Einde jaars reces...

.

Ja ja... de sneeuw op de bergen lokt.

Het roept naar me: kom nou toch... kom nou toch...

Het nieuwe jaar lokt... Ook dat roept: kom dan... kom dan als je durft...

Dus, lieve lezers... ik durf! Tot volgend jaar!!


Fijne feestdagen en een gezond en gelukkig en schitterend 2014!!!  

OK

.

Gisteren was een vrij-reizen-dag voor mij: met de NS naar onbekende bestemmingen. Met vriendin Marijk zou ik naar museum De Fundatie in Zwolle, maar helaas... iemand had een zwaarmoedige bui en sprong voor de... ach nee... dat willen we niet weten. Het is al erg genoeg.

De reis ging daarom dus de andere kant op, naar Rotterdam, naar Museum Boijmans van Beuningen, waar op dit moment een expositie is van Oskar Kokoschka, oftewel OK...

Wat een prachtige, imposante expositie...

Ik heb er een paar uur rond gezworven en ben enorm onder de indruk van zijn manier van schilderen.

Wat grof soms, zeker als je het van dichtbij bekijkt, maar van een afstandje... dan zie je hoe knap het in elkaar steekt. 

Mensen en beesten, zo heet de expositie...

Ik ben natuurlijk ook benieuwd naar zijn relatie, stormachtig en heftig met Alma Mahler, de weduwe van Gustav Mahler. 

En ook naar zijn schilderijen met politieke lading. 

Maar heel eerlijk gezegd... ik had de Bruid van de Wind willen zien.

Daarvan kocht ik tijdens mij eerste museumbezoek ooit, toen ik een jaar of 16 was, een ansichtkaart. Ik heb 'm heel lang bewaard, maar toch een keertje (naar wie???)  opgestuurd. Misschien waren Alma en Oskar de twee geliefden op het schilderij...

Ach... helaas... het schilderij hangt in Basel en is te fragiel om te kunnen vervoeren. Het hangt dus niet in het Boijmans.

Maar gelukkig is daar internet. Alles is te vinden. Dus ook dit schilderij. Ik vind het nog steeds schitterend...

Ben je er klaar voor?

Hier is mijn jeugd"liefde": BRUID VAN DE WIND van Oskar Kokoschka:

Ja... ik denk wel, dat het Alma en Oskar zijn. Zo emotioneel en heftig als dit geschilderd is. 

Misschien moet ik maar eens naar Basel om het in het echt te zien.

Gelukkig heb ik op onze fietstocht langs de Donau in Pöchlarn het museum in het geboortehuis van Kokoschka bezocht. Ook dat was emotioneel en heftig...

Een bijzondere dag was het gisteren...

Veel momenten vielen op hun plek...

.

Het afscheidsmaal...

.

Zomaar een herinnering...

We logeren in een hotel in Wörth an der Donau.

Een favoriete stek halverwege onze reis.

Je kunt er heerlijk eten en rolt daarna zo je mandje in...

In de Gaststube zit een ouder echtpaar, ik schat ze samen op 160 jaar... 

Zij draagt een pruikje. Ze is kaal. Ook haar wenkbrauwen en wimpers zijn weg. Chemo denk ik...

Hij is een kleine man met een vriendelijk gezicht. Hij is bezorgd en heel lief voor zijn vrouw.

Ik heb zicht op hun tafel en zie, dat ze een waar feestmaal hebben, met gerookte forel en mierikwortelsaus en bubbels.

Ze glunderen naar elkaar als ze hun glaasjes tegen elkaar aan tikken. 

Zo liefdevol. Zo schattig ook, die twee oude gezichtjes...

De volgende dag gaan wij rond 8:30 naar de ontbijtzaal. De deur van kamer 50, waar het oude stel logeert staat half open. Ik zie, dat de gordijnen nog dicht zijn. Het is stil en ook een beetje kil...

Ik krijg een akelig gevoel.

Na het ontbijt lopen we weer langs die halfopen deur van kamer 50...

En zomaar heb ik het idee, dat het feestmaal van gisteravond... een afscheidsmaal was.

Ik durf de kamer niet in te gaan om te kijken of...

(Op de foto: André Gorzz en zijn vrouw. Zie ook film: "Amour")

.

Wouter Stips

.

Met de schilderclub, waar ik elke week naar toe fiets (of bus) hebben we een mooi thema: LICHT.

Dat kunnen we in deze donkere dagen natuurlijk goed gebruiken.

Ik heb dus een aantal schilderijen gemaakt en één ervan is geïnspireerd op het werk van Wouter Stips. Een boek van hem ligt in het atelier om te bekijken.

