BESTRALINGEN

31 maart 2007

Dagelijks rijd ik naar Amsterdam naar het AVL voor de bestralingen.
Ik vind het niet erg, mede door de geweldige mensen, die er werken.
Ze tonen compassie en respect. Ze zijn rustig en uiterst professioneel.
Ik heb nog geen moment gehad, dat ik me ongemakkelijk voelde.
Tot nog toe heb ik nergens last van: de bestraalde huid blijft mooi,
ik ben fit en energiek, ik voel me gezond…
Misschien komt het door de heerlijke wandelingen die ik elke dag maak.
Ik weet niet waardoor het komt. Alle liefde, die ik ontvang?
Alle lekkere harinkjes, die we onderweg consumeren?
Iemand van het koor zei woensdag tegen me: “Wat ben je toch stoer!”
Ja, dat zou je kunnen zeggen. Ik voel me af en toe ook stoer.
Ik doe het toch allemaal maar.

Dit is de brief, die ik naar familie en vrienden stuur:

Lieve familie en vrienden,

daar ben ik weer.
Even vertellen hoe het allemaal gaat.
Ik kan daar kort en bondig in zijn: GOED!
Het bestralen valt me tot nog toe 100% mee.
Ik begin zelfs bijna een liefdesband met het apparaat te krijgen.
Elke keer als ik erop lig, zeg ik tegen 'm:
"Dag lieve bestraler, wat fijn, dat je me helemaal gezond maakt!"
Soms zeg ik: "Dag Zonnestraal...."
Daarna lig ik 60 seconden rustig te dromen tot ik er weer af mag.
En dan komt het geheim van de smid: wilde rozenolie van Weleda op de tere delen.
Heerlijk ruikt dat. En het is lekker zacht...
En dan........ gauw weer naar buiten waar de vogeltjes fluiten.
Vanmiddag heb ik een heerlijke strandwandeling gemaakt.
Van die dingen dus.

Ik ben heel blij met jullie steun.
Het gaat daardoor helemaal goed!
Tot de volgende keer....
Veel liefs van
Marlou

OORZAKEN?

In de Herstel en Balans folder, die ik van de oncologische verpleegkundige heb gekregen heb ik iets heel interessants gelezen.

De vraag, die erbij staat is deze:

Heeft u het laatste jaar nog ingrijpende/belangrijke gebeurtenissen meegemaakt? Wilt u aankruisen welke gebeurtenis(sen), anders dan uw ziekte kanker en behandeling het afgelopen jaar bij u heeft/hebben plaatsgevonden? Wilt u bij deze gebeurtenis ook aangeven met een rapportcijfer van 1 t/m 10 hoe ingrijpend deze gebeurtenis voor u was. Het cijfer 1 betekent helemaal niet ingrijpend, het cijfer 10 betekent heel erg ingrijpend.

GEBEURTENIS ERNST
0 verhuizing …….
0 ernstig ongeval …….
0 overlijden van een dierbare …….
0 ernstige ziekte bij een dierbare …….
0 operatie van een dierbare …….
0 huwelijk van uzelf, of van een dierbare …….
0 slachtoffer van geweld, diefstal, etc. …….
0 grote financiële tegenslag …….
0 grote financiële meevaller …….
0 nieuwe baan, afronding studie …….
0 geboorte van een kind / kleinkind …….
0 overlijden van een geliefd huisdier …….
0 verbreken van een hechte vriendschap …….

Nou heb ik inderdaad vorig jaar een ernstig ongeval meegemaakt. Daar kunnen we het allemaal wel over eens zijn. Maar de geboorte van een kind/kleinkind...? Dat snap ik niet helemaal. Waarom staat dit heugelijke feit hiertussen? En ja...ik heb inderdaad een kleinkind gekregen, onze kleine Pier Prosper. Maar ik snap het niet, dat blijkbaar je lichaam dan ineens niet waakzaam is. Nee, daar kan ik met mijn hoofd niet bij.

Dat ongeval, ja, oké. Buiten kijf, oftewel Kuiten bijf, zoals Henry altijd zegt. Daar hoef ik niet eens over te discussiëren. Dat heeft er behoorlijk ingehakt. Dus.

Nou ja, interessante dingen kom je tegen.

