England, here we come!

.

Dag lieve lezers,

jullie zullen het weer even zonder ons moeten doen,
want we gaan lekker een paar dagen de hort op…

Waar naar toe? Naar de overkant, naar… Engeland!

Lovely! Ik heb er zin in…
In de mooie heuvelen van The Yorkshire Dales.
In Fish & Chips.
In het Engels.
In een pub met een mooi uithangbord.
In alles dus!

See you later, alligator! In a while crocodile....

.

BRF N TM KRBB

.

Vorig jaar was het boekenweekgeschenk: EEN TAFEL VOL VLINDERS van TIM KRABBÉ.
Ik heb het nog niet eens zo lang geleden gelezen en werd er meteen door gepakt. Het verhaal van die man, die… 

Ach, je hebt het vast zelf ook gelezen.

Maar ik vond het verhaal zo goed, dat ik dacht: ik zoek de website van Tim Krabbé op en ga eens kijken of er ergens een e-mailadres in staat.
En ja hoor. Gevonden.
Voor als je geïnteresseerd bent, dit is de website: tmkrbb

Ik heb hem daarna een mail gestuurd:

Beste meneer Krabbé,

zojuist heb ik uw boek: EEN TAFEL VOL VLINDERS gelezen.
Het boek heeft me geraakt. In één adem heb ik het uitgelezen.
Dat wil ik u even laten weten.
Ik zou het fijn vinden als u mijn verhaaltje over de Alpe d'Huez wilt lezen.
Uw boek "De renner" komt er ook in voor. *klik*

hartelijke groet van Marlou Witzel

Dit was het antwoord:

Beste Marlou Witzel,
Dank!
Tim Krabbé

(foto uit het tijdschrift Villa d'Arte)

Ik vond het wel een grappig kort antwoord en stuurde de mailwisseling naar Henry, die antwoordde:

"Krtr kn nt, h hd zkr wng td. Hnr"

en ik antwoordde:

"z h ht vrhl vn d lp d'Hz glzn hbbn?  Mrl"

Henry:    “dnk t wl, wnt h s nwsgrg.”

Marlou:    “k hd wl n lngr ntwrd wlln hbbn.
tch n btj flw vn hm.
mr j.... ls j wng td hbt....
dn hdt ht p.

ks ks ks ... Mrl”

Henry:    “glk hb j.
bss, Hnr”

Kun je het allemaal lezen? Vast wel…
Ik moet er lekker om gniffelen…
Dgdg! grtjs vn Mrl

.

I'm singin' in the rain...

.

Het ziet er droog, maar wel bewolkt uit en ik ga er gewoon op uit om te wandelen.

Mijn eigen favoriete rondje...

Bij de laatste huizen van de kade begint het te regenen.

Ach wat, denk ik, la-maar komen.

Ik doe m'n capuchon niet op en ik zie wel, als ik weer thuis ben, hoe nat ik ben geworden.

Mijn favoriete paadje langs het water ligt vol diepe plassen.

Op het water spetteren dikke regendruppels waarvan de broertjes mijn hoofd betikkelen.

Nog steeds vind ik het niet erg en zelfs prettig.

Ik heb een goed jekkertje en nog betere schoenen.

Bij de Beatrixschool staan verscheidene zeiknatte fietsen.

Ik loop er zingend langs.

Het kan me allemaal geen ene reet meer schelen.

Ik laat me lekker nat regenen.

De tocht gaat langs de Stinkende Emmer, waar de koeien met hun natte ruggen in de modder staan. Ik maak een foto van ze en het lijkt alsof ze me verwijten, dat ik het laat regenen en dat ik er nog lol in heb  ook...

Dan het koeiepaadje, waar ik ondanks de regen een enorme hap licht op mijn netvlies schep.

De bomen aan het eind van het pad hebben natte voeten. Mooie knoestige natte voeten, met kabouterzwembadjes ertussen.

Na een uur met volop en alleen maar dikke druppels uit de wolken kom ik lekker zeiknat weer thuis.

Lekker zeiknat! Alles moet uit en te drogen gehangen.

Maar dan is er warme droge kleding en een enorme bak koffie.

I'm singin' in the rain...

Moet je ook eens doen.... Heerlijk!

.

Ik ben wél...

.

