31/01/2019

Tabé Facebook

.
Gisteravond ben ik met Facebook gestopt.
Ik had het eerder al aangekondigd, maar ik ben vastbesloten: vandaag hef ik mijn account op.
Helaas duurt het 30 dagen voor je account écht is opgeheven. Maar ja... dat moet dan maar.
Het icoontje heb ik al een paar dagen geleden van mijn mobieltje afgehaald.
Gistermiddag haalde ik het van mijn I-pad af en zo dadelijk gaat het ook van de computer.


Dag Facebook...
Tabé en succes ermee...
Sommige mensen ga ik missen, dat weet ik nu al.
Maar als je van FB af bent, leef je nog steeds en ben je altijd te bereiken.
Ik verdwijn niet van de aardbodem.
Dus... bellen, mailen, koffieleuten, samen wandelen... we houden contact!


Tabé Facebook!


30/01/2019

Oefenen voor het Noorderlicht

Over een maand gaan we naar HET NOORDERLICHT!
Met de trein helemaal naar Lapland, en aldaar op een slede met rendier naar het noorden.
We gaan niet vliegen (want... vliegschaamte! 😄) maar met de trein.
Nou stop ik meestal met bloggen als ik op vakantie ga.
Maar nu wil ik eens een keertje blijven bloggen en neem ik mijn iPad mee.
Daar ben ik nu op aan het oefenen.
Het werkt heel anders op een iPad, dan op een computer.
Op de PC ben ik al zo’n 10 jaar bezig en dus best wel handig.
In een kwartiertje heb ik een blogje in elkaar getimmerd, met plaatje en al.
Maar dat is op de iPad toch wel anders.
Daarom ben ik alvast aan het oefenen.
Het lettertype wil nog niet wat ik wil.
En verder zijn er nog wat ongeregeldheden.
Maar ik blijf oefenen, dus het gaat ooit eens lukken!



29/01/2019

Hondenweer...

Hoezo hondenweer?
Je gaat er toch wel op uit?
Het hondje heeft je nodig hoor!
Okido... ik zal gaan: regenjas en laarzen aan.
Plu mee...

Zie jij ergens een hondje?



En weet jij hoe een hondje ruikt na een uurtje in de regen?
Nou... gewoon... naar nat hondje.
In de regen lopen is niet erg, maar eh...
Ik moet er wel eerlijk bij zeggen: zonder jas en met blote armen en in de zon loopt een stuk lichter!


28/01/2019

Ik herkende je niet...

.
Gistermiddag liepen we in de stad, van het ene museum naar het andere, toen ik gedag werd gezegd door een man met een grote dikke wollen muts op.
Ik kon zijn gezicht eerst niet zien, maar toen hij omkeek zag ik wie het was...
Peter! 
Ik zei tegen hem: “Hoi! Ik herkende je niet met je kleren aan...”
Hahahaha, ik merkte pas wat ik gezegd had toen hij de hoek om was.


Ik ken Peter namelijk van het zwemmen in de Houtvaart
In de zomermaanden zien we elkaar elke dag in ons zwemkloffie.

Geinig hè!
Gelukkig kon Henry er ook hartelijk om lachen!

27/01/2019

Durgerdam en omstreken

.
Zelfs als het pokke-weer is moet je minstens een half uur naar buiten.
Ik zeg altijd: "Een kwartiertje heen en een kwartiertje terug."
Goed tegen de winterdepressie, wordt beweerd.
Daarom heb ik geen last van winterdepressies, want ik ga er elke dag op uit.
Zaterdag was ik in Mokum bij Henry en we lazen een mail van mijn zwager, die op reis is in Guatemala en daar vooral heerlijk op terrasjes zit aan de rand van een groot meer.
Dat liet ik niet op me zitten, dus ik mailde terug dat wij een heerlijke fietstocht gingen maken en wandelen langs het IJsselmeer.
Met als beloning: snert!

Nou kun je wel zeggen dat je dat gaat doen, maar doe het dan ook!
Het was snerpend koud en de wind joeg ons om de oren. Zie je het voor je?
Dik ingepakt, we waren zogezegd gewapend...


Maar eenmaal in Durgerdam werden we beloond door een geweldig goed gevoel.
We liepen langs de dijkhuisjes, de één nog mooier dan de ander en liepen te fantaseren, dat we hier eventueel wel samen wilden wonen. Maar wel ieder een eigen "kantoor"... 


Over de dijk verder, via Ransdorp naar Holysloot. Een bere-eind, maar... Henry trakteerde op echte snert in Het Schoolhuis.
En lekker dat die was!


