Zuurkool met knödel

Vanaf mijn vroegste kinderjaren ben ik gek op zuurkool. En dan graag zoals mijn moeder dat maakte: met Knödel!

Nou kan ik haar helaas niet meer vragen hoe je ze moet maken. Maar gelukkig heb ik nog een zus, die fantastisch koken kan en die heeft mij het recept gegeven.

Daar gaat-ie:

½ oud wittebrood

200 ml. lauwe melk (misschien ietsje meer, maar begin maar met niet teveel)

1 ei

bieslook en peterselie

twee eetlepels bloem

peper en zout

En hoe maak je die lekkere ballen:

Je brengt een grote pan met flink wat water met een bouillonblokje aan de kook.

Je snijdt in de tussentijd het oude brood in blokjes.

Daar giet je de lauwwarme melk overheen en het ei, de kruiden en de bloem.

En wat peper en zout.

Van dit mengsel kneed je ballen iets groter dan een pingpongbal. Die leg je op een bebloemde plank.

Als het water kookt dan doe je de knödel er in en je zet de kookplaat iets zachter.

Ik weet nog dat mijn moeder zei: "Als de knödel boven komen drijven dan zijn ze gaar."

Meestal zijn ze komen ze na een kwartiertje boven drijven. Haal ze uit het de pan en laat ze uitlekken op een vergiet.

Wat lekker is: uitjes fruiten en door het mengsel mikken. Of gebakken champignons.

Je kunt er eigenlijk van alles doorheen doen!

Oh ja... het lekkerst zijn ze de volgende dag: in plakjes snijden en opbakken...

Oh ja... speciaal voor Mario... hoe je zuurkool maakt... gewoon koken! Niet te lang. Niet te kort. Haha! Eet ze...

Judith Herzberg en de oude dag...

.

Eén van mijn favoriete dichters is Judith Herzberg               (4 november 1934, Amsterdam).

Ik heb een aantal dichtbundels van haar en blader er met de regelmaat van de klok even doorheen op zoek naar een juweeltje..

Zij is de dochter van schrijver Abel Herzberg, die veel heeft geschreven onder andere het indringende "Brieven aan mijn kleinzoon" en "Amor fati".

Het schrijven heeft Judith dus met de paplepel meegekregen.

Hier is een fijn gedicht van haar, waar ik me helemaal in kan vinden!

Een kinderspiegel
 
Als ik oud word neem ik blonde krullen
ik neem geen spataders, geen onderkin,
en als ik rimpels krijg omdat ik vijftig ben
dan neem ik vrolijke, niet van die lange om mijn mond
alleen wat kraaiepootjes om mijn ogen. 

Ik ga nooit liegen of bedriegen, waarom zou ik
en niemand gaat ooit liegen tegen mij.
Ik neem niet van die vieze vette
grijze pieken en ik ga zeker ook niet
stinken uit mijn mond. 

Ik neem een hond drie poezen en een geit
die binnen mag, dat is gezellig,
de keutels kunnen mij niet schelen.
De poezen mogen in mijn bed
de hond gaat op het kleedje. 

Ik neem ook hele leuke planten met veel bloemen
niet van die saaie sprieten en geen luis, of zoiets raars.
Ik neem een hele lieve man die tamelijk beroemd is
de hele dag en ook de hele nacht
blijven wij als maar bij elkaar.

 

Gouden Licht

Bij Gerrit heb ik een tijd geleden iets gelezen, waar ik heel nieuwsgierig van werd...
Het was een artikel over Eric Whitacre, een jonge Amerikaanse componist, die iets geschreven heeft voor een virtueel koor. Iedere zanger moest dit prachtige lied zelf thuis met de webcam opnemen. Whitacre heeft alle beelden naast elkaar gezet, alsof het een "live" koor betrof en alle geluidsopnames zodanig over elkaar heen gemonteerd, dat het één gouden geluid is geworden. 185 mensen uit 12 landen deden mee: jong en oud, mannen en vrouwen hebben hun gouden lied voor dit "concert"  gezongen.



