Film op het eiland

.
Tiengemeten telt slechts 13 inwoners. In de koude maanden ziet men elkaar bijna niet en daarom houden de herbergiers in de winter eens in de maand een film-eetclub.
Iemand zoekt een film uit en er wordt die avond een maaltijd in de stijl van die film bereid.

Het is warm in de gelagkamer. Zo goed als iedereen is er al, als wij aan een van de grote tafels aanschuiven. We maken kennis, drinken een wijntje en het is ouderwets gezellig.
Dan gaat het buffet open: er is een echt heerlijke, ouderwetse Engelse maaltijd, waar je lekker van mag opscheppen.

Echte Trifle toe!

Dan worden de stoelen verzet, het licht uitgedaan en gaan we naar de film kijken.
Vanavond is het "BOY A", een indringende Engelse film, die de tongen los maakt. De film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal: een jongeman komt na 10 jaar gevangenis vrij en probeert weer (onder een andere identiteit) terug te keren in de maatschappij. Er valt een hoop over te discussiëren.
Vannacht heb ik ervan gedroomd, dus als je erg gevoelig bent...

Ik vind het wel wat hebben, dit initiatief. Het is heel fijn om samen een film te kijken. Men leeft hier zo geïsoleerd, dat eens in de maand een avondje samen iets gezelligs doen zo gek niet is.
Enkele mensen van de Hoekse Waard moeten wel zorgen het laatste pontje te halen!
Hier een foto (klik) van het pontje bij daglicht. Reken maar dat het om 12 uur 's nachts met harde wind en striemende regen echt veel spannender is.
Maar wij, als gasten van de herberg, kunnen zo ons bedje in rollen...
Wat wil je nog meer...

Recensie van de film: klik
Herberg Tiengemeten klik

.

Tiengemeten

.

Waar ben ik naar toe ontvoerd?

Naar een van de kleinste eilanden van ons land: Tiengemeten. Het ligt tussen Zuid-Holland en Zeeland in het Haringvliet.

Je moet je auto laten staan op het vasteland en dan met een pontje over. Op de vouwfiets naar de herberg, die zich helemaal aan de oostkant op het eiland bevindt in een oude boerderij: De Suzannahoeve.

De wind en regen striemen om de hoeve.

De torenvalkjes moeten hun uiterste best doen om in dit weer een muis te verschalken.

Grote bruine koeien met dikke lange vachten staan met de kont in de wind.

Gelukkig hebben we een heerlijke wandeling achter de rug...(toen de zon nog scheen!)

En zo dadelijk gaan de bubbels open!

Ik geniet met volle teugen.

Van Henry krijg ik een mooi kado:

Een boek van Martin Bril (naast Carmiggelt een van mijn favoriete columnisten)

Het boek heet: Het leed, dat liefde heet en andere taferelen.

Voorin het boek heeft Henry een gedichtje geplaatst. Mag ik het hier, voor mijn webbies (ik heb gelukkig slechts 14 lezers!) plaatsen?

Ja het mag:

Marie Louise,

de liefde,

je krijgt er steeds meer verstand van.

Alles wat je doet heeft er,

uiteindelijk,

mede te maken.

Iedereen bedankt voor de felicitaties....

17 jaar!

Vandaag heb ik wat te vieren!

Het is namelijk precies 17 jaar geleden, dat ik Henry op het perron van het station van Overveen ontmoette.

We kenden elkaar nog niet en zagen elkaar voor het eerst.

We reden met mijn blauwe eend naar het strand. Ik moest echt moeite doen om op de weg te letten.

17 jaar geleden...

Ik was meteen weg van hem. Hij had van die grappige kuiltjes in zijn wangen als hij lachte.(heeft-ie nog!)

Hij was zo levendig in zijn manier van praten.(doet-ie nog!)

En van die mooie bruine ogen...

Je snapt het al: ik was op slag verliefd. En dat is nooit meer overgegaan.

Morgen gaan we het echt vieren: we gaan twee nachtjes in een hotelletje met champagne en mooie glazen en kaarsjes en alles wat er bij hoort om een 17-jarig jubileum te vieren. Henry heeft iets uitgezocht en ik laat me verrassen.

De blauwe eend is inmiddels volkomen verroest en ter ziel.

