Mammopgrafie, mammofrafie

Mammografie... hè hè, eindelijk goed geschreven.

Vanmorgen moest ik bij de chirurg komen voor de uitslag van de foto van een dikke week geleden.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen:

ALLES IS GOED!

Hele opluchting natuurlijk.
Nu ga ik dansend en licht de feestdagen in.

Dit keer heb ik me er minder druk om gemaakt, dan de voorgaande keer, want ik had al het gevoel, dat het goed was: ik voelde geen knobbeltjes of bobbeltjes en ik zag, als ik mijn armen omhoog deed geen deukjes.
Dus.... helemaal heerlijk.

Voor iedereen, die dit leest:

ALLE GOEDS VOOR HET KOMENDE JAAR...


Ik houd waarschijnlijk even pauze, dus tot volgend jaar!

DICTEE

En hier is de uitslag.
Tarararararaaaaa: ik zit precies op het gemiddelde: 34 fouten, waarvan 17 "gewone" fouten en 17 fouten die te maken hebben met het koppelteken, woorden wel of niet aan elkaar schrijven en streepjes tussen 2 woorden.
Daar zit ik altijd mee te klooien en dat moest gewoon maar zo blijven...
Ik heb totaal geen zin om mijn tijd te verdoen met het aanleren van regeltjes betreffende deze koppeltekens etc. Ik doe lekker gewoon maar wat en dat bevalt me prima.

De tussen-n. Daar doe ik ook niet aan, tenzij het klopt.
Hartepijn moest hartenpijn zijn, maar het betreft slechts 1 hart, dus me hoela.. Doei! Die "n" zet ik daar niet. Ik vertik het.
Maar zielenknijpers, ja... daar kan ik me weer wél in vinden: het betreft hier meerdere zielen, waarin geknepen wordt, dus wel een "n" .
Maar begrijp me goed: dat knijpen... nee, daar heb ik heb niet zo op.

Verder had ik aardig wat interessante woorden goed: van Chaucer tot larmoyante weltschmerz. En van queeste tot eschatologische, hoewel ik van dat laatste woord ik niet eens de betekenis weet.
Ik vind dat ik het helemaal zo slecht niet heb gedaan.

De minste fouten werden door de Vlamingen gemaakt. Hoe zou dat toch komen? Beter onderwijs?

Maar goed, dit hebben we weer gehad. Volgend jaar doe ik weer mee.
En hier liggen we niet van wakker.
Ja toch, niet dan?!

EEN RONDJE MIDDENDUIN

Gelukkig gaat het steeds beter.
Ik moet eigenlijk niet meer zo zeuren over die enkele inzinking.
Waarom moet ik dat nou zo nodig op het web gooien?

Het heeft overigens wel nut, want vorige week sleurde Ellen mij uit mijn "hol", nadat ze had gelezen, dat ik beneden peil bivakkeerde...
Anders was ik er niet uit gekomen en had ik zo lang als het kon in mijn nachtstola rondgehangen.

Lekker gelachen en dat bleef nog dagen hangen ook...

Vanmorgen een rondje Middenduin. Met de stokjes (Nordic Walken heet dat) en Ellen.
Heerlijk was het. Koud, toen we begonnen, maar gaandeweg voelde je dat niet meer en waren we lekker doorgewarmd.
Dit is goed echt voor het lichaam en trouwens ook voor de geest.

Ik voel me lekker en opgeruimd.
Vasthouden die hap, denk ik dan maar weer! Zo lang mogelijk zien vast te houden.

Fysiotherapeut was erg tevreden. Oefeningen worden dan ook goed door mij gedaan.
Maar de nek.... blijft scheef staan!
Nou ja, misschien gooi ik daar nog eens een specialist tegenaan.
Zie wel.

Ik voel me tralalalala.
Dank je wel, Ellen! Good luck en veel plezier op de ABC-eilanden met de mannen...

WANDELEN MET DE HOND

Carel

Mijn vriendin heeft een hond, Carel.
Het is een Labradoedel... Haha nee hoor, het is een echte:een Barbet.
Een heel enthousiaste krullerige hond, gek op water en op rennen.
Het is leuk om met hem te wandelen. Maar het komt er niet vaak van want ze wonen in Huizen en dat is met het Openbaar Vervoer geen peuleschilletje. 
't Is ook niet het eind van de wereld, maar met trein en bus is het wel een ommelandse tocht.
Ik zou vandaag met ze gaan wandelen.
Om 3 uur vannacht word ik wakker van het gekletter van de regen op het dak.
Na een uur wakker liggen ga ik er maar eens uit en zet een kopje "calming"-thee. Een half pilletje erbij en dan moet het toch lukken?
Mooi niet... Wakker, wakker, wakker... op je bed liggen met je ogen dicht en klaarwakker zijn. Niet weten hoe je moet gaan liggen. Linkerzij, rechterzij. Op de rug ligt wel lekker, maar áls, ja ALS ik dan in slaap val word ik wakker van mijn eigen gesnurk. Waardeloos.
Ik voel me zo slabberdewaski dat ik Charlotte afbel. Ik baal er van, want ik houd niet van afbellen en bovendien is het inmiddels eigenlijk best wel lekker weer geworden.

