Fietsen en wandelen

..

Morgenochtend vroeg vertrek ik naar Oostenrijk.

Voor hen die willen weten waar ik zit: in de buurt van het Drielandenpunt Hongarije/Slovenië/Oostenrijk.
In een mini-huisje aan de rand van een mini-dorpje, dat Trahütten heet.
Vroeger dus slechts 3 hutjes....
Nu iets meer, maar nog steeds heel klein.
Rustig.
Je hoort er slechts het brommen van de hommels en de bijen.
Geen vliegverkeer.
De koeiebel van een van de drie koeien die in het weitje beneden grazen.
Stilte, verder niets.

Maar Henry en ik gaan daar twee weken lawaai maken!

We gaan hout zagen en kloven en stapelen. Voor de winter!

Niet met machines, maar gewoon met de hand.
Dus dat lawaai zal wel meevallen.

En veel wandelen, hoop ik!

En weet je wat we na twee weken gaan doen?
Dan reizen we naar het noorden en gaan we een fietstocht maken langs de Donau!
In 7 Dagen van Passau naar Wenen langs de Donau.
Een lang gekoesterde wens komt eindelijk in vervulling.

Ik heb er enorm veel zin in.
Morgenochtend rond 4 uur op staan en zzzoef....

wegweze!


Tot over drie weken allemaal.

Tsjüssili van Marlou .


.

Het aanzoek

Eindelijk is het zover...

Meneer Aap heeft al zijn moed verzameld. Vanavond gaat het gebeuren! In het Italiaanse restaurant, waar ze zo af en toe een pizza delen vindt het plaats: hij zal zijn grote liefde ten huwelijk vragen.

De baas van het restaurant is ingelicht. Hij weet er van en hij verkneukelt zich op dat wat er gebeuren gaat.

Meneer Aap neemt een slokje wijn om zichzelf moed in te drinken.
Dan staat hij op en loopt om het tafeltje heen.
Op één knie zet hij zich voor zijn geliefde.
Mario, il capo (de baas) pakt zijn viool en speelt een heel erg romantisch slepend deuntje. Precies goed voor de gelegenheid.

En dan... dan stelt Meneer Aap de grote vraag: "Eh, eh..." stottert hij. Zij moet een beetje lachen, ze weet best wel wat er komt. Ze is niet van gisteren...
En eindelijk komt het er uit: "Lieve Vriendin, wil je met me trouwen?"

Vriendin krijgt er een kleur van. En Meneer Aap heeft het er warm van gekregen.

Zal ze "Ja!" zeggen?







© Marlou Witzel

Geldzorgen

.
Het is helemaal mis met Meneer Aap... Hij is zo verliefd, dat hij nergens meer aan kan denken dan aan zijn mooie vriendin. Vandaag zag ze er zo lief uit. Hij kon haar wel opvreten...

Het werk blijft liggen, de telefoontjes blijven onbeantwoord. De krant ongelezen. En vanmorgen zelfs vergat Meneer Aap zijn haar te kammen.

Ja... het is helemaal mis!


Hij denkt en denkt en denkt... Hij kan alleen nog maar aan zijn vriendin denken.
Het liefste wil hij nu, vandaag en wel meteen met haar trouwen. Dat lijkt hem het fijnste wat er is.
Gewoon lekker trouwen en samen verder in het leven.
Hij weet het zeker: zij is het! Zij is de ware...
Maar een bruiloft kost bakken met geld.
En dat is nu juist iets, wat Meneer Aap niet heeft.

's Nachts droomt hij er van, dat hij stapels geld heeft, waarmee hij met het grootste gemak de duurste bruiloft kan betalen.
En overdag kijkt hij verliefd naar zijn meisje. En zij kijkt verliefd terug.

Alles lijkt zo ingewikkeld...


© Marlou Witzel

Meneer Aap neemt een hond

Omdat hij zich zo nu en dan een beetje alleen voelt zit Meneer Aap er over te denken om een huisgenoot te nemen.
Waarom niet?! Hij wil niet meer avond aan avond alleen zitten.
Hij heeft behoefte aan kontakt. Aan fijne gesprekken.
Alleen: wat voor huisgenoot gaat het worden?
Zal hij zijn neef vragen? Nee.. toch maar niet. Hij weet van wat voor muziek zijn neef houdt. Nee, echt zijn keus niet…
Misschien zal hij een hamster nemen? Zo’n langharig zacht knaagdiertje.