Zo gaaf! Kijk en luister, al is het maar een minuutje... (het filmpje is afgelopen bij 4:30. De rest is aftiteling) Luidsprekers wijd open!!! Echt even doen, want het is de moeite meer dan waard. En klik nu op:

Lux Aurumque

Geweldig... vind je niet?
Ik heb de bladmuziek meteen opgezocht en  dit is hoe je te werk moest gaan nadat je de melodie van Lux Aurumque had geoefend:
1. Je zet een koptelefoon op...
2. Je wacht op de "piep".
3. Op je beeldscherm zie je de dirigent de maat slaan en jij zingt, terwijl je eigen  webcam alles opneemt, de melodie voor jouw stem van Lux Aurumque die je voor je neus hebt liggen.
4. Na de opname verzend je het filmpje naar YouTube, waar Eric het weer van afplukt...



Natuurlijk wil ik meteen aan zoiets meedoen. Maar ja... dit "Lux Aurumque", wat "Gouden Licht" betekent is al opgenomen. Dus even wachten op een volgend project.

Eric Whitacre is een begaafd kunstenaar. Gedreven en gepassioneerd. Inmiddels heeft hij over de gehele wereld wel ergens gedirigeerd.
Hij doet overal allerlei workshops en als je een beetje goed kunt zingen mag je meedoen.
Hij heeft een prachtstuk gecomponeerd, dat "Sleep" heet.
Hier kun je het horen. 


en dit is de tekst:


The evening hangs beneath the moon,
a silver thread on darkened dune.
With closing eyes and resting head;
I know that sleep is coming soon.
Upon my pillow,
safe in bed,
a thousand pictures fill my head,
I cannot sleep,
my mids aflight;
and yet my limbs seems made of lead.

If there are noises in the night,
a frightening shadow,
Flickerering light;
Then I surrender unto sleep,
where cloads of dream give second sight.
What dreams may come,
both dark and deep--
of flying wings and soaring leap?
As I surrender unto sleep.
dark and deep dark,
unto sleep
Sleep

Mooi he!

Ik ga zeker een keer meedoen met een virtueel koor van hem.

Eerst maar eens uitzoeken waar hij op dit moment mee bezig is...

Gerrit... bedankt voor de tip!

.

Alice in Barneveld

.

Vandaag was ik in Barneveld voor de prachtige expositie over Alice in Wonderland.

Het Veluws museum Nairac heeft ongelooflijk veel materiaal verzameld over dit schattige meisje in dit wonderlijke verhaal.

Ik schreef al eerder over het fantastische boek geschreven door Lewis Carroll, een stotterende schrijver, die niks van volwassenen moest hebben, maar zich heel goed kon inleven in de kinderlijke geest.

Op de tentoonstelling is een ruime selectie van de mooiste prentenboeken in alle talen en een aantal originele tekeningen te zien.

De eerste illustrator in 1865 was John Tenniel. Hij tekende het "oerbeeld" van Alice: een ernstig meisje met lang golvend haar, een jurk met een schortje en schoenen met bandjes:

De tekeningen die Tenniel maakte waren voor kinderen soms wel wat eng, maar honderden andere kunstenaars hebben dat ruimschoots goedgemaakt en hebben haar een stuk lieflijker gemaakt, misschien zoals Carroll haar ook bedoeld had. Kijk maar eens naar deze afbeelding van Alice door Helen Oxenbury, waar ze met het witte konijn aan het smiespelen is...:

Waar ik hartelijk om moest lachen waren de persiflages die in de loop der tijd verschenen zijn: zoals Alice in Motorland, Automated Alice, Clara in Blunderland en het grappige Alice in Plunderland. En het volgende boekje vond ik ook fraai: Malice in Kulturland, een boekje uit 1914 met anti-duitse oorlogspropaganda:

Al met al een heerlijke tentoonstelling met enorm veel te zien en te doen, vooral voor kinderen. Dus je snapt: ik voelde me helemaal op mijn plek...

Jammer dat zaterdag alweer de laatste dag is. Anders zou ik zeggen: ga er nog even naar toe! En Barneveld... is een leuk dorp met gezellige winkels en heerlijke eettentjes.

Nou vooruit... nog één kiekje:

In de serie "Alice in Wonderland" heb ik eerder verhaaltjes geschreven. Je kunt daarvoor klikken op de volgende titels:

Eerste Alice

Tweede Alice

Derde Alice

Alice in de kunst

Meneer Aap pakt een filmpje

.

Beukenootjesragout

.