Blogvriendin Marjolijn heeft eindelijk een paar uur kunnen slapen.
Fijn voor je, na al die narigheid mag dat wel weer eens!
Een mooie dag toegewenst vol energie....



Carel (rechts) met broertje

.

AAAARGH !!!

Ja, zeg dat wel: aaaargh.
Een nieuwe machine, die oneerbiedig de "Tietenpletter" wordt genoemd.
Allemachtig wat deed dat zeer.
Bijna niet vol te houden.
En ook nog beide borsten 2 x.
Je wilt er onderuit en je wilt weglopen. Even een beetje schreeuwen. Maar je doet het niet...
Natuurlijk niet, want je bent beheerst en niets kan je raken. Jaja, me hoela!
De linkerkant deed extra zeer omdat de ribben daar gebroken zijn geweest en het leek wel of die ook in de machine werden geduwd. Aaaargh.....
Ik was werkelijk een beetje overstuur toen ik klaar was, het huilen stond me nader dan het lachen. Er lag een oude man op de gang in zijn ziekenhuisbed, te wachten op vervoer terug naar zijn kamer. Hij knikte vriendelijk naar me en zei: "Ik heb AU gezegd..."

Gelukkig zijn de foto's goed gelukt, dus het hoeft niet over. De 22ste krijg ik de uitslag.

Om mezelf te verwennen ben ik even dat vre-se-lij-ke winkelcentrum in gelopen en heb daar eerst koffie gedronken, maar dat was niet genoeg natuurlijk. Hohoho ... denk maar niet dat ik een kopje koffie "verwennen" noem... Daar is wel iets meer voor nodig, dus:
Ik heb een prachtig lingeriesetje voor mezelf gekocht. Rood met een kantje.
Zo!

Poe hé....
Ik begin nu pas bij te komen.

MAMMOGRAFIE

Vandaag naar het Kennemer Gasthuis voor de mammografie.
Helaas krijg ik niet meteen de uitslag, omdat ik te laat was met afspreken.
Ik had in oktober af moeten spreken en dan had ik meteen dezelfde dag na 3 kwartier ook een afspraak met chirurg Stockmann gehad. Die dan natuurlijk had gezegd: " ALLES IS GOED! "
Daar ga ik gewoon van uit.
Maar ja... in oktober dacht ik er niet aan, had wel wat anders aan m'n hoofd...
Bij zelfcontrole zie en voel ik niks, dus ik denk dat het prima is om tegen mezelf te zeggen

ALLES IS GOED...

ZINGEN

Waar zou ik zijn zonder mijn koor? Nou, gewoon ... hier en nu. Geen probleem.
Maar het was weer erg lekker.
Hoewel we nu een invaldirigent hebben gaat het toch fijn. We zijn tóch geïnspireerd bezig.
Hij weet heel veel van muziek, van de componisten, van de teksten.
Vanmorgen zongen we onder andere "La petite fille sage" , een lied over een klein meisje, dat van school thuis komt, de tafel gaat dekken en uiteindelijk op de steen gaat zitten, waar men goed naar de sterren kan kijken.
Mooi, beetje fragiel liedje. Geschreven door Francois Poulenc.
Dirigent weet dan meteen een anecdote over de componist. Hoe die missionaris had willen worden en ging voetballen met de Afrikaanders, die hij had willen bekeren.
Hoe Poulenc knettergek was. Kan me bijna niet voorstellen, maar toch...
Hoe hij bevriend was met Felix de Nobel. Hoe de muziek in het begin helemaal niet zo juichend ontvangen werd en zwaar galmend gezongen werd.
Poulenc was niet eens zo'n hele antieke componist. Stierf in 1963 en ligt begraven op Père LaChaise. Ik ga hem eens opzoeken en zing dan "La petite fille sage" voor hem...
Een licht lied... helder, langzaam en toch sprankelend...



Francois Poulenc



La petite fille sage est rentrée de l' école avec son panier.
Elle a mis sur la table les assiettes et les verres lourds.
Et puis elle s' est lavée a la pompe de la cour sans mouiller son tablier.
Et si le petit frère dort dans son petit lit cage,
elle va s' asseoir sur la pierre usée de voire l' étoile du soir.
Ah, ah, ah, ah, ah....

GAAAAAP....

Ontzettend slecht geslapen vannacht. Om 4 uur opgestaan en een kop thee gezet. Even gecomputerd, maar daar is geen lol aan, want mijn laptopvriendje is waarschijnlijk besmet en is opeens zo traag als een slak, die geen enkele wedstrijd hoeft te winnen. En dan kom je er wel achter, dat je gewoon geen geduld hebt.
Enfin, weer terug in bed is dat natuurlijk afgekoeld, dus het duurt een tijdje voor ik uiteindelijk weer inslaap.
Ik word te laat wakker voor mijn afspraak met Gerda om te gaan sporten. Ik bel haar op en zeg, dat ik wél naar de sauna kom, maar niet ga sporten.
Om 10 uur ben ik daar om eerst koffie te gaan drinken. Klinkt allemaal lekker...
Is het ook. Sauna is heerlijk warm...

