Film: "Girl"

.

Gistermiddag een prachtige film/quasi-documentaire gezien. 

Speelfilmdebuut van de Gentenaar Lukas Dhondt.

En bekroond met prijzen om U tegen te zeggen... onder andere in Cannes de grootste prijs voor de hoofdrolspeler.

Het gaat om de film: GIRL

Victor Polster speelt een mooi, uiterst verlegen 15-jarig meisje, dat in een jongenslichaam is geboren en bezig is met het zware proces om van lichaam te veranderen.

In de film heet Victor: Lara en speelt een student aan de balletacademie.

Ik heb eigenlijk niet zoveel met ballet, maar in deze film vond ik het heel bijzonder om Lara te zien trainen, in balletpakje, op spitzen en met bebloede tenen. Scheelt natuurlijk, dat Victor Polster in werkelijkheid naast acteur ook balletdanser is in Antwerpen...

Lara wil "gewoon" een meisje zijn. Ze kan niet wachten tot het wormvormig aanhangsel tussen haar benen weg is. En tot ze borsten krijgt...

Het wordt zo spannend mooi gespeeld.

Ook de vader van Lara... een mooie rol van Arieh Worthalter, die begripvol is, maar een heleboel toch niet snapt. Een lieve, warme meelevende vader, op de foto rechts.

Ik vond het een ontroerende film en zat, zeker aan het eind met een brok in mijn keel te kijken.

Kortom: aanrader!

Tot slot een foto van Victor met Nora, de transgender ballerina op wie de film gebaseerd is.

En het artikel (met korte trailer) in het NRC: Haar penis is haar vijand 

GOYA

.

Van de week fietste ik hier achter de schouwburg en daar zag ik een straatschrijfsel dat ik niet helemaal begrijp. Ik heb het ook al eens elders in Haarlem gezien.

Dit is het:

Nou ken ik wel een Spaanse schilder: Fransisco Goya, uit de 18de eeuw, maar ik denk niet dat de straatschrijver die hier bedoeld heeft.

Ik ben gaan snuffelen op het web, maar kon er niets over vinden.

Natuurlijk kon ik wél iets over de schilder Goya vinden.

Ik vind zijn schilderijen aan de sombere en vaak ook enge kant. Griezelig soms.

Kijk eens wat een droevig ding... Brrrr... het heet: Twee oude mannen die soep eten.

Misschien vind jij 'm geestig... (in de verte ik eigenlijk ook wel) maar echt Goya's schilderijen barsten van de idiote taferelen. Wreed soms. Bloed en gedoe.

Maar hoe komt het dan dan ik 'm ken? Ik hou namelijk helemaal niet van bloed en gedoe.

Ik denk dat ik 'm ken van deze mooie adellijke dame, want kijk... dit kon hij dus ook:

Het mooie portret van Alba. Hij schilderde trouwens veel hoge pieten: die van het Spaanse Hof en van hoge geestelijken. Verdiende goed, denk ik...

En misschien ken ik 'm van Maja.

Die heeft hij twee keer geschilderd: naakt en gekleed.

En ze hangen naast elkaar in het Prado in Madrid:

Dit is haar gezichtje, op beide schilderijen dus hetzelfde: 

Maar ja... nu weet ik nog steeds niet waarom er in Haarlem zo her en der F. GOYA wordt neergeschreven.

Mocht ik er achter komen, dan laat ik het je weten...

RED DE BIJ!

.

Maak jij je ook zorgen over het welzijn van onze nijvere bijen?

Ik wel! Ik zal ze dan ook nooit kapotslaan of wegjagen.

Sterker nog... ik heb mijn tuin zo ingericht, dat er heel veel bijen langskomen om honing te snoepen.

Wist jij, dat Einstein ooit heeft gezegd:

 "Als de bij uitsterft, volgt de mensheid binnen twee jaar"

Daar maak ik me zorgen over en ik ben ongerust.

En daarom heb ik bij de Bijenstichting weer bolletjes besteld: Zomerklokjes, Grote Sieruien en Boshyacinten.

En als bonus kreeg ik er Blauwe Druifjes bij!

Gistermiddag heb ik ze allemaal in de tuin geplant! Ik heb me lekker warm aangekleed en ben aan de slag gegaan. Voor de vorst moeten de bolletjes er in. 

Doe je mee?!

Maak dan van je tuin geen stenen "tijdperk", maar help de bijen en zet er van alles in, dat groeit en bloeit.

Denk je dat dat veel werk is? Echt niet! Ik begin in het voorjaar en werk elke dag tien minuten in de tuin. Slechts 10 minuten!