Nou moet ik eerlijk bekennen: ik had nog nooit van Wouter Stips gehoord.

Als je op deze link klikt kun je een ideetje krijgen van wie hij is en hoe hij werkt.

Het spreekt me wel aan, omdat hij teksten in zijn werk gebruikt. En ik ben van de teksten, weet je wel...

Hij schrijft er van alles bij en daarom dacht ik... dát ga ik ook doen.

Eerst heb ik mijn papier in tweeën gescheurd, omdat je anders zo'n groot vel hebt. 

En daarna ben ik aan de opdracht met het LICHT gegaan. 

Kijk, hier loop ik met mijn schildertasje naar de bus:

Eenmaal in het atelier ben ik nog aan het werk gegaan om de boel een beetje op te lichten.

Iets meer geel en zo. Het ziet er kinderlijk uit, maar vergeet niet... er zit een groot kind in mij!

En trouwens... ook in jou!!

Toen had ik nog tijd voor het tweede vel en dat is dit geworden:

Daar heb ik met heel veel plezier aan zitten pielen. Mijn medecursisten lagen in een deuk!! Ik mis iets groens... dat doe ik er vanmiddag bij...

Allemaal geïnspireerd door Wouter Stips.

Dit is de kunstenaar himself:

Zo'n atelier... dat wil ik ook wel... de ruimte. En niet steeds op te hoeven ruimen...

.

Champagne!

.

Maandagmiddags ga ik altijd naar mijn schilderclub. Met de bus naar het atelier in Hillegom.

Ik kom langs "mijn" Brouwershoek en zoals altijd wil ik een foto maken en wat sien-ik??? WERKLUI!!!  Er wordt "iets" gedaan in mijn hoek. Mijn Spaanse hoek...

Al gauw zie ik wat het is. Er wordt geheid. Niet ouderwets met een heimachine, maar met een soort van kurketrekker wordt er diep gegraven en in het gat wordt beton gestort.

Ik ben er beduusd van. Zijn er bouwplannen?!

Ik ga in de namiddag eerder weg om de bus te halen vanaf mijn schilderclub. Ik weet niet waarom. Ik ga nooit eerder weg.

Maar nu dus wel.

En daardoor kom ik een kwartier te vroeg langs "mijn" Brouwershoek.

Ik zie een heleboel mensen op de been.

Wat krijgen we NU?

Je snapt... ik ben er als de kippen bij...

Net op tijd, want ... dit is de feestelijke opening van de BOUW op de Brouwershoek. De nieuwe bewoners hebben zich verzameld op het bouwterrein. Er wordt een vlag gehesen en  er knallen honderden snippertjes uit vier kanonnen. En dan... worden we allemaal uitgenodigd om om de hoek in het café van het Patronaat feest te vieren.

Ik loop gewoon met de meute mee, mijn nieuwe buren...

En daar... Proost! Op het nieuwe leven in de Brouwershoek!!

Zie je nou wat ik bedoel met die pepertjes in het leven?
Lekker een glaasje champagne!!

Haha... daar heb ik jullie lekker een hele week mee zoetgehouden!!

.

De krakers

.

Bij mij om de hoek stonden eens 9 grote herenhuizen uit het jaar nul.

Vervallen, scheefgegroeid en tochtig.

Maar... een grote groep krakers, bijna allemaal uit Spanje, ontfermden zich over de panden en ik heb er elke week wel een straatschrijfsel kunnen fotograferen. Los españoles leefden er nog lang en gelukkig.

Lang?? 

Nee... niet lang.

De panden werden gesloopt en de Spaanse krakers moesten een nieuw huis zoeken.

Omdat ik om de hoek woon en de panden al jaren in het vizier heb, ja... echt al zeker 20 jaar... is de sloop me best aan het hart gegaan. 

Maar ja... de vernieuwing, hè... die hou je niet tegen...

Hier heeft zich lief en leed afgespeeld. Mensen hebben elkaar liefgehad. Er is gezongen en gefeest. Er werden babietjes geboren. En het leefde.

Kijk maar... hier in dit huis bijvoorbeeld...

Hier woonde Pedro met een hele zwik amigos. Er werd gitaar gespeeld en gedebatteerd. 

Er werd geleefd. Volop geleefd.

Maar  helaas... de 9 panden moesten weg en ik treurde een beetje, omdat ik de Spaanse gitaren moest missen... Adios amigos...

Een grote vlakte bleef achter...

Bijna elke dag kom ik er langs en maak een foto van de trieste vlakte.

