Lydia

.

Na een week Wildschönau komen we aan in ons dorp in Steiermark: Trahütten.

Hier kom ik al 55 jaar en ik ken elk hoekje en elk gaatje en alle buren.

Dit keer is onze vakantie behoorlijk beladen, want pas geleden, op 24 december is mijn lieve vriendin Lydia overleden.

En nu kom ik er weer... met een brok in mijn keel.

Ik ben er erg verdrietig over.

Lydia was niet makkelijk en heel veel mensen konden niet met haar overweg, maar ik kon met haar lezen en schrijven en we hadden veel lol en eindeloze gesprekken en wandelingen...

Maar helaas... Lydia's man zat haar voortdurend te kleineren en bekritiseren, legde op alle slakken zout en ging overal tegenin. Het leek alsog hij haar aan het vergiftigen was... Op een gegeven moment kon ze daar niet meer tegen... ze ging drinken en heeft zich kapot gedronken. 

Kijk hier is ze... in betere tijden. Met een dirndl aan, die stond haar mooi. En ze was hier gelukkig en blij, vóór het grote drinken...

Eerst gaan we op condoleance-bezoek. Maar de echtgenoot begint al heel snel over Wilders en de verkiezingen in Nederland. Na 10 minuten zijn we weg.

's Avonds laten we een Chinese ballon op, waarop ik deze tekst schrijf: Ruht in Frieden liebe Lydia...

De volgende dag rijden we naar Stainz. Daar is het familiegraf en daar ligt ze begraven. 

Onderweg koop ik wat plantjes, waaronder vergeet-mij-nietjes, om op het graf te zetten.

Het is nog een hele speurtocht, want de familie kwam uit Denemarken en was "evangelisch" en die horen natuurlijk niet op het katholieke gedeelte. Maar we vinden het. Het familiegraf van de familie Schirrmeister.

Ik zal haar iedere keer gaan bezoeken. 

En dan nemen we een Schnapps in de dorpskroeg en een stuk Apfelstrudel bij de Konditorei.

En we proosten op het leven. Godverdomme.

Lydia Schirrmeister 

14-02-1963 ⇉ 24-12-2016

Punaisepoetsen

.

Als we een week in zo'n gebied zijn vinden we het heel leuk om te "punaise-poetsen".

Dat is het gebied helemaal verkennen, zo dichtbij mogelijk en heel grondig.

Op die manier zie je de meest leuke dingen, zoals dit huisje:

Daar wil je toch wel een tijdje in wonen?

Houtjes hakken, vuurtje stoken, beetje mijmeren op het balkon en met de kippen op stok.

Of dit... best grappig. Twee auto's passeren elkaar op dit eenzame weggetje vlak bij ons hotel. De bestuurders kennen elkaar en hebben een heel gesprek. We staan zeker 5 minuten te wachten tot ze klaar zijn. "Dag buurman, heb je het al gehoord?" "Ja, erg he..." 

Dat zie je allemaal al punaise-poetsend. Kleine dingen, maar leuk!

Dit bord kwamen we onderweg in het dorp tegen:

En er staat:

Hier is in het hout verongelukt Anton Klingler in de leeftijd van 50 jaar op 22 november 1830, boer in Oberschönberg. Oh mens, wees te allen tijde  op een goede dood bereid! R.I.P.

We verlaten Wildschönau.

Morgen neem ik jullie mee voor een bezoekje aan het huisje in Trahütten...

Wildschönau

.

Ik ben er een hele tijd tussenuit geweest en dat had alles te maken met lekker weg!

Heerlijk de hort op.

Eerst naar Oostenrijk. Ergens in het voorjaar, begin maart.

Ik heb er toen al een heleboel foto's van op FB gezet, maar deze week kijk ik tóch weer even "terug" naar die heerlijke tijd...

We begonnen met een week in een hotelletje in een prachtig gebied, dat Wildschönau heet. In de Alpen in de buurt van Kufstein. 