Het is lekker weer en ik loop mijn rondje Overveen, langs het water van de Brouwersvaart in de richting van landgoed Elswout.
Het is een fijn pad: zwanen, water en stilte.

Na drie bruggetjes kom ik langs de Beatrix-school. Het is vakantie, de school is dicht, maar op het kleuterplein spelen tóch een paar kindertjes.
Kleine meisjes met roze jekkertjes aan.

Eén van de meisjes zegt: “Ik ben wél Mega Mindy…”

Als ik verder loop slaat mijn fantasie op hol: “Ik ben wél Mega Mindy…” Wat zou ze daar nou mee bedoelen?
Mag ze van haar vriendinnetje geen Mega Mindy zijn?
Wil het vriendinnetje soms Mega Mindy zijn? 

Zou Mega Mindy wel weten, dat er kleine kleutertjes zijn, die haar rol willen overnemen?

Ik zal er nooit achter komen.
Want aan het meisje met het roze jekkertje vragen waarom het zo is doe ik niet. Dat is niet spannend.

Ik loop lekker door en geniet van de zon.
Het leven is goed, ik hoef gelukkig geen Mega Mindy te zijn…

.

Uitgelicht

.

Zo af en toe licht ik iets uit, iets bijzonders, dat zich in mijn huis bevindt. Ik zal er dan bij vertellen wat het verhaal erachter is.
Het eerste voorwerp:

Het gaat om de lepel in het midden: het is mijn geboortelepel.
Honderden jaren geleden al was het de gewoonte om een nieuw borelingske bij wijze van belegging, voor achterdehand dus, een geboortelepel mee te geven.

Ik kreeg deze.

Ik zie, dat ik nodig zilverpoets in huis moet halen…
Maar dit terzijde…

Eigenlijk moet mijn naam en geboortedatum er in gegraveerd staan, maar dat is een beetje vergeten, geloof ik…

Op de lepel is een paardje gemonteerd en daarop zit een ruitertje.
Wat heeft dat met mij te maken?
Niets! Helemaal niets!
Ik houd niet eens echt heel erg van paarden. Eerlijk gezegd ben ik er zelfs een beetje bang voor.
Misschien waren de geboortelepels vroeger van die lepels, die kant en klaar te koop waren. Je koos gewoon een mooie en klaar. 

 (Dit is niet mijn lepel, maar die van iemand anders...)

Misschien hoopte de gever, dat ik een beroemde amazone zou worden.
Nou, mooi niet dus!
En wie gaf het? Geen idee.
Is–ie om te gebruiken? Nee!
Vandaar dat-ie in dit rekje met het antieke tegeltje hangt.
Links en rechts van de lepel hangen vis-couverts. Erfstukjes van een vriendin van mijn moeder.

Mijn opa heeft het rekje gemaakt. Hij was een echte houtpriegelaar en kon de mooiste dingen met hout maken.

Het tegeltje, dat in het rekje gemonteerd is, is een antiek tegeltje. Er staat een schaal met fruit op afgebeeld. Appels en druiven, lekker gezond fruit...

Hoe weet ik, dat zo'n tegeltje antiek is? Dat kan ik zien en voelen aan een putje, dat in één van de hoeken door de tegelmaker is gezet. Ik denk, dat het tegeltje meer dan 100 jaar oud is.

Nu ga ik het zilver poetsen…

.

De Groene Kathedraal

.

Marinus is een tuinman. Nee, hij is een kunstenaar.

Ja... wat is hij nou eigenlijk?

Een tuinman of een kunstenaar...

Laten we het maar "gewoon" bij kunstenaar houden. Hij is namelijk een vooraanstaand kunstenaar, dus niet moeilijk doen. Ere wie ere toekomt, zei mijn schoonmoeder altijd.

Marinus Boezem dus.

Beeldhouwer. Ik kende hem al van het A-Z beeld, dat hij heeft ontworpen en dat hier in Haarlem aan de Oude Groenmarkt is geplaatst. Een beeld, ter ere van de teksten van Lennart Nijgh:

Hij heeft nog iets heel bijzonders gecreëerd: De Groene Kathedraal.

De Groene Kathedraal staat aan de Tureluurweg in Almere.

Het is een exacte kopie van de Notre Dame in Reims: 150 meter lang en 75 meter breed.