Al met al "iets" meer dan een kwartiertje heen en een kwartiertje terug.
Maar volop voldoening!
En de snert was dikverdiend!






25/01/2019

Bloeddruk

.
Even een update over de bloeddruk, die een paar weken geleden veel te hoog was.
Ik kan je met grote tevredenheid doorgeven, dat die weer helemaal normaal is.
Dankzij de tips en een site op internet heb ik de hele zooi mooi omlaag gekregen en voel ik me weer gerust en gezond.
Kijk... dit gaf de meter vorig weekend aan:


Goed he!
Dit zijn (onder andere) de tips:

3 abrikozen per dag
3 walnoten per dag
geen alcohol
weinig zout en suiker
veel groente en fruit
weinig verzadigde vetten
vette vis
havervlokken

Bij twijfel natuurlijk naar de huisarts.
Maar... ik wilde niet aan de pillen en het is gelukt! 
Ik ben kerngezond!

De site op internet is deze: 30 tips om de bloeddruk te verlagen.


24/01/2019

Blue monday

.
Heb jij afgelopen maandag ook meegedaan aan die onzin?
De idioterie rondom Blue Monday...
Ik hoop het niet!
Ik vind het zulke aangeprate onzin.
Echt belachelijk!
En ik doe er dan ook niet aan mee. Bah en nog eens bah!
Ik heb heerlijk gewandeld met het hondje (dat doe ik elke maandag) en genoten van de blauwe lucht boven mijn hoofd. Dat was het enige blauw en oh ja... het petje dat ik op had!


Ik laat mij geen depressie aanpraten.
Nu niet en nooit niet.

23/01/2019

Hoera! Nieuwe buren...

.
Hoera!!
Ik heb nieuwe buren.
Weet je nog dat ik vorig jaar opgelicht was door een man, die beweerde mijn nieuwe buurman te zijn?
Nou... het is allemaal goed gekomen: ik heb nu écht nieuwe buren. Ik heb vorige week kennis gemaakt en het zijn twee heel aardige mensen, ongeveer een jaar of 45.
Heel opgewekt en prettig.

Reden dus voor mij om een gat in de lucht te springen en het universum te bedanken voor dit mooie kado!!
Eindelijk brandt er weer licht bij de buren. Eindelijk weer leven in de tent!

Dat ze eerst moeten verbouwen snap ik wel.
Buurman Jan had er op zijn manier het beste van gemaakt, maar er mag wel het een en ander verbeterd worden.

Het plafond wordt in de oorspronkelijke staat hersteld.
Kijk eens wat een mooi plafond ik heb. En dat zit bij mijn nieuwe buren allemaal achter een verlaagd plafond met spotjes erin:


Dus... nieuwe buurtjes... succes en maak er wat moois van!
Kijk eens... zo zit ik er bij vanwege de herrie van het slopen:





22/01/2019

Ik mocht niet lezen...

.
Ik had ooit een tante, tante Diny, die kunstenaar was en best mooi kon tekenen en schilderen.
En wandkleden maken. En misschien kon ze nog wel meer.
Ze vroeg me of ik een keertje wilde komen poseren.
Samen met een vriendin zouden ze mij dan tekenen.
Nou zat Roosje toen op de kleuterschool, en ik had verder geen werk, dus ik naar tante Diny.

Ik moest op de bank gaan zitten en zij zetten hun tekenspullen klaar.
Ik had om de tijd te breken een boek mee genomen, want het leek me heel slaapverwekkend om de hele tijd stil te zitten en een beetje voor me uit te staren.

"NEE, NEE, NEE... niet lezen!!" riepen ze allebei dodelijk verschrikt.
Huh??? Niet lezen??? Waarom dan niet? 
Omdat dat geen gezicht was, een lezend model.
Geen gezicht?? Sodemieter toch gauw op!
Wat dacht je dan dat dit kindje deed, geschilderd door Johann Gudmundsen:


Of deze vrouw, geschilderd door Edward Simmons:


En wat dacht je van dit prachtige lezertje, door Briton Rivière... En kijk eens: de hond leest gewoon mee.


Dus... la-me-nie lachen... een lezend model geen gezicht?
Zeker ook nooit De Lezende Moeder van Rembrandt gezien??
En tegenwoordig kun je duizenden lezertjes op het web vinden. Bijvoorbeeld op Pinterest (most famous paintings of reading women)

Kan me er nog steeds kwaad over maken... Die twee would-be kunstenaars in hun bekakte atelier. Blêh!