Het liefst vraagt hij zijn vriendin, maar daar is hij een beetje te verlegen voor.
Het lijkt hem wel het allerfijnste: om haar vast te kunnen houden. En dan gewoon een beetje snuffelen en knuffelen.

Als hij de volgende dag langs de dierenwinkel in de Jacobijnestraat loopt ziet hij in de etalage een hondje zitten. Het hondje kijkt ’m een beetje droevig aan. Net of het eenzaam is of verdrietig.

Drie stappen zet Meneer Aap voorbij de winkel, maar dan loopt hij weer terug en gaat naar binnen. Hij loopt rechtstreeks naar de etalage en haalt het hondje er uit. Dat mag niet, maar hij doet het toch.

Nu is Meneer Aap niet meer alleen.

Hij heeft weer een doel. Iets om voor te leven.
Elke dag wandelt hij drie keer met het fijne hondje.
En hij knuffelt en snuffelt.

En... het is lekker warm en gezellig in huis.


© Marlou Witzel

Dansles

Als meneer Aap leuke muziek hoort, begint hij altijd te dansen.
Hij kan zijn voeten niet stilhouden en voelt zich meteen heel gelukkig.
Dansen… dat is zo lekker.
En als hij merkt, dat zijn vriendin ook van dansen houdt gaan de remmen los.

Bijna alle muziek is geschikt.
Meneer Aap houdt niet echt van treurige muziek, maar langzame muziek waarop je een beetje verliefd kunt gaan slijpen vindt hij weer wel leuk.
Michael Bublé is zijn favoriet. Als hij de eerste tonen van "You can dance" hoort begint hij al heen en weer te wiegelen. Dan kijkt hij zijn vriendin verliefd aan.
“So darling, save the last dance for me” zingt ze en begint met hem mee te wiegelen.
Zijn hart springt meteen een beetje op… zo lief als ze er dan uit ziet!

Buurman komt langs. “He joh!” zegt hij, “Je kunt wel voor goud gaan!”
“Goud?” vraagt meneer Aap.
“Ja… goud! Gewoon nog een paar danslesjes en je bent binnen!”

“Ik hoef niet naar binnen”, bromt meneer Aap. Maar hij geeft zich samen met zijn vriendin wél op voor danslessen bij een Echte Dansschool.
Dansles voor Jong en Oud… Daar heeft hij wel een beetje moeite mee, want hij is niet jong en niet oud. Dus wat moet je daar dan weer mee. Maar Buurman zegt, dat hij nou niet moet lopen sikkeneuren en gewoon lekker dansles moet nemen.
En voor GOUD gaan!!!


© Marlou Witzel

De opa van Meneer Aap

Meneer Aap heeft een fijne, vriendelijke opa. Hij is altijd goedgemutst en zit boordevol grapjes.
Hij belt op en zegt: “Morgen kom ik op de koffie. Ben je dan thuis, want ik weet niet hoe ik koffie moet zetten…!”

Natuurlijk zorgt meneer Aap, dat hij thuis is. Als Opa langs komt heeft hij voor een paar dagen weer lekker gelachen.
Hij is gek op zijn opa en Opa is gek op hem.

Op de afgesproken tijd gaat het mobieltje van meneer Aap.
"Ja, Opa hier, zeg… ik sta bij de bushalte en weet niet meer of ik nou linksaf of rechtsaf moet…"
Meneer Aap loopt naar de voordeur, want hij kent zijn opa een beetje en ja hoor… daar staat- ie voor de deur. Niks te niet weten links- of rechtsaf.
“Ik heb een jand vol provimand bij me, dus kom op… we gaan er op uit!”

Er hoeft geen jas aan. Het is stralend weer, als ze richting duinen lopen.
Onderweg heeft Opa het hoogste woord. Hij zit vol raadseltjes die eruit moeten:
“Je zit in een huis, waarvan alle ramen op het zuiden uitkijken. Er sjokt een beer langs. Welke kleur heeft de beer?”
Haha! Dat weet meneer Aap toevallig. Hij slaat zijn arm om Opa’s schouder. Wat houdt hij toch van die gezellige ouwe aap!

Als ze verder lopen beginnen ze samen te zingen: “M’n opa, m’n opa, m’n opa…”

Het is precies zoals meneer Aap het zich had voorgesteld.
Hij voelt zich lekker in zijn vel steken: alles klopt, alles is fijn.
Met Opa in de buurt voel je je altijd senang!

En dat is buitengewoon prettig…

© Marlou Witzel
.