De 178 Italiaanse populieren staan precies op de plaatsen waar de enorme pijlers van de kathedraal in Reims ook staan.

Marinus Boezem:

"De kruis- en spitsbogen zijn op de grond in betonnen paden uitgezet. De dikke strepen overdwars stellen de traveeën van het gewelf voor en de schuine verbindingen daartussen de kruisribben. Gewelven werden in de middeleeuwen wel de spiegel van de hemel genoemd. Om de voet van de bomen liggen cirkels van schelpen, een herinnering aan het hier ooit golvende water."

De Groene Kathedraal is géén gewijde ruimte. De Groene Kathedraal is er voor jou en je mag er alles doen, wat je in de Notre Dame in Reims niet mag doen.

Je mag er dansen en springen en vieze liedjes zingen. 

Je mag er spelen en rennen en rollebollen...

Je mag er koppeltje duiken en handstandjes maken.

Je mag er zoenen en aaien en alles doen, waar je zin in hebt...

Drink er aan de voet van een van de populieren een lekker glaasje.

Of lees er je boek, dat zo spannend is, dat je het altijd bij je hebt.

Je mag er trouwen, picknicken en met de honden spelen... 

De lieve, donkerbruine labradors worden hier getraind. Ze hebben lekker gezwommen in de vaart, die naast de Groene Kathedraal ligt.

De Italiaanse Populier is een boom, die niet het eeuwige leven heeft. Nog een jaar of 10 en dan sterven de bomen af.

Langzaamaan wordt de Groene Kathedraal dan alleen een plat vlak, een ruïne.

Maken we dat nog mee? Ja... we gaan er elk jaar even rondwervelen en kijken, hoe het met de bomen gaat en met de "in aanbouw" zijnde ruïne.

Ben benieuwd hoe het er uiteindelijk uit gaat zien.

Foto's: Internet, Roosje Klap, Marlou Witzel en Wijs de Groot.

.

Meneer Aap gaat op vakantie

.

Meneer Aap is een beetje moe.
Zijn vriendin zegt: "Waarom ga je er niet even tussenuit?
Lekker een tijdje de hort op.
Toe maar, neem voor een paar weken de benen en de kuierlatten!
Je zult er heerlijk van opknappen..."

Daar moet hij even over nadenken. De kuierlatten nemen.
Dat lijkt hem zo ingewikkeld. Hij wordt er al moe van als hij er aan denkt.
En bovendien…kuierlatten...wat zijn dat dan voor latten?
Maar als zijn vriendin zegt, dat het niet letterlijk bedoeld is en dat het er gewoon om gaat, dat hij een prettige bestemming zoekt in een rustig oord, dan knikt hij opgelucht.

Hij voelt er wel wat voor. Gewoon even weg van alles.
Geen wekker. Geen krant. Geen tv.
Gewoon even niks!

Hoe meer hij er over nadenkt hoe aantrekkelijker het hem lijkt.
Hij is zo moe. Zo hondsmoe...
Zelfs te moe om een reisje te boeken.

Het liefste zou hij in een hangmat liggen en een beetje heen en weer schommelen.
Maar zijn vriendin helpt hem een eindje op weg en zoekt een mooie, rustige plek voor hem uit.
Daar krijgt hij toch weer wat energie van.
Hij ziet het helemaal zitten.

Hij pakt zijn rugzak in met allerlei fijne dingen en vertrekt.
Het is niet de eerste keer in een vliegtuig. Maar wel de eerste keer, dat hij alleen gaat.

En dan... als hij op zijn vakantieplek is vindt hij een stukje rots, waar hij elke dag naar toe gaat.
Hij hoeft niks anders, alleen maar dit.

Uitkijkend over de oceaan en alleen maar een beetje mijmeren.
Verder niks…


©Marlou Witzel
.

Zomaar een dag in augustus?

15 augustus 1945, de capitulatie van Japan... 15 augustus 2010.

Om 8 uur verzamelen bij de IKEA voor een rit naar den Haag

De herinneringen aan het kampleven, de stokslagen en de vernederingen komen bij velen weer naar boven.

Er worden menige traantjes weggepinkt.

Ik zit op het podium in het Congresgebouw in den Haag naar al die mensen te kijken. En ik denk:

zij hebben het allemaal meegemaakt.