21/01/2019

Een prijs!

.
Er kwam een bericht via de mail, dat er vrijdag tussen 10 en 12 's morgens een pakje gebracht zou worden.
Ik heb me suf zitten piekeren, want ik kon me helemaal niet herinneren dat ik wat dan ook had besteld!

Wat blijkt?
Heb ik me daar toch een prijs gewonnen door het oplossen van een puzzel...
Ik heb ook altijd geluk!


Ik was helemaal vergeten dat ik die oplossing had ingestuurd.
De prijs is een poeder waar je hele witte tanden van krijgt.


Nooit van gehoord. Het is nota bene pikzwart poeder! "Activated Charcoal"
Maar okee, ik ga het gebruiken, dus wie weet: als jullie binnenkort iemand voorbij zien flitsen met hele witte tanden, dan weet je dat ik het ben...


Flitsend!


18/01/2019

Meneer Aap op de Yoga

.
Dat is me wat... Beste Vriend van Meneer Aap zit op Yoga.
En die vraagt of hij mee gaat voor een gratis proefles.
Eigenlijk heeft Meneer Aap daar helemaal geen zin in, zelfs niet als het gratis is.

Maar als Vriend zegt, dat het alleen voor mannen is gaat hij overstag.
Yoga voor mannen... dat ziet hij wel zitten... Geen gekwek om zich heen...
Mannen zijn zooooveel rustiger.


Hij vraagt of de les wel in het Nederlands is, want Duits... nee dat verstaat hij voor geen meter.
Ook gaat hij nog even googelen. Hij moet lachen, want er is zelfs een yoga-houding, die "De Aap" heet. Makkie! Dat doet hij zo vaak!
Kijk... zo ziet dat er uit:


Je staat rechtop. Je voeten staan een beetje uit elkaar.
Buig langzaam voorover. Slinger je armen heen en weer als een aap.

Hier moet Meneer Aap om lachen... Dat is toch geen yoga-houding?
Dat is gewoon "AAP"!!

Dat doet-ie zo vaak, raar hoor, dat ze dat een yoga houding noemen.

Maar goed, hij gaat mee naar de Yoga voor mannen.
En daar leert hij een hele fijne houding, nog fijner dan het bungelen. Een houding om vaak te doen in tijden van stress.


Zie je wel?! Dat kun jij ook: even oefenen nog...

17/01/2019

KUNST

.
Soms dan loop je door een museum of blader je in een boek en word je ineens gegrepen door een prachtige schilderij.
Iets waar hard aan gewerkt is en waar je bijna de zweetdruppels van de kunstenaar ruikt...
Iets waar je door ontroerd wordt.
Soms heb ik dat.

Van de week was het weer zover.
Ik zag een kunstwerk en ik werd er meteen door gegrepen.
Ik hapte naar adem...
Zo mooi en intens was het.
Zoiets had ik nog nooit gezien...
Ik zag er van alles in: bergen en dalen, sneeuw en ijs. Hoogtes en dieptes.
Kijk... hier is het:


Die kleuren en die verhoudingen.
De verfstreken die je bijna kunt tellen.
Ik werd erdoor gegrepen als door een bliksem. Zo mooi vond ik het!

Gefopt!


Het is een afgevallen blad van de Ficus die al meer dan 30 jaar door mij verzorgd wordt.
Zo nu en dan laat de plant een blad los.
En nu pas zag ik wat een kunstenaar die plant is.
Zonder penseel of verf maakt die een kunstwerk, dat zo in het Gemeentemuseum in Den Haag zou kunnen hangen.
En dat dan iedereen: "Ohhhh, wat een schoonheid" zegt...
En dat het schilderij dan bijvoorbeeld zomaar heel veel waard is.

Ik verzin het waar je bij staat!

Tot slot nog een portret van de kunstenaar:





16/01/2019

Paolo Cognetti

.
In Mokum in een weggeefkast vond ik een boekje van Paolo Cognetti: De buitenjongen
En omdat ik De acht bergen van hem gelezen heb en er erg van onder de indruk was, vond ik deze vondst echt een mazzeltje...
Terug in de trein naar huis begon ik er meteen in te lezen.


Ik vind het gevonden boek eigenlijk best wel spannend.
Terwijl het toch gewoon mooie verstilde literatuur is: een filosofische vertelling over de schoonheid van eenzaamheid, over onze band met de natuur en met onze familie.