Overigens, dat Herstel en Balans programma lijkt me verder wel wat. Voor na de bestralingen en na de vakantie. Maar dan moeten ze dit wel op hun programma hebben:

ALLEMAAL MEERIJDERS

20 maart 2007

Mijn dagelijkse gang naar het AVL wordt heel aangenaam door mijn bijrijders.
Elke dag rijdt er iemand met me mee en ik vind dat heel, heel prettig!
Meestal wordt er iets leuks aan vastgeplakt: een kopje koffie, een lunch, een wandeling.
Het wandelen is iets, wat ik als een soort van plicht ben gaan beschouwen: elke dag minstens een uur.
En als er niemand is om mee te lopen ga ik alleen.
De wandelschoenen aan, de deur achter me dicht en langs het water richting Overveen. Meestal een rondje Elswout om op te laden.
In het boekje, dat ik van de radiotherapeut heb gekregen staat, dat bewegen en frisse lucht in deze periode heel belangrijk zijn.
Daarom mocht ik van Joost een hometrainer lenen.
Daar fiets ik elke dag op tijdens "The flying doctors".
Want alleen maar op een hometrainer fietsen vind ik nogal saai.
Maar het allerlekkerste vind ik het wandelen: Elswout, Middenduin, Koningshof.
Ik woon hier toch wel zo heerlijk, vlak bij allerlei prachtige wandelgebieden.Ook als het regent gaan de wandelschoenen aan. En een grote regenjas.
Als ik dan thuis komt gloeien mijn wangen en ben ik trots op mezelf, dat
ik dit doe.
Het maakt het leven ook een stuk gemakkelijker.
Het maakt dat het een beetje op vakantie lijkt.
Wie had dat gedacht: ik word dagelijks bestraald in het AVL en ik vind het een soort van vakantie. Wat ben ik toch een geluksvogel...

VOEDING EN KANKER

Heeft voeding invloed op het ontstaan of remmen van kanker?
Ik denk van wel.
Wetenschappelijk is eigenlijk alleen bewezen, dat verbrand vlees kankerverwekkend is en dat groente en fruit kankerremmend zijn.
Als je eenmaal met kanker te maken hebt krijg je van alle kanten goeie adviezen.
Dat kan soms wel eens een beetje veel zijn. Er komt namelijk al best wel veel op je dak!
Maar ik luister er tòch naar. Je weet maar nooit!

Zo ben ik dus bezig met gezonde voeding.
Heel prettig vind ik het boek dat ik van Henry kreeg:
"ETEN TEGEN KANKER" de rol van voeding bij het ontstaan van kanker.
Heel fijn geschreven. Toegankelijk en leesbaar voor leken zoals wij!

Dit zijn in het kort de tips in het boek:

In elk geval moeten we 3 voedingsmiddelen opnemen, die het hoogste gehalte aan kankerwerende stoffen bevatten die in de natuur zijn aangetroffen, namelijk: groene thee, soja en kurkuma.
Kankercellen haten kool! Dus allemaal massaal aan de koolslaatjes!
Knoflook en ui doen kanker op de vlucht slaan (en op het koor je buurvrouw!)
Frambozen mmmmmm! en ander kleinfruit, zoals bramen en cranberries.
Omega 3: vette visjes, maar ook walnoten!
Tomaat (de beste vriend van uw prostaat)
Citrusvruchten.
1 glaasje rode wijn per dag.
en…… 25 gram chocolade met een gehalte van 70% cacao.

Nou, dat is allemaal wel te doen, toch?!

En wat dien je te vermijden:

ingelegde voedingsmiddelen
gerookt voedsel
gefrituurd voedsel
bewerkt voedsel
rood vlees

Als iemand een leuk recept heeft voor spruitjes, dan hoor ik het graag!

En wat heel erg goed schijnt te zijn zijn broccolikiemen. Ik kreeg een zakje zaadjes van Riet. Ze had ze bij de zaadhandel in de Spekstraat gekocht.

DE EERSTE BESTRALING...

Het is 8 maart 2007

Henry gaat met me mee als Personal Coach, voor de eerste bestraling.
Het is ongelooflijk, hoe vriendelijk iedereen hier is.
En dat komt goed uit, want al met al is het allemaal best griezelig.
Ik word op een soort van smalle bank gelegd.
Dat gaat allemaal heel precies: ik moet super-stil blijven liggen.
De lijnen worden nog een keer extra geschilderd, een foto, een scan en dan draait het grote apparaat om me heen.
Ik stuur er Reiki naar toe en zet de Reiki-symbolen er omheen.