Het is prachtig weer. De zon schijnt op de beuken in het bos.
Meneer Aap loop hand in hand met zijn vriendin en kijkt zijn ogen uit.
“Het is net een symfonie” zegt hij. Zijn vriendin moet daar om lachen.
Een symfonie… Dat is toch alleen maar voor Mozart en zo.
Maar ze snapt het best wel!
Onderweg rapen ze alle beukenootjes op, die ze zien liggen en dat zijn er nogal wat. Die gaan mee naar huis!
En waarvoor? Om ze te bakken en er een ragoutje van te maken.
Dus… hier is het vegetarische maandagrecept van Meneer Aap en zijn vriendin.

Beukenootjesragout

Je moet er wel voor het bos in en zeker twee flinke handen beukenootjes rapen en meenemen. Alleen de nootjes, niet de bast. Thuis pel je het kleine nootje er uit. Dat is wel een heel werk, maar... je wordt er lekker rustig van...
Dan rooster je ze in een scheutje olijfolie met een snufje zout.
Nu is het al lekker. Proef er maar een paar. Meneer Aap kan zich bijna niet bedwingen om het allemaal op te eten.
Maar… gelukkig is daar zijn vriendin, die hem wijst op het ragoutje, dat ze zouden gaan maken…
Ze bakken er nog een handjevol pijnboompitten en een knoflookteentje  bij. Mmmm, wat ruikt dat lekker.

Dan gaan ze aan de ragout.
Hoe maak je een ragoutje? Precies zoals een champignon-ragoutje met een beetje bloem en een scheutje bouillon, en goed de klontjes eruit roeren. Dat heb je vast wel eens een keertje gemaakt. Vriendin kookt met de losse pols en gooit er nog een handje vol van dat heerlijk geurende, gedroogd eekhoorntjesbrood bij.

Beetje peper en zout erover, helemaal naar smaak.
Nu is het moment aangekomen, dat de geroosterde nootjes en pitjes erbij mogen.

En dan… dan kook je er een maaltje pasta bij en zul jij eens zien, hoe lekker dat is.

Namens meneer Aap en zijn vriendin: eet smakelijk!


.

ik reis jij reist hij reist...

.

Ik ga er weer eens even van tussen.
Jullie moeten het een poosje helemaal alleen doen.
Dat kan tegenvallen, maar… alles went!
En… over een week of twee ben ik er weer.

Wil je weten wat ik ga doen?
Nou… onder andere dit:

*klik*

En dit:

Ja, maar ook dit:

En natuurlijk:

En wat dacht je van:

Maar vooral ook dit:

Tot over twee weken!

.

Witlofstamppotje

.

Als er iets was, waar ik als kind een hekel aan had, dan was het wel aan lof!

Maar gaandeweg mijn leven veranderde dat en nu... ben ik er gek op.

Het wordt weer stamppotjestijd, dus: hier is een heerlijk recept van Mary:

Een heerlijk witlofstamppotje voor 2 personen.

500 gr kruimige aardappels, geschild en in stukken
3 stronkjes witlof
1 el olijfolie
1 ui, fijngesneden
1 appel, geschild en in blokjes
1 theelepel gedroogde tijm
75 ml melk
2 dunne plakken zachte geitenkaas met korst à 100 gr. (Ik neem meestal een rolletje, waar ik meerdere plakjes van snijd.)

Kook de aardappels en wat zout in 15 min.gaar. 

Snijd de witlof in reepjes. Ui fruiten in hapjespan, 2-3 min. 

Voeg appel, witlof en tijm toe en bak alles omscheppend ca. 4 min. 

Breng op smaak met peper en zout. 

Stamp de aardappels met de melk tot puree en meng met de witlof en appel. 

Doe in een ovenvaste schaal en leg de plakken geitenkaas erop. 

Schaal onder een hete grill 2-3 min. goudbruin gratineren. (soms langer)
Heerlijk!!

Mary, dank je wel voor dit heerlijke recept...

.

Ik vin je zo lief en licht-

Het is vandaag vrijdag en ik neem je mee naar Herman Gorter en zijn fijnste gedicht...

Op deze foto zie je Herman Gorter helemaal links met die strohoed op. Hij speelde in de beginjaren van het socialisme een belangrijke rol als bewogen propagandist van de linkse beweging. De foto is begin 1900 gemaakt.

Het meest bekend van zijn hand is "De Mei"...