Wij mogen twee blokjes voor ze zingen. Eerst drie liederen uit de Song of Survival. Leny praat de liederen op haar manier weer zo mooi aan elkaar. Zelfs daar krijg je een brok van in je keel.

 (vlak voor het optreden even inzingen en dan gaan de corsages op...)

Toespraken van hoge pietjes en een documentaire over het leven van toen en dan mogen wij weer.

Nu met de echt Indische liedjes, die de mama's toen voor hun kindjes zongen in de jappenkampen van Sumatra, Java, Celebes en Ambon en welk eiland niet...

Nu wordt er echt gehuild. Ik hou het ook niet droog en kan soms heel even niet eens meezingen.

 Heel veel cd's worden er verkocht

Dan gaat de gehele menigte (met onze dirigent) naar buiten naar het veld , waar het Indiëmonument staat, voor de officiële herdenking en gaat het koor vervroegd aan de Gado Gado, want... straks moeten we in de grote hal klaarstaan om Trix uit te zingen.

Zij wordt na de kranslegging naar het Congresgebouw gebracht en in de VIP-room ontvangen. Onze Leny mag er bij zijn, een praatje met haar maken.

 wachten op de kunnegin

We staan zeker een half uur langs de loper te zingen met nog heel veel Indische mensen als ze er dan eindelijk aankomt, met haar gevolg. Ze kijkt aangenaam verrast naar ons en blijft even staan luisteren.

Nog één lied en weg zijn ze weer.

 Trix is aangenaam verrast

Een bewogen dag. We zijn er vol van als  we weer in de bus naar Haarlem rijden en onze verhalen aan de microfoon gaan vertellen.

 en een bewogen busreis tot slot!...

"Door de traantjes heen zingen..." 

.

foto's:  marlou witzel, linda offerhaus en mary dijkstra

.

Oradour-sur-Glane

.

Jaren geleden kampeerden we bij een maffe Engelsman, die achter zijn huis een landje had, waarop wij onze tent mochten zetten. Een soort van camping à la ferme, midden in Frankrijk. Een lief ezeltje deelde met ons het landje.

Op 11 augustus lagen we midden in de nacht op het gras naar de sterrenhemel te kijken.

Kijk daar! Ja, daar!
Oohhhhhhh!!!
Gauw, doe een wens!

We lagen in het gras in Oradour-sur-Glane. *klik*

Het landje lag zonder strooilicht in het pikkedonker een steenworp afstand van het op 10 juni 1944 zo onmenselijk zwaar getroffen Oradour-sur-Glane.
Bij de ene na de andere vallende ster wenste ik Licht, Liefde en Harmonie…

Gisteravond lag ik weer in het gras te wachten op vallende sterren. Eerst tot een uur of 12 en later, toen ik er toch even uit moest, om 4 uur weer.
Veel sterren aan het firmament, ik werd er stil van en moest ineens aan Oradour-sur-Glane denken. Aan wat daar gebeurd is en hoe wij daar jaren later in het gras naar de vallende sterren lagen te kijken.
En hoe ik toen aan het wensen was geslagen.

Gisteravond was er voor mij slechts één vallende ster  te zien.
Maar vanavond ga ik weer op mijn kampeermatrasje in het gras liggen en naar boven kijken met een warme deken over me heen.

Ik blaas de wolken weg en ik ga er 642 zien. Voor elk vermoord mens van het bloedbad van Oradour-sur-Glane. Voor Licht, Liefde en Harmonie…

.

Repeteren voor zondag

 .

Vanmorgen vroeg was het zo goed als volledige koor aanwezig om de liederen te repeteren, die we aanstaande zondag gaan zingen.

We krijgen inmiddels wel een beetje de zenuwen...

Spannend is het! Fijn spannend.

We hebben instructies gekregen over de kleding en hoe we moeten staan en zitten.

We hebben geen koorkleding. Gelukkig maar. Ik vind koren, die zo'n mal pak aan hebben meestal niet om aan te zien...

Wel dragen wij altijd zwart: iets, wat we gewoon uit onze eigen kast halen. Iets feestelijks. En we krijgen er ter plekke een mooie corsage opgespeld. Meestal een mooie witte bloem.

Het staat mooi en het leidt niet af.

In feite zijn wij het decor, want het gaat om de muziek...

