Weer terug van weggeweest

Het huisje ligt er weer heerlijk bij. De zon schijnt, het waait nauwelijks en het is... "Oostenrijk!"

Jaren geleden (ik denk in 2009) was ik met Roosje en de kinderen hier naar toegereisd: met het vliegtuig naar Wenen waar we een auto huurden. Na een rit van 2 uur... de berg op.

Naar het huisje.

Toen de kleine Pier het huisje zag riep hij: "Oostenrijk!"

Dus dat hebben we een beetje nagespeeld. 

Het is weer helemaal thuiskomen. 

De auto parkeren en uitpakken.

Kachel aan, want het huisje is toch wel behoorlijk kil geworden...

Al snel is het lekker warm en kan er een welkomsdrankje geschonken worden:een Schnapps, om nóg warmer te worden.

In de keuken staat een houtoven, waar we de eerste maaltijd op prepareren.

Die smaakt het lekkerst van alles...

Dan twee kaarsjes aan, naast de foto's van mijn ouders en mijn zussen. 

Vervolgens maken we op de slaapzolder de bedden op en spelen we daarna nog een potje rummykup, want het "paastoernooi"  is begonnen. 

Ja... ik ben weer thuis.

En kijk eens wat een verrassing... 's nachts heeft het stiekempjes weg heel zachtjes gesneeuwd en ligt er een laag sneeuw op de balkonrand...

Dit gaat een topvakantie worden, wat ik je brom!

Heerlijk wandelen

.

We hadden verrukkelijk weer, de hele week (op een paar regenbuien na, haha) en hebben onze favoriete wandelingen allemaal kunnen doen.

Zo is daar de wandeling over de "Paraplui", een soort van dorpsberg.

Geen lange wandeling, maar gewoon lekker en fris en met een weids uitzicht als je eenmaal boven bent. Een wandeling om de eerste luie stijg- en daalspieren maar eens aan het werk te zetten!

Je ziet het dorpje aan je voeten liggen.

Het huisje is hier niet te zien, dat ligt ergens aan de linkerkant aan de rand van het dorpje.

En de tweede wandeling, die we altijd doen is die van de Obst-allee, die zo heet, omdat je op een gegeven moment over een weiland door een laantje met oude appelbomen loopt. Een heerlijke wandeling en dit keer kwamen we langs een huisje, waar een man uitkwam, die ons een "weisse Mischung" aanbood. 

Een glas met witte wijn, aangevuld met mineraalwater.

Dat was genieten, dat snap je zeker wel.

En de derde wandeling gaat naar grote hoogte, naar de Weinebene. 

Dat is een gebied op 1800 meter hoogte, waar vandaan je heerlijk kunt lopen, naar nóg grotere hoogtes!

Sem, de baas van het Gasthof was net buiten bezig met goulash maken en zei, dat het om één uur klaar was.

Dus... eerst maar eens aan de wandel op om daarna de goulash te verdienen...

Je loopt de Alm op en dwars door rustig grazende mooie schone koeien, naar een andere hut. Zo ver zijn we niet gegaan, want we wilden die goulash... dat snap je zeker wel!

En dan... 

dan is er de beloning, een heerlijke, naar paprika geurende goulash!

We're so happy!

Het huisje openen...

.

Na de winter aankomen in ons berghuisje betekent niet, dat je meteen kunt gaan vakantie houden.

Nee ... het huisje moet eerst geopend worden.

En als je mazzel hebt, dan heeft degene die het huisje gesloten heeft het goed gedaan.

Helaas... wij hadden pech.

Henry is uren bezig geweest met de waterleiding die door de laatsten verkeerd was afgesloten.

En ik ben aan het poetsen gegaan, want het huisje was vettig en klef.

Iets aan de waterleiding doen is best ingewikkeld, want je moet in een hoekje en dan ook nog eens in een holletje kruipen en hebt nauwelijks zicht op wat je doet.

Nou... Henry natuurlijk niet.

Die weet het precies. Gelukkig!

Het heeft wel de nodige uurtjes gekost... en wateroverlast: een leiding die dicht moest blijven was juist open gezet en het spoot er uit...

Zonde van al dat mooie bergwater!

En het poetsen??? 

Het laatste schoonmaakdoekje lag als een smerige verfrommelde prop in de gootsteen. Geen doekje meer dus. 

Hoe krijg je het voor elkaar om 20 tomatensausspetters op het plafond te plakken???