De meeste mensen weten het wel: De Mei van Gorter.

Ik vind het niks. Veel te lang. De beste regel is de eerste: Een nieuwe lente, een nieuw geluid.

Daar had hij moeten stoppen.

Maar nee... het gaat maar door... 9930 woorden. Veel te lang.

Ik houd van korte gedichten.

Het gedicht van vandaag is van zijn hand. En heel eerlijk gezegd: ik vind het zijn mooiste gedicht...

Lees maar:

Zie je ik hou van je

Zie je ik hou van je,
Ik vin je zo lief en licht -
je ogen zijn zo vol licht.
Ik hou van je, ik hou van je.

En je neus en je mond en je haar
en je ogen en je hals waar
je kraagje zit en je oor
met je haar ervoor.

Zie je ik wou graag zijn
jou, maar het kan niet zijn,
het licht is om je, je bent
nu toch wat je eenmaal bent.

O ja, ik hou van je,
ik hou zo vrees'lijk veel van je
ik wou het helemaal zeggen -
Maar ik kan het toch niet zeggen.

Herman Gorter 1864-1927

 .

Uitgelicht: de Boeddha

.

Mijn ouders hadden, zolang als ik mij kan herinneren, deze Boeddha in huis.
Ik heb het bronzen beeldje geërfd toen zij overleden in 1997.
Het staat in mijn slaapkamer gewoon maar een beetje te staan.
Het is een klein, slechts 13 cm hoog.
Ik denk al vrij oud. Maar hoe oud??? Ik weet het niet.

Bij nader beschouwing denk ik toch, dat het Quan-Yin is, de vrouwelijke “collega” van de Boeddha. Die heeft namelijk altijd zo’n hoog kapsel met een doek er mooi overheen gedrapeerd.

Ik denk, dat mijn ouders het gekregen hebben van oom Felix.
Die heeft later een museum opgericht in Haifa, waar hij zijn hele verzameling Japanse kunst heeft gedeponeerd: museum (*klik*)

Maar zeker weet ik het niet, omdat Quan-Yin niet Japans, maar Chinees is. Tenminste, dat denk ik. Of zijn de tekens voorop toch Japans? Jammer, dat ik het mijn ouders niet meer kan vragen...

Ja, ik denk toch Japans, want dat schrijf je van boven naar beneden en Chinees schrijf je van links naar rechts.

In ieder geval is het een bijzonder ornamentje in mijn huis.
In het bakje, dat Quan-Yin op schoot heeft kun je wierook branden, of een bloemetje of iets lekkers leggen...
Ik hoop, dat het heel lang in de familie mag blijven.
Misschien moet ik het maar eens oppoetsen en een beetje vertroetelen…

Weet iemand een manier om brons te reinigen?

.

Meneer Aap aan de wandel

.

Meneer Aap voelt zich helemaal uitgeslapen, als hij opstaat.
Hij eet een snel ontbijt en gaat meteen de deur uit voor zijn dagelijkse wandeling.
Langs het water richting de duinen en dan bij het landgoed via de weilanden weer terug.
Het is stil op straat.
Heel erg stil.
Er staat een reiger een beetje te dromen langs de waterkant.
Meneer Aap zou die kant wel op willen, maar er staat EIGEN WEG en Verboden Toegang.
Nee, dan maar lekker over zijn eigen paadje doorlopen.

Het is zo stil.
Niets beweegt. Geen rimpeltje op het water. Geen takje beweegt.
Het kerkje in het dorp ligt er verlaten bij. Geen levende ziel te bekennen. Meneer pastoor ligt zeker nog op één oor, de schurk. Meneer Aap moet niks van meneer pastoor hebben. Hij vindt het maar een gluiperd.

Maar gelukkig kan meneer Aap zijn gedachten verzetten door gewoon door te lopen.
Zo gek… geen rimpeltje, geen zuchtje… doodstil.
Kijk… het bordje VERBODEN TE VISSEN staat zo zinloos in het water, maar zo mooi... de spiegeling van de oude bomen…

Meneer Aap zucht er van.
Het huisje waar hij af en toe met zijn vriendin een boterhammetje eet ligt er stil en verlaten bij.
Niemand.
Er is helemaal niemand.
Dan ziet hij de koeien in het weiland liggen.
Hèhè, denk meneer Aap, eindelijk levende zielen.
"Waar is iedereen?” roept hij naar ze.