Van Rita, die in de wachtkamer zit, hoorde ik, dat ze in paniek is geraakt. Dat heb ik gelukkig niet: ik lig rustig alsof ik op het strand lig.
De straling noem ik zonnestraaltjes…
Je hoort een paar zoemtonen en dan is het alweer voorbij.
Henry heeft in de controlekamer mee kunnen kijken op de monitors: de scans zijn daar ook op te zien.
Het is allemaal heel indrukwekkend, maar zeker niet eng of griezelig.
Door het open karakter van het ziekenhuis voel ik me hier goed.
Daar ben ik heel dankbaar voor.

Nu ben ik getekend en gestraald, zoals Lynda zegt!

Liesbeth van het koor biedt aan om me te rijden naar het AVL.
Ze zegt: "Al moet ik alle dagen mee……."
Lief is dat.
Zij is ook een zonnestraaltje….

DE SIMULATOR

6 maart 2007

Ik rijd met Henry naar het AVL, waar ik voorlichting ga krijgen over wat er allemaal gebeuren gaat op de CTscan en bij het bestralen.
Eigenlijk weet ik het meeste al, omdat de radiotherapeut me het allemaal al verteld heeft. Maar goed. Het kan geen kwaad het allemaal nog eens te horen en foto’s te zien. Ik heb toch een geheugen als een zeef op het ogenblik…
Ik ga naar de CTscan, een enorm apparaat.
Ik ga er op liggen en rond de borst worden looddraadjes geplakt.
Op de scan zijn die dan goed zichtbaar en daarna worden er met inkt rode lijntjes getekend rond het te bestralen gebied.
Nu ben ik dus getekend.
Het gaat allemaal rustig, respectvol en zorgvuldig.
Daar ben ik wel blij mee.
Henry heeft er mooie foto’s van gemaakt.
Er komt ook nog een dokter naar de wonden kijken en hij keurt ze goed ter bestraling.
Ze genezen mooi en er zijn geen redenen om de bestralingen uit te stellen.
Donderdag de eerste keer. Ik ben er benieuwd naar en heb er bijna zin in: op weg naar totale genezing…

DE ONCOLOOG

5 maart 2007

Na 5 weken kan ik weer fietsen, yes, yes,yes!

Ik ben er helemaal blij en gelukkig van!

Henry gaat weer naar zijn eigen hutje in Amsterdam en nu ben ik weer op mezelf aangewezen.

Hij zegt nog wel: "Als er wat is, dan roep je maar! Dan kom ik meteen!"

Maar ik wil graag weer onafhankelijk zijn.

Weer "op me eige..."

Ik heb een afspraak met de internist-oncoloog. Ik wil wel eens weten, waarom ik zelf moet beslissen of ik chemo neem. Ik vind dat zo idioot, bijna onmenselijk zelfs...

Je gaat toch niet vrijwillig voor zoiets vreselijks kiezen?

Het is een aardige man. Eindelijk heb ik een afspraak met de specialist zélf.
Bij de chirurg krijg ik steeds wéér een andere assistent, wat ik behoorlijk vervelend vind! Maar dit terzijde.

Van der Linden is dus een aardige vent.

Maar ook hij stuit op de leeftijdsgrens.

Het heeft waarschijnlijk allemaal met geld te maken.

Misschien ben je na je 60ste niet meer de moeite waard om zoveel geld in te stoppen? Ik weet het niet, bedenk ook maar wat...

In ieder geval word ik grondig onderzocht en samen met mij vult hij een enorme vragenlijst in.

En dan komt het geheim van de smid: Adjuvant!Online.

Het is een computerprogramma, waar men je gegevens in kan voeren en het programma rekent dan de winst uit, die je zou krijgen als je chemo doet.

Daar gaat-ie dan:

Vrouw, 60 jaar

Tumor: Her2Neu-positief, hormoongevoelig, 1,8 cm.

Uitzaaiingen: geen

Wat is de winst op overleven met een chemo-kuur?

De winst is ..... tromgeroffel ..... 1, 1 %

Dan vraagt van der Linden of ik alle bijwerkingen op wil schrijven van chemo.

Dat is een hele waslijst.

Ik vraag hem: "Zou je het je vrouw voorschrijven, in hetzelfde geval, met dezelfde gegevens?"

Hij denkt even na en zegt: "Nee, ik zou het haar niet voorschrijven!"

