Als we op de terugweg naar Nederland in Seligenstadtovernachten en daar een avondwandeling maken "struikelen" we over een Stolperstein.
Hij glimt je tegemoet en er ligt een foto bij. Én een witte roos... dan weet ik, dat de Stolperstein er net gelegd is. Günther Demnig moet hier óf vandaag, óf anders gisteren geweest zijn om deze steen te plaatsen.
Ze heette Sophie.
Sophie Strohmberg.
Op 2 februari 1880 geboren in Seligenstadt.
En Joods...
Ze had allang in de gaten, dat het voor Joden in Duitsland levensgevaarlijk werd en was bezig met een visum voor Amerika.
Met nog 11 mensen werd ze in 1941 in een piepklein huis "gepropt": een huis, dat men een jodenhuis noemde.
Gedwongen... echt niet vrijwillig.
Op 17 september het jaar daarop, 1942 werd Sophie naar Polen gedeporteerd en vermoord...
Vermoord...
Vermoord...
Zichrona Livracha, Sophie (= jouw nagedachtenis is ons tot een zegen)
Misschien kun je je het nog herinneren, misschien ook niet.
Ik werd twee jaar geleden in augustus 2018 voor €500,- opgelicht door een man, die bij mij aanbelde en zei: "Ik ben je nieuwe buurman". Een uurtje later was ik dus gigantisch opgelicht.
Ik heb er toen een stukje over geschreven, omdat ik iedereen wilde waarschuwen tegen dit soort oplichterij.
Hier kun je nog een keertje lezen hoe dat toen in z'n werk is gegaan:
Er volgde een rechtzaak, waar ik bij ben geweest en daar hoorde ik, dat de man het geld aan mij moest terug betalen en dat hij een maand moest "brommen". Wat er op volgde is dit: hij ging in Hoger Beroep!
Ik was flabbergasted, zoals dat in mooi Nederlands heet.
Twee weken geleden kreeg ik een brief van het Openbaar Ministerie, waarin men mij vroeg of ik nog met de zaak wilde doorgaan. Ik antwoordde, dat ik mijn geld terug wilde en dus zeker met de zaak door wilde gaan.
Afgelopen zaterdag kreeg ik wéér een brief, dat de oplichter afziet van het Hoger Beroep en dat hij door de rechter is veroordeeld tot het terugbetalen van de €500,- én dat hij alsnog die maand moet zitten.
Eindelijk gerechtigheid. Ik moet het geld nog zien: kan best een tijdje duren. Ik zie in één van de brieven 8 maanden staan. Bureau Slachtofferhulp zal er alles aan doen om te zorgen dat de dader het bedrag terugbetaalt.
Ik ben heel blij en opgelucht en dat wil ik jullie even laten weten!
Een masker van 2000 jaar oud: opgebaggerd in 1915 in de Waal bij Nijmegen... Het is een masker, dat gebruikt werd door de Romeinen: als gevechtsmasker. Een prachtige bodemvondst!
Het is te zien in Museum Het Valkhof en gigantisch groot nagemaakt door de kunstenaar Andreas Hetfeld. Je mag een kijkje nemen in zijn atelier, waar een replica van het masker staat:
Andreas heeft het masker gigantisch vergroot: 6 meter hoog! Dat moet een enorm werk geweest zijn. Eerst een staketsel van hout en ijzer en wax en gedoe... en dat invullen met iets wat heel hard kan worden. Kijk toch eens... wat ENORM!
Uiteindelijk is het dus het Gezicht van Nijmegen geworden, werkelijk MEGA!
Het atelier, waar het gebouwd is staat in Millingen en het werd op een boot getakeld en over de Rijn en daarna over de Waal naar Nijmegen vervoerd. Dat leverde mooie plaatjes op. Deze plaatjes heb ik op internet gevonden. Hier kun je goed zien hoe groot het is... Ik wou dat ik daar bij geweest was...
Het kunstwerk is geplaatst op een soort van schiereiland (Veur-Lent) recht tegenover de binnenstad van Nijmegen. Schitterend en trots staat het daar. Uitkijkend over de stad:
Aan de achterkant is een trappetje en je kunt er gewoon inklimmen. Echt grappig om eens te doen! Dan krijg je ook nog weer eens een idee van hoe groot het is...