Het andere boek:  De acht bergen is een ontroerend verhaal over de vriendschap tussen twee jongens, Pietro en Bruno. Het verhaal speelt zich af in een piepklein dorpje in de bergen: de Alpen in het noordwesten van Italië.

Cognetti heeft een groot gedeelte van zijn jeugd in de bergen doorgebracht. Elke zomer huurden zijn ouders twee maanden lang een hut op grote hoogte. Ik denk dat hij er daarom ook zo mooi over kan schrijven.
Toen het rond zijn dertigste misging in zijn leven is hij radicaal met alles gestopt en teruggegaan naar de 2000 meter hoogte van zijn jeugd: hij kocht een berghut en is gaan schrijven.
Hier zit hij voor zijn hut, waar hij elke zomer naar toe gaat om zijn boeken te schrijven. 


Een hut zonder internet en zonder telefoon.
Geen mobieltje en geen tv.
Een hut om een tijdje alleen te zijn.

Maar niet te lang, want hij houdt van zijn vrienden en hun gesprekken.
Om daarna weer te kunnen genieten van het alleen-zijn.
Hij zegt: "Ik heb vriendschappen nodig om me ergens geworteld en thuis te voelen."
Daarom gaan zijn boeken over de bergen én over vriendschappen.
Erg mooi. Aanrader!



De acht bergen heb ik digitaal. Als je het boek wilt, dan stuur ik het je op.
Laat maar weten.

15/01/2019

Snow

.
Nee, het gaat vandaag niet over sneeuw... hoewel ik best wel een keertje een lekker laagje sneeuw zou willen en dan het zonnetje er op... je weet wel, écht winter!

Nee... Snow is een hond, die ik regelmatig zie als ik Lizzie, het lease-hondje uitlaat.
In de Bolwerken van Haarlem is het goed lopen.
En dat weet het baasje van Snow ook...
Snow is een energieke, zwart-witte Border Collie, die altijd aan het "werk" is.
Zij wil altijd balletjes ophalen en sjeest als een gek langs de paden...
Haar baasje heeft dus altijd iets te "werken" bij zich. 
Ik vroeg hem, hoe de hond heet. Snow dus.
"Ze is helemaal niet zo wit, maar moeder de vrouw heeft deze naam uitgezocht..."
Haha... "Moeder de Vrouw": een ouderwetse uitdrukking die je niet vaak meer hoort.


Hier is een Border Collie met een wit frontje. Snow is daar altijd helemaal bemodderd, een echte doerak dus! 

Dienie weet wel wat ik bedoel...:))

Snow kent mij inmiddels ook een beetje en ze weet dat ik graag het balletje een eindje verderop schop. Vindt ze leuk...
Deze foto maakte ik vorige zomer... de bomen zaten nog volop in het blad:


Het is even zoeken, maar als je goed kijkt zie je Snow met "iets" bezig, terwijl het baasje lekker staat te kletsen.
Snow is een echte boender en dat moest maar zo blijven...

14/01/2019

De Camelia

.
Buurman Jan is vorig jaar overleden.
In zijn tuin staat een hele grote 50-jaar oude Camelia-struik.
Dit jaar bloeit die nauwelijks, maar andere jaren... volop met honderden bloemen.
Felrood en heel mooi.
Jammer dat ik er toen geen foto's van heb gemaakt...
Zo zag het er ongeveer uit:


De struik bloeit altijd heel weelderig in januari. Om je op te kikkeren na al die donkere weken.
Maar ach... de struik van Jan doet het nu niet zo goed.
Kijk maar eens hoe droevig, meer kon ik er niet van maken...



Maarrrrr, ik heb zélf een Camelia gekocht. Een schitterende witte. Die staat nu nog in de kamer en heeft me daar toch een paar mooie bloemen...
Schitterend!
Die gaat straks de tuin in!


Dat gaat een schitterende struik worden. En nog wel bloeien in de winter!
Wat wil je nog meer...
Kannie-wachte!




11/01/2019

La Zambomba

.
LA ZAMBOMBA is een kinderliedje dat bij Henry thuis veel werd gezongen.
Sja, wat wil je dan ook met een Spaanse (Andalusische) moeder!
Een zambomba is een instrument: een foekepot.
Waarschijnlijk ontstaan ergens in de middeleeuwen en het instrument ziet er zo uit:



Een stenen pot met een varkensblaas er strak overheen getrokken. In die blaas zit een gaatje en daar gaat een rietje doorheen, dat op en neer bewogen wordt en een heel speciaal geluid maakt.
Het liedje, La Zambomba, werd op de begrafenis van de oermoeder, Maria de los Milagros Garcia Lopez y Lopez gezongen.
In de stromende regen stonden al haar kinderen om het open graf en zongen La Zambomba uit volle borst, terwijl hun tranen zich mengden met de regendruppels.
Ik kende het liedje toen niet en ik dacht dat het om een socialistisch strijdlied ging.
Natuurlijk werd mij later verteld waar het liedje wél over ging.
En inmiddels zing ik het uit volle borst mee.



