TANTE KATE

.


(© arukusan)

Dit gebeurde toen ik een jaar of 8 was:

--

Ik heb een tante. Zij heet Tante Kate.
Als ik weet, dat ze komt, zing ik altijd: "Tante Kate liet een scheet bovenop het tafelkleed."
Ik mag het niet, maar ik doe het tóch. Dat is zo met veel dingen, die niet mogen.

Ik vind Tante Kate wel lief. Ze is ook een beetje mijn vriendin. Ze heeft mooi zilver haar in een slordige knot achterop haar hoofd. Ze heeft een prachtige kever! Kijk maar, zo eentje:



Ze rijdt er altijd heel langzaam en voorzichtig in. Want tante Kate is een beetje oud.. En ze is zuinig op haar Kevertje! Ik ken niemand die zo langzaam rijdt!

Op een dag wordt ons rustig voortkabbelende leventje verstoord.
Tante Kate krijgt een ernstig auto-ongeluk. Iemand botst tegen haar op en de prachtige Kever is helemaal in de kreuk. En Tante Kate ook. Het is heel erg met haar. Ik mag niet naar haar toe. Ik denk de hele dag aan haar. Hoe ze in het ziekenhuis zal liggen aan slangen en apparaten. Heeft ze pijn? Is er bloed? Is ze erg kapot?

Mijn moeder is er stil van. Ik vraag haar elk uur hoe het met tante Kate gaat. En ze kan eigenlijk niets zeggen, alleen maar dat het niet goed gaat.

Het is maandag. Als ik thuiskom van school zit mijn moeder te huilen. Dat gebeurt niet vaak. Mijn moeder huilt eigenlijk nooit. Maar nu zit ze in de keuken te huilen. Ik kruip tegen haar aan. En ik begin ook te huilen.

Tante Kate is dood.




Dag, Tante Kate...


"Death is the test of the meaning of life. If death is devoid of meaning, then life is absurd..."

- Rabbi Abraham Joshua Heschel











(Maandag 1 mei 2009. Toevoeging om 12:19...
Toen ik dit bericht publiceerde wist ik nog niets van het drama in Apeldoorn, want ik kijk overdag nooit tv, zélfs niet op koninginnedag. 's Avonds laat hoorde ik, wat er zich had afgespeeld. Dit verhaal heeft er natuurlijk niets mee te maken. Het zat al 55 jaar in mijn hoofd.)
.

DE MAN EN HET KINDJE

.





Toevallig kijk ik naar buiten.
Of is het niet toevallig?

Ik kijk wel vaker naar buiten. Gewoon even contact maken met de buitenwereld…
Kijken of ik iemand zie lopen, die ik ken.
Hé… daar loopt Rita, mijn borstkanker”collega”. Ze loopt aan de overkant van mijn grachtje.
We zijn op dezelfde dag geopereerd. Met haar gaat het ook goed.
Ze stapt stevig door richting stad.

Dan ineens… zie ik de man.
Hij fietst rustig mijn huis voorbij met voorop een fietsstoeltje met een klein peutertje er in.
Het kindje heeft zijn handjes om een stuurtje en stuurt mee.

En dan gebeurt het:

De man buigt langzaam voorover en neemt een diepe snuif van de blonde haartjes van het kind.
Hij komt weer overeind en ik zie een serene, tevreden glimlach op zijn gezicht.

Dan is het moment voorbij.
Ik merk, dat ik even mijn ogen dicht heb gehad en dat ik het geroken heb: het geurtje van een fris gewassen kinderkopje.





.

TAI CHI IN HET KENAUPARK

.


Ik roep al jaren, dat ik Tai Chi wil leren…
En al jaren gebeurt er niets. Je moet ook niet roepen, dat je het wilt, je moet het gewoon doen…



Eens zag ik in Parijs in het Jardin du Luxembourg op een zonnige zondagmiddag een groep mensen, die aan het Tai-Chi-en waren. Iedereen die het kon, legde z’n jas en tas in een hoekje en deed mee. Ik was gefascineerd door de vloeiende bewegingen, de trotse houdingen.
Toen al wilde ik meedoen, maar ik kon er geen hout van.

Enfin, afgelopen zaterdag was het Wereld Tai Chi dag.
In Haarlem gebeurde van alles in het Kenaupark.
Met een paar vriendinnen ben ik het park ingeslenterd en heb me daarna geheel en al overgeleverd aan de betovering van deze oeroude Chinese bewegingsmethode, waar je rustig van wordt en meer geconcentreerd. Waarmee je je houding kunt verbeteren en soepele spieren en gewrichten van kunt krijgen.
En waarmee je je coördinatie en evenwicht kunt verbeteren.

Dat zijn de dingen, waarom ik het al jaren wil leren.
En nu… gaat het gebeuren.

