.
Zaterdags zit hij daar vaak, in de Noorderkerk, een oude man van 85 jaar. De tijd doden, een beetje kletsen met buurtgenoten, gratis kopje koffie erbij.
“Zal ik jou eens een lekker bakkie inschenken” zegt hij tegen me, als ik naast hem ga zitten. Hij maakt vrolijke opmerkingen naar de anderen, maar zijn ogen staan niet vrolijk...
Sinds zijn liefje dood is vind hij er niets meer aan. Bijna 60 jaar getrouwd waren ze en toen ging ze.
Beroepsbokser is hij geweest, ja, kampioen van Nederland. Hij pakt een fotootje, zwart-wit, de randjes gekruld. “Kijk eens, wat een mooie jongen...” Hij kijkt er een beetje weemoedig naar. Die tijd komt nooit meer terug. Hij laat ook het boekje zien, waar elke wedstrijd in geregistreerd staat.
“Kijk, dit ben ik in mijn woonkamer.”
“ Gezellig...”, zeg ik. Veel porseleinen beeldjes en bloemen. Hij zit op de bank tussen al die gezelligheid, maar hij kijkt een beetje droevig. Hij vindt er niets meer aan nu zijn liefje er niet meer is.
Hij pakt nog een foto uit zijn portefeuille: “Hier, dit ben ik ook. Ik moest naar Indië. Had je net die oorlog gehad moest je alweer weg.”
“Mooie jongen,” zeg ik, “had u sjans bij de nonja’s?”
“ Oh ja, dat wel, maar ik had vrouw en kind thuis, dus daar begon ik niet aan.”
Op het orgel is iemand aan het oefenen. Het geluid zwelt aan, net iets te hard.
“In 1929 stierf mijn moeder, ik was toen 3 jaar oud. Me vader heb ik nooit gekend, die ging in het vreemdelingen legioen. Heette ook Theodoor. Drie Theodoren. Me zoon ook. Die belt me iedere ochtend op.”
De kerk gaat sluiten. We geven Theodoor een hand.
Dan loopt hij weer naar huis in een van de straatjes achter de markt. Zijn schouders licht gebogen. Kijk, daar loopt hij.
Op de hoek spelen twee zigeuners muziek uit het verre vaderland, precies passend bij dit moment. Het barst van de heimwee hier op het plein...
.
20 comments:
dat heimwee gevoel kan je zo ineens overvallen hé, boem vanuit het niets.... heb je dat ....
een lekker stukkie muziek een kaasje een wijntje, en plop...
daar ga je weer,
wat is dat toch......
ik weet zekere dat die man nog vaak aan jullie zal denken als hij daar zit....
60 jaar samen en dan alleen.... het mos nie meugen wanne......
daar zou je zómaar heimwee van kunnen krijgen...
xxx
60 jaar...dan kun je toch ook eigenlijk niet meer zonder. Ik kan me de man wel voorstellen.
Love As always
Di Mario
40 jaar ben ik al bij mijn vrouw... Ik moet er niet aan denken.
ontroerend verhaal.
parrée, de naam klinkt zo bekend.
ik denk, dat ik hem zo'n veertig jaar geleden als patient in het ziekenhuis heb gekend in haarlem:))
Ik het me heel goed voorstellen, dat hij zijn liefje mist na zoveel jaren samen.
Fijne maandag vandaag meis.
Sommige mensen lossen op in verdriet om het verlies van hun geliefde.
Begrijpelijk als je zoveel van iemand houd, en al zolang bij elkaar bent..
Beroeps bokser. Had ik kunnen zijn, maar werd het niet.
ps: mijn reacties komen nu aan?
Mozes kriebel, Marlou.! Een fraaie observatie. Carmiggeliaans.!
Wat kan er veel gebeuren in een leven...! En zolang het hoofd goed blijft kun je dat dan toch maar mooi navertellen.
Al 85, en nog goed ter been; nog lekker door de stad kuieren; ik teken er voor.
Jelle Droeviger.