En er lag sneeuw!

We konden ondanks dat toch heerlijke wandelingen maken en kijk eens: madame in de energie-boom

Natuurlijk zijn we met de gondel naar boven (2000 meter!) geweest, midden tussen de skiërs...

Wij skiën niet (meer) maar het is een heerlijk gezicht en de sneeuw is zo mooi wit. 

Ik heb nog nooit sacherijnige mensen gezien die in de sneeuw aan het spelen waren. 

En het uitzicht ... adembenemend.

Zo mooi!

Ja, die eerste week was een topweek. 

Vakantie is, waar men zich thuis voelt.

Nou... ik voel me overal thuis. Dus heb ik even geluk!

Gisèle d'Ailly- Waterschoot van der Gracht

.

De sprankelende Gisèle had een mooie verhouding in Bergen met de dichter A. Roland Holst. En wellicht met meer mannen, maar daar weet ik niks van en dat houden we maar zo.

Nee, maar dan...

Gisèle heette eigenlijk helemaal geen d' Ailly, maar Waterschoot van der Gracht. Maar hoe komt ze dan aan de naam d'Ailly?

Ze werd in de jaren 50 stapelverliefd op Arnold Jan d'Ailly.

En hij op haar...

Dat had een hoop voeten in de aarde, want Arnold Jan was getrouwd èn ook nog eens burgemeester van Amsterdam.

Hij scheidde van zijn vrouw en trouwde in 1959 met Gisèle, nadat hij zijn ambstketen had overgedragen aan de nieuwe burgemeester (Van Hall)

Ze woonden op de Herengracht 401 in het Castrum Peregrini en gingen regelmatig naar een klein kloostertje op het eiland Paros, primitief en stil met een prachtig uitzicht. Een mooi leven samen.

Maar helaas... in 1967 overleed Arnold Jan.

Hij ligt begraven naast het kerkje in Spaarnwoude...

En toen Gisèle in 2013 overleed is zij naast haar grote liefde begraven...

Op zijn grafsteen zijn twee vogels gebeiteld:

En ook op haar grafsteen zijn twee vogels gebeiteld...

Mooi vind ik dat:

Gisteren ben ik naar het kerkje toegefietst en heb er lekker in het gras gezeten en gemijmerd.

En ik ontdekte, dat de onderduikers van de Herengracht 401 én Wolfgang Frommel aan de andere kant naast Gisèle hun eeuwige rust hebben gevonden.

Ik vind het prachtig.

Dag vogels!

.

Gisèle's Castrum Peregrini

.

Castrum Perigrini is de naam van het complex aan de Herengracht, waar Gisèle gewoond en gewerkt heeft. Het bevindt zich op nummer 401 en je kunt er een fantastische, inspirerende rondleiding krijgen... (http://castrumperegrini.org/)

Niet alleen in de oorlog gaf zij onderdak aan jonge (joodse)  kunstenaars, maar ook daarna, tot aan haar dood hebben kunstenaars onder haar hoede mogen vertoeven en werken in het huis.

Het huis van vriendschap, vrijheid en kultuur wordt het genoemd.

Veel gedeeltes van het huis zijn bijna onaangeraakt, zodat het lijkt alsof Gisèle er zo terug zou kunnen keren. Op de foto hierboven zie je haar, bijna 100 jaar oud, omringd door drie kunstenaars die in haar laatste jaren ook in het Castrum Peregrini woonden.

Het atelier is gebleven en wordt onder andere gebruikt voor tentoonstellingen en als je er rondwaalt is het net of het je verhalen vertelt.

Overal gebeurt wat... er liggen keurig gerangschikte steentjes, houtjes, schedeltjes, kurkjes, houtjes...

Vondsten van het strand of zomaar ergens vandaan.

Een verzameling zeeëgels op een schaal van hout:

Je snapt dat ik mijn ogen uit heb gekeken...