Maar wij zijn nog soepel en springlevend! We gaan nog jaren mee. Samen hangen we in de ringen en we maken sprongetjes.

En: we schrijven elkaar iedere week een brief...al 17 jaar!

Heimwee

Buurvrouw is jarig.
Ik weet dat niet, maar als ik langs de gracht naar huis fiets zie ik ineens een spandoek:
Buurvrouw is 50! Toeter 3 keer!

Ik fiets nog even terug de stad in, koop een aardig kadootje en klop op de deur.
"Gefeliciteerd..."

Er zitten wat mensen binnen: een zus, een vriendin, wat jonge kindjes en een hele donkere man.
Het is warm en het voelt goed.
Ik krijg een glaasje wijn en nestel me in het gezellige verjaardagsgevoel.

De donkere meneer is heel erg zwijgzaam. Hij kijkt. Hij zegt niets.
De rest van het gezelschap is levendig en heeft van alles te vertellen.
De jonge knulletjes doen samen een spelletje.

De man is stil.
Hij zegt niets.

Maar dan toch, ineens, krijg ik hem aan het praten: hij komt uit Angola en is al 15 jaar in Nederland.
Maar hij heeft heimwee.
Het is hier niet zoals daar.
Nederlanders zijn zo anders.
En Afrika zit in zijn bloed.

Dan vertelt hij iets, waar ik van opkijk: in de dorpskroeg heeft hij het wél naar zijn zin, want de barvrouw is eerlijk. Zij heeft belangstelling. Zij luistert. Zij toont werkelijke interesse. Zij speelt geen toneel. Zij is er voor de gasten.
Zijn ogen glanzen, als hij er over praat.

Dat vind ik mooi...
Dat iemand er zo over denkt.
En dat iemand daar gelukkig mee is.

Ik heb niks met kroegen en ook niks met barvrouwen, maar ik snap het wel.

De man staart voor zich uit.
Ik heb met hem te doen. Heimwee moet vreselijk zijn. Heimwee... dat is pijn hebben omdat je naar huis wilt.
En thuis is zo ver weg. Maar thuis zit wél in zijn bloed.

Als mijn glaasje op is ga ik naar huis.
De man zit weer stil en verdrietig voor zich uit te kijken.
Hij heeft heimwee. Je kunt het aan hem zien...


























.

Pure verwennerij...

Ach arme Roosje, die ligt ziek op bed, terwijl masseuse Rhona onze spiertjes kneedt...

Oh, wat is dat toch lekker.

Hoewel... het doet soms ook heel erg zeer!

Ze kneedt alsof je een homp deeg bent.

Ze is supersterk.

De massage werkt eigenlijk meteen, door de manier waarop je zit.

Je bent meteen ontspannen en geeft je helemaal over aan die sterke handen.

Er staat hier boven: pure verwennerij.

Maar het is ook pure noodzaak.

Het gaat een paar dagen na het masseren goed en dan...zakt het weer in elkaar!

Ik denk, dat ik niet goed zit.

Of eigenlijk: ik weet zeker dat ik niet goed zit.

Ik zou gewoon een bureau moeten hebben.

En een fatsoenlijke bureaustoel.

Misschien komt dat er nog eens van.

Roosje... beterschap!!!!!

l' Empreinte de l' Ange

Een lieve vriendin kreeg van mij nog een film voor haar verjaardag en samen hebben we l'Empreinte de l'Ange uitgekozen, die hier eenmalig in de Filmschuur draaide. (De voetprint van de engel)

Het verhaal gaat over een vrouw, die doordraait, nadat ze een klein, zes-jarig meisje ziet, waar ze van overtuigd is, dat het haar dode dochtertje is.

Het is een waargebeurd verhaal. Een beklemmend verhaal, wat je noemt een psychologische thriller.

Soms kan ik er niet zo goed tegen als het te spannend is. Dan wil ik weglopen. Dan denk ik: "Mens... ga toch met iemand praten... Vertel de moeder van het meisje, waarom je zo bezig bent..."

Maar ja... de film draait ook door en op een gegeven moment zit je zo in het verhaal, dat je niet meer nadenkt en alleen maar zit te kijken.

Mooi gespeeld, de twee moeders, die in hun wanhoop elkaar niet meer kunnen ontwijken.