Wat moet het moeilijk zijn om na zoveel jaar zonder je geliefde verder te moeten, mooi verhaal Marlou
Ach Marlou wat een mooi stukje journalistiek daar op het Heimweeplein. Fijn dat je Theodoor zo in het zonnetje zet.
'Kijk die jongeman ben ikke, ikke was de kapitein' daar moest ik aan denken. Mijn vader werd indertijd gevraagd om de Zuiderzeeballade op de plaat te zetten.
Ik kan zijn stem altijd opzetten...als ik wil en ik heb nog wat geluidsmateriaal.
Wordpress is tot nu toe niet echt gelukt. En boer B. is altijd druk...
Mooie dag in het Haarlemse X!
(de woordverificatie is 'wisme') :)
Wat een heerlijk (waar) gebeurd verhaal Marlou, ik kan je gevoelens er duidelijk in voelen.
Fijne dag vandaag meis.
Ik ga vandaag bij moeders een bakkie doen.
Geniet van het zonnetje.
*zucht*
Hier heb je bij mij beslist een gevoelige snaar geraakt lieve Marlou. Dit is zo mooi geschreven, wat ben jij toch een empatische vrouw, die het bovendien nog knap onder woorden weet te brengen ook...
Dankjewel voor dit pareltje over het leven van deze héél interessante, maar zo zo trieste man!
OT: bedankt alvast voor het tegeltje lieverd en maak er een fijne voorjaarsdag van hé!
Ik hoop dat deze man vlug een doel in zijn leven krijgt want als die zo droevig kijkt, ik kan daar niet goed tegen, op mijn werk vindt ik dat ook altijd zielig....
Goedemorgen Marlou,
Ja, dat gemis voelt aan als een amputatie, alsof er een stukje van jezelf weg is, lijkt me.
Gelukkig heeft hij nog een zoon, die hem iedere morgen opbelt!
---
Het belooft ook vandaag een stralende dag te worden Marlou, die gaan we uitbuiten!
Heerlijk die zon hé, we gaan ieder straaltje índrinken.
Geniet ervan lieve Marlou!
Voor mij zal het een tuinklusjesdag worden, de eerste na de herfst van vorig jaar.
Het is hard nodig, maar ik heb er écht zin in.
Dagdag, xx, Ineke
ja Marlou, ineens kan het je overvallen. Maar wat fijn dat die boksmeneer even in jouw lieve mooie ogen mocht kijken.
Mooi, dit soort mensen-verhalen, ik ben daar dol op.
dagdagdagdag
Ik heb Theo goed gekend. Hij kwam vroeger altijd bij ons thuis in Oldebroek, samen met zijn vrouw Matje. Alles in het stuk wat geschreven is, is waar.
Geweldig stel, echte Jordanezen.
Vandaag dagje Amsterdam.
Naar de Noorderkerk geweest en bij de koffie een oudere man, “ zondag zat hij daar weer “, aangesproken. Ken hem niet, weet (nog) niet van deze blog.
Hij is vriendelijk, amicaal, heeft 2 koekjes tussen de vingers geklemd en reikt deze ons aan. Mijn vrouw wordt met een ondeugende blik/gebaar uitgenodigd om op z’n knie te komen zitten.
We kletsen wat en Theodoor (hij stelt zich voor als: “Theodor” valt me op) verteld ons dat hij 93 jaar is.
Daar ziet hij echt niet naar uit. “ Ja ja, dat krijg je als je sportief bent en blijft ” zegt hij.
Verder vertelt hij na de 2e WO in Indie te zijn geweest. “ Zonde dat er daar zo velen zijn gestorven, voor niets ”. Het klinkt alsof hij zojuist deze periode uit zijn leven kort herbeleefd heeft. Ook verteld Theodoor dat hij succesvol was in de box-sport. “ Nederlands Kampioen Boxen was ik in de late oorlogsjaren ” (1943/1944.)