's Middags Spaanse les. Met een klein groepje zijn we en het gaat heel erg goed, veel beter dan met al die druktemakers erbij. Ik begin het aardig onder de knie te krijgen... Als ik nou in het Spaans ga dromen dan weet ik dat ik het snap...
Echt een leuke taal! Volgende week de laatste les.
Comemos turrones y bebimos cava, cantamos canciones de navidad. A;s er een fout in zit laat het dan even weten....

Hasta la pasta....

MANON EN DE VOGEL

Van mijn lieve nicht Manon kreeg ik zo'n mooi briefje en gedicht. En omdat ik maar 5 lezers heb ga ik dat even plaatsen. Jullie mogen het lezen. Het is mooi...Ik publiceer niet alles, maar wel bijna alles.
De laatste regels van het briefje:

Lieve Marlou
het komt
allemaal
goed.

Echt waar!
Echt waar!


En dan nu het gedicht. Heeeel mooi vind ik het.

voorzichtig heb ikde vogel uit zijn strikverlostik laat hem vliegenhij geeft mij vleugels


Lieve Manonik houd van je...

WOKKEN

Ik ben toch maar gaan wokken vanmorgen!

Ik dacht:
"Als Ellen niet had hoeven werken en het Nordic Walken doorgegaan zou zijn ... dan zou ik om kwart voor 10 de deur uit zijn gegaan ..."
Toen heb ik toch maar de stoute schoenen aangedaan en ben om kwart voor 10 de deur uit gegaan en heb een rondje Elswout gewokt.
Met die stokken loopt toch wel heel prettig. Ik voel me stabiel en stevig.
En ... ik loop rechtop.

Toedeloe!

Liefs van Marlou

In navolging van Hanneke ga ik kortere stukjes schrijven en minder plaatjes plakken.
Gewoon een beetje ouwehoeren over whatever.

(http://www.hannekegroenteman.nl)

VERBETERING...

Vanmorgen was ik bij de fysiotherapeut.
Jawel, ik heb er maar eens professionele hulp bij gezocht.
Deze is helemaal gespecialiseerd in hyperventilatie. En aangezien ik daar onbehoorlijk veel last van had ben ik daar maar eens naar toe gegaan.
Het wordt me nu duidelijk hoe ik in mijn overlevingstaktiek te hoog ben gaan ademen, mijn schouders optrok en mijn nekspieren aanspande.
Dat doe je, als je aan het vechten bent om te overleven.
En dat ik een vechter ben had ik allang door.
Nu ik weet, dat ik dat allemaal aan het doen was en soms nog aan het doen ben, ben ik al een heel stuk verder. Als ik weer eens mijn schouders optrek, zeg ik tegen mezelf: "Ik doe dit, en ik gooi ze omlaag..."
Hoppa, omlaag met die hap. Steeds maar weer.

Borst vooruit, ook zoiets.
Mijn hele houding heeft zich volledig aangepast aan het overlevingsmechanisme.
Dus daar stond ik ineengedoken op het perron om me maar tegen de klappen te verdedigen.
En dat doe ik al een paar jaar...
Eén twee drie is het niet over, maar ik weet, dat ik het doe en dat ik in de juiste richting ga. Uiteindelijk ben ik ijzersterk, en zal ik dit allemaal overwinnen en trots door de wereld stappen.

Ik kies voor A.
Rechtop, borst vooruit, schouders omlaag....

Er wordt aan geknaagd, maar ik knaag dapper terug, want ik ben super gezond en supersterk...

Zo... het is eruit.
Nu ga ik weer eens een lekker stuk wandelen.
Het is prachtig weer. De zon schijnt. De lucht is hel blauw.
Elswout wordt het, ik schop de bladeren vooruit.

Ik adem.
Ik loop rechtop...

VOORUITGANG

Jazeker... vooruitgang! Denk maar niet dat ik al te lang blijf hangen in zo'n k*t-gevoel... Ik kom er weer bovenop, wat ik je brom. "Alles sal reg kom", zei onze oude volksschrijver Bredero. Of was het iemand anders... Nou ja, doet er nu even niet toe.
In ieder geval komt alles weer op z'n pootjes terecht. Ik laat me niet kisten, als je dat maar weet. Never nooit niet.
Dit klinkt natuurlijk wel heel strijdbaar, maar het voelt nog niet echt zo.
Ik weet alleen dat het goed is om je door je eigen woorden een beetje op te krikken. "Kom op meid.." en van die dingen meer.
Ik kan ook enorm opgepept worden door de woorden van anderen.
Dat is misschien een zwaktebod, dat je het niet alleen kan, maar zeg nou eens eerlijk, meneer Sonneberg, kunt u het dan wel alleen?
Wie kan het echt helemaal alleen?
Daar ben ik wel nieuwsgierig naar.

Ik voel me wel steeds sterker...
Ben weer allerlei dingen aan het oppakken,die ik tijden heb laten liggen.
Wat dat betreft ben ik wel trots op mezelf.
Dus:
Ellen, ga je volgende week weer mee wokken in het Middenduin???!!!