Mozart

Mozart zit in de zaal en lacht naar me. "Je doet het goed"' zegt hij.
"Je let goed op, en ik vind het fijn, dat je niet zo'n stom geel sjaaltje om hebt..."

Ik lach terug en ga gauw door met zingen: Confoetaaaatsjie, benediekties....
Hij knipoogt nog even en ineens is-ie weg.

Naast me staat Liesbeth, oud-Malle Babbe en net als ik tijdelijk lid van het Heemsteeds Oratorium Koor...

Ik sta helemaal achteraan rechts... Beetje "enge" plek: ik was bang dat ik naar beneden zou kukelen...

We krijgen staande ovaties, die minutenlang duren.

Voca me, voca me...
De muziek gaat maar niet uit mijn hoofd....

.

Van klamboe naar Mozart

.

Vanavond is het concert van het Requiem van Mozart in het concertgebouw in Haarlem, de Philharmonie.
Zouden we ook van die malle aanwijzingen krijgen als bij de cd-opname van Malle Babbe?
Ik denk het niet!
Het moet in stemmig zwart.
Geen korte rok. Geen blote armen.

Mijn stem is redelijk. Ik houd vandaag maar zoveel mogelijk mijn mond. Wel goed opwarmen met van die kleine geluidjes. Maar verder rustig aan.

Mozart.... ik kom er aan!

.

Terang Boelan

Je kunt niet de hele tijd thuis blijven en sniffen en hoesten, dus vanmorgen ben ik rillerig en al naar de cd-opnames gegaan van mijn koor.
Er was vraag vanuit het Nederlands-Indische publiek naar mooie liedjes van toen en vooral het Indische Onze Vader.
Mensen, die dat gebed bidden kunnen het herkennen, want de woorden zijn van gelijke strekking als het Onze Vader van het christendom. Het is ooit op muziek gezet en werd in de oorlogsjaren in de jappenkampen door de gevangenen stiekem gezongen. Het verlichtte hun zware lot, want dat het zwaar was, dat hebben de overlevenden ons verteld.

Malle Babbe heeft de Song of Survival gezongen en nu is er dan een nieuwe cd aan het ontstaan met een heel ander soort liedjes: krontjong-liederen.
Natuurlijk wilde ik er bij zijn.
Daarom heb ik gisteren een hele goeie rustdag gehouden. Van alles gedaan om beter te worden: stomen, paracetamollen en kamillethee en... op tijd mijn bed in.
Daardoor voelde ik me niet zo heel erg ziek vanmorgen en ben met een kilo tissues onder de arm naar de opnames gegaan. En 'n lekker hoestdrankje...

Het ging fantastisch. Ik vond het een hele belevenis om dit mee mogen te maken!
De opnameapparatuur, de technici, het zingen... geweldig!

Ik had slechts twee keer een ontzettende kriebel in de keel en om niet te hoesten, zong ik een paar regels niet mee, maar stond bijna stikkend met tranen in de ogen te slikken en slikken tot het sein: "OK!" werd gegeven.

De hele meute is nu bij "De Lachende Javaan" aan de Indische rijsttafel, maar ik heb het voor vandaag wel gehad...
Nu ga ik lekker met een warme deken over me heen op de bank. Een grote pot thee. Dropjes.
En lekker nagenieten....


Roosje, ken je dit liedje nog van je lagere school:
Terang Boelan


.

Ha.... ha......

...tsjioe!

"Gezondheid..."

"Dank je"

16 september

16 september was de laatste keer, dat ik verkouden was.
Geen griepje, geen snifje, niks-nada-niente!
En nu... ineens: uche-uche-uche.

Niks erg, maak je geen zorgen, dat doe doe ik zelf wel:

- dinsdagavond de generale repetitie voor het Requiem van Mozart
- woensdag de gehele dag cd-opnames voor de nieuwe cd van mijn Malle Babbe koor
- vrijdag het concert van het Requiem in het concertgebouw in Haarlem...

Uche uche uche... Nou, ik ga maar weer eens aan de grog en aan de stoom en aan de paracetamol.
Eén voordeel: ik heb op dit moment een fraaie lage stem...
Misschien toch maar bij de bassen gaan staan?

Avontuur met een melodietje (slot)

.

Ik ben bij Roosje aan het oppassen.