Adios amigos...

Morgen slot.

Want... het buitenkansje hebben jullie nog te goed...

.

Verloren gegane straatschrijfsels...

.

Gisteren had ik het over een buitenkansje.

Sja...

Iets, waar ik al mee bezig ben sinds mijn straatschrijfsels...

Want wat fotografeerde ik een tijd geleden?

Deze tekst:

Ik had toen nog een straatschrijfselblog bij "Web-log" :"Gezien op straat".

Helaas is "Web-log" opgeheven en daardoor heel veel van mijn foto's verloren gegaan.

Maar... gelukkig had ik nog wat op m'n externe harde schrijf opgeslagen.

Deze foto hierboven dus.

En die heeft weer te maken met het buitenkansje van maandagmiddag...

Oftewel het "pepertje" van het leven...

Hier nog een foto van toen, ook te maken met datzelfde buitenkansje:

Nieuwsgierig?

Morgen terugkomen...

.

De pepertjes van het leven...

.

"... Dat zijn de pepertjes van het leven..." zei mijn moeder zo nu en dan, als ze weer eens iets leuks meegemaakt had.

En die uitdrukking ben ik eigenlijk nooit vergeten, want...

Elke keer als ik iets leuks meemaak, dan zeg ik dat ook:

"Dat zijn de pepertjes van het leven..."

Nou moet ik eerlijk zeggen: ik zoek die pepertjes wél altijd op!

Ja... want als je er niet voor open staat, dan gebeurt er natuurlijk niks...

Nou heb ik gisteren weer eens een buitenkansje gehad...

Heerlijk!

Maar ja... om één twee drie te vertellen waar het om gaat...

Laat ik je alvast zeggen dat ik er al een aantal jaren mee bezig ben.

Dat moet voor vandaag genoeg zijn .

Ik kom er op terug...

/

Maandag Muisdag

.

Van de week was ik bij mijn overbuurvrouw en koorvriendin Mary om een film te kijken.

The Day of the Jackal. Spannend! 

We zitten sidderend van spanning te kijken naar Edward Fox als jakhals, schiet er ineens een muis door de kamer.

"Een muis!" roep ik..

Ik ben niet bang voor muizen, hoor. Vroeger had ik zelfs een muizenhuis!

En... ik ben ook fan van Karina Schaapman's muizenhuis.
Meer weten? Klik dan hier maar eens op: http://hetmuizenhuis.nl/

Maar goed...

Vorige week kreeg ik zo'n geinig filmpje onder ogen.

Ik móet het even met jullie delen.

Het is niet lang en het gaat over het trainen van muisjes.

Dat zou je toch écht niet gedacht hebben, dat die kleine doerakken zoveel aan te leren is!!

.

Stem!

.

Herinner je je nog, dat Roosje, mijn dochter, een tijd geleden een heel mooi postzegelvel heeft ontworpen: 1001 Sterke Vrouwen.

Hier kun je dat nog eens nalezen:  Roosje Klap

Wat zijn het toch mooie zegels van die Sterke Vrouwen!! 

Ik ben nog steeds beretrots!!

Maar... dat is niet alles. Deze heeft ze dit jaar óók ontworpen:

Daar mag je op tekenen, van stip naar stip. En dat is heel bijzonder, want ... je mág officieel niet op postzegels tekenen.

Nou komt het!

De postzegels die Roosje heeft ontworpen doen mee met de Postzegel Van Het Jaar Verkiezing.

Stemmen jullie mee?

Het is heel simpel.... Ga naar deze Url: 

http://www.postnl.nl/voorthuis/postzegelverkiezing/index.aspx

Als je even naar beneden scrollt zie je al die mooie kop van Maria van Bourgondië uit de serie 1001 Sterke Vrouwen. Klik op die postzegel en je ziet de hele serie!

En iets lager staat de turquoise zegel van: "Da's toch een kaart waard"

Ik zou zeggen, doe mee en stem!

.

I don't drink water...

.

Ja... daar kijk je van op, hè?!

Het is dan ook niet waar. Ik drink wél water en vrij veel zelfs. Ik probeer minstens een liter te drinken, naast de liters thee die ik tot me neem.

Nee...  "I don't drink water" komt niet uit mijn mond en zal ook nooit uit mijn mond komen.

We staan op een camping in de buurt van Revelstoke, de naam alleen al... Revelstoke...

Het is er enormer dan enorm. En we staan er met nog één camper. Daarin woont een meneer, die gek is op vuurtjes stoken.