PS:

'Alles sal reg kom'. Deze uitspraak wordt toegeschreven aan Paul Kruger, maar ten eerste is het uit zijn verband gerukt, want volledig is het : 'Alles sal reg kom as ons almal ons plig doen' (het komt dus niet allemaal vanzelf goed; we moeten er allemaal wel wat aan doen). Ten tweede is de uitspraak niet van Paul Kruger maar van J.H. Brand (1823-1888), president van de Boeren Vrijstaat (voorloper van het huidige Zuid-Afrika).
© steemers.nl



Oh ja en nog wat: Bredero heeft ons het volgende gezegde nagelaten:

"Het kan verkeren..."

HOE VERDER

Hoe kun je verder gaan...
Ik weet het (nog) niet.
Ik doe er van alles aan, maar gemakkelijk is het niet.
Een goeie vriend zei me, alle ongemakken en narigheid te accepteren. Dat doe ik nu en het helpt wel. Het gaat inderdaad allemaal een beetje beter. Maar het blijft maar zo knagen en rommelen in mijn hoofd...

Misschien ben ik te ongeduldig. Misschien neem ik niet genoeg tijd.
Ik vind het vervelend als ik een slecht humeur heb. Ik heb vaak een brok in mijn keel en voel me emotioneel een heusche nitwit.


Vanmorgen op het koor zongen we een mooi lied. Zo'n lied dat uit je tenen komt. "Ecco il petto" heet het lied. Prachtig.
En wat denk ik erbij??? "Dit mogen ze op mijn begrafenis komen zingen"...
Nou vraag ik u, alle jakob, wat een stomme gedachte. Maar ik zit er maar mooi mee. Die komt ook uit mijn tenen.

Vorige week paste ik op mijn kleindochtertje en ik zit op de bank, kijk naar het spelende kind en denk: "Wat als ik nu ineens dood ben...? Wanneer komt er dan iemand om het kind te bevrijden?"
Ook al zoiets.
En het moeilijke is, dat als je tegen jezelf zegt: "Ik wil die gedachtes
niet meer denken", dat je ze dan juist wél gaat denken.
Dat is dus zoiets waar ik helemaal gek van word.
En wat dán weer zo moeilijk is, is niet te laten merken, dat je helemaal gek wordt.

(Nou ja, wordt vervolgd maar weer...)

HEINTJE DAVIDS

Ja, daar ben ik weer....
Ik heb mijn weblog slapend gehouden en nu ... is-t-ie uitgeslapen.
Je hebt er geen idee van hoe helend een weblog werkt.
Sommige mensen zien er niets in, in dat openbaar maken van je zorgen en gedachten.
Maar daar heb ik even geen boodschap aan.
Ik weet, dat mijn weblog door heel weinig mensen gelezen wordt.
Dus ik durf het wel weer aan.

Hoe gaat het nu met me....

Heel eerlijk gezegd: (nog) niet goed.
Ik ben vorig jaar door de hele borstkankersituatie heen "gezwijnd"...
Ik danste min of meer door het leven.
Alles liep zo'n beetje zoals het lopen moest.
De operatie, weliswaar met complicaties, maar toch goed gelukt...
De thuiszorg, veel wachten, maar toch mooi geheeld...
De bestralingen, 33 keer naar het AVL, maar toch meer overlevingskansen...
De hulp van familie en vrienden...
Het opkrabbelen...
Het genezen....

En nu ... meer dan een jaar later: de terugslag.
Het grenzeloze optimisme is verdwenen.
Er is angst en stress.
Er is hyperventilatie en spanning.

Malaise aan alle kanten. Van voren en van achteren, links en rechts.
En ik kan er (nog) niets aan doen.
En ik heb ook geen zin meer om net te doen alsof er niets aan de hand is.


(wordt vervolgd)

bijna klaar...

......iedereen alvast bedankt......

NOG 3

Ha, als ik dat zie staan: NOG 3, dan moet ik denken aan de bestralingen, die was ik ook aan het aftellen.
Nu ben ik aan het aftellen voor het beëindigen van dit WEBLOG....

Het is vandaag 17 juli en precies 59 jaar geleden werd mijn broertje geboren.

We woonden toen op de Korte Zijlweg in Overveen. Ik was net 3 jaar en hing uit het raam op de eerste verdieping en riep naar een meneer, die langs liep: "Ik heb lekker broertje, jij niet......
Ik was wel jaloers op het broertje. Tot dan toe was ik de jongste van de 4 meisjes en nu ineens waren alle ogen gericht op dat kleine ventje.
Maar goed, na een hele moeilijke jeugd.... (hahahaha, nee hoor: ik had een hele gezellige, zonnige jeugd!) werd mijn broer gewoon een goeie vriend van me.
59 jaar is hij vandaag geworden.
Dat is ouder dan Klara en bijna ouder dan Cecile.
We zijn onze zussen allemaal aan het overleven.

Hé broertje.....

gefeliciteerd met je verjaardag...

van je zus!