Hier is een persbericht van vandaag, 11-08-2010:

Op 14 augustus a.s wordt door de voorzitters van de Eerste- en Tweede Kamer een krans gelegd bij een plaquette bij de ingang van het kamergebouw ter herdenking van de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog in het voormalig Nederlands-Indië. Ter gelegenheid hiervan wordt op 14 augustus op televisiezender Nederland 1 om 13.05 uur de door Pia Media gemaakte documentaire 'Want elk graf heeft z'n verhaal-Indonesië' uitgezonden.

 In de film, die is gemaakt in opdracht van de Oorlogsgravenstichting (OGS) en eerder werd uitgezonden in 2006, vertellen nabestaanden van oorlogsslachtoffers in het voormalige Nederlands-Indië over het verlies van een dierbare en de ingrijpende gevolgen die dit gemis heeft gehad op hun verdere leven. Persoonlijke, indringende herinneringen van nabestaanden vormen de leidraad van de film.

De film is in Indonesië opgenomen en geeft tevens een beeld van het werk dat de Oorlogsgravenstichting (OGS) daar verricht. Op de 7 Nederlandse erevelden op Java, die door de OGS worden beheerd, liggen bijna 25.000 Nederlandse oorlogsslachtoffers begraven.

Capitulatie Japan
Op 15 augustus 1945 capituleerde de Japanse bezetter. Deze datum is in 1985 door de Nederlandse regering als het officiële einde van de Tweede Oorlog vastgesteld. Sindsdien hangt elk jaar op 15 augustus de Nederlandse vlag op alle overheidsgebouwen halfstok en vindt er een dodenherdenking plaats bij het Indisch Monument op de Professor Teldersweg in Den Haag.

Meer informatie en een fragment van de documentaire:

http://www.pia-media.nl/documentaires/want-elk-graf-heeft-zijn-verhaal-deel-1-indonesie

Zo... nu ga ik gauw weer verder met teksten leren.

Eén van de liederen is "Zonnetje gaat van ons scheiden..."  wat men toen zong en wat sloeg op het vertrek van de Japanse onderdrukkers, die immers een zon op hun vlag hebben...

Duimen jullie zondag voor ons?!

Uitzending Indië-herdenking:  Zondag 15 augustus, Ned. 1 van 12:05 tot 15:00

Terugblik Indië-herdenking:  Ned. 2  van 18:00 tot 19:00


foto's: Henry Kloostra

.

50 meters in de Houtvaart

.

De Houtvaart is het enige 50 meter bad in Haarlem en omstreken.

Is dat bijzonder?

Jazeker is dat bijzonder, want het is ook nog eens een openluchtbad.

En dat niet alleen: het is een schitterend openluchtbad. Monumentaal! Wat zeg ik? Het is sinds juli 1999 een RIJKSMONUMENT!

Sinds de Vrienden van de Houtvaart (het zijn er ruim 3000!!!) ervoor geknokt hebben om het bad open te houden en van de sloophamer te redden wordt het bad in de zomerse maanden weer volop gebruikt voor baantjes trekken, trainen, gezelligheid en bommetjes!

Als je Vriend Van De Houtvaart bent dan zijn er speciale bommetjes-vrije uurtjes, 's ochtends van 7 tot 10, waarin je heerlijk een aantal baantjes kunt trekken, soms met het zonnetje op je gezicht en soms tussen dikke regendruppels...

Het is een beetje verslavend: als ik 's ochtends niet gezwommen hebt, dan merk ik dat de gehele dag.

Ik voel me fitter en vrolijker als ik mijzelf verwend heb met een half uurtje zwemmen. 

En het is nog gezellig ook, want de andere Vrienden doen hetzelfde, dus soms is het pratend zwemmen.

En soms ben ik gewoon gewoon aan het beetje mediteren. Ook lekker. Intrekken ... wijd ... sluit...

Ik ben gek op dit bad. En ik heb het geluk dat ik maar 5 minuutjes hoef te fietsen om er te zijn.

En nog een minuutje later spring ik er in en laat ik het water (dat verwarmd is, niet al teveel, maar toch...) lekker over me heen glijden en zie ik de lucht boven me en hoor ik het ratelen van de populieren aan de zijkant van het zwembad.