En verder is er niets. Helemaal niets. Ja... deze mooie lijsterbessen:

De slungelige vrouw die de camping beheert is heeel lijzig. Ik bedoel dus echt heeeeeel lijzig.

Ze zou zo in een Western kunnen spelen. Ik zie haar voor me met twee pistolen in een holster op haar heup. En dat ze dan heel langzaam allebei de pistolen pakt en in no time alle lijsterbessen van de tak heeft geknald. 

Ja... dat zie ik zo voor me... Aan fantasie geen gebrek...

Het water uit de kraan is bruin. Getver. Bruin water. Het komt uit een bron en smaakt naar "jasses"...

We laten het een hele tijd stromen, maar het blijft "jasses"...

Ik krijg $ 10,- korting als ik er wat van zeg.

Ik vraag de vrouw of zij dat water zelf wél drinkt.

Waarop ze antwoordt:

"I don't drink water, I drink Pepsi!"

Goed hè!! Kan zo in een reclame.

We halen een tien literfles helder mineraalwater in het stadje. Heerlijk, helder water. Ja... I don't drink Pepsi, I drink water!

.

En... is het biertje lekker?

.

Ja... het is een heerlijk biertje daar bij The Legion!

En maak je geen zorgen Yvette, we drinken er maar ééntje...

Wat een verademing om na een stevige wandeling bij The Legionairs op bezoek te kunnen. Eerst maar eens een lekkere slok en dan in gesprek met één van de mannen.

Het zijn oudere mannen met stevige herinneringen. Ze hebben de slag om Arnhem meegemaakt, die van de brug van "A bridge too far..." en ze willen het graag vertellen.

Ook zijn er aan elke wand in elk clubhuis herinneringen opgehangen: foto's, medailles en heel veel gebruiksvoorwerpen uit die tijd. Pure nostalgie voor onze Canadezen...

Dit is Alan. Hij is inmiddels precies 90 jaar. Bij de slag om Arnhem was hij een broekie van 20.

Hij kan het gelukkig allemaal navertellen.

Ik vraag hem of hij ook verliefd is geweest op één van de mooie meisjes daar ver weg in dat koude Nederland.

Ja... dat is hij!

"De meisjes vielen als blokken op ons en wij op hen!"

En dat maakt dat biertje bij The Legion wel heel speciaal!

.

Please, be invited....

.

Jaja...

We gaan dus schoorvoetend het clubhuis van The Legionairs binnen.

Van buiten ziet het er niet aantrekkelijk uit. Maar van binnen??

Zal het er gezellig zijn, zoals bij ons in de pub? Of is er geen bal aan?

Eens binnen moeten we ons eerst "inschrijven".  

Eigenlijk dien je geïntroduceerd te worden, maar wij, twee aardige "Dutchies" mogen er zo ook wel in...

Als je maar je naam opschrijft en waar je vandaan komt. 

En dan... dan pas mag je het heerlijke biertje in ontvangst nemen.

Je moet er wel wat voor over hebben, daar in Canada. 

Het gaat hier in Haarlem toch een stuk gemakkelijker.

Maar goed... ons eerste heerlijke Canadese biertje bij The Legionairs...

En meteen natuurlijk hele gesprekken met de oud-strijders. Maar daarover morgen meer...

.

Biertje bij de legionaires...

.

Als de vijf in de klok is, dan nemen wij er altijd eentje. Een biertje of een wijntje: ligt er aan waar we zijn.
Proost én Lechajiem! 

Nou letten we tijdens de vakantie niet zo heel erg op de tijd, dus het mag best vier uur zijn of zo.

En in een heel klein dorp, vlakbij Barkerville, hebben we zin in een lekker biertje. Zo eentje met een lekkere dikke witte kraag er op.

Nou... dan kom je mooi op je neus te vallen daar in heel Canada, want... in geen enkele supermarkt is bier of wijn te koop.

En geen enkele kroeg gaat overdag open of schenkt alcohol. "No licence!"

Maar... wij hebben er wat op gevonden!! Namelijk... de Legionaires. 
Je weet wel, die Canadezen, die ons bevrijd hebben van die akelige lui van 40-45. 

Ja, die Canadezen, die hier bij de slag om Arnhem hun leven gewaagd hebben. Die ja!

Die hebben dus hun eigen clubhuis in elk stadje! 
Dus ook in Wells, nabij Barkerville. 

Het ziet er van buiten niet uit, maar dat dondert niet. Als ze maar een biertje hebben!!

En guess what?! Ze zijn de hele dag open!

ROYAL CANADIAN LEGION

(morgen verder)

.