EEN GEWONE DAG IN JULI

het zandvoortse gepensioneerde vissertje...

Ja, als je van plan bent te gaan stoppen met je weblog en je wilt toch nog wat schrijven om de 60 verhaaltjes vol te maken, dan zit er, op dit moment althans, niets anders op dan een gewone dag in juli te beschrijven....
Ik word wakker om kwart voor 5. Is dat gewoon? Voor mij wel. Ik word vaak vroeg wakker. De ene keer draai ik me nog een keertje om en de andere keer sta ik op, zet een potje thee en ga kijken of de computer het nog doet. Dat wil gewoon zeggen: heb ik e-mail? Kan ik nog iets toevoegen aan mijn VKblog? Zijn er nog leuke plaatjes te downloaden?
En voor je het weet ben je een uur verder en wil je niet eens meer naar bed.
Vanochtend echter wel. Ik doe de gordijnen en de ramen wagenwijd open en duik er nog even in.
Een soort Luft-Kur-Ort. Voelt lekker aan. Veel frisse lucht om de dag mee te beginnen.
Dan.... ineens word ik om kwart over 8 wakker. Oh jee, ik moet mijn medicijnen nog nemen. Maar dan sta ik toch echt op.
Een licht ontbijt, aankleden en nog wat in de tuin scharrelen. Ik ga vandaag niet zwemmen, want anders kom ik te laat op mijn Nordic Walk-date.
Ik heb namelijk een afspraak om te gaan "wokken" met Ellen in Middenduin.
We komen ongeveer gelijktijdig aan en lopen het rondje omgekeerd. Alles ziet er dan weer een beetje anders uit. In de tussentijd bespreken we de wereldproblematiek en in no time, maar toch een uurtje later staan we weer bij de fietsen.
Dan is het toch echt tijd voor een cafféine-shot en in Het Koffiehuisje in Overveen gaan we verder met lullen, maar dan met een paar heerlijke cappuccino's.
Nog steeds gewoon, vind je niet?
Rond lunchtijd ben ik weer thuis en ga lekker in de tuin zitten met mijn boterhammetjes en glaasje karnemelk. De zon schijnt lekker en het is heel stil hier achter.
Raar genoeg slaat er daarna een kritiekje toe. Dat betekent: even de ogen sluiten.
Ik vlij mij lekker op de stretcher en slaap een half uurtje. Precies genoeg om me weer fit te voelen.

Om half 4 heb ik bij de bushalte afgesproken om met Joke naar het strand te gaan. We stappen uit op de Kop van Bloemendaal en lopen naar Zandvoort.
Daar, bij "Nummer 8 ", gaan we aan de wijn en een hapje en nog een hapje en Joke neemt nog een of andere zeer zoete lekkernij toe. (Ik ben van de suiker af, dus neem alleen een kop koffie toe)

Joke vertelt met handen en voeten....

Het is heerlijk bij "Nummer 8", heel rustig. Geen yuppentent, maar gewoon: What you see is what you get.
Ik heb zowaar mijn fototoestel bij me en maak een stuk of 19 foto's.
Een heel erg spastische man zit vlak bij ons met zijn vrouw. Hij krult zijn handen om zijn bierflesje en drinkt het hevig schuddend leeg.
Ook een dikke sigaar gaat van links naar rechts voordat hij een trekje kan nemen. Maar hij geniet met volle teugen, zie ik. En wat ook leuk is: ze hebben elkaar veel te vertellen. Hij praat moeilijk, maar hij lult de oren van haar kop. En zij lult terug. En lacht lief naar hem.
Heel gewoon, nietwaar?
Om kwart over 7 zijn we al weer bij het busstation en sjoemelen 3 strippen in plaats van 4 bij de buschauffeur. We lopen vanaf de Volksuniversiteit naar de Raaksbrug. Ik ga naar links en Joke naar rechts.
Nog steeds allemaal heel gewoon.
Als ik thuis ben doe ik mijn schoenen uit en strooi het zand wat er nog in zit op het terras.
Ik ga nog even schrijven... nog even puzzelen... wat lezen in de tijdschriften, die ik van Ellen kreeg... en dan...
dan ga ik knorren. 't Is mooi geweest voor vandaag.
Deze heel gewone dag is op. Over en uit.
Slaap lekker! Ik ga gewoon slapen.

nog 4 te gaan....

AFRONDEN

Ja, dat staat er maar zomaar:
AFRONDEN..... Wat ik daarmee bedoel is dat ik deze weblog ga afronden.
Ik vind het mooi geweest. Of bijna mooi geweest: er zijn, met deze mee, 55 bijdrages gepubliceerd en ik vind het opeens welletjes.
Nog 5 en dan heb ik er 60 geschreven.... Dan is het verhaal klaar.

Wat ik hierna ga doen???
Ik weet het nu nog niet, maar ik laat het wel weten.
Onder een pseudoniem schrijf ik nu voor de Volkskrant. (Als je het echt wilt weten krijg je van mij de URL.)
Wie weet ga ik voor de Volkskrant wel onder mijn eigen naam schrijven...
Iets met poëzie? Iets met foto's? Wie weet!
In ieder geval niet meer over de borstkankersituatie. Dat zit namelijk wel goed.
Niet meer: IK DACHT DAT IK VLIEGEN KON...

nee......