Boven op de overloop heeft ze een piano staan, waarop een hoge stapel bladmuziek ligt.
Als de kindjes in bad zijn blader ik er even doorheen.
Het gaat vrij snel: ik hoef alleen maar de eerste regel te lezen.
Dan hoor ik de muziek in mijn hoofd en herken het meteen.
Gelukkig houdt Henry de kindjes in de gaten, dus ik kan ongestoord mijn gang gaan.

Na zo’n 20 boeken komt het!
Jajajajaja! Eindelijk, ik heb het!!!
Het melodietje heb ik destijds wel 100 keer gespeeld.
En nu ga ik Henry er mee verrassen!

Als ik de eerste maten gespeeld heb komt hij juichend de badkamer uit:
“Dát is het, WÁT is het?!!!!”




Het is de Bagatelle van Beethoven. Opus 119 nr. 1! Hèhè, nu kan ik eindelijk weer eens iets anders gaan doen.

Hier kun je het horen op YouTube, de beste versie die ik kon vinden:
Bagatelle

Herken je het melodietje? Misschien denk je: is dat nou alles?!
Heb je je daar nou zo druk om gemaakt...
Zou zo maar kunnen...

Jullie moeten allemaal de groeten van Ludwig hebben. Hij zei, dat hij de zoektocht heel inspirerend vond en is meteen iets nieuws gaan componeren!


.

Bij Bruno

In de Gierstraat is een fijne winkel met alleen maar klassieke muziek. Bruno Klassiek.
Het is steenkoud als ik er stampvoetend naar binnenstap.
Er staan nogal wat mensen cd-tjes uit te zoeken.
Bruno komt naar me toe en vraagt of hij mij kan helpen.
“Nou… eh ja... Ik heb een melodietje in mijn hoofd en ik wil heel graag weten wie de componist is. Ik hoop echt, dat jij het weet!”
“Laat maar horen”, zegt hij.
Daar sta ik midden in de winkel van Bruno Klassiek en zing het melodietje:
"Ta tata ta ta taaaaa..."



Ik krijg er een kleur van.

“Nee”, zegt Bruno, “Ik heb geen enkel idee, misschien iemand hier in de zaak?" Nee... niemand weet het...Ik heb het gevoel een beetje voor aap te staan. Het is écht een bestaand melodietje!!!

Als Bruno het niet weet, wie moet het dan weten???
Hij zegt, dat ik maar eens in de bibliotheek moet gaan neuzen…

Daar staat heel veel bladmuziek. Maar waar moet ik beginnen.
Stel nou, dat Henry gelijk heeft en dat het helemaal niet van Mozart is. Dat is toch zoeken naar een speld in de hooiberg?!

.

Zingen voor koeien

.

Ik zit op het terras met een stel koorvriendinnen.
We zitten van een heerlijke cappuccino te genieten.
Lenie, Mary en Jakkie hebben er in een overmoedige bui zelfs een dikke sigaar bij opgestoken...



Dan denk ik: “Dit is mijn melodietjes-kans!” Met zoveel muzikale meiden moet er toch wel iemand zijn, die het wijsje kent.

Zie je het voor je: bij “Het Wapen van Kennemerland, voorheen de Stinkende Emmer” sta ik aan de rand van het weiland met zicht op een groepje nieuwsgierige koeien hét melodietje te zingen.

"Ta tata ta ta taaaaa..."

Hoe is het mogelijk... niemand herkent het! Niemand!!~!!~!!

Nog steeds heb ik geen naam en geen componist.
Dat kan toch zomaar niet. Iemand moet het wijsje toch kennen.
Het is zo'n bekend melodietje en als je het eenmaal hoort zing je het zo mee…


(wordt vervolgd)


.

Buurman speelt piano

.

Eén van mijn achterburen speelt graag en niet onverdienstelijk piano. Het liefst met de tuindeuren wagenwijd open.
Als hij thuis komt van zijn werk reageert hij meestal even af met Chopin.
Hij speelt niet mooi, maar wel hard en snel. Je kunt horen, dat hij ooit les heeft gehad en ook, dat hij toen goed heeft geoefend.
Misschien weet hij wie de componist van "Ta tata ta ta taaaaa..." is?!

Ik ga naar hem toe en bel bij hem aan.
“Buurman, ik heb een gekke vraag: ken jij dit melodietje…?”
Daar sta ik dan, midden op de stoep van de Schermerstraat en zing het melodietje:
"Ta tata ta ta taaaaa..."
Buurman moet er wel om lachen. Ik eigenlijk ook, maar ik probeer mijn lachen te houden en door te zingen.
Janine fietst voorbij: “He, Marlou, dat klinkt gezellig!”