En hoe komt dat zomaar ineens? Gewoon door mee te doen.
Eerst proberen de 34 soepel vloeiende houdingen mee te doen.
Nou… vergeet het maar. Dat lukte voor geen meter.
Dus lekker in het gras zitten en kijken, kijken, kijken…



En toen er op een gegeven moment een instructie was voor iedereen die aan de kant zat te kijken sprong ik meteen op en deed mee. Ik voelde me er lekker door en soms zelfs ontroerd.

De demonstraties met de waaiers en de zwaarden deden me verder niet veel, maar uiteindelijk De Groet naar de 4 Windstreken, die ik ook ken uit een grijs verleden, ja… die raakte me echt.

Volgende week begin ik.

(Ik had wéér helaas mijn fototoestel niet bij me, maar heb aan een vriendelijke fotograaf gevraagd of hij mij een paar foto’s wil sturen.
Dat heeft hij gedaan, met heel veel dank aan Gerard Dingemans. De foto's zijn prachtig geworden...)




.

HONEY, I'M HOME..!

.


Dag lieve lezers, ik ben weer terug van mijn heerlijke vakantie in Steiermark in het zuidoosten van Oostenrijk. Onze familie heeft daar een gezellig, klein huisje…



(De eerste avond voor het huisje)

Misschien weten jullie het nog niet, maar mijn moeder was Oostenrijkse. Rond 1910 naar Nederland gekomen. In 1932 een aantrekkelijke man ontmoet, terwijl ze allebei op de Kromme Rijn aan het kanoën waren. Later met hem getrouwd. En 5 kinderen gekregen.
Jaren geleden hebben ze dit huisje van onze Deens buren gekocht voor … 1500 gulden! Nog eens 15oo gulden voor een lapje grond eromheen en toen kon het grote verbouwen beginnen. Er was geen waterleiding (dus ook geen wc) er was geen riolering, geen electriciteit... Maar dat is in de loop van de jaren natuurlijk wel veranderd. Mijn ouders hebben er een heerlijk vakantiehuisje van gemaakt, waar we allemaal graag komen.
In 1997 zijn ze allebei overleden en sinds die tijd hebben wij, de kinderen het huisje in beheer.
Ik kom er een paar keer per jaar. Nu om het aan te sluiten: de waterleiding moet ’s winters helemaal afgesloten worden, anders vriest de boel kapot. En om een paar klusjes te doen: verf afkrabben, schuren, plamuren en schilderen.
Gelukkig heb ik ook nog een paar kleine wandelingen kunnen doen. Op 2000 m lag de sneeuw nog twee meter hoog, dus daar konden we helaas niet wandelen.



(Hoge sneeuw bij de Weinebene)

Maar verder waren er op 1000 meter in de buurt wel leuke nostalgische rondjes te maken.
Het weer was prachtig, de lucht helder en schoon.
Elke ochtend ontbijten op het balkon met zicht op de bergen van Slovenië en helemaal links de Hongaarse laagvlakte.



(Het uitzicht vanaf het balkon)

Elke dag gingen we koken op de houtoven, waardoor het huisje meteen lekker warm werd.
Soms ook buiten een vuurtje met een biertje erbij…
Ik ben helemaal herboren en uitgerust!


(Henry wil altijd van de berg af rollen!)

Heerlijk om er te zijn, maar ook heerlijk om weer veilig thuis te komen.
Want je weet het: zoals het klokje thuis klikt…

(met dank aan zus Aja voor de juiste jaartallen en het juiste bedrag van de aankoop van het huisje...)


.

CECILE

.




Ja, ook een stukje over mijn zus Cecile.
Wie was Cecile? Cecile was mijn een na oudste zus. Zij is in 1939 geboren in Utrecht en was van het begin af aan een enorme spring in ’t veld. Beweeglijk en sportief. Ze kon enorm hard rennen en wilde altijd en overal de eerste zijn. Snel was ze.
Ook zij was heel muzikaal. Ze koos voor de cello. Echt heel goed is ze er nooit in geworden. Ze had te weinig geduld. Wilde steeds weer iets anders. Ze speelde overigens wel heel aardig op de piano. Beetje jammen en improviseren.
Ze beklom de hoogste bomen. Ze zwom in de diepste meren. Ze liep de moeilijkste routes 3 x in de tijd dat jij ze liep.
En… ze dacht heel snel.



Maar wat gebeurde er… Wanneer werd de hoogste boom onbereikbaar, het diepste meer te diep en de moeilijkste route niet meer begaanbaar?
Dat gebeurde toen ze al vrij jong, op haar 32ste, in heel haar lichaam hele zware reuma kreeg. Al haar gewrichten werden aangetast, van top tot teen. Alles deed zeer, alles vergroeide. Lopen ging bijna niet meer. Een glas vastpakken ging bijna niet meer. Haar eigen haren wassen? Vergeet het maar…
Nieuwe knieën kreeg ze. Weer leren lopen, met enorm veel pijn.