Trouwens... op je balkon kun je de bijen ook helpen! Zet daar eens een mooie plant, waar onze bijen van houden.

Bijvoorbeeld een Hemelsleutel (mooie naam he?!). Je hebt er heel lang plezier van! Kan trouwens ook in een bloembak als je twee hoog woont...

En maak je tuin niet al te winterklaar, laat gerust een heleboel staan...

Ook de hommels overwinteren daar!

En dan nog iets heel belangrijks: GEBRUIK GEEN PESTICIDEN!!!

Laat gerust wat onkruid staan. Ook daar komen de bijen op af om te snoepen.

En... lees eens iets meer over BIJEN. Ze zijn niet gevaarlijk, ze komen echt alleen maar eten en vallen niet aan, als jij ze niks doet...

Ik heb een appelboompje in de tuin en heb dit jaar, dank zij de bijen meer dan 20 heerlijke appels geplukt...

Dat kan alleen maar omdat de bijen de gelegenheid krijgen om te snoepen en te bevruchten.

Dit is het adres van de Bijenstichting, ook wel Bijenlint genoemd:

https://www.bijenlint.nl/

Heb je straks even tijd? Dan kun je het artikel in de NRC lezen over de opmerking van Albert Einstein: Bijen

Hotel Marijke in Bergen

.

Een paar nachtjes in Hotel Marijke in Bergen.

Heerlijk was het daar!

Een bijzonder hotel met heel aardige mensen.

De eerste nacht sliepen we in een klein kamertje met een irritante "brom".

De manager kwam er nog bij, ja die hoorde de "brom" ook, maar kon er niets aan verhelpen.

Ook was er geen andere kamer beschikbaar: het hele hotel zat vol.

Maar omdat zondag heel veel mensen vertrokken ben ik toch weer naar de receptie gegaan en kregen we alsnog een joekel van een prachtige bijna koninklijke kamer...

Gewoon zomaar, zonder bij te betalen een heerlijke kamer, net alsof je de tweede nacht in een heel ander hotel was.

Dus... bedankt!

En webbies... allemaal bedankt voor de felicitaties...

We gaan inderdaad nog eens 26 jaar door!

Lekker uitgewapperd op het strand.

En 's avonds een heerlijk diner in Het Huis met de Pilaren. 

Een kunstenaarscafé, hartje Bergen, waar onder andere Jacques Brel ooit heeft opgetreden. En Adriaan Roland Holst zat er dagelijks met een biertje inspiratie op te doen voor zijn gedichten...

26 jaar verloofd...

.

Henry en ik zijn vandaag, op 26 november, 26 jaar bij elkaar!

Op dit stationnetje in Overveen hebben wij elkaar 26 jaar geleden voor het eerst ontmoet:

Deze foto is van 14 jaar geleden, maar...

Niet lang nadat we elkaar nét kenden, in 1992, is deze foto gemaakt door  mijn dochter Roosje:

En hieronder een selfie van 9 jaar later in Noorwegen:

En morgen zal ik jullie een staatsieportret laten zien van ons feestje afgelopen weekend in Bergen aan Zee.

Want we vieren het elk jaar, steeds weer in een ander hotelletje, maar altijd rond 26 november.

En het is altijd leuk! En lief...

Mooi he!

Nogmaals opgelicht...

.

Zal ik het vertellen, of zal ik het niet vertellen?

Nou vooruit... voor de laatste keer dan...

Ik ben opgelicht!

Het huis naast mij staat te koop.

Afgelopen zaterdag 25 augustus stond het op Funda en woensdag 29 augustus, rond koffietijd, werd er bij mij aan de voordeur gebeld.

Er stond een keurige oudere man voor de deur, een beetje zakenman-achtig.

Hij zei: "Goedemorgen, ik ben uw nieuwe buurman"

Hij stelde zich voor als Paul en vertelde, dat hij met zijn dochter naast me komt wonen. Vrijdag zou er een container voor de deur komen, omdat er een verbouwing zou worden gedaan. 

Hij had in België tegels besteld, maar omdat hij de btw niet had betaald, was het busje met tegels weer vertrokken. De mannen van het busje waren in de stad ergens aan het koffie drinken. Hij vertelde dat zijn dochter op Schiphol werkte en met een kwartiertje hier kon zijn om het geld van de btw te brengen.

Dus ik nodigde hem uit om binnen te wachten en dat vond hij heel aardig.

Zal ik nog doorgaan of heb je al een idee?

Ik ga in het kort even door.

Wat er volgde was een toneelstuk; regelmatig ging zijn mobieltje: dan weer had hij de tegelmannen aan de lijn en dan weer zijn dochter. 