Dan is het voor mij duidelijk: IK DOE HET NIET!!!!

Voor alle zekerheid doe ik nog een gesprek met een internist-oncoloog van het AVL. Dat ben ik aan mezelf verplicht, maar het zal waarschijnlijk niets veranderen.

IK DOE HET NIET!!

Het stortregent als ik naar huis fiets.

I'm singing in the rain...

I'm singing in the rain...

What a glorious feeling...

LIEFDE

15 februari 2007

Ik word met zoveel liefde omringd...
Het is bijna niet te bevatten, zoveel.

En ook met : geen woorden maar daden:

Marianne belt op: "Ben je thuis? Dan kom ik je ramen lappen!"
En even later zie ik haar met een big smile aan de overkant van de kade lopen.
En een uurtje later kan ik de blauwe lucht en de vogels weer zien.

Riet belt op: "Komen jullie bij ons eten?"
En dan zitten we aan een feestmaal, waar je U tegen zegt.

Ridi belt op: "Zullen we wandelen?" En een uurtje later loop ik aan haar arm langs het water richting Overveen.

Bloemen, druiven, tijdschriften, DVD's....
Henry... Roosje...

Van die dingen, ja!

Heel veel om dankbaar voor te zijn...

THUISZORG

1 februari 2007

Eenmaal thuis blijkt Thuiszorg niet te zijn geregeld.
Henry belt zich suf! Maar het lukt!!!
Om 12 uur is er iemand.
2x per dag komt er iemand om de wonden te spoelen en te verbinden. Het gebeurt redelijk snel en heel schoon.
Je geeft je toch maar helemaal over. Maar gelukkig zijn het aardige vrouwen. Alleen moet ik vaak op ze wachten.

De chirurg is buitengewoon tevreden, dus kan er een afspraak gemaakt worden met de Radiotherapeut. Hij is van het AVL en heeft elke donderdag zitting in het Kennemer Gasthuis.
Ik voel me steeds beter. Het gaat allemaal de goeie kant op.

Met de radiotherapeut wordt afgesproken, dat de bestralingen over 3 weken beginnen, mits de wonden dicht zijn.

Dus laat ik de huisarts er nog even naar kijken ( die is skiën! dus: vervanger) en de chirurg ( die is ook skiën! dus ook: vervanger)
En de vervangers zien geen enkele reden om niet met de bestralingen te beginnen.

Ik ga naar de Inloopochtend Borstkanker in het Kennemer Gasthuis en ben helemaal overdonderd. Op zo’n ochtend komt de realiteit als een hoosbui op je kop. En ik heb nog steeds geen goeie paraplu… Tranen zitten heel hoog en het duurt heel lang voor ik me weer “gewoon” voel.
Misschien was het te vroeg in mijn BK-carrière. Ik denk, dat ik er niet meer naar toega. Er zit bovendien een schreeuwlelijk tussen de vrouwen, die vreselijk opschept over alle narigheid, die ze mee heeft gemaakt.
Getver, ik kan er niet tegen…

VRIJ!
Vanmorgen zou ik eigenlijk de chirurg moeten bellen, omdat Renske van de thuiszorg vond dat de wonden niet goed genezen. Gelukkig komt Regina, die juist vindt dat de wonden er schitterend uitzien:
“ Niets meer aan doen. Met rust laten”, is haar advies.
VRIJ!! Niet mee hoeven wachten. Heerlijk…

Zie je wel, het gaat inderdaad allemaal de goeie kant op!

BESCHERMENGEL

23 januari 2007

Van Erika krijg ik een mooie beschermengel om aan mijn hals te hangen.

De engel is gemaakt van amethist.

Dank je wel, Erika...

ZIEKENHUISBACTERIE

22 januari 2007

Na de operatie mag ik, na één nachtje "slapen" temidden van apparaten die zoemen en snurkende mensen, naar huis.
En thuis lig ik als een prinses op de bank met champagne, bloemen en visite!
Wat mij betreft heb ik geen kanker meer, dus ga ik me bezighouden met het genezen van de wonden. Over een week of 6 wil ik met José, Elleke en Marijke naar de Weissensee om te gaan schaatsen. Dus dan moet de hele boel wel dicht zijn!
De chirurg heeft me verzekerd, dat het allemaal makkelijk kan, voor de bestralingen.
Ik krijg tientallen mailtjes met felicitaties, massa’s kaarten en telefoontjes. Malle Babbe is massaal in de pen geklommen! Heerlijk.
Natuurlijk ben ik af en toe wel ongerust over de einduitslag. Dat komt door de "verhalen" .Bij sommigen vonden ze bij de tweede controle tóch nog cellen in de Poortwachter.
Nu roep ik steeds: "mijn Poortwachter is schoon!" Dus hij moét schoon zijn! Dat heb ik besteld. Ja toch, niet dan!
Voor het eerst moet ik een beetje huilen.

