Hasta la vista, Temmy

.

Adios Temmy...

Rust zacht... ¡ Saludarlos arriba !

Temmy... De oudste zus van Henry is overleden...

Temmy... descanse en paz...

¡ Hey pequeña amapola Andaluz ! Dulce niña, duerme tranquilo...

(geen reacties mogelijk)

Stemmen in de tuin...

.

Eens, in mijn vorige huis in Bloemendaal, werd ik wakker van stemmen in de tuin.

Het was al licht, ik denk een uur of 6 's morgens...

Ik sloop mijn bed uit en deed het gordijn op een kiertje.

Niemand te zien!

Maar... de slaap uit mijn ogen wrijvend zag ik ineens twee grote ara's in mijn berkenboom.

Die zaten daar te kletsen en te ontbijten.

(foto:www)

"Allemachtig, wat duurt het lang."

"Ja, wat een slaapkop..."

"Heb jij nog een knabbeltje?"

"Hier... neem deze maar..."

Nou ja... zo ongeveer.

Die twee ara's woonden in een holte hoog in een oude beuk aan de Elswoutlaan. 

En soms, als je op de beuk klopte, dan stak er wel eens een hoofdje uit het hol...

Ik was gek op die ara's. 

Ze vlogen altijd samen door het luchtruim van onze omgeving. 

Een tijd geleden is één van de twee overleden. Het vrouwtje. Zo maar dood gevonden in het bos... 

Zo erg!

Vanmorgen zag ik de weduwnaar vliegen... Zie je hem?

(klik op foto voor vergroting)

Hij is al die tijd alleen gebleven. Heeft helemaal geen zin in een ander vrouwtje, want met wie kon hij nou eigenlijk zo lekker kletsen en ontbijten in de tuin van Marlou?

Juist ja!!

Weerspiegelingen...

.

Wat zo mooi is aan het systeem in lichaam en geest is... dat, als je je weer beter voelt, dat je dan ook met andere ogen gaat kijken.

En dat je dan ineens de schoonheid van iets simpels ziet.

Zoals gisteren...

De weerspiegelingen in het water waar ik langs loop.

Dat je dat ziet. En dat je daar dan van genieten kunt. 

Dat is wel heel bijzonder na die donkere periode.

Dus je snapt, dat ik heel dankbaar ben, dat ik uit het gat ben gekropen.

En dat ik het weer helemaal zie zitten...

De rode deken

.

Ja luitjes... lopen lopen lopen..

Ik blijf het er in houden.

Weet eigenlijk niet, waarom ik een tijd lang geen stap meer verzette...

Ik stond gewoon stil en was veel te veel binnenshuis.

Maar  gelukkig... de schwung zit er weer in.

En ik laat jullie maar meteen even zien, waar ik dan zo blij van word:

Nu denk je vast: hoe kun je nu blij worden van zo'n oude deken, die half in de bosjes ligt.

Ja... dat kan ik.

Want ik ga natuurlijk een heel verhaal verzinnen.

Van twee jonge mensen, die lekker hebben liggen rotzooien in het gras op die oude rode deken.

Misschien was het wel volle maan, of misschien juist niet...

En misschien hebben ze elkaar wel duizend hele lieve woordjes ingefluisterd.

Je weet het niet...

En je verzint maar wat.

En daar moet ik dan om lachen.

Om iemand die ik niet ken, die een grote deken van huis mee heeft genomen. 

Mét een plan!!

En je weet: ik zie alles.

Dus ook een grote rode deken...

Het rondje...

.

Tijdens de depressie heb ik veel gelopen.

Dat hielp enorm goed. 

Een dagelijks rondje, gewoon de deur uit en lopen maar... 

Langs het water naar de Elswoutlaan; dan het koeiepaadje over en weer langs het water naar huis...

Precies een uurtje later weer thuis.

Je komt in een prettige flow én je krijgt je gedachtes op orde.

Onderweg kwam ik dit tegen:

Zo zonde, langs die mooie laan...

Ik snap niet, dat je... al rijdend je lege blikje uit het raam flikkert.

Maar goed... waar ik gelopen heb is voorlopig geen blikje meer te zien.

Deze vind ik ook genant:

Ik vind het al erg, dat mensen Coca Cola drinken. 

Misschien wérd het ook minder gedronken. 

Dat Coca Cola daarom allerlei namen op de blikjes heeft bedacht?