Mocht je ooit in de buurt zijn: eerst naar het Museum, waar je ook een goeie docu van een paar minuten kunt zien over het maken van Het Gezicht van Nijmegen en dan... er zelf naar toe. Over de Waalkade (langs het Labyrinth) naar de brug en er aan de overkant weer af en dan loop je er zo naar toe.
Ietsjes verderop is een heel leuk bruin café voor een lekker biertje!
Kijk jij ook altijd bij de buiten-boekenkastjes? Of er iets van je gading bij zit?
Ik altijd!
En zo komt het dat ik eergisteren al wandelend langs een kastje kom en een boekje vind: Lachen met Bril. Ik denk meteen aan Martin Bril, maar nee, geen Martin Bril, maar wel een boekje met tekeningen van Peter van Straaten.
Het heet "Lachen met Bril" omdat het een piepklein miniboekje is met piepkleine lettertjes, waar je écht een bril of zelfs vergrootglas bij nodig hebt...Toch probeer ik het al lopend te lezen, zónder bril. Die heb ik wel bij me, maar even geen zin om te pakken.
Ik sla het open en het eerste plaatje wat ik zie is dit:
"Ik had heel nare ouders en nu heb ik heel nare kinderen" staat er.
Meteen denk ik aan mijn eigen ouders... Aan wat een geluk ik heb gehad met hen. Wat een lieve mensen dat waren. Hoe gek ik vooral op mijn moeder was. Mijn vader was een prima vader, maar ik kon hem, vooral toen ik puber was, niet uitstaan. Maar het was gewoon een goeie vader en ik was gewoon een recalcitrante puber! "Sorry vader", roep ik naar boven naar een wolk in de verder blauwe hemel...
En dan denk ik aan mijn eigen kind. Hoeveel geluk ik daarmee heb gehad en nog steeds. Wat een fijn mens is dat geworden en wat krijg ik daar veel liefde van... Al lopend tel ik mijn zegeningen.
Wat een gaaf boekje! Ik neem me voor om zo nu en dan, vóór een wandeling het boekje open te slaan en een beetje te filosoferen met de bladzij die tevoorschijn komt.
144 bladzijtjes vol tekeningen en teksten. Geweldig! Wat een kadootje...
Eigenlijk zijn er wel meer dan duizend dingen waar ik blij van kan worden. Ik laat me niet gauw neerhalen door een slechte herinnering en ik blijf zelden steken in "sneeuw van gisteren"...
Het gebeurt natuurlijk wel eens, dat ik niet blij ben. Ja... hallo... ho ho... ik ben gewoon een mens ja! Maar het gebeurt niet zo vaak.
Weet je waar ik bijvoorbeeld deze week ontzettend blij van ben geworden?
Van de Facebook-lessen van Tijn Touber. Tijn is muzikant, schrijver en inspirator. Zo staat dat op zijn website... (* klik)
Elke nieuwe dag geeft hij op Facebook een blije les... De eerste blije les was voor mij heel belangrijk. Een les in fierheid! En waarom is dat voor mij belangrijk? Omdat ik met het ouder worden nogal krom ga lopen. Hup! Recht op: borst vooruit, schouders naar elkaar toe en glimlach.
Van deze les ben ik heel blij geworden, want het werkt! Ik kan hiermee mijn gevoel voor vrijheid neerzetten. Ik maak mezelf hierdoor groot. En blij ook nog...
Dit is Tijn, met zijn partner Binkie. Samen organiseren ze meditaties (bijvoorbeeld op het Museumplein of op de hei) en natuurlijk maken ze samen muziek!
De andere lessen van Tijn gaan erover om vrede, geluk, wijsheid en vrijheid neer te zetten in je ziel en om dat te tonen aan je omgeving. Ik probeer dat, maar... niet alles is altijd even makkelijk. Als je bijvoorbeeld steeds maar pijn in je rug hebt, dan wil je nog wel eens niet blij zijn en uitvallen. Naar wie? Naar degene die het dichtst bij je staat... Ohoh... arme Mister H.
Dat is best wel jammer, want in principe ben ik een blij mens. En... het was een blije week, ondanks de rug!
Jawel, een heuse, blije picknick in het Amsterdamse bos.
