.
De afgelopen twee dagen zijn 733 namen in het kloosterkerkje in de Jansstraat in Haarlem op lange rollen papier geschreven.
Het is een tijdelijk monument geworden voor alle joodse Haarlemmers, die in de Tweede Wereldoorlog zijn vermoord.
733 mensen uit de anonimiteit getild...
Het is een tijdelijk monument geworden voor alle joodse Haarlemmers, die in de Tweede Wereldoorlog zijn vermoord.
Karl, Johanna en kleine Rolf...
Ik schreef jullie naam.
Ik draag jullie in mijn hart. Voor altijd..
14 comments:
Ik ben er stil van.
Love As always
Di Mario
In stilte zeg ik het kaddish.
יְהֵא שְׁמֵהּ רַבָּא מְבָרַךְ לְעָלַם וּלְעָלְמֵי עָלְמַיָּא
Het is zo moeilijk te begrijpen dat dit zomaar kon.
Op deze manier krijgen de namen een beeld, wat ons blijvend zal herinneren.
Twee minuten stilte,
sssssttt,
twee minuten maar...
En dan weer genieten
van de
vrijheid.
Het is niet voor niets geweest.
Jelle Droeviger.
Dit getuigt van een stukje respect voor hen, die we niet kennen, maar die wel onze geschiedenis bepaalden.
indrukwekkende woorden, dat snoetje....
marlou.....
wat een wreedheden zijn er toch begaan hé.
xxx
Zoveel verschrikkelijke dingen gebeurd.
Gelukkig worden ze nog steeds herdacht en krijgen steeds meer een naam.
Vier vandaag de vrijheid, meis.
Tsssss, ook ik ben stil geworden van dit inmooi, gevoelig geschreven log. Jij weet het als geen ander te verwoorden lieve Marlou, met je pen en... met je hart!
Zo ken ik een berg van mijn familie niet. Omgekomen voor of tijdens un vluchten naar Nederland.
In gedachte heb ik iedereen die is omgekomen door deze wreedheden...
Met Sjoerd eens
...elke dag zijn er wreedheden Klaproos...
Love&Peace Annet
Om niet te vergeten, net als de namen van de bijna een miljoen Roma en Sinti, die vermoord zijn, en waarvan alleen de wind hun namen nog fluistert:))
Een papiertje met een naam.
Daar sta ik dan, te wachten tot ik aan de beurt ben om de opgegeven naam te schrijven.
Een klein papiertje in mijn handen.
“Brandina Polak-van Aalten, 83 jaar, Schotersingel 13. Sobibor” staat er met computerlettertjes geschreven.
In die paar minuten wachten, schieten mij duizenden gedachten door het hoofd:
- Brandina, wat een wonderlijke naam. Zouden ze haar Dientje genoemd hebben? Voor ze getrouwd was heette ze Brandina van Aalten, klinkt niet Joods. Moest ze een ster dragen op grond van haar huwelijk met een joodse man? Moest ze daarom naar Sobibor?
83 jaar. Zo oud ben ik ook bijna. Zo’n oude vrouw, dagen in een overvolle goederen-trein
om in Sobibor vergast te worden?
Was Brandina een gezellige oma met een schort voor? Of was ze een chique keurige oude dame, zoals mijn oma?
Had ze kinderen, kleinkinderen? Misschien een hondje of een poes?
Enzovoort, enzovoort.
Duizenden gedachten. Brandina heeft in mijn handen en in mijn hoofd weer eventjes geleefd.
Schotersingel 13. Ik ga er morgen langs fietsen om er even stil te staan.
Dankjewel Willemien. Wat een prachtig initiatief. Voor herhaling vatbaar!
Liesbeth de Kat
4 mei 2011
Dankzij jullie is het gelukt om in anderhalve dag alle namen te schrijven! Het was voor bijna iedereen een emotionele gebeurtenis.
De verhalen waren hartverscheurend. De bijval van al die schrijvers hartverwarmend. Er is veel met elkaar gesproken. Armen gingen om schouders. Onbekenden werden bekenden.
Toen alle namen geschreven waren, werd de dertiende en laatste rol gevuld met hartenkreten. Ook een ontroerend document. Zo mooi, zoveel betrokkenheid... Bedankt daarvoor.
Post a Comment