Dochter zou nóg een half uurtje later komen.

Tegelmannen waren ongeduldig en wilden niet lang meer wachten. 

Dan weer de dochter aan de telefoon, waar hij tegen zei: "Neem een mooie bos bloemen voor de nieuwe buurvrouw mee" en dan weer de tegelmannen: "Koop op mijn kosten maar een lekker broodje"

Kortom... hij deed zich voor als een aardige, vrijgevige man.

Het slot van het liedje was, dat ik na drie kwartier met hem meeliep naar de pinautomaat en dat ik ... schrik niet ... 500 euro pinde. Voor de "Belgische btw".

Zijn dochter kon elk moment komen om mij het geld terug te geven en de tegelmannen waren ook tevreden want zij hadden nu het volledige bedrag.

Ik ging weer naar huis en wachtte op de dochter.

Toen die er na een half uur nog niet was kreeg ik het ineens heeeeel warm! 

Want toen had ik het door: IK - BEN - OPGELICHT.

Er was helemaal geen dochter die mij het geld kwam terugbrengen en er waren helemaal geen tegelmannen en er was helemaal geen nieuwe buurman.

Wat volgde is: naar de politie om aangifte te doen, naar de krant om mijn verhaal te doen en nogmaals naar de politie om foto's te herkennen, want: overal hangen camera's en hij staat op beeld en is bekend bij de politie. Hij doet dit al jaren! 

Op dit moment zit hij in Zaanstad in het gevang voor een ander delict.

Maar als hij vrijkomt gaat hij gewoon weer verder met hetzelfde verhaal.

Dus... je bent gewaarschuwd. Je hebt niet zomaar een nieuwe buurman. Het is de BABBELTRUC!! Bah! Ik wil die man schoppen, de klootzak!

Historisch Café

.

Eens in de twee maanden hebben we hier op maandagavond feest!

In het Noord-Hollands Archief wordt dan het Historisch Café gehouden.

Een hele gave, leuke, fijne thema avond met een thema, met lezingen en liederen.

Hartstikke leuk, genieten!

Dit keer was het thema: "Coornhert"

Nou kan ik me voorstellen, dat je geen idee hebt wat of wie Coornhert is.

Ik zal het je vertellen. Luistert en huivert:

Coornhert was dus een Haarlemmer, die leefde in de 16de eeuw.

En dit jaar was 't het Coornhertjaar, hier in Haarlem. Zie: Coornhert-jaar

Vandaar dat het thema in het Historisch Café dit keer "Coornhert" was.

De liederen die op zo'n avond gezongen worden hebben allemaal een link naar het thema.

Er werd "Merck toch hoe sterck" gezongen en "In naam van Oranje doe open de poort".

Het leuke is, dat Michaela Bijlsma, één van de zangeressen speciaal voor deze avond altijd prachtige kleding maakt.

Kijk maar eens hoe mooi ze er uit zien:

De man in het midden is Teke Bijlsma en die heeft de zangeressen fenomenaal begeleid op de piano. Echt zoooo geestig soms ook! Ik ben dol op dit trio!

Nu even over Coornhert.

Hij leefde in de tijd van de beeldenstormen en onder andere naar aanleiding daarvan heeft hij tientallen geschriften en pamfletten, toneelstukken en gedichten geschreven.

Wat mij zeer aansprak was zijn motto: vrijheid, gelijkheid en tolerantie. 

In één van de lezingen werd dat natuurlijk benadrukt.

Wat ik een oog-opener vond:

Als je iemand aardig vindt, dan ben je daar een stuk toleranter voor dan als je iemand niet mag.

Denk daar maar eens over na...

Na afloop was er wijn en bier in het café van het Archief en mochten we "Coornhert" even aanraken...

Ben benieuwd wat het Historisch Café in januari gaat brengen. 

Ik ben er zeker bij! Kom gezellig mee!

Oplichting

.

Een tijdje geleden ben ik opgelicht. Daar ga ik nu niet over schrijven.

Maar wel over een ander geval, waar ik niet ingetuind ben. Gelukkig!!

Het betreft een mail van iemand die zich voordeed als mijn Franse vriendin Béatrice.

Hieronder staat de mail, die ik heb vertaald uit het Frans, compleet met foute interpunctie en spaties:

************

Marlou, waar ben je ik heb gezondheidsproblemen

Ik wil je een dienst vragen in vertrouwen.

Schrijf me want mijn telefoon is b.g.

Goedemorgen, Béatrice.

Wat is er aan de hand?