Ik heb GEEN zin in een okseltoilet.
Bovendien lek ik als een gek. De wond laat vanmiddag veel vocht door.
Ik heb een feestje in Amsterdam en koop bij de HEMA eerst een gastenhanddoekje om onder mijn vest op mijn borst te doen. Dit neemt veel vocht op.
Henry geeft een inlegkruisjes-tip. Drup drup drup drup drup drup drup!
Het inlegkruisje is een nachtmaandverband geworden, dat na 1 nacht helemaal doorweekt is.
Voor alle zekerheid gaan we naar de Eerste Hulp. De wond is ontstoken. Er zit een bacterie in. Het wondbacterievocht wordt op kweek gezet. En de wond wordt een aantal keren schoongepoeld. ’s Avonds heb ik 39.9 koorts en voel ik me hartstikke ziek.
Als ik de volgende dag bij de chirurg kom is het eerste wat hij zegt: "een lichaamseigen bacterie".
Ja, hoor, de groete! Ik geloof er niets van. Temeer daar Rita, die dezelfde dag geopereerd is in dezelfde operatiekamer ook ontstoken wonden heeft.
Niks te lichaamseigen bacterie. Ik hoor het nog wel als de uitslag van de kweek komt.
Ik krijg ook DE andere uitslag: en wat een opluchting: de Poortwachter was werkelijk 100% schoon. Dat betekent dat ik niet nog eens geopereerd hoef te worden. Ik kan wel dansen!
Helaas is het rapport over de tumor minder gunstig. De tumor was er één van de snelstgroeiende soort. Volgens de chirurg betekent dat tóch chemotherapie. Maar de artsen, oncologen en internisten buigen zich over mijn geval en ik hoor het nog wel.
Henry moet vanavond voor het eerst de wonden spoelen. Hij voelt enige terughoudendheid. Hij vindt deze medische handeling in een open wond toch eng. Maar hij is volhardend en zet de blik op oneindig. Het verrast hem, dat je een open wond zomaar met kraanwater mag spoelen.

De bacterie blijkt een streptococ. Nou, volgens mij is dat geen lichaamseigen bacterie. Het ziet er allemaal rood, gezwollen en hard uit.
Het is ook behoorlijk pijnlijk...
Dus weer naar het ziekenhuis, waar er allemaal rommel uitgezogen wordt.
In de tussen tijd krijg ik de einduitslag van het rapport van de tumor:
groot: 1,8 cm
Her2neu: positief
hormoongevoelig
groeikracht: fase 3
Dat betekent voor vrouwen onder de 60: chemo en voor boven de 60: geen chemo. En laat ik nou precies 60 zijn…
Ik moet zelf gaan bepalen of ik wel of geen chemo neem.
Belachelijk!
’s Middags krijg ik een mega huilbui. Zo heb ik sinds de dood van Cecile niet kunnen huilen…

Dan lig ik ineens weer in het ziekenhuis. Tijdens de controle vindt dokter Brom het beter dat de wonden weer opengemaakt worden om alles eens heel goed schoon te kunnen maken. En dat allemaal weer onder narcose.
Help! Dit is een overval!!
Ik moet direct een operatiejasje aan en wachten op een plekje op de OK.
Allemachtig wat een toestand.

Ik word wéér geopereerd (met weer een lekker voorverwarmd dekentje!) en moet 3 dagen in het ziekenhuis blijven tot er een verpleegkundige van de thuiszorg kan komen om de wonden 3 x per dag te komen spoelen en verzorgen.
Ik gebruik de tijd in het ziekenhuis om tot rust te komen. Er komt weinig bezoek, ik slaap veel.

En dan hoor ik, dat ik niet naar de Weissensee kan om te gaan schaatsen……

OPERATIE

10 januari 2007

Het is achter de rug!!!

en

ALLES IS GOED!!!