Echt heftig.

Misschien ga je de film nog zien, als die eens op TV komt.

Daarom verklap ik de plot niet.

Ga maar kijken.

Seniorenmoment

.

Over een kwartier word ik afgehaald door twee vriendinnen.
Ik weet dat we naar Leiden gaan.
Ik weet ook, dat we naar iets moois gaan. Wellicht iets van vroeger?
Maar wat het is?
Ik weet het niet meer.
Het is tijden geleden afgesproken.
Ik heb toen: LEIDEN in mijn agenda gezet. En meer niet.
En meer weet ik ook niet.

Potverdikkeme nog an toe. Dit is geen seniorenmoment meer...
Dit is een seniorentijdvak lijkt het wel.

Het moet niet gekker worden.

Ik zal eind van de middag laten weten wat voor moois dat nou in Leiden was.
En meteen op zoek naar Straatschrijfsels!


Nawoordje:

Ik ben geweest: in het Rijksmuseum voor Volkenkunde naar de Maya 2012 expositie over de Maya kalender..
Is meer een kleine speurtocht voor kinderen vanaf een jaar of 8.
De film, die vertoond werd van National Geographic over het ontcijferen van de Maya-taaltekens vond ik nog het interessantste.

Hoewel ik geïntrigeerd ben door de Maya kalender, en vooral door het ophouden ervan in 2012, kan ik deze expositie niet aanraden. Veel te summier en zonde van je reis...

Jammer, maar helaas.

Kerstrepetities

.

Met mijn koor (Vrouwenkoor Malle Babbe *klik*) zijn we inmiddels helemaal in kerstsfeer. Vanmorgen hard gewerkt, want 20 december hebben we ons kerstconcert en we zijn er al een maand of drie mee aan de slag.
Heel gek is dat, om in september in je dunne T-shirtje al "Gloria in exelcis Deo" te zingen.
Of "O Kerstnacht schooner dan de dagen"...
Mijn hoofd staat er helemaal niet naar, maar je moet wel, wil je op zo'n concert een beetje aardig voor de dag komen.
We hebben kerstliedjes uit allerlei landen op het programma staan: Spaanse, Engelse, Franse en Duitse liedjes. Maar ook oud- Middeleeuws, een beetje boers gezongen. En latijn: heel devoot en sereen gezongen.

Ja luitjes: I'm dreaming of a white Christmas! Deck the hall with boughs of holly.
Little Jack Horner sat in a corner, eating his Christmas pie.

Het komt er allemaal aan. Het gaat allemaal gebeuren.
Komen jullie luisteren? En meezingen?! En glühwein drinken...
Ik kan je nu al verklappen, dat het heel feestelijk wordt en dat je zeker zult genieten!! Zegt het voort...
20 december om 15 uur in de Nieuwe Groenmarktkerk in Haarlem.
Leise rieselt dan der Schnee, terwijl het in het Oosten daagt, maar toch nog midden in de winternacht, als Rudolph the Rednosed reindeer zijn jingle's bellt!
Ho..Ho..Ho!

De Paarse Panda

.





Sandra van Hek is gisteravond, 16 november, overleden.

Ze heeft geleefd
Ze heeft liefgehad
Ze heeft geleden
Ze mag nu slapen

Dag Sandra, goeie reis...

De Paarse Panda






Laatste briefje (van 15 nov.) van Sandra:

Komt goed, lieverd!
Bedankt!!
Groetjes, Sandra :)





.

Sur le Pont d'Avignon...

Geïnspireerd door Wim *klik* , die vanuit La Palma schreef: "Je doet toch wel zo nu en dan een wandelingetje?" ben ik vanmorgen in een venijnig, miezerig regentje langs het water richting Elswout gelopen... De regen voelde heerlijk aan op mijn gezicht en ik zong een beetje voor me uit.

De wandeling bevat een stuk of 20 bruggetjes. Nou heb ik wat met bruggetjes. Of eigenlijk Henry en ik hebben iets met bruggetjes. Op elke brug... nee, toch maar niet... ik verklap het niet. Jullie hoeven nou ook weer niet alles van me te weten.