Na het zwemmen kun je heerlijk warm douchen en natuurlijk is dat ook buiten!

Lekker warm, he Atie?!

Eens in de maand, rond de volle maan is er maanlichtzwemmen. Dan zwemmen we 's avonds slechts beschenen door de prachtige volle maan. Daar word je helemaal stil van...

Als je dan ook nog de torens van de kathedraal aan de Leidsevaart in het vizier hebt, dan lijkt het helemaal een sprookje.

Van Vrouwenkoor Malle Babbe zijn er ook heel wat vriend! Soms zou het dus mogelijk kunnen zijn, dat we een vier-stemmig lied aanheffen, zomaar midden in het water. Dat hebben we nog nooit gedaan, maar wel heel veel gelachen! En na afloop is er natuurlijk koffie met een beetje kletsen...

Zonder de vele vrijwilligers zou het bad er niet meer zijn en zouden de vriendenuurtjes  dure uurtjes worden.

Dus... bij deze, namens alle vrienden van de Houtvaart... lieve vrijwilligers: bedankt!

Ik ben op zoek gegaan naar eerder verschenen artikeltje van mijn hand over De Houtvaart. Het verscheen op 11 juni 2008

Maar dit ging meer over het werken aan mijn conditie.

Kan geen kwaad!

Het is absoluut de moeite waard om de website van mijn favoriete zwembad even te bekijken: De Houtvaart

PS: En... Pieter (*klik*)  zwemt er nu ook... Dat is wel even wat anders dan trainen voor de Elfstedentocht!

.

Concert

.

Jongens! Ik moet weer een aantal teksten uit mijn hoofd leren!

Aanstaande zondag zingt Vrouwenkoor Malle Babbe voor de koningin...

Rechts naast onze dirigent Leny van Schaik sta ik te lachen! Ik vind het een hele mooie foto, gemaakt door de toenmalige burgemeester van Haarlem: Jaap Pop.

We zingen onder andere drie liederen uit The Song of Survival, zodat ik niet alleen maar teksten uit het hoofd hoef te leren.

En natuurlijk de mooie Indische liedjes van de cd.

Ik kan jullie nu al zeggen, dat het een mooie, emotionele dag gaat worden.

Woensdag een extra repetitie en zondagochtend vroeg... met de bus naar Den Haag. 

Uiteraard houd ik jullie op de hoogte...

*klik*

(Als ik er maar in kom, als republikein!) 

Persbericht 11-8-2010

Documentaire Pia Media op televisie bij Indië-herdenking

Op 14 augustus a.s wordt door de voorzitters van de Eerste- en Tweede Kamer een krans gelegd bij een plaquette bij de ingang van het kamergebouw ter herdenking van de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog in het voormalig Nederlands-Indië. Ter gelegenheid hiervan wordt op 14 augustus op televisiezender Nederland 1 om 13.05 uur de door Pia Media gemaakte documentaire 'Want elk graf heeft z'n verhaal-Indonesië' uitgezonden.

In de film, die is gemaakt in opdracht van de Oorlogsgravenstichting (OGS) en eerder werd uitgezonden in 2006, vertellen nabestaanden van oorlogsslachtoffers in het voormalige Nederlands-Indië over het verlies van een dierbare en de ingrijpende gevolgen die dit gemis heeft gehad op hun verdere leven. Persoonlijke, indringende herinneringen van nabestaanden vormen de leidraad van de film.
De film is in Indonesië opgenomen en geeft tevens een beeld van het werk dat de Oorlogsgravenstichting (OGS) daar verricht. Op de 7 Nederlandse erevelden op Java, die door de OGS worden beheerd, liggen bijna 25.000 Nederlandse oologsslachtoffers begraven.

Capitulatie Japan
Op 15 augustus 1945 capituleerde de Japanse bezetter. Deze datum is in 1985 door de Nederlandse regering als het officiële einde van deTweede Oorlog vastgelsteld. Sindsdien hangt elk jaar op 15 augustus de Nederlandse vlag op alle overheidsgebouwen halfstok en vindt er een dodenherdenking plaats bij het Indisch Monument op de Professor Teldersweg in Den Haag.

Meer informatie en een fragment van de documentaire:

http://www.pia-media.nl/documentaires/want-elk-graf-heeft-zijn-verhaal-deel-1-indonesie

.