X, Marlou

Marlou dank je wel ik vraag je deze mail voor jezelf te houden en het spijt me als ik je lastig val, ik ben op reis naar Athene voor een paar dagen om me te laten behandelen; (dat is goedkoper) om alles te vertellen de laatste weken waren niet gemakkelijk voor mij, ik heb wat gezondheidsproblemen...ik heb werkelijk geld nodig.het is gênant voor mij om je dit te vragen, maar ik zou een beetje geld van je willen lenen en wel een som van 1250 euro's als het mogelijk is?

Als je bereid bent me te helpen zal ik je zeggen wat te doen. Ik zal proberen je deze som terug te betalen bij mijn terugkeer.

Hallo Béatrice,

heb jij mij een mail uit Athene gestuurd?

Ik geloof niet dat jij het bent.

Liefs van Marlou

Marlou, ik ben het echt die je dit bericht heeft gestuurd

************

Nou, je snapt het zeker wel: het was Béatrice helemaal niet. Haar e-mailadres was gehackt en haar mobieltje was helemaal niet b.g. (=buiten gebruik)

Ik wou het laten lezen, omdat mensen zich soms voordoen als een bekende of zelfs als een familielid van je om dit soort ongein uit te halen.

Trap er niet in! Eventueel persoonlijk naar die persoon toegaan en vragen of het écht waar is.

Dat was met mijn Franse vriendin wat ingewikkeld, want die woont 1500 kilometer rijden naar het zuiden... 

Censuur

.

Sinds een week heb ik een nieuw achterneefje.

Mijn broer is namelijk opa geworden. Dan is zijn kleinkindje mijn achterneefje. 

Het is een klein wondertje! En daarom zijn Henry en ik er zondag even op kraambezoek geweest.

Kijk... dit zijn zijn voetjes:

Eén voetje is net zo groot als de duim van papa!

Prachtig... alles zit er op en er aan.

Maar eigenlijk gaat dit logje niet zozeer over het baby'tje.

Het gaat over het volgende (het fotootje hieronder is overigens niet mijn nieuwe, kleine neefje, maar gevonden op het www!)

Je ziet dat ik de borst heb bewerkt, in Paint.  Daar moest ik even voor gaan zitten, want het is lang geleden dat ik dat gedaan heb, dat bewerken. Maar uiteindelijk niet moeilijk hoor... gewoon een wolkje en een tekstje. 

Op Facebook worden foto's van borsten óf verwijderd, óf geblurred... in ieder geval mag het daar niet. Ook de Venus van Milo moet het daar ontgelden, of wat voor prachtig beeld dan ook. Blote borsten mogen gewoon niet. Censuur!

Zelfs dit 30.000 jaar oude prehistorische beeldje was "too hot" voor Facebook...

Mijn vraag aan jou is: mogen blote borsten, onschuldige in dit geval, op een weblog? Ik ben benieuwd naar jouw mening: had ik de foto onbewerkt mogen plaatsen, zonder wolkje en tekstje dus...

De foto heb ik op internet gevonden. Als je breastfeeding intikt krijg je massa's blote borsten te zien. Waarom die niet op Facebook mogen is me wel een raadsel... 

Meneer Aap en het oorsuizen

.

Meneer Aap heeft last van oorsuizen.

Echt heel vervelend. 

Het is een knijter-vervelende takkeherrie en het gaat maar niet weg, wat hij ook doet.

Dan weer geeft hij zichzelf een knal voor z'n kop. Dan weer schudt hij hard heen en weer.

Zijn vriendin vraagt dan of hij soms een probleem heeft.

Ze weet heus wel, wat het probleem is, maar soms vraagt ze er maar weer even naar.

Gek wordt hij er van.

En er is niks aan te doen.

Hij vraagt Vriendje of die misschien even in zijn oor wil kijken.

Of die misschien iets ziet?

Ja... je weet maar nooit. Een vreemd beest, misschien, dat constant loopt te miepen?

Of een rondtollend wurmpje.

Het jochie kijkt in zijn oor, steekt zelfs zijn kleine vingertje in de oorgang.

"Au!"roept meneer Aap. 

Ja, wat wil je, zo'n priem in je oor.

Het jochie gaat later ook nog met zijn kleine oortje tegen het grote oor van meneer Aap zitten.

Misschien hoort hij ook wat?

Nee, hij hoort niks.

Meneer Aap is bang dat hij er mee zal moeten leren leven.

Best lastig, want hij houdt heus wel van herrie en gedoe, maar hij wil zo nu en dan ook wel eens een beetje stilte om zich heen.

Gelukkig loopt het leven verder op rolletjes. Dat scheelt een hoop.

©Marlou Witzel

Gitaar spelen

.