Wij vertellen dat we uit de “grote stad Utrecht” komen en hij verteld te zijn geboren in de Jordaan. Zijn vader heeft hij nooit gekend. Al jong heeft hij zijn moeder verloren en als 3 jarig jochie is hij ‘op de Lindengracht neergezet’ door [familie..?] Hij komt uiteindelijk in een pleeggezin waar hij goede herinnering aan over heeft gehouden. We nemen nog een slok koffie, kijken elkaar eens in de ogen en vertellen elkaar wat ons bezig houdt, wat voor werk we doen/gedaan hebben. Theodoor vertelt me dat hij glaszetter is geweest. “ Jah en in de jaren 50 kwam het dubbel glas, ISO-glas, we maakten allles zelf ook “. Trots vertelt hij over die tijd, over zijn werk.
Plots vertelt hij dat hij ook nog een zoon heeft. “ Helaas heb ik geen contact meer met hem, door omstandigheden ” vertelt hij. “
Ben alleen, mijn vrouw is er al 8 jaar niet meer, overleden”. Het klinkt me verdrietig in de oren, wanneer hij deze woorden uitspreek.
Ik vertel hem dat mijn vader ook glaszetter (en schilder) was. Ook dat deze in de zelfde periode overleden is. We nemen afscheid, ‘k sla mijn arm om hem heen en zeg deze ‘rasechte Jordanees’ vriendelijk gedag.
Thuis gekomen herinner ik me zijn naam en “Google “ deze, met als resultaat: “ deze blog uit 2011 “ 🙂...............#noorderkerk #amsterdam #jordaan #theodoor #openhartiggesprek #blog
Vandaag dagje Amsterdam.
Naar de Noorderkerk geweest en bij de koffie een oudere man, “ zondag zat hij daar weer “, aangesproken. Ken hem niet, weet (nog) niet van deze blog.
Hij is vriendelijk, amicaal, heeft 2 koekjes tussen de vingers geklemd en reikt deze ons aan. Mijn vrouw wordt met een ondeugende blik/gebaar uitgenodigd om op z’n knie te komen zitten.
We kletsen wat en Theodoor (hij stelt zich voor als: “Theodor” valt me op) verteld ons dat hij 93 jaar is.
Daar ziet hij echt niet naar uit. “ Ja ja, dat krijg je als je sportief bent en blijft ” zegt hij.
Verder vertelt hij na de 2e WO in Indie te zijn geweest. “ Zonde dat er daar zo velen zijn gestorven, voor niets ”. Het klinkt alsof hij zojuist deze periode uit zijn leven kort herbeleefd heeft. Ook verteld Theodoor dat hij succesvol was in de box-sport. “ Nederlands Kampioen Boxen was ik in de late oorlogsjaren ” (1943/1944.)
Wij vertellen dat we uit de “grote stad Utrecht” komen en hij verteld te zijn geboren in de Jordaan. Zijn vader heeft hij nooit gekend. Al jong heeft hij zijn moeder verloren en als 3 jarig jochie is hij ‘op de Lindengracht neergezet’ door [familie..?] Hij komt uiteindelijk in een pleeggezin waar hij goede herinnering aan over heeft gehouden. We nemen nog een slok koffie, kijken elkaar eens in de ogen en vertellen elkaar wat ons bezig houdt, wat voor werk we doen/gedaan hebben. Theodoor vertelt me dat hij glaszetter is geweest. “ Jah en in de jaren 50 kwam het dubbel glas, ISO-glas, we maakten allles zelf ook “. Trots vertelt hij over die tijd, over zijn werk.
Plots vertelt hij dat hij ook nog een zoon heeft. “ Helaas heb ik geen contact meer met hem, door omstandigheden ” vertelt hij. “
Ben alleen, mijn vrouw is er al 8 jaar niet meer, overleden”. Het klinkt me verdrietig in de oren, wanneer hij deze woorden uitspreek.
Ik vertel hem dat mijn vader ook glaszetter (en schilder) was. Ook dat deze in de zelfde periode overleden is. We nemen afscheid, ‘k sla mijn arm om hem heen en zeg deze ‘rasechte Jordanees’ vriendelijk gedag.
Thuis gekomen herinner ik me zijn naam en “Google “ deze, met als resultaat: “ deze blog uit 2011 “ 🙂...............#noorderkerk #amsterdam #jordaan #theodoor #openhartiggesprek #blog
Post a Comment