Heb je even tijd op een regenachtige middag? Kijk dan toch nog maar even naar "Het steentje van Gisèle"

Al is het alleen maar de eerste paar minuten, waarin zijzelf uitlegt wat er zo bijzonder is aan het steentje.

Het steentje, waar ze van alles in zag en dat haar geïnspireerd heeft tot een mooi schilderij.

Echt een prachtige documentaire en gelukkig nog steeds te zien...

Maar het mooiste is natuurlijk er zelf naar toe te gaan en alles met eigen ogen te mogen zien.

Dank je wel Roosje, dat ik mee mocht!

(morgen slot)

Het werk van Gisèle

.

Nou is er over Gisèle een hele hoop te vertellen...

Maar uiteindelijk is ze toch ook zo beroemd geworden omdat ze een fantastisch kunstenaar was.

Ja, ik bedoel maar... als ze niks zou kunnen... toch?

Dus vandaag wat aandacht voor haar werk.

Toen ik in Castrum Peregrini (Haar huis op de Herengracht is omgedoopt tot een "Fort voor pelgrims") was heb ik gelukkig veel van haar werk mogen bewonderen.

Dit bijvoorbeeld sprak wel tot mijn verbeelding: 5 panelen die met een afstandbediening konden worden bediend. Waarschijnlijk één van de eerste afstandsbedieningen:

De panelen kunnen los van elkaar draaien en vormen dan weer een andere afbeelding.

Ik vind het een staaltje vernuft!

In een andere kamer in het huis van Gisèle hangt werk van haar, dat is aangekocht door het Stedelijk  Museum.

Maar... het mag daar voor altijd en eeuwig blijven hangen.

Het zijn panelen, die opengeklapt kunnen worden. Griekse godinnen...

En hier is een foto van internet, waar Gisèle 100 jaar is, in haar atelier aan de Herengracht met op de achtergrond werk van haar. 

Het werk rechts achter haar hangt er nog steeds en ik heb het met eigen ogen mogen zien:

Pracht werk en een pracht kunstenaar.

Inspirerend voor veel jonge kunstenaars en eigenlijk een soort van mecenas...

(morgen meer...)

Gisèle aan de Herengracht

.

Giselle studeerde in Parijs aan de kunstacademie en toen ze een jaar of 27 was vertrok ze naar het dorpje Bergen in Noord-Holland, waar talloze schrijvers en kunstenaars woonden.

Ze werkte er als schilder, maar ook als glazenier.

In haar atelier zag ik dit prachtige werk:

Wat een blauw! Hemelsblauwer dan hemelsblauw...

Ze ontmoette in Bergen de Duitse dichter Wolfgang Frommel en toen ze in een klein appartement aan de Herengracht ging wonen heeft hij haar geholpen om joodse onderduikers te verstoppen, kunstenaars die bij haar aan het goeie adres waren.

Dit was één van de schuilplaatsen in haar huisje. Klep dicht!

(morgen verder)

Gisèle

.

Giselle werd geboren in 1912. In Den Haag.

Ze was de dochter van een Oostenrijkse barones en een Nederlandse man: meneer Waterschoot van der Gracht.

Ze heeft in Oostenrijk gewoond (in een kasteel), in Limburg, in de Verenigde staten en tot slot op de Herengracht in Amsterdam.

Toens ze een jaar of 18 was besloot ze naar de kunstacademie te gaan.

Goed besluit!

Ik kwam van haar te weten door een documentaire die heette:

"Het steentje van Giselle"...

Haar verhaal heeft heel veel indruk op me gemaakt en daarom ga ik het deze week eens uitgebreid over haar hebben...

Hier is die documentaire (duurt een uur, maar echt de moeite waard) te zien:

Het steentje van Giselle...

En hier ligt het steentje, in het midden:

Wie weet word jij ook door haar geïnspireerd...

Morgen verder.