Helaas kent Buurman het melodietje niet...

(wordt vervolgd)


.

Een menuetje?

.

Henry is op zoek naar de naam van een melodietje, dat hij vroeger nogal eens zong met zijn broers en zusters.
Zijn broer Martin weet zeker, dat het melodietje een van de eerste menuetjes van Mozart is.
Maar Henry twijfelt en hij vraagt aan mij of ik het ken.
Ja! Ik ken het: ik heb het vroeger vaak op de piano gespeeld, dus ik zal de bladmuziek vast nog wel ergens hebben.
Nou heb ik nogal wat muziek en ik ben meteen gaan spitten. Eerst alle muziekboeken, toen alles van Mozart, maar dit ene specifieke melodietje heeft zich verstopt en is niet te vinden.
Ik hoef alleen maar de eerste regel te zien om te weten of dat het is, wat we zoeken.
Maar ik kan het, althans bij mij thuis niet vinden…

Ta tata ta ta taaaaa, het laat me niet los!
En ik laat het niet los! Ik ga het vinden...


(Wordt vervolgd)

.

Zevenbladsoep

.

Vandaag in plaats van maandag een receptje, want volgende week schrijf ik dagelijks een soort van vervolgverhaal en heb daardoor op maandag geen tijd en ruimte voor een recept...

Van de week vroeg Fluitenkruid hoe je het zevenblad in de tuin te lijf kon gaan.
Vroeger spitte ik de hele tuin om en verwijderde elk millimetertje van de worteltjes, die onder de hele tuin liepen.
En het jaar daarop kwamen de plantjes weer evenzo lief terug.
Zevenblad.... praat me er niet van.

Maar toen kreeg ik een tip van een vriendin: niet spitten, maar knippen.
Knipperdeknip, elk stengeltje met de zeven blaadjes afknippen.
De plant wordt hier zo moe van ("Daar heb je d'r weer met die schaar...") dat ze uiteindelijk niet meer terug komt en wegblijft.
Af en toe pluk ik nog wel eens een stengeltje, maar dat mag geen naam hebben. Ik moet tegenwoordig met een vergrootglas zoeken, wil ik wat vinden. En ik wil het best wel vinden, want....
je kunt er een lekker soepje van maken. Heerlijke gezonde voorjaarssoep.
Dus... plukken en niet weggooien! Neen, driewerf neen!

Hoe maak je het soepje?

Pluk een stuk of honderd stengeltjes (met de blaadjes...)
Knip deze fijn boven een geurig bouillonnetje (¾ l.) en laat dit 5 minuten koken.
In de tussentijd bak je een paar mooie, geklutst eitjes.

De soep óf in de blender doen en "blenderen" óf met de staafmixer fijn maken.
De eitjes in smalle reepjes snijden en op de soep leggen. Staat mooi en is heerlijk!

Nog een heerlijk zevenblad recept: *klik*
Recept van "Kruidenvrouwtje": *klik*
Je schijnt er ook thee van te kunnen zetten, maar dat heb ik nog niet uitgeprobeerd.
Ik moet nu echt de duinen in om zevenblad te vinden. Of mag ik bij jou komen plukken?

.

Onrust in meneer Aap

.

Meneer Aap mist iets. Eerst weet hij nog niet wat en gaat op zoek.

Een biertje drinken in het café? Nee, dat is het niet. Hij vindt dat iedereen zo slap ouwehoert na een paar pilsjes.
Nee, dat is het dus niet.
Maar wat dan wel? Misschien iets meer beweging?
Als hij elke dag een rondje om het dorp gaat lopen begint hem dat na een tijdje toch te vervelen.
Nee, dat is het ook niet wat hij mist.
Dan komt zijn vriendin met een briljant idee, als ze een advertentie in het Haarlems Dagblad ziet: Plaats voor nog drie Cursisten bij Beroemd Kunstenaar in Echt Atelier.
Model schilderen, Stillevens, Acrylverf.
Ze laat de advertentie aan meneer Aap zien. “Dit lijkt me typisch iets voor jou, lieverd. Misschien is dit het wat je mist: lekker met verf aan de slag, zodat je je ei kwijt kunt.”
“Mijn ei kwijt?”, zegt meneer Aap, “ik heb helemaal geen ei, dus hoe kan ik het dan ook nog eens kwijt zijn…”
Zijn vriendin moet er om lachen en slaat hem op zijn bil. “Ach gekkerd, je snapt best wel wat ik bedoel”.