Geen idee, maar ze zijn er nu wel af, want de volgende dag hebben we beneden een pak nieuwe doekjes gekocht.

Elke dag doen we wel wat, maar gelukkig hebben we ook heel veel tijd over om te ontspannen.

We houden van lekker zwemmen en dichtbij het huisje is een Freibad, oftewel een natuurbad, open en bloot in de vrije lucht, midden tussen de bergen.

Heerlijk om naar toe te gaan, een beetje te badderen en in het gras te liggen...

Kijk eens... wat een gespierde verloofde ik heb.

Heee! Johnny Weismuller!

Ik ga op reis en ik neem mee...

.

Daar gaan we, in Henry's limousine op weg naar het huisje op de berg.

1240 kilometers rijden, wat een pokke-eind! 
Maar... niet alles in één keer: die tijd hebben we gehad, toen we nog jong en onbesuisd waren...

We maken een tussenstop in Wörth an der Donau, een klein rustig dorpje met een fijn hotel.

Dat eerste stuk reizen gaat veilig en als de gesmeerde bliksem.

Na aankomst lekker even een wandeling doen om de benen te strekken: naar boven zoals we dat noemen en daarna een heerlijke maaltijd in de gelagkamer, met een welverdiend biertje! 

Dan volgt een rustige nacht om bij te komen en de volgende dag gaan we uitgerust en wel weer verder. 

Zou het huisje er nog staan?

Natuurlijk staat het er nog!

Het staat er al meer dan 100 jaar en kijkt uit over het dal en waakt over iedereen die daar woont... 

En wij kijken mee en genieten van het prachtige uitzicht.

Maar eerst maar eens een vuurtje in de nieuwe vuurkorf, die Henry meegenomen heeft.

En een gezond maaltje buiten, voor de deur met een goed glas wijn...

Ja... het leven is daar goed.

Niks mis mee..

Niks meer aan doen.

Het is weer zover...

.

Jaja, inderdaad... het is weer zover...

We gaan weer een paar weken naar het huisje op de berg en omdat daar geen wifi is ga ik maar even een soort van afscheid nemen.

Daar is het dan: "Haus Eduard"... heerlijk huisje in de bergen.

We zijn er helemaal verliefd op en dat geldt ook voor de andere familieleden.

Iedereen voelt zich er thuis. En iedereen gaat er lekker zijn gang.

De één vindt er massa's cantharellen... (hier zie je de oudste dochter van mijn broer)

De ander bouwt een pizza-oven of doet iets anders spannends in de tuin rondom...

Er wordt gewandeld en fikkie gestookt. 

En 's avonds worden er spelletjes gedaan, gerummikupt bijvoorbeeld, want verder is er niets!

Geen WiFi, geen tv-abonnement en geen krant.

Maar wel veel boeken en stilte.

Koken doen we op een houtoven.

Kijk... hier zit Henry, nadat hij net vakkundig het vuur heeft aangemaakt.

Die houtoven hebben we overigens van hem gekregen. Zijn we ontzettend blij mee...

Ik heb er zin in!

Huisje op de berg... here we come!

Parasolzwam

..

Kijk eens hoe mooi deze Parasolzwam er bij staat!
Klaproos heeft het er in haar laatste blog over.
Ik schreef haar eerder, hoe lekker die zwam is!
Gewoon de hoed bakken in een scheutje olie met wat peper en zout.
Mmmm!

Hier buurvrouw Lydia met onze vondsten in 2008!

Echter… vandaag zag ik een klein zwammetje, dat er heel erg in de verte op leek. Een klein miezerig zwammetje…
Dus ik dacht: nog even duidelijk laten zien, wat een Parasolzwam is.
De enige, echte Parasolzwam:

Het is geen kleine paddestoel.
Je kunt er vinden van wel 25 cm hoog.
Een lange dunne steel en een grote hoed met lichtbruine vlekjes er op.
Om de witte steel zit een wit manchet.

In Oostenrijk vond ik er in 2008 in de herfst een stuk of 6 tijdens een wandeling met buurvrouw Lydia.

Ze heeft ze gebakken op de manier die ik hierboven beschreef. Verrukkelijk!
Kijk eens, wat een weelde:

In oktober ga ik weer. Eens kijken of ik er dan weer wat kan vinden. En ik zal je laten weten hoe lekker ze waren!!!

Bij twijfel paddestoelen altijd laten staan!
En klik nu echt even bij Klapsel *klik* voor mooie foto’s van de parasolzwam. Even naar beneden scrollen et voilá!!