Een goeie vriend was van de week in de buurt en die kwam even een koppie thee drinken.

Altijd gezellig!

Hij kan fantastisch gitaarspelen en pakte dan ook meteen even mijn gitaar, die altijd klaar staat.

Pingeldepingeldeping-olé... een beetje Spaans klonk het.

Maar hij begon al gauw te mopperen op de snaren. (Ze zitten er dan ook al een jaar of tien op en zijn gewoon versleten.)

"Wat een blikkerige rotsnaren! Ik geef je een advies: Je MOET echt andere kopen en die er op zetten..."

Dus ik naar de beste muziekwinkel van Haarlem en omstreken: Alphenaar... 

Een eldorado voor gitaarspelers...

Een setje d' Addario Pro-Arté voor klassieke gitaar. Dat zijn dus nylon snaren...

De drie bas-snaren zijn omwonden met een zilverkleurig metaal.

En dan begint de klus. Daar heb je geen idee van. Het is een pokkeklus om eerst de oude snaren eraf te draaien. Voor je het weet heb je je gedachten er niet bij en draai je ze weer vast in plaats van los.

Maar afijn... natuurlijk lukt het uiteindelijk. Alles zes de snaren los:

En dan begint de volgende pokkeklus: de zes nieuwe snaren er op zetten. 

Je ziet en voelt aan de dikte wat de eerste snaar moet zijn.

Lijken wel armbandjes...

Enfin, een uur later zitten de snaren er op. Maar één van de snaren ging steeds losser zitten, dus toch maar een tutorial op YouTube bekeken.

Had ik ze me daar toch er helemaal verkeerd opgezet!!

Dus helemaal opnieuw begonnen, alle snaren er weer af en toen is het wél gelukt. 

Maar als je denkt, dat je dan klaar bent... nee hoor, no way!

Dan begint het stemmen en omdat de snaren nieuw zijn en weerbarstig trekken ze zich steeds terug.

Elke dag weer.

Echt een dagelijks gevecht om de tonen zuiver te krijgen.

Na een week of wat zitten ze goed en strak.

Ik begrijp niet dat er gitaristen zijn die dit elk half jaar doen!

Maar goed, als ze op toon zijn dan ga ik maar weer eens een beetje oefenen.

Andrès Segovia zal ik nooit worden...

 Maar ik heb dan ook veel dunnere vingers, haha!

De kleurloze Tsukuru en zijn pelgrimsjaren

.

Op dit moment ben ik naar Lazar Berman aan het luisteren. Een pianist, die Pelgrimsjaren van Franz Liszt speelt.

Beetje droevige muziek, maar wel mooi...

En wat blijkt... de meeste mensen, die via YouTube naar deze muziek hebben geluisterd hebben daar allemaal gereageerd, omdat ze het boek: "De kleurloze Tsukuru en zijn pelgrimsjaren" van Haruki Murakami hebben gelezen. 

De hoofdpersoon Tsukuru krijgt een stapel elpees met daarop de cyclus "Pelgrimsjaren" van Liszt, gespeeld door Lazar Berman, zodoende.

Hier een paar van de honderden reacties:

Kevflar: Thank you Murakami for introducing me to this wonderful music.

Jim Becker: He always finds a way to weave music into his writing.

Six Go: I love how everybody ended up here because of a book

Nu ben je natuurlijk nieuwsgierig...

Dit is het boek. Heel veel kleurtjes op de kaft.

En de inhoud in het kort: Tsukuru heet de kleurloze, omdat al zijn vrienden een kleur in hun naam hebben en hij niet.

Zo is daar Witje, de Blauwe, de Rooie en Zwartje. Een hecht vriendengroepje, dat alles samen doet. Maar plotseling, als ze ongeveer een jaar of 20 zijn, wordt Tsukuru uit de groep verstoten en verbannen.

Hij is er kapot van.

"Hoe meer hij er over nadacht, hoe minder Tsukuru ervan begreep..."

Pas na 16 jaar, als Tsukuru een vriendin heeft, die merkt dat er iets aan hem knaagt, komt de waarheid aan het licht...

De moraal van dit verhaal: heb je een probleem? Vat de koe dan meteen bij de horens en wacht niet 16 jaar (of langer) om het probleem de nek om te draaien.

 Haruki Murakami

Ben je nieuwsgierig en wil je het boek lezen? Het boek over liefde, vriendschap en verlies... Het verveelt geen moment!

Ik kan het je als E-boek opsturen... het is tenslotte november geef-maand.

Laat het maar weten!

Oh ja, hier is de muziek: Lazar Berman - Liszt