Roosje had twee dagen gekookt en wel van alles uit het Midden-Oosten: humus en gegrilde aubergine, pita-broodjes, baba ganoush, labneh... zo, ja echt! Die meid die kan koken als de beste... en daarnaast ook nog eens hard aan het werk dus...
Om een uur of half zeven 's avonds stond ze met haar gave ouwe Saab Cabriolet voor de deur, nadat ze eerst Henry had opgehaald. En daar gingen we, met de Beatles op de speakers, open dak!, naar het Amsterdamse Bos. Roosje wist daar een mooie plek, waar je aan het water kunt zitten en in de schaduw. Een top-plek!
Alles in een bolderwagen, want je moet toch nog wel een stukske lopen vanaf de parkeerplek...
(Om de foto's helemaal te kunnen zien moet je er even op klikken...)
Van te voren hadden we afgesproken dat we alle drie een gedicht zouden voorlezen.
Roosje las iets moois voor uit een dichtbundel van Hölderlin.
Like slow flying birds-
He looks ahead,
the prince
come whatever, it is
a current of air
Henry had een ZKV-tje over een roeiboot:
Ik zat eens met mijn geliefde in een roeiboot.
Het was mooi weer.
We voeren door een met rietkragen omzoomde vaart.
Rust en schoonheid.
Zuivere lucht.
Kwinkelerende vogels.
Baltsende futen.
Leeuweriken vlogen luid zingend op.
Ik trok krachtig aan de roeispanen.
Mijn verloofde lachte naar mij.
Zullen we hier aanleggen, vroeg ze.
Ik had een couplet van een lied van Jim Groce:
If I could save time in a bottle
The first thing that I'd like to do
Is to save every day
'Til eternity passes away
Just to spend them with you
Ja... want met wie wil je het liefste je dagen spenderen?
Met de liefsten natuurlijk...
Proost! En Roosje... dank je wel voor deze heerlijke fijne, blije verrassing!
Waar ik ook blij van word is het samen met Henry iets leuks bedenken.
Zo was het zondag vroeg al heel warm en besloten we om het ontbijt in te pakken, badpak alvast aan, handdoeken mee en hup! op de fiets naar het duinmeertje. Dat is hier nog geen 20 minuten vandaan, en een stuk veiliger dan de zee.
En lekker dat het was: heerlijk water, mooi schoon en helder. Echt een traktatie, want we koelden goed af!
Het was zo vroeg in de ochtend nog niet druk, maar langzaamaan kwamen de mensen op gang en werd het drukker. Tijd om na het ontbijtje weer op te stappen...
De volgende dag ging ik nog eens met vriendin Jetteke en hebben we lekker foto's kunnen maken...
Het was niet druk, gewoon gezellig met goede afstand...
Lekker de lunch mee en heel lang in je natte badpak blijven zitten, want dat koelt het beste af...
Hier kom ik net uit het water... Zooo lekker!
Even op de foto klikken, dan zie je rechts... een pinguin! Nee, die pinguïn stond daar niet echt, maar die heb ik met Paint 3D erin gezet, dwars over een man, die daar stond. Vanwege de privacy, weet je wel...
Daarna zijn we nog een tijdje blijven zitten, in de schaduw en uiteindelijk weer een leuk fietstochtje naar huis.
Het zijn de kleine dingen die het doen... het zijn de kleine dingen, waar ik blij van word...
De regio waarin we verblijven heeft nogal wat meren: De Weissensee, de Osiachersee, de Wörthersee, nou ja... een heleboel, geloof me maar..
Mooie meren, met schoon water met een aangename temperatuur: 26 graden, lekker!
Het meer waar wij het dichtst bij zitten is de Millstattersee en bij de ANWB-aanbieding hoort ook een boottocht over dit meer.
En als het grateloos is (zegt mijn vriendin Mary altijd) dan doen we dat natuurlijk!
De rit er naar toe, dwars door de bergen is weer prachtig en dan ineens... ligt daar dat meer, mooi vlak en donkerblauw.
Het ligt aan onze voeten, de boot ligt klaar en we stappen erop... weer een nieuw avontuur!
De boottocht duurt bijna twee uur, eerst dwars het meer over en dan helemaal het meer rond. Heerlijk!
Er is ook nog koffie aan boord, dus wat wil je nog meer...Gewoon genieten op het meer, dat daar Der See heet. Ja echt!
