Theo Nijland

Ik kijk wel eens naar het tv-programma Tijd voor Max en vorige week werd ik verrast door een zanger, die ik niet kende en waar ik nu maar eens even bij stil ga staan.

Het is Theo Nijland. Een Nederlandse zanger, die zijn eigen teksten schrijft en zichzelf op de piano begeleidt.

Hij schrijft muziek, en componeert ook voor films, theater en tv en als ik lees, wat hij allemaal doet en heeft gedaan, dan sla ik steil achterover... dat ik die man niet kende.

Maar nu dus wel. Negen! cd's gemaakt om maar wat te noemen...

Wanneer gaan we weer naar huis

Ik droomde van es lekker rustig
Nu mis ik zelfs de ruzies thuis
en de borden door de kamer
en m’n zusje aan m’n haren
Wanneer gaan we weer naar huis


Ik wilde ook wel eens wat anders
dan altijd diezelfde slavinken,
aardappels, bloemkool op het fornuis
En nu mis ik zelfs het papje
over de bloemkool, snap je?
Wanneer gaan we, wanneer gaan we
Wanneer gaan we weer naar huis


Thuis is waar je jas hangt,
waar je droomt van ergens anders,
waar je weg wil. Dat is thuis
Thuis is die ellende waar je altijd
weer naar terugverlangt
Wanneer gaan, wanneer gaan we
Wanneer gaan we weer naar huis


Ik wil hier helemaal niet wezen
Ik ben hier zomaar, per abuis,
verzeild geraakt, verkeerde trein
Wanneer gaan we weer naar huis


Ik mis de maan schijnt door de bomen
Ik mis Floppie, Flap en Pluis,
m’n eigen kussen, m’n computer
en ik wil m’n eigen muis
Ik mis m’n vader die nooit afwast
en het snaaien in de koelkast
Wanneer gaan, wanneer gaan we
Wanneer gaan we weer naar huis


Wanneer gaan we
Wanneer gaan we nou
Wanneer gaan we weer naar huis

Het is geen vrolijk lied. Hij is ook niet echt uit op vrolijkheid, denk ik.

In Tijd voor Max trad hij op met Juneoer Mers met een prachtlied van Stevie Wonder uit de tweepersoonsmusical: Mijn leven als Theo Nijland. Heel ontroerend. 

Gelukkig had ik het lied opgenomen en kan ik er steeds even naar luisteren en kijken. Het heet: They won't go when I go. Tranen!! Snerpend prachtig...

Nog even wat wetenswaardigheden:

In 1997 ontving Theo Nijland de Annie M.G. Schmidt prijs voor zijn liedje Kaal en werd hij twee keer genomineerd, voor de Vakprijs Filmmuziek van het Nederlands Filmfestival en de Liraprijs voor het beste scenario.

In 2002 bracht uitgeverij Thomas Rap de mooiste, ontroerendste, grappigste en pijnlijkste liedjes van Theo uit in de bundel De Liefde die zo veelbelovend was. 

Ik was een kind, moeder...
Je had me aan moeten raken,
gewoon vast moeten houden.
Nu ben ik een zeikerd die klaagt,
dattie te weinig liefde heeft gehad...

.