En toen… de nieren. Door de zware medicijnen (o.a. goudinjecties) die ze gebruikte waren haar nieren aangetast. Ze werkten nog maar voor 16 % toen ze een slangetje in de buik kreeg, waardoor elke nacht een vloeistof werd gespoeld om haar buik schoon te maken. Een buikvliesspoeling noemen ze dat. Niet zo efficiënt als een nierdialyse, maar het kon ’s nachts en thuis in bed.
3 Zakken moesten op een soort van computer gelegd worden en die werd dan weer aangesloten op dat slangetje.
Het waren zware zakken en ik kwam bijna iedere dag om de zakken klaar te leggen en aan te sluiten, zodat ze ze alleen maar aan haar eigen slangetje hoefde te klippen. Daarna dronken we een glaasje en wilde ze alles horen van wat er zich ‘buiten’ afspeelde. Gretig was ze daarin.
En wat hebben we steeds toen gelachen… zo gelachen.

Maar… een buikvliesspoeling kan niet zo lang. Het lichaam raakt uiteindelijk toch vergiftigd. Ze zou van mij een nier krijgen. We waren al een aardig eindje op weg, de afspraken waren gemaakt.

Tot ik haar op een dag in haar bed vond. Stil.
“Slaap je? Cieltje, slaap je, Ciehiel… CIEHIEL…”

Voorgoed uitgerend. Voorgoed uitgespeeld. Voorgoed.





(Cecile met op schoot de kleine Mouschi en het blonde meisje is mijn dochter Roosje)


.

ER UIT MET DE GEIT

Lieve lezers,

dank zij Ibella (virtueel duwtje naar buiten waar de vogeltjes fluiten)toch nog even een blogje.
Zaterdag vertrek ik voor een week of twee naar de bergen. Lekker.
Ik heb er veel zin in.
Morgen komt er hier een bijdrage van me over mijn zus Cecile.
En vandaag: HEERLIJK! gewandeld.
Wat zijn er al veel kleuren in de natuur te zien. Zoveel roze en zoveel geel en wit.
Alles staat op springen.
Alles heeft er zin in.

IK OOK!

Tot morgen....

MEMORIAM VOOR MIJN ZUS KLARA

. Mijn oudste zus heette Klara. Ze werd geboren op 18 mei 1938 met een handicap: de rechterhelft van haar bovenlichaam was stukken kleiner en dunner dan de linkerhelft. Haar rechterhand was een klein verfrommeld pootje, waar al snel na de geboorte een soort van handje is gefabriceerd door een plastisch chirurg. 

Mijn familie woonde toen nog in een beschermde omgeving midden tussen de boeren aan de Waver. Bij Ouderkerk aan de Amstel. 

Klara groeide daar op als een gezellig en lief kind. Zie je haar dartelen door de weilanden achter de lammetjes aan? 

Ze was heel muzikaal en speelde prachtig viool. Zing, Klara, zing! 

Toen ze 10 jaar werd verhuisde het gezin naar Overveen. Hier was de wereld nog heel aardig en rustig, maar haar handicap ging haar nu tóch parten spelen. En ze kreeg last van een oorlogstrauma: angst, nachtmerries... 

Ze durfde niet meer viool te spelen. Ze durfde geen hand te geven en legde haar handje op de rug als ze zag dat iemand er naar keek. 

 Klara was heel intelligent. Ze kon heel gemakkelijk leren en haalde met alleen maar negens en tienen de MMS. Daarna ging ze naar de Kweekschool, waar mijn vader ook les gaf. Neerlandicus was hij. Toen ze in de eindexamenklas kwam ging het botsen tussen haar en mijn vader. Ze verhuisde naar Utrecht, naar een geliefde tante om daar het laatste jaar af te maken. 

Dat is niet gelukt, ondanks de liefdevolle toewijding van de tante. 

Klara werd helaas overvallen door een nare ziekte: schizofrenie. Ze werd opgenomen in een inrichting en na een paar jaar mocht ze proberen op eigen benen te staan. Dat lukte met behulp van een heel arsenaal medicijnen. Ook vond ze toen plezier in het roken: ze rookte wel 3 pakjes zware sigaretten per dag. Ze hoestte af en toe zo erg, dat je het er benauwd van kreeg. “Steek er nog eentje op”, zei mijn vader keer op keer. Op een dag heeft ze een stuk of 4 sigaretten opgestoken en alle vier tegelijk in haar mond gestopt, hem heel brutaal aankijkend. 

Dat is het enige lelijke wat ik haar ooit heb zien doen. Ik heb haar nog nooit een lelijk woord horen zeggen. Ze heeft nooit geroddeld, nooit kwaad gesproken. Het roken echter kon ze niet laten. 

Een spirituele genezeres, waar ze naar toe ging voor hulp, heeft haar zelfs gezegd, dat ze beter niet kon stoppen met roken. Ja hoor, echt waar. Dat heeft ze gezegd. Toen Klara 54 werd hebben we haar gevonden. Haar rechter handje op het pakje sigaretten, de linker op haar aansteker. Haar hart had haar gezegd: “Klara, als jij niet stopt met roken, dan stop ik met kloppen”. En zo is het gebeurd. Zing, Klara, zing! .