IK KAN VLIEGEN!!!

EN HOE!

Ik laat het je weten, wat ik ga doen.
In mijn laatste weblog krijg je een nieuw "adres" waar ik in ga publiceren.
Het groeit en borrelt.

Maar eerst nog 4 te gaan...

VRIENDEN

I believe that friends are angels who lift us up when we're too weak to fly.

BEST BREASTS IN TOWN!!

Vanmiddag heb ik een afspraak met de chirurg.

Ben weer zo gespannen als een veertje. Fiets door alle rode stoplichten. Negeer een stopbord, kom bijna onder een auto.
Allemachtig, vanwaar die haast...
Het is geen haast: het is stress..... gewone, ordinaire STRESS.
Ik ben mooi op tijd in de kliniek. Ik lees 2 hoofdstukken uit de Gravin van Parma van Sandor Marai en kom een beetje tot rust.
De chirurg loopt wel rond, maar laat het onderzoek door een andere arts doen. Een jonge man.
Ik heb nu eens geen zin om er tegenin te gaan. Ten eerste moet zo’n jonge arts ook ervaring opdoen en daarnaast lijkt hij net iets intenser te onderzoeken. Het onderzoek doet zelfs een beetje zeer, zo stevig drukt hij op alle mogelijke gevarenzones.

Maar al met al: alles is helemaal goed! Nergens bobbeltjes, knobbeltjes of deukjes.
The best breasts in town...again!

De fietstocht terug is nu wel stukken prettiger.
Ik trakteer mezelf op een broodje haring op de Botermarkt en daarna een glas frambozensap bij Bagels and Beans.
Nu kan ik er weer helemaal tegenaan! Ik ga verder en verder en verder.......

YEAH!

FANCLUBJE

Elke maandagavond is voor mij heel speciaal. Dan heb ik mijn FANCLUBJE!!
Nou zul je misschien denken: "Die is mesjogge...! Een fanclub. Hoe dat zo?"
Wel, dat zit zo: 4 jaar geleden was ik een weekeinde in Samaya (een voormalig klooster in de provincie Utrecht) om daar een Spiegelogie workshop mee te maken.
Het woord Spiegelogie is een "uitvinding" van Willem de Ridder en het heeft te maken met jezelf en de ander. De ander is de spiegel, waar je in kijkt. Dat klinkt natuurlijk gek. Maar, als je eenmaal eens zo'n workshop hebt meegemaakt en daarna met een groepje gaat oefenen, dan komt dat zo in je systeem, dat je bijna niet meer anders kunt denken. En je weet waar het over gaat, natuurlijk.
Om te beginnen is je taalgebruik is anders.
Je zult mij niet meer horen zeggen: "Dat lukt me nooit!" of "Dat kan ik niet" of "Ik ben altijd moe" of "Dat moet mij weer gebeuren...." NEE!
Nou was ik daar sowieso altijd al op gespinst, maar nu nog veel meer, door het oefenen met mijn trouwe fans.
Het zijn 6 mensen: Djivan, Erika, Frank, Munira, Frans en Marjolijn. We kennen elkaar nu dus zo'n jaar of 4 en zo goed als elke maandagavond komen we bij één van ons bij elkaar.
We luisteren naar elkaars succesverhalen en we geven elkaar dikke complimenten. En we doen "bestellingen" .

Dit is Willem en onder de foto staat een stukje tekst van hem. En dat wat er staat..... daar gaat het om.

Goed voelen:

Jouw gevoel is heel belangrijk. Sta het helemaal toe.
Geef het even geen naam, maar accepteer het als een fysiek proces in jouw lichaam.
Er gebeurt niets voor niets in jouw lichaam en gevoelens denken niet.
Er bestaan dus geen vervelende of blije gevoelens.
Dat zijn de namen die we er aan geven.
Probeer dat gevoel te omhelzen, zonder het meteen te benoemen.
Alleen het proberen al is voldoende. Het hoeft niet te lukken.
Je hoeft het niet eens te doen.

We hebben geleerd, je goed voelen, daar moet altijd iets voor gebeuren.
Eerst moet je geld krijgen of iemand moet aardig zijn of het moet goed weer zijn, dan pas kan ik me goed voelen.
We hebben altijd een conditie bedacht voor goed voelen.
Ik kan me pas goed voelen als... ken je dat? Belachelijk! Je kan je zo maar goed gaan zitten voelen! Zo van mmm...

Dat gevoel kan je zo maar opwekken, er is niks voor nodig, jij beslist! Nu ga ik me goed zitten voelen... en verdorie het komt nog ook! Jij bent de baas in je eigen lijf, jij kunt voelen wat je wilt! Gevoelens zijn als kleuren. De ene kleur is niet beter dan de andere.
Je kunt van alle kleuren genieten, zodra je echter gaat oordelen dat rood afschuwelijk is, blokkeer je de energie in je lichaam als je iets roods ziet en dat voelt niet echt prettig.