’s Avonds belt meneer Aap naar het atelier. Nu is er nog maar één plek vrij. Hij is er als de kippen bij en zegt gejaagd: “Die plek is voor mij! Wanneer kan ik beginnen?”

Twee weken later stapt meneer Aap met een bundeltje gloednieuwe kwasten het atelier in.
Het schilderen gaat enorm goed. Hij heeft talent.

De docent geeft meneer Aap regelmatig complimentjes. Alles waar hij aan begint lukt meteen. Ieder werkstuk is een succes.
Na elke les wordt al het werk besproken. Dan gloeit meneer Aap van trots...
Zíjn werk! Zíjn prachtige, kleurige werk...

De onrust is weg. Er is een deken van weldadige gelukzaligheid over meneer Aap heen gevallen. Zijn ogen staan weer goed: helder en stralend. Als hij loopt lijkt het alsof hij zweeft.
"Het lijkt wel een soort verliefdheid", zegt hij tegen zijn vriendin...

© Marlou Witzel

foto: Henry Kloostra

Schilderij: Irene Hertel

.

.

Vier meisjes op een opoefiets

Ik woon aan een grachtje en als ik naar buiten ga om bij Yvette een stukje taart te gaan eten zie ik aan de overkant van het water vier meisjes fietsen.
Ze zijn een jaar of 15 en fietsen twee aan twee achter elkaar.
Ik hoor ze een geluid maken: “Tjuuuuuuuuu…”
Dan… als ze bij de verkeersdrempel komen gaat hun stemgeluid omhoog en als ze er weer af gaan weer omlaag… Alle vier tegelijk.
Op hun opoefiets. Keurig twee aan twee achter elkaar.


Ik kijk ze nog even na.
Uitgelaten fietsen ze naar de volgende “berg” en weer hoor ik… “Tjuuuuuuuuu…”

Soms is het gedrag van anderen een opkikkertje.
Daarom kijk ik graag om me heen. “Tjuuuuuuuuu…”

Klein geluk, groot gevoel…



(Met dank aan meester Han voor de fotobewerking…)

.

Jarig

"Er was er één jarig hoera! hoera! Dat kon je wel zien dat was Jannet!
 Dat zongen we gisteren.

En vandaag zingen we: "Er is er één jarig hoera! hoera! Dat kun je wel zien dat is Yvette!
Hieperdepiep.... Hoera!

Gefeliciteerd en.... nog vele fijne gezonde en gezellige jaren!

Koeiendans

De koeiendans

Omdat ik geabonneerd ben op de tip van de dag van Llink lees ik soms de meest leuke dingen om te doen.
Vandaag: bezoek de koeiendans!



Het is lente! De koeien gaan weer lekker naar buiten. Na een lange winter op stal, gaan ze dansend van plezier de wei in. Dat ziet er ongeveer zo uit:



Wil je ook een koeiendans bijwonen? Kijk dan op WAKKER DIER voor een Biologische Koeiendans bij jou in de buurt.

Wil je ook dagelijks de Tip van Llink? Klik dan hierop: Tip van de dag



.

Nederland fietst

Woensdagmiddag heb ik samen met koorvriendin Marijke meegedaan met de fietsrecordpoging voor een plek in het Guinness Book of Record én voor de feestelijke opening van de knooppuntroutes in Zuid-Kennemerland.
Klik op: trrring!



Om 12 uur verzamelen we op de Grote Markt, waar alle fietsers een lintje krijgen om aan de fiets te laten wapperen.



Dan vertrekken we met een koude, straffe wind tegen door de polder naar de Veerplas. Een prachtige tocht, langs de Ringvaart, via Haarlemmerliede over een gaaf fietspad.
Onderweg verliezen we de helft van de fietsers, die we later weer terugvinden bij de Veerplas, waar we een lunch aangeboden krijgen.
Die gaat er goed in: Marijke en ik komen net van de Malle Babbe repetitie vandaan en hebben goeie trek!



Als we door weer en wind weer naar huis terugfietsen nemen we een warme cappuccino bij het Teylertje aan het Spaarne. Daar komen we tot de ontdekking, dat we het nooit!! vervelend vinden om op de fiets te stappen…
Zelfs niet als het regent of stormt.
’s Middags krijg ik een mail, dat er 75.000 fietsers hebben meegedaan.
Is dat genoeg voor vermelding in het Guinness Book?
Ik weet het niet. Anders volgend jaar gewoon weer! Doe je dan mee?!


.