Vorige week nog heb ik webvriendin GerdaYD *klik* mijn geheimpje wél toevertrouwd. Het kwam zomaar ter sprake in verband met een mooie brug, die ze gefotografeerd had...
Neenee, ik vertel het je niet. Je kunt zeuren wat je wilt... Ik zwicht echt niet...

Landgoed Elswout, met... 8 bruggetjes! Het is een mooi, oud landgoed , waar je heerlijk tussen de kabouters en elfjes kunt ronddolen. En waar je op elke brug...
Nee, echt niet... ik ga het niet verklappen...

In m'n eentje lopen was ook wel weer eens goed. Dus, Wim... bedankt voor de oppepper. Of het nu regent of niet: buiten is het eigenlijk meestal wel lekker.
Bovendien was de onverwachte kop koffie met Leny, Marijke en Mary in "De stinkende Emmer" in Overveen natuurlijk super gezellig. We hebben er zelfs een beetje gezongen. Er waren toch geen andere gasten.

En gek genoeg... eenmaal thuis scheen de zon!


De letters in deze bijdrage... foei, wat een gepruts.
Maar... ik krijg het niet voor elkaar. En na uren proberen laat ik het maar zo.
Foto's plaatsen gaat niet lekker. Ik denk, dat ik eens bij Fluitenkruidje *klik* in de leer moet...

En... ik had bij de laatste foto natuurlijk niet moeten flitsen. Zo af en toe ben ik supertop-amateur! Dan schaam ik me diep. Maar niet diep genoeg om de foto tóch te plaatsen.


.

Van Stieneke naar Christina

Gisteren vierde vriendin Stieneke haar 60ste verjaardag.
Het werd een echte vrouwendag: 35 vrouwen, die haar dierbaar zijn had ze uitgenodigd.
Om half elf werden we in het Teylers Museum verwacht. Het oudste museum van Nederland.

Teylers Museum (*klik*)

Ik fiets er in vijf minuten naar toe. Het is een prachtig museum, dat ooit door Pieter Teyler, een steenrijke lakenhandelaar, is nagelaten aan de gemeente Haarlem.
Het ziet er nog exact zo uit als toen het als museum in 1794 werd ingericht.
Er kwamen niet veel bezoekers. Kijk: Anton Mauve kwam er en 4 dagen later pas kwam de volgende bezoeker.

Nu doen ze het met niet minder dan 100.000 bezoekers per jaar...

De ovalen zaal, waarin een prachtcollectie edelstenen om je vingers bij af te likken...
Er ligt zélfs het Topje van de Mont Blanc! (Dat zou Henry wel willen hebben!!)

We kregen er een rondleiding om van te smullen.
Ik waande me in een oud kostuum dwalend door de lange gangen...
Links en rechts minzaam groetend.

De fossielenzaal is buitengewoon interessant en, hoewel ik er al heel vaak geweest ben blijft het allemaal boeien. Botjes, beentjes en fossielen... eeuwenoud. Prachtig bewaard. De tijd staat stil...

Maar onze tijd niet! Wij gaan voort. Er is nog meer te doen op deze bijzondere verjaardag!
Stieneke, die inmiddels allang geen Stieneke heet, maar Christina (*klik*) , heeft haar twee dochters een uitgebreide High Tea laten maken en wij gaan daar met z'n allen van genieten.
Twee lange tafels zijn in de woonkamer gezet, het is een beetje proppen, maar alle 35 passen er in!

Er worden mooi ingepakte cadeautjes uitgepakt. Er vloeien tranen, er wordt gelachen.
Wijn en heerlijk eten maken de tongen los.
En ik heb mijn ukelele meegenomen om "Stars shining bright above you" voor Stieneke, eh... Christina te zingen. Iedereen ligt in een deuk en ik krijg daarna heel veel complimentjes...
En een dikke pakkerd van Christina....

Het is al laat als ik door het mooie Bloemendaal weer naar huis fiets.
Ik voel me af en toe toch zo'n geluksvogel...

.

Foute houding...

De laatste tijd had ik in al mijn gewrichten pijn. Vooral in de schouders en de linker pols.
Ik dacht (omdat mijn zus Cecile reuma had) meteen aan reuma.
Dinsdag heb ik een stoelmassage gekregen in het kantoor van mijn dochter.
Je hangt een beetje voorover in een soort van Shiatsu-stoel en masseren maar!