We kennen allemaal die steeds maar doormalende gedachten als: -Ik heb geen netwerk, waardoor ik geen kans heb op een baan, of -Op mijn leeftijd zitten ze niet meer op mij te wachten, of -Ik zak langzaam maar zeker in het moeras.
Geen enkele van die gedachten voelt lekker.
We voorzien gevoelens van dergelijke gedachten.
Als je oefent (probeert) om alleen maar het gevoel te voelen, ben je in staat gevoelens van gedachten los te koppelen.
Zodra je ze loskoppelt ..hoera.. blij komen ze in beweging en hup weg zijn ze.
Gewoon er aan wennen om even je gevoel te voelen.
Zeg regelmatig tegen jezelf dat je vol liefde helemaal open staat voor alles en iedereen, dat je doet wat je het liefst doet, dat je leeft in overvloed en dat je de rust zelf bent.

Ik hoop, dat je de tekst begrijpt en ook gaaf vindt, net als ik.....
Ik heb er heel veel aan. In elke situatie.
Ook toen ik nog midden in de borstkanker situatie zat!

CONDITIE

.

Vannacht een zeer slechte nacht. Om 1:46 werd ik wakker.

Vreemde tijd. De wekker afgezet. Een kopje thee gezet en een hoofdstuk uit "Eten, Bidden en Beminnen" van Elizabeth Gilbert gelezen. Topsport voor het brein...

Om 3 uur probeerde ik weer in te slapen en het moet gelukt zijn, want ik werd om 7:34 wakker. Ik bleef even dralen: opstaan of niet opstaan, that's the question...

Guess what:
 

Om kwart voor 8 lag ik in de Houtvaart. Ons schitterende openluchtbad, hier bij mij om de hoek. Marijke zag ik net uit het kleedhokje komen. Die had haar baantjes al gedaan. Ik lag nog niet in het water of Mary dook er in. Samen hebben we onze baantjes getrokken.
En heerlijk liggen ouwehoeren. Topsport in het water...

Om kwart voor 9 fietste ik naar Malle Babbe. Tot 12 uur absolute topsport gedaan, want: Generale Repetitie voor aanstaande zondag het concert in Zandvoort.

Op de Botermarkt gefeest en vergaderd. Topsport! Vooral voor de lachspieren.

Vanmiddag met Ellen in Middenduin aan onze conditie gewerkt. Dat gaat zo: we schuiven onze Nordic-Walk stokken uit en lopen er mee het Duin in. We volgen blindelings de rode paaltjes.
Verdwalen doen we dus niet.
Dat komt goed uit, want verder letten we totaal niet op.


En dat komt weer door het lullen.
Lullen met Ellen, dus.
En reken maar dat dat goed voor je conditie is! Topsport in de duinen...

En tot slot: vanmiddag een brief gepost. Naar de brievenbus gerend en weer terug. Ook gerend.
Bah.... daar houd ik niet van. Goed om weer even te weten.
Topsport om niet meer te doen, dus....

VAN DIE DAGEN

Je hebt soms van die dagen, dat alles klopt.
Vandaag was zo'n dag.
Ik word wakker en denk: "Wat heb ik heerlijk geslapen...."
Ik doe mijn ogen open en zie Henry naast mij liggen.
Hij is ook wakker en we raken elkaar even aan.
"Goedemorgen, heb je lekker geslapen?"
" Ja heerlijk, ik had ook nog een droom, maar ik ben 'm kwijt..."
Na het ontbijt stappen we op de fiets.
Op het terras van café Thijsse op de Lindenmarkt gaan we aan de koffie en de krant.
Alles klopt: het zonnetje, de sfeer, de mensen om ons heen, de koffie en zelfs de krantenberichten.
We slenteren over de markt en eindigen op de Noordermarkt voor een broodje haring.


In één van de artikelen van de zaterdagbijlage van het Parool staat, dat je elke dag minstens 3 dingen op "moet" schrijven, waar je die dag dankbaar voor was.
Ik doe dat al jaren! Ik heb een speciaal boekje op mijn nachtkastje liggen...
Elke avond ga ik even terug naar de dag, die ik net meegemaakt heb en denk er met dankbaarheid aan terug en schrijf vervolgens 3 dingen op, die er uit springen...
Elke keer lukt dat weer en soms zijn er zelfs meer dan 3 dingen om op te schrijven.Ik ben er van overtuigd, dat ik daarom zo'n aangenaam leven heb.

GRAPEFRUITS

Van Ellen krijg ik een stapeltje tijdschriften, waaronder enkele OPZIJ. Of is het OPZIJEN?
Of OPZIJ's. Nou ja, je weet wel: het bekende opinieblad.
Ik lees in het nummer van november 2007 het volgende artikeltje:

Grapefruit verhoogt kans op borstkanker

Fruit is supergezond, wordt ons steeds weer voorgehouden. Helaas blijkt dit toch niet altijd het geval te zijn. Want postmenopauzale vrouwen die dagelijks minimaal een kwart grapefruit eten lopen 30 procent meer kans op borstkanker dan gemiddeld. Dat blijkt uit een Amerikaans- Hawaiiaans onderzoek onder meer dan 50.000 postmenopauzale vrouwen.
De onderzoekers vermoeden dat grapefruit de hoeveelheid oestrogeen in het bloed verhoogt. En dit hormoon verhoogt zoals bekend het risico van borstkanker voor vrouwen na de overgang. Of grapefruitsap uit een pak hetzelfde effect heeft, is jammer genoeg (nog) niet onderzocht.

