niet zo raar en ik was één van hen." 

Mooi hè?
Ik houd er van als mannen hun emoties durven te tonen...

.

In de kamer van Reine Montgomery

.

Vervolg van de tekst van "The Time Square Thief. Ik hoop, dat je begrijpt  waarom ik er door geëmotioneerd ben:

"Ik kwam binnen voor mijn dienst en één van mijn collega's zei: -Je moet gaan kijken in kamer 121.

En dat deed ik en ik was met stomheid geslagen.

In die kleine kamer waren alle vier de muren en het plafond beschilderd met een afbeelding...

Nee, toen ik die kamer binnenkwam was ik onder water, ik kwam in mijn eigen aquarium.

En de details van het mozaïek, het was helemaal niet banaal.

De kleuren waren wonderschoon: alle schakeringen blauw en groen vloeiden heel zacht in elkaar over.

Het leek precies of je onder water was en totaal beschermd.

Er stond een hele inktvissentuin hier op de muur.

En als je omhoog keek zag je het kabbelen van het wateroppervlak en de zonnestralen die er doorheen vielen.

Er waren zeepaardjes en vissen.

Als je er binnenkwam was het zo mooi en het voelde veilig en stil..."

Ineke Sikkema heeft er een gedicht over gemaakt.
Dat kun je hier lezen: http://www.drenth-sikkema.nl/gedicht-Reine_Montgomery

The umbrella Lady

.
Deze week een verhaal in drieën.
Het moet wel in drieën, want  anders is het te lang en ik weet hoe het met ons zit: geen geduld voor al te lange lappen tekst. 

Het verhaal gaat over kunstenares, die permanent in het Times Square Hotel woonde in New York.

De tekst die ik nu ga schrijven heb ik niet zelf bedacht.
Het is de tekst, uitgesproken door een man, die haar heeft gekend. Een man over wie een documentaire is gemaakt: "The Diaries of The Times Square Thief"
Ik vind het zo'n ontroerend verhaal, dat ik het door wil geven.

"Er zaten veel rare types in het Times Square Hotel. Maar één dame vond ik het merkwaardigst van allemaal.
Ze droeg een cape en ze had een soort oude paraplu, die ze uit elkaar had gehaald en op haar hoofd had gezet.
En hier (hij wijst op zijn voorhoofd) had ze een stuk plastic in een hele vreemde vorm. Ik vermoed het handvat van de paraplu. Die kon ik nooit goed zien, want ze kwam de lift uit en ging als een schim voorbij.

Het hotel wilde gaan renoveren en dus moesten alle permanente bewoners verkassen naar één kant van het gebouw.
Langzaam maar zeker kregen ze iedereen die kant op.
Behalve één iemand en dat was de parapludame.
Ik weet niet wat voor geweld of intimidatie of overtuigingskracht er is gebruikt, maar het is ze gelukt om haar te verplaatsen.
Een paar dagen later heeft ze toen zelfmoord gepleegd."





(Waarom pleegde The Umbrella Lady zelfmoord??? Daarover morgen verder...)

Linnéa in december

.

De laatste maand van het jaar alweer.

Ik neem jullie even mee naar de betoverende wereld van Linnéa.

Dit is ze in december:

't Is een kind dat veel buiten is en als dat niet kan door het slechte weer binnen aan het knutselen is.

Geen kind voor computerspelletjes of lang voor de buis zitten. Een intens levend kind. Met brede interesses.

Hier is ze bezig kadootjes te maken voor opa. 

Ze koopt geen kadootjes, nee... ze máákt ze. 

Een schilderij met scherfjes in gips, of een gevouwen hart. 

Een sardineblikje met gedroogde bloemetjes of een poppetje in een walnootschil.

Ik heb niet meer zoveel geduld voor al dat knutselen, maar ik vind het wel heel schattig om te zien hoe zo'n kind grappig bezig is. Het plezier trilt je tegemoet!

Voor de enkeling onder jullie met geduld... hier is het "recept" van een gevouwen hartje, dat je in de kerstboom kunt hangen. Als je de tekst erbij wilt hebben, laat maar weten, dan stuur ik je die apart op.

Namens Linnéa... een hele fijne en warme en kleurige decembermaand!

.