Rhona heeft de pijnlijke boel eens flink onder handen genomen. Volgens haar is er een soort van overbelasting aan de hand. Teveel achter de computer. En een foute houding!
De massage heeft me goed gedaan. Ik zit nu anders, de muis ligt anders en... dat hebben jullie wel gemerkt: ik zit minder achter de computer.
Niet meer elke dag een verhaaltje.
De Volkskrant moet het al een tijdje met een noodrantsoen doen.
En de Straatschrijfsels... die gaan zo snel: jullie leveren de plaatjes en de tekst aan. Daar heb ik niet zoveel werk aan.

Ik heb het idee, dat het werkt. Ik heb minder pijn. Dus... lieve lezers: let op je houding. Om ook nog eens van die malle klachten te krijgen is echt niet nodig. Let op de stand van je knieën en je ellebogen en leg je muis zo dicht mogelijk bij je.

Als er nog meer tips zijn, dan hoor ik het wel...
Ciao! Groet van Marlou


.

Hekkie

Vandaag hebben we een optreden in de schouwburg in Ede voor een of andere Vereeniging (ja... met twee ee's!) die zoveel jaar bestaat. Het koor reist er met de bus naar toe en de opstapplek is bij de IKEA. We spreken meteen af om daar dan ook eerst met het hele koor te gaan ontbijten.

Het regent pijpestelen als ik vertrek, maar ik heb de Rolls Royce onder de fietsregenjassen aan, dus ik kan er tegen. Tenminste, dat denk ik...
Het is ongeveer 20 minuten fietsen. Halverwege hoor ik: "Frtsjj... frtsjj...frtsjj..." Het zijn mijn peperdure optreedlaarzen, die zo lek als een mandje zijn. Ik voel dat mijn sokken doornat worden en mijn voeten ijskoud. Dat gaat lekker...
Al fietsend bedenk ik hoe ik dit straks ga oplossen, want de gehele dag met nat spul aan werkt niet echt prettig.
Ik bedenk om bij de IKEA mijn laarzen met kranten vol te proppen en op de sokken het ontbijt op te halen (overal natte stappen).
En dan voel ik dat ook mijn optreedbroek helemaal nat is. En bovendien begint mijn Rolls Royce bij de nek door te lekken. Getverdegetver...

Eenmaal bij de IKEA zie ik nog niemand van het koor. Dan maak ik meteen rechtsomkeer en fiets naar huis terug.
Weer 20 minuten door de stromende regen. Ik word zo mogelijk nóg natter!

En dan, onderweg, zie ik iets, wat mijn hele rit heen en terug meteen goed maakt: aan de overkant van de kade fiets een man op een gele fiets met grote, felrode glanzende fietstassen. Hij heeft een donkerblauwe regencape om en vóór op zijn fiets is een zwarte bak gemonteerd, waar een hondje in zit. Een hondje, dat van mij "Hekkie" mag heten.
Het hondje heeft een gele, gekreukelde regencape om. Zijn snuitje piept uit het zeiknatte plastik. Hij kijkt eigenwijs vooruit. Zijn oortjes staan op vrolijk. Hij heeft er zin in. Die grote druppels doen hem niets. Misschien zit hij onder die grote, gele regencape zelfs wel te kwispelen.

Kijk... daar word ik nou vrolijk van.
Als ik weer thuis ben doe ik de hele natte bliksemse boel uit en gooi het in de badkamer.
Dan bel ik koorvriendin Carla.
Ik mag met haar meerijden.
Ik trek droge warme kleren aan en ontbijt gewoon thuis in de keuken.

.

Het blauw van Chagall

Eén van de leerlingen op de Kunstacademie in Sint Petersburg was Marc Chagall.
Zijn officiële naam luidt: Moishe Zakharovitch Sjagal, oftewel משה שאַגאַל
Geboren in Vitebsk in 1887, waar zijn grote talent al snel werd ontdekt door de plaatselijke kunstenaar Yehuda Pen, die hem les gaf.
In 1910 vertrok hij naar Sint Petersbrug, waar hij les kreeg van Nicholas Roerich.
Zou hij van hem "het blauw" hebben leren kennen?