“Boe… te vroeoeoeoeoeg”, hoort hij roepen. “Boe, te vroeoeoeoeg…”
Te vroeg?
Krijg nou wat… Dat kan toch niet? Hij is toch gewoon op de normale tijd opgestaan?
Maar ja, Meneer Aap heeft geen horloge. Hij heeft geen idee van de tijd.

Als hij weer thuis is ziet hij op de klok, dat het pas 7 uur is.
En hij heeft er al een hele dag opzitten!

Tevreden gaat hij onder de fijne, warme straal van de douche staan. Hij schrobt en scheert zich eens lekker en denkt: "Zo mag iedere dag beginnen..."

Na het scheren kijkt hij in de spiegel...

Oeps... toch wel een beetje teveel eraf gehaald!

Als zijn vriendin hem nu nog maar herkent!!

© Marlou Witzel

.

.

Onder de vloer

.

Als je in een oud huis woont (mijn huis is begin 1900 gebouwd) dan kom je regelmatig allerlei mankementen tegen.
Soms een klein wissewasje, soms een groot iets.

Henry is de eerste die merkt, dat de boekenkast wel heel vreemd begint te staan en dat er waarschijnlijk iets onder de vloer niet klopt.
De buurt waarin ik woon heeft een hoog grondwaterpeil, dus het zit er dik in, dat er iets met de balken is!

Henry heeft eerst maar eens een schitterend luik gezaagd en is onder de grond gekropen om te kijken wat er aan de hand is.

En ja hoor: de balken zijn aan de uiteinden verrot.
Op sommige plekken kun je er gewoon zonder moeite een schroefdraaier in duwen.

Henry krikt de  balken op met de autokrik en schuift er dan een stuk of wat trottoirtegels onder.
Onze webvriend Han heeft het daar ook al over gehad, dus het is een beproefde methode.

Ik vind het zo erg, dat ik het zelf niet kan. Daar ligt mijn lief onder de vloer te krikken en te doen… en ik kan nix, nada, niente...

Je begrijpt, dat ik wel heel erg trots op hem ben, dat hij dit kan en dat hij weet hoe het allemaal moet.
Hij overdenkt alles heel goed en weet dan precies hoe hij het aan moet pakken.
En… als Henry iets ophangt, dan kan er een paard aan hangen.
Dus dat met die balken: dat komt helemaal goed.
Straks kunnen we weer lekker dansen op de vloer zonder bang te hoeven zijn, dat we er doorheen zakken.

Henry! Ik ben trots op je! 

.

Teriyaki

.

De duim is weer te gebruiken, hoewel…ik houd ‘m nog steeds omhoog. Thumb’s up!
En ik ga weer beginnen, want zo’n blogpauze is goed en wel en leuk en aardig, maar er moet ook weer eens gewerkt worden!

Vandaag gaan we aan de Teriyaki.
Het is een Japanse manier van koken.
Je marineert de dingen: vis of tofu, die je wilt gaan eten, zodat ze een mooi glansje krijgt (=teri). En die marinade is zo ontzettend lekker…

Daar gaat-ie voor twee personen:
Breng 100 ml. sojasaus samen met een eetlepel basterdsuiker en 

100 ml. rijstwijn aan de kook en laat dit een minuutje of vijf pruttelen.
Dan haal je de pan van het vuur en schep je er een pak in dobbelsteentjes gesneden tofu doorheen. Je dekt het af en laat het een paar uur marineren.

's Middags dus al beginnen. Maar daarna mag je weer buitenspelen tot het tijd is voor de volgende stappen:

Bak een struik in stukjes gesneden paksoi en een gesnipperd knoflookje snel in een lekkere scheut olijfolie.
Bak tegelijkertijd de gemarineerde tofu lichtbruin in een flinke scheut olijfolie en verwarm de heerlijke marinade.

Maak er noedels bij en … eet smakelijk!

(De foto's zijn van internet geplukt. In werkelijkheid is de Teriyaki donkerder van kleur en de noedels zijn gewoon lange slierten, maar ik vond het hartje zo leuk! We hebben het gisteren gegeten met rijst erbij.)

Als je geïnspireerd wilt raken kijk dan eens op: maandagvleesvrij.nl 

.