En ik bén zo clean as a whistle. Nee.... heeft niets met drugs te maken, maar met de goeie uitslag van de eerste mammografie na vorig jaar.
Ik kneep ´m als een ouwe dief, had de dag tevoren knerpende koppijn, was dagenlang zenuwachtig.
Gelukkig hoefde ik er niet alleen naar toe: Henry ging met me mee.
Dat scheelt. Gedeelde zenuwen zijn namelijk halve zenuwen.
Het maken van zo'n mammografie is geen pretje.
Je borst wordt geplet tussen 2 glazen platen, die dan nog eens extra aangedraaid worden. Voor elke borst 2 foto's: voorkant en zijkant.
4 x lijden dus.
De radioloog, die de foto's moet maken is allerliefst: geduldig, zacht en voorzichtig.
Ze weet wat het is. Iedere vrouw van boven de 50 weet het. En niemand vindt het prettig. Maar.... het is wel belangrijk!
En dan komt het grote wachten. Gelukkig krijg ik dezelfde dag nog de uitslag van de foto's. Ik hoef niet, zoals de meesten, een week te wachten. Ik neem plaats in het onderzoekkamertje en mijn hart tikt als een gek... Dan komt de chirurg binnen. Gelukkig heeft hij een hele grote glimlach op zijn gezicht en zegt meteen: " Ik zal maar met de deur in huis vallen: de foto's zijn goed. Er is niets op te zien!" Ik spring een gat in het plafond en Henry knijpt me in mijn arm.
Ik ben schoon. I'm as clean as a whistle.
Opgelucht ben ik ook. Ik voel me kilo's lichter...... Het onderzoek wat erop volgt is ook helemaal niet erg meer.
Het gaat steeds door me heen: alles is goed! ALLES IS GOED!!
Het gewone leven begint weer. Niet meer aan narigheid te hoeven denken. Gewoon een eindje fietsen en de frisse wind door je haren voelen. Een paar dagen Terschelling, een glas champagne, een spelletje scrabble. Alles is goed. Alles is goed!!
Zo..... en nou hebben we het er niet meer over!
Zo..... en nou hebben we het er niet meer over!