Eenmaal afgestudeerd vertrok hij met zijn vrouw Bella naar Parijs en in 1941 vertrok de familie naar Amerika.
Toen Bella overleed ging hij weer terug naar Frankrijk, waar hij de beroemde ramen heeft ontworpen voor de synagoge van het het Hadassah in Jerusalem. Ik heb de ontwerpen een paar jaar geleden in het Bijbelmuseum gezien. En werd daar weer getroffen door het blauw van Chagall.

Marc Chagall, beroemd geworden door zijn Chassidische afbeeldingen: rabbi's, violisten, arbeiders in het ghetto, synagoges... en de glas in lood ramen, mozaieken, wandtapijten.
Veel blauw, het blauw van Chagall...
En ter bekroning: een eigen Museum in Nice. In 1966 heeft Chagall een groot deel van zijn werk aan dit museum geschonken, dat in 1973 zijn deuren opende om al het moois te laten zien.

Marc Chagall is heel oud geworden. Op hoge leeftijd heeft hij zich nog de kunst van het keramiek eigen gemaakt. Bijna 100 was hij toen deze grote schilder zijn penselen voor het laatst neerlegde.


.

Blauw

.

Soms ben ik gewoon maar een beetje op het web aan het "pielen" en raak dan zo gïnspireerd door alles wat ik zie, dat ik bijna de deur niet meer uitkom.
Zo was ik laatst op zoek naar mantra's en kwam uiteindelijk terecht bij de schilderijen van Nicholas Roerich. Daar had ik nog nooit van gehoord. Misschien moet ik toch maar kunstgeschiedenis gaan studeren...
Enfin, ik ben even in het blauw van Nicholas Roerich gedoken. Ik houd van blauw. Ik vind het een mooie koele kleur. Mooi passend bij roomblank, ook koel. De zee.

Nicholas Roerich (1874-1947) was een Russische schilder, filosoof, wetenschapper, schrijver en reiziger. Hij heeft meer dan 7000 schilderijen gemaakt.
Kijk... die met die mooie drollenvanger, dat is Roerich.

In het Nicholas Roerich Museum in New York hangt heel veel werk van hem. Had Henry dat maar geweten, dan had hij langs kunnen gaan in West 107th Street op nummer 319. Dan had hij mij kunnen vertellen over het vredesplan van Roerich en over het blauw van Roerich. Daar had ik dan van kunnen smullen als blauw minnende pacifist!

Ik vind het internet zo langzamerhand wel een geweldige uitvinding! Zo heb je nog nooit van iemand gehoord, en zo zie je ineens prachtig werk van hem en duik je een beetje in zijn leven. Dat blauw... in combinatie met de bloesems van de amandelbomen...

Kijk daar eens, de hemel, zoals je 'm ziet, 's avonds voor het slapen gaan nog even naar boven kijkend. Gauw... doe een wens!

En dan ineens lees ik ook nog, dat deze man leraar was van Marc Chagall op de Kunstacademie Sint Petersburg, dan ga ik toch met andere ogen kijken naar diens werk...

Roerich heeft een aantal nominaties voor de Nobelprijs gekregen. Wist jij het, wist ik het?

Misschien gaan we volgende jaar wel naar New York. Vage plannen hebben we er over...Dan ga ik zeker naar het Museum van Nicholas Roerich.

Adres:
319, West 107th Street
New York NY

Internet:
Nicholas Roerich Museum

Brother, let us abandon
all that rapidly changes.
Otherwise we will not have time
to turn our thoughts to that
which is changeless for all.
To the eternal.

Nicholas Roerich

.

Vuurtje stoken...

De vijf is in de klok en we drinken een wijntje achter in de tuin in de waranda...
Plop, zegt de kurk.
Buiten spettert het een beetje.
Maar wij zitten droog.

Dan, ineens, heb ik zin om een vuur te maken.
Ik pak de vuurkorf en we verbranden het hout, dat ik in de loop der tijd verzameld heb.
Hoog laaien de vlammen op, dat kun je wel aan Henry overlaten!
Uren kan ik er naar kijken...
Ik mijmer wat, terwijl de vlammen rondom de vuurkorf lekken.

Het is zo ontzettend fijn buiten, dat we de paella, die op het menu staat, bij het vuur opeten.
De wijn gaat helemaal op.

Langzaamaan wordt het pikkedonker...


.