(British Journal of Cancer, 2007 (97, p. 440-445)

Nounounou, daar sta ik toch van te kijken.
Als er iemand is, die veel grapefruits eet, dan ben ik het wel. Ik denk elke dag in ieder geval een halve. En men praat hier over "dagelijks minimaal een kwart grapefruit".
Ik ben er dus meteen mee gestopt en dacht: ik geef het even door aan mijn lezers. Niet dat ik veel gelezen word, maar als is het maar 1 persoon, dan is het al OK.
Als het waar is, wat in het artikel staat, waarom is dat dan niet meer bekend? Of is het allang bekend en ben ik één van de weinigen, die er nog niets van wist?
En.... zou het kunnen, dat ik mijn borstkanker door het nuttigen van grapefruits heb gekregen?

Ik ben overigens wel blij, dat ik borstkanker-patiënt af ben. Ik ben zo gezond als een vis.
En ik maar denken, dat het door het eten van grapefruits kwam.

ANDALUCÍA

De mooiste provincie van Spanje is met stip: Andalucía.
De binnenlanden zijn prachtig met schilderachtige witte dorpjes.
We zijn er even geweest, omdat Henry's madre er geboren is.
In een stadje dat heet Osuna.
Pieter en Milagros hebben een huisje aan de kust van de Atlantische Oceaan.
We zijn een week te gast geweest. Hier zijn wat foto's die ik maakte tijdens een rondreis:

El torcal de Antequera

groeten uit Zahora

In de late avondzon

Aan de Atlantische kust...

HET STRAND VAN ZAHORA

Ik heb tientallen stenen gefotografeerd op het strand van Zahora. Het is een prachtig stil strand. Er lopen niet veel mensen. Er schijnt wel eens een wrakkig bootje uit Afrika met wat vluchtelingen te landen.
Ook spoelt er wel eens een dode Afrikaanse vluchteling aan..... Je hoort van alles over mensen, die het in hun eigen land niet uithouden.
Maar dat zie je niet aan het strand. Je ziet de stenen en het water.
In de verte de kliffen van Conil en achter je de vuurtoren van Trafalgar. Verder alleen maar zand, stenen en water.
Je hoort niet de doodskreten van de aangespoelde vluchtelingen...
Alleen het water in een eindeloze kadans naar voren.. naar achteren.. naar voren.. naar achteren.
Wat meeuwen.
Een vissersbootje.
De wind.

As clean as a whistle...

Waar die uitdrukking vandaan komt weet ik niet, maar het ik voel me wel zo.
En ik bén zo clean as a whistle. Nee.... heeft niets met drugs te maken, maar met de goeie uitslag van de eerste mammografie na vorig jaar.
Ik kneep ´m als een ouwe dief, had de dag tevoren knerpende koppijn, was dagenlang zenuwachtig.
Gelukkig hoefde ik er niet alleen naar toe: Henry ging met me mee.
Dat scheelt. Gedeelde zenuwen zijn namelijk halve zenuwen.
Het maken van zo'n mammografie is geen pretje.
Je borst wordt geplet tussen 2 glazen platen, die dan nog eens extra aangedraaid worden. Voor elke borst 2 foto's: voorkant en zijkant.
4 x lijden dus.
De radioloog, die de foto's moet maken is allerliefst: geduldig, zacht en voorzichtig.
Ze weet wat het is. Iedere vrouw van boven de 50 weet het. En niemand vindt het prettig. Maar.... het is wel belangrijk!
En dan komt het grote wachten. Gelukkig krijg ik dezelfde dag nog de uitslag van de foto's. Ik hoef niet, zoals de meesten, een week te wachten. Ik neem plaats in het onderzoekkamertje en mijn hart tikt als een gek... Dan komt de chirurg binnen. Gelukkig heeft hij een hele grote glimlach op zijn gezicht en zegt meteen: " Ik zal maar met de deur in huis vallen: de foto's zijn goed. Er is niets op te zien!" Ik spring een gat in het plafond en Henry knijpt me in mijn arm.
Ik ben schoon. I'm as clean as a whistle.
Opgelucht ben ik ook. Ik voel me kilo's lichter...... Het onderzoek wat erop volgt is ook helemaal niet erg meer.
Het gaat steeds door me heen: alles is goed! ALLES IS GOED!!

Het gewone leven begint weer. Niet meer aan narigheid te hoeven denken. Gewoon een eindje fietsen en de frisse wind door je haren voelen. Een paar dagen Terschelling, een glas champagne, een spelletje scrabble. Alles is goed. Alles is goed!!
Zo..... en nou hebben we het er niet meer over!