In de verte komen er al wolken aan, want morgen krijgen we ander weer. Dan zou het zelfs hoog in de bergen kunnen gaan sneeuwen... Brrr... moet ik nog even niet aan denken.
Na de tocht nog even het stadje in.
Een aardig stadje... en wat zien we op een binnenplaats?
Een Dementor! Mijn webbie Mieke (klik) heeft de Tijdwachters van Kielnhofer omgedoopt!
Ze achtervolgen ons overal...
Een hele grote Dementor:
De vakantie zit er bijna op.
Nog één dag, dan gaan we de berg op! Hup! Naar boven... als dat maar goed gaat...
Vlak naast ons hotel stroomt een riviertje met helder, een beetje turquoise kleurig water.
Op een wandelkaart zien we dat er een pad langs loopt.
Dat pad buigt op een gegeven moment weer van het water af en met een boog naar het hotel terug. Geen idee hoe lang de wandeling is, maar voordat we het biertje op het balkon willen verdienen gaan we het pad verkennen.
Ongelooflijk!! Het water verandert van een rustig kabbelende rivier in een woeste, wilde stroom, met zelfs watervallen er in.
Wat een kracht daar naast ons (en herrie ook nog, dat kun je je wel voorstellen)
Het pad is heel steil en niet ongevaarlijk. Lekker spannend.
Op vijf plekken kun je iets dichterbij komen om van de wilde stroom te genieten.
Prachtig en zuiverend...
Bij de tweede plek is er zelfs een soort van plateau gemaakt, waar vanaf je de beek kunt bewonderen.
En je ziet het al: op het hekwerk is een plank bevestigd met een gedicht.
Van Goethe.
En daarom noemen wij het de Goethe-wandeling.
Kennst du den Berg und seinen Wolkensteg?
Das Maultier sucht im Nebel seinem Weg.
In Höhlen woht der Drachen alte Brut
Es stürzt der Fels und über ihn die Flut
Kennst du ihn wohl? Dahin! Dahin
geht unser weg, o Vater, lass uns ziehn.
Ik zie dit gedicht staan en herken het!
Het is een lied, dat ik een beetje op de piano kan spelen.
Ik heb het geprobeerd:
Dat had ik nou nooit gedacht. In Mallnitz een Goethe-wandeling!
Erg mooi en inspirerend.
En na afloop?
Biertje verdiend! Zie je de rivier rechts achter het hek, ja echt... dezelfde van daarnet, maar nu heel "schijnheilig" vlak en rustig om even later de berg af te storten!
Na zo'n heerlijke week in en om het huisje op de berg wil je eigenlijk niet weg.
Maar ja... Roosje is aangekomen met de kinderen en wij maken plaats: na de gezamenlijke avondmaaltijd vertrekken wij naar een B&B op de route naar onze volgende bestemming: Hotel Alpengarten net even buiten het bergdorp Mallnitz in Kärnten (Karinthië)
Volkomen onbekend voor ons, een leuke ANWB-aanbieding en we gaan er gewoon van genieten.
Daar zijn we goed in.
Onze kamer een schitterend uitzicht heeft en een lekker zitje in de zon op het balkon.
Dat is goed toeven daar met mijn verloofde...
Een heerlijk hotel.
Maar... bij het avondeten vinden wij toch wel dat we, Corona-gezien, veel te dicht op de andere gasten zitten. We zitten er bijna bovenop...
Ik loop even door het restaurant en zie nóg een zaaltje: leeg, en best wel gezellig.
Ik overleg met Peter, de eigenaar van het hotel, en hij vindt het prima, dat we daar gaan zitten en... de rest van ons verblijf zal er daar voor ons gedekt worden.
Wij zijn er allebei heel blij mee.
We vinden het ook gezellig zo samen zonder al die mensen.
En bovendien: we zijn allebei slechthorend en nu kunnen we gewoon lekker hardop kletsen, zonder dat al die anderen hoeven mee te luisteren...
Was vergeten een foto van ons privé zaaltje te maken, maar deze vond ik op het www:
Daar hebben we heerlijk de hele week kunnen genieten van de gastvrijheid en van het heerlijke eten...
Kijk maar eens naar deze heerlijke salade met forel...