Dit is de Spaanse tekst van het liedje:

La Zambomba tiene un diente
y el carrizo tiene dos
y la niña que la toca tiene mas que veintidos.

Toca la zambomba, mene el carrizo.
La gente de Roma no comen chorizo,
lo que alli se comen... es jopo de borrico

En dit is de vertaling:

De foekepot heeft 1 tand
en het rietje heeft er twee
en het meisje dat haar bespeelt heeft er 22

Speel de foekepot, beweeg het rietje.
Het volk van Rome eet geen worst.
Wat ze daar eten is staart van de ezel.

Gewoon een gek kinderliedje.
Maar door die acht volwassenen rondom dat graf  zo vol overtuiging gezongen leek het dus wel op een protestlied.

Afgelopen dinsdag hadden we het er nog over...
Over hoe het toen regende.
En hoe de kinderen eigenlijk hun "madre" niet wilden laten gaan...

Tot slot een filmpje over een Zambomba-maker. Hij doet het ook even voor. Zelfs van een bierblikje heeft hij een zambomba gemaakt!





10/01/2019

Bloeddruktips...

.
Toen ik in de herfst in Oostenrijk bij een vriendin was en haar bloeddrukmeter zag liggen wilde ik voor de gein mijn bloeddruk laten meten.
Ik heb altijd een bloeddruk gehad: als een zonnetje!
Maar... toen ineens niet: hij was aan de hoge kant: 151 91
Ik weet het aan de bergen, dat het door de hoogte kwam...
Hier zie je een meterstand, zoals die vaak was bij mij: 

Maar afgelopen tijd voelde ik me een beetje stom in mijn hoofd.
Ik had er een raar gevoel over.
En dus... meten is weten: Henry heeft zo'n meter en die heeft mijn bloeddruk opgemeten.
Potverdikkeme, sodeju! Veel te hoog!!

Ik ben onmiddellijk gaan googelen wat ik er aan kan doen.
Eerst zien het zelf omlaag te krijgen.
Nou was ik al met een groepje de challenge van 30 dagen geen alcohol aangegaan... dus dat scheelt.
Gestopt met roken ben ik al 27 jaar geleden. Dus dat scheelt ook.
Maar wat dan: weinig verzadigde vetten, weinig suiker en weinig zout. Meteen aan begonnen!
Bewegen is goed... Dat doe ik al jaren: wandelen en sporten.

Heeft er nog iemand de ultieme tip, behalve dokter en medicijnen?
Ik las ergens iets over knoflook. Dus... als je een knoflook-bom voorbij ziet  (ruikt) komen: dat ben ik! Ik doe alles om het omlaag te krijgen...

Dus.... tips graag!

09/01/2019

Niet zomaar

.
Natuurlijk is verdriet niet zomaar over.
Maar gek genoeg ga je wel "gewoon" door met je leven.
Je proost met elkaar op het nieuwe jaar, je gaat weer naar de sportschool en je doet je boodschapjes...
Maar ondertussen blijft het verdriet toch ergens zitten.

Met het ouder worden verlies je steeds meer mensen om je heen.
Mijn vader had een studeerkamer (waar ik vaak zat te lezen) en op de schoorsteenmantel zette hij fotolijstjes met daarin zwart-wit foto's van overleden vrienden en familieleden.
Het begon natuurlijk met één foto. Ik weet niet meer van wie. Misschien de vrouw van zijn vriend Jan. Want ik herinner me, dat zij overleed... ergens in de jaren 60.



Toen hijzelf overleed kon zijn eigen lijstje er niet meer bij. ..

Ik ken wel meer mensen met een "doden-hoekje": een mooie plek met foto's.
Inmiddels heb ik ook heel veel doden. (Kun je doden "hebben"?)
Ik heb een mini-altaartje in mijn boekenkast.
In mijn mini-altaartje staan alleen maar foto's van mijn ouders en van mijn twee overleden zussen.


De scherpe kantjes zijn er gelukkig wel van af, want...
Hun nagedachtenis is mij tot een zegen.