Wat ben ik opgelucht en gelukkig.
De Poortwachter is schoon…
Champagne, Cava, Sekt und so weiter…

Vanochtend vertrokken we om 07:15 naar het Kennemer Gasthuis. Auto geparkeerd bij het zwembad en vol goede moed en optimisme in stevige pas naar het avontuur.
De portier zegt, dat we naar de 5de etage moeten. Daar worden we opgewacht, zegt ze.
Niets is minder waar. Het lijkt of is een ongeorganiseerd zooitje. Er is ook geen bed vrij.
Rita, die ook vandaag aan borstkanker wordt geopereerd, komt er bij zitten met haar zus. We mopperen met elkaar een beetje over de chaos. En de klok tikt de minuten door. Om 9 uur op de operatiekamer???
Nu word ik toch wel zenuwachtig. Gaan we dat redden?
Ja hoor! Er komt een bed aangereden, ik moet een jasje aan en dan word ik naar de lift gereden. Henry mag met me mee tot de derde verdieping.
We zoenen en dan moet ik het helemaal overlaten.
Ik word verwend met een lekkere verwarmde deken, de anaesthetist zegt: "U krijgt zo dadelijk een mooie droom, waar wilt u naar toe? "
Ik zeg: "Naar een warm land, doe maar Zuid- f r a n k r " en dan is er niets meer.
Ik word wakker van iemand, die aan me zit te sjorren en die zegt: "Mevrouw Witzel, mevrouw Witzel, u mag wakker worden. De operatie is gedaan, alles is goed gegaan. De Poortwachter is schoon…"
Ik ben zo gelukkig! Ik lig met een grote glimlach op de uitslaapkamer.
Er is een pak van mijn hart. Geen okseltoilet!!
Henry wordt gebeld met het goeie nieuws en dan word ik naar de afdeling gereden. Ik heb geen pijn, maar ben wel een beetje high van de morfine en van het goeie nieuws!
Henry mailt aan vrienden en familie:

Wo, 10-01-2007, 11:14
Dag Mensen !

Buiten stortregent het, maar binnen :


BALLONNEN !!!
FEEST !!!


Zojuist gebeld door de chirurg van het KennemerGasthuis :
de poortwachterklier is schoon !
Geen uitzaaïngen daarin te zien ! Operatie prima verlopen !

Groet van
Henry.

Daar krijgt hij zoveel leuke, lieve en mooie reacties op, dat hij ’s middags de laptop meeneemt, zodat ik daar ook van kan meegenieten.
Roosje en Kaleb komen met een kistje mandarijnen. Baby Pier is ook mee. Die snapt er natuurlijk niet veel van.
’s Avonds komt Roosje nog een keer. Dit keer heeft ze Wijs bij zich. Die is behoorlijk onder de indruk. Ze reageert heel schattig.
Het is gezellig zo. Omdat we zo opgelucht zijn.
’t Voelt toch anders!!
Nu plak ik er nog 30 jaar aan vast. Zeker en vast…

POORTWACHTER

28 december 2006

Nog 2 weken en dan word ik geopereerd.

Ik ben zo benieuwd of de Poortwachter schoon is...
De operatie doet me op dit moment nog niet zo veel. Ik concentreer me op een schone Poortwachter!
Ik probeer die te "verschonen" met visualisaties: ik zie de chirurg voor me die verheugd zegt: "Mevrouw Witzel, uw Poortwachter is schoon. Er zijn geen uitzaaiingen". En dan feliciteert hij mij met een brede glimlach. En ik ben ook heel blij: ik zie het voor me!
Dat is waar ik nu mee bezig ben: een schoon Poortwachtertje!
En natuurlijk, dat mijn borst er een beetje knap uit komt te zien.
Ik wil de chirurg nog op het hart drukken, dat hij het netjes doet.


Nog 8 dagen.
Morgen over een week.

Ben ik daarna anders?
Ik ben toch nog steeds dezelfde?

Vanavond ben ik ineens zo dankbaar, dat ik geopereerd mag worden. Dat ik dit alles mee mag maken. En gewoon oud mag worden.
100 jaar geleden ging je dood, als je borstkanker had.
50 jaar geleden moest de gehele borst er altijd af.
En nu: een borstbesparende operatie...

Hoe komt het overigens, dat Nederland in Europa bovenaan staat wat betreft borstkanker? Luchtvervuiling??

