.
Kijk... daar lopen ze: 7 astronauten met kloppend hart en vol verwachting naar de Challenger STS 51, vol trots en oneindig vrolijk, dat ze dit allemaal mogen meemaken...
De gasten zitten klaar op hoge tribunes. Het zijn
familieleden en vrienden van de astronauten. Christa’s ouders, de vrouw van Ron, een zus van El...
Vol verwachting kijken ze naar de Challenger, die daar op het platform klaar
staat en waar ze hun geliefden weten.
Ron, met zijn mooie saxofoon, die hij straks gaat uitpakken.
Christa met briefjes van haar leerlingen op zak.
En ieder met zijn eigen zenuwen en angst, maar ook met blije
spanning… een soort van schoolreisjes- idee: “broodjes en koffie mee.”
Een laatste zwaai naar de tribune en dan gaan de deuren van
de Challenger STS 51 dicht. De motoren worden gestart. Iedereen zit vol
verwachting met camera’s in de aanslag naar het reusachtige gevaarte te kijken:
73 secondes
.
10 comments:
Gaan we niet allemaal ook vandaag weer met de beste voornemens op pad, en hopen/denken dat we weer straks weer thuis zullen komen?
Marlou, geniet van deze mooie dag en neem een ijsje van mij. ;)
Weer met verbazing zitten kijken, ik voelde me net weer een kleine tiener zoals ik toen was.
Love As Always
Di Mario
Mag ik jou nog eens bedanken voor deze wel heel schitterende serie? Zoals jij schrijft... wow, net alsof je er effectief bij bent. Jammer alleen dat we de afloop al weten, en het dus met een wat wrang gevoel is dat ik dit lees.
Bedankt ook voor je steun gisteren, ik was er inderdaad het hart van in, dergelijke problemen wil ik er niet bij hebben, het is zo al moeilijk genoeg om eeuwig optimistisch te blijven...
Kom eens hier dat ik jou een dikke knuffel geef?
OT: ik zal het zussie eens vragen hihi.
We wéten hoe het afliep, maar wat gebéúrde er nog, in die kórte tijd, voordat hun leven ophield.
Hielden ze elkaar nog vast, jammerden ze, stokte hun adem.?
Jelle Droeviger.
Je maakt er een mooie serie van meis, alleen zo jammer dat het zo verkeerd af moest lopen.
Geniet volop van deze mooie dag hé, die mag je niet zomaar voorbij laten gaan.
ohh wat erg marlou,
nee ik kan het filmpje niet meer zien,
da's me te heftig op de morgen....
gek hé hoe je op een moment zó vol vertrouwen kunt zijn en 73 seconden later ben je er niet meer......
ze leven voort marlou, toch ook weer nu door jou.
mag ik vragen wat jij persoonlijk hebt met deze gebeurtenis?
xxx
Ik vraag me het zelfde af als Jelle. Wat is er in die laatste paar minuten gedaan. Dat moment dat deze mensen realiseerde dat het over was moet vreselijk zijn geweest.
Het was echt een vreselijke gebeurtenis in de geschiedenis. In onze herinneringen leven deze mensen voort.
Och, die gezichten vol ongeloof, marlou
Wat een verdriet
jElle en
redstar ik heb het gevoel dat het te snel ging om er zich bewust van te zijn
Dank je MArlou
Lieverd 💛💙💜💗💚❤💓
Je ziet gewoon het ongeloof op de gezichten... Aan de andere kant weet iedereen ook dat het niet geheel zonder gevaar is.
Hoef ik niet...:(
Ko(s)mische kus,
Annetta ~
Post a Comment