Nog 1 nacht slapen.
Of niet slapen...


Ik ga met Henry naar de nucleaire afdeling van het ziekenhuis voor een nucleaire injectie. De vloeistof krijgt 4 uur de tijd om zich te verspeiden in mijn lymfklieren.
Dan krijg ik een scan en wordt de plek waar mijn Poortwachter zich bevindt met viltstift aangekruist. Af en toe moet ik de plek van de prik masseren, zodat de vloeistof zich goed verspreidt.

Henry en ik gaan in de tussen tijd naar het strand. Lekker even uitwapperen.

Dan is het tijd voor de scan. Het is fijn, dat Henry er bij is. Hij mag mee naar binnen en maakt een paar foto's als ik onder het apparaat lig.
De Poortwachter is perfekt te zien, maar je ziet niet of-ie schoon is.
Dat weet ik morgen pas.

Straks niet meer eten of drinken. Nuchter zijn. Rugzakje inpakken met van alles en nog wat: half slaaptabletje, antiekriebelhoestdruppels...

Ik vind het allemaal nog steeds interessant. Gaat het wel om mij?
Hoor ik niet bang te zijn en zenuwachtig?

Vanavond voor alle zekerheid mijn financiële zaakjes op een rijtje gezet, voor je weet maar nooit. Het is voor Roosje anders zo'n uitzoekerij.
Tegen Henry zeg ik: "Als het niet goed gaat: bij DELA ben ik verzekerd"
Hij moet lachen en ik ook.
Want het gaat goed, sterker nog: het ís goed!

Mocht het niet goed gaan ( ja, ik ben er toch wel mee bezig) dan heb ik er vrede mee, want ik heb een fantastisch leven gehad.
Natuurlijk wil ik nog van alles meemaken, maar tot nu toe was het helemaal goed en ben ik dik tevreden met mezelf!

KNOBBELTJE

19 december 2006

Voordat ik naar de chirurg ga heb ik nog goeie hoop, dat het knobbeltje een goedaardig dingetje zou zijn. Een kyste bijvoorbeeld. De één na de ander kent namelijk wel iemand die ook een knobbeltje had, of zelfs meerdere keren een knobbeltje en dat bleek dan steeds een kyste te zijn.
Ik ga dus voor een kyste. Ik ben toch supergezond?!
Maar nee, het is een kwaadaardige tumor.
Daarom moet ook de Poortwachter er uit. Die wordt tijdens de operatie onderzocht of er uitzaaiingen in zitten.
Zo ja, dan volgt een "okseltoilet". Raar woord. Maar wat er dan gebeurt is niet alleen raar, maar ook naar. Al je lymfklieren in de oksel worden dan verwijderd.
Getverdemme, ik moet er niet aan denken. Dan kun je een dikke vocht-arm krijgen, want dat vocht kan nergens heen. 3x getverdemme!
Na de operatie moeten de wonden genezen en dan krijg ik gedurende 6 á 7 weken
33 bestralingen.
Wat betekent dit allemaal voor mij? Ik bedoel, overleef ik dit?
Ja, natuurlijk!! Ik ben er toch op tijd bij...
Ik weet niet hoe het komt, maar ik voel me eigenlijk helemaal niet zo beroerd.
De internist is heel tevreden. Alles is piccobello in orde en ik krijg het etiket:
VITAAL.
Het valt me op, dat Henry, als hij het met anderen over de tumor heeft , verkleinwoordjes gebruikt. Vanmiddag was Dolores aan de telefoon en hij vertelde haar van mijn gezwelletje. Zou hij dat expres doen? Zodat mensen niet te erg schrikken? Of om zijn eigen gemoed gerust te stellen?
Ik heb het zelf steeds over een tumor, want dat ís het toch ook?
Ik ben er niet bang van, mijn gemoed hoeft niet gerust gesteld te worden, want ik heb nog steeds goeie moed en veel vertrouwen, dat alles goed komt, goed ís.
Soms denk ik wel eens over de dood. Zou ik het erg vinden als ik dood zou gaan?
Ik denk van niet.
Ik vind het alleen zo "lullig" voor de anderen. Voor Roosje bijvoorbeeld.
Als Hans nou nog zou leven...
Niet dat dat veel uitmaakt: verdriet is verdriet.
Maar hij zou haar op kunnen vangen, zoiets.
Maar laat ik niet op de zaken vooruit lopen. Ik ga namelijk voorlopig nog lang niet dood. Ik word namelijk nogal oud. Ik ga een hoge leeftijd bereiken, is mij eens voorspeld. Nou, dat wil ik best. Maar dan wil ik wel in een prima conditie zijn, geen gekrakkemik. Fit en vitaal. Dat is wat ik wil.
En gaat dat lukken na de operatie? Pak ik de draad weer op na de bestralingen?
Ja!!! Dat doe ik.
Ik pak de draad weer op en dan is alles weer als vanouds: gezond en wel.
En ga ik er intens levend weer helemaal tegenaan.
Zo!

.

DE PUNCTIE

18 december 2006

Daar ga ik dan, met mijn zus naar het ziekenhuis.

Ik heb 's morgens een afspraak met een chirurg. Dokter Stockmann. Het blijkt een jonge man te zijn, die me rustig te woord staat. Behalve chirurg is hij ook oncoloog. Hij weet dus alles van kanker. Hij voelt aan de borst en constateert inderdaad een knobbeltje. Dezelfde ochtend nog krijg ik nog een borstfoto én een punctie. Daar zie ik enorm tegenop, omdat ik daar zulke indianenverhalen over heb gehoord... Maar het valt allemaal mee. De mensen, die met me bezig zijn zijn rustig en respectvol. Ik voel er bijna niets van. 's Middags om 4 uur kan ik weer naar dr. Stockmann voor de uitslag van de punctie. Helaas heeft hij een slechtnieuwsbericht. Er zit een kwaadaardige tumor in mijn rechterborst, die er zo snel mogelijk uit moet.

Dan staat de wereld even stil...

Om vervolgens weer te gaan draaien: internist, opnameformulieren. Het is net een mallemolen.

Tussendoor bel ik Roosje en Henry om de uitslag te laten weten.

"Godverdomme", zegt Henry. Roosje schrikt ook en is er stil van.

En ik? Ik heb er helemaal geen zin in en ik vind het allemaal helemaal niets voor mij!

Aja zegt: het is eerder iets voor mij. Ja nou zeg, voor wie is het eigenlijk wel iets? Voor niemand toch?

BORSTKANKER...

Op 10 december 2006 werd er borstkanker bij mij geconstateerd.

Ik ging nog vrolijk naar de BevolkingsOnderzoeksBus, voor het 2 jaarlijkse onderzoek. Zingend en niet eens denkend, dat er iets aan de hand zou kunnen zijn. Er is immers nooit iets aan de hand. Met mij is altijd alles goed. Ik ben één van de gezondste mensen van Nederland, wat zeg ik: van Europa.
Nou, niet dus.
Een week later belt mijn huisarts op. Hij heet Flip, voor het gemak noem ik hem bij de voornaam.
Flip dus, belt op en zegt: er is iets ontdekt in je rechterborst. Kom nu naar me toe, dan verwijs ik je meteen naar het ziekenhuis voor verdere controle.
Ik fiets fluitend naar hem toe. Af en toe denk ik wel: Borstkanker....
Welnee, joh, niks ervan. Het is niet waar, want ik ben één van... enzovoorts.
Maar nee, ik zit tegenover Flip en kan het formulier zien liggen, dat voor hem op zijn buro ligt. Ik kan goed op z'n kop lezen. Er staat (onder andere) Maligne.
Nou ken ik mijn talen en ik weet wel zoveel, dat "Maligne" boos betekent, of kwaad, of kwaadaardig.
Mij maken ze wat dat betreft niets wijs. Dat er iets aan de hand is weet ik nu ook wel. Zal ik nu ook wel dienen te accepteren.
Borstkanker... Hoe haal ik het in mijn hoofd. Dat is toch helemaal niets voor mij...
Ik fiets langs vriendin Riet, die 1 jaar geleden hetzelfde heeft meegemaakt. Helaas, niet thuis.
Dan fiets ik verder naar mijn zus. Wél thuis. Ik hoor mezelf zeggen, dat er iets in mijn borst is ontdekt, dat er niet hoort te zitten.
Mijn stem klinkt vreemd. Moet ik huilen?
Nee, dat nou ook weer niet.
Maar er zit wel een brok in mijn keel, als ik het zeg.
Aja biedt aan om volgende week maandag mee te gaan naar het ziekenhuis.
Als ik thuis ben bel ik Roosje en Henry...