Prettig weekeinde allemaal! 

Enne... geen Cola drinken, hoor! Ook geen Cola Light...

Zomerdip (slot)

.

Tot slot en dan hebben we het er niet meer over...
Wat erg onhandig is, als je je niet fijn voelt: je mond er over houden.

Ik ben daar buitengewoon goed in. Niemand ziet iets aan me!

Maar nu ik het deze week als een soort van thema op m'n blog heb gezet gaat het stukken beter.

"Je moet ventileren" zegt mijn dirigent altijd. En dat is helemaal waar...

En weet je wat zo grappig is: ik heb een kaartje gependeld dat daar helemaal mee te maken heeft:

Communicatie!!

Dát is precies het goeie: je moet erover kunnen lullen...

Het gaat precies de goeie kant op nu ik jullie deelgenoot heb gemaakt van mijn narigheid. Ik voel me lichter, alsof er een last van m'n schouders is gevallen.

Dank je wel voor het geduldig aanhoren en voor de lieve reacties.

We gaan verder en alles komt goed...

Zomerdip (één na laatste)

.

Als iemand zich niet lekker voelt moet die zich eigenlijk niet verstoppen.

Dat is niet handig.

Ik ben een goeie verstoppertje speler en weet de beste verstopplekjes, waar niemand me vinden kan. Ikzelf soms ook niet... Dan zoek ik me rot, maar nee... nergens te vinden.

Gelukkig is de depressie op z'n retour en kan ik zo nu en dan de zon weer zien schijnen en af en toe weer eens gek doen en wat lachen...

Het lukt me dan zelfs om "gewoon" weer een beetje van het leven te genieten, samen met de mensen waar ik om geef en waar ik van houd. 

Ik denk aan dat het allerbelangrijkste: dankbaarheid voor alle goeie dingen die op m'n pad komen...

Maar ja, als je je verstopt en de goeie dingen niet ziet, niet kúnt zien... waar blijf je dan met je goeie gedrag...

Zomerdip (vervolg)

.

Iemand vroeg waar ik die zomerdip dan eigenlijk voel.

Dat zal ik je vertellen: vooral in het hoofd en dan in alles boven de schouders en ook een stuk in de rug. En rondom het hart stormt het...

Het staat allemaal strak en het voelt:

Ik heb er nog eens over nagedacht en precies twee jaar geleden had ik er ook hevige last van.

Ook toen was ik op het blog mooi weer aan het spelen en liet vooral niets merken...

Dat is het makkelijkst.

Je hoeft dan niets uit te leggen en als het na een tijdje over is dan heeft niemand er iets van gemerkt en ga je gewoon weer over op de orde van de dag...

En daar heb ik nu zomaar geen zin in.

Jullie mogen het best weten: het is hier zwaar weer...

Voor alle eerlijkheid dien ik er een woord aan toe te voegen. 

Het woord: geweest.

Want zo heel zwaar is het gelukkig niet meer. 

Het slaat zo nu en dan toe, maar het hele scherpe is er gelukkig al van af. 

Nog even en ik zie "the bright sides" weer.

Zomerdip (1)

.

Jullie zijn van mij gewend dat ik altijd opgewekt en vrolijk ben.

Eigenlijk is iedereen steeds bezig zich zo prettig mogelijk te profileren.

Maar ik knal het er maar eens een keertje uit: ik ben al een tijd helemaal niet vrolijk.

En ik noem het voor het gemak maar een zomerdip. (klik)
Niks te "Always look at the bright side of life..." 

Waar het vandaan komt???

Geen idee ... ik weet het niet. Het sloop er zomaar geleidelijk in.
En nestelde zich in mijn kop en in m'n lijf...

Wat ik er aan doe??? Sja, van alles en nog wat...

Gewoon maar zo laten...
Lieve mensen opzoeken...

Het boek van Wayne Dyer: "Niet morgen maar nu" lezen...

Luisteren naar rustgevende meditatiebandjes...

Stevig lopen en bij iedere stap zeggen: "Ik geef het aan de aarde"

Zwemmen en het water over je hele lijf voelen.

Rust, reinheid en regelmaat...

Heeft iemand nog een tip?

Op weg naar het zuiden...

.

Vandaag ga ik met mijn trein-vrij-reizen kaartje helemaal naar het zuiden van Brabant.

En wie zal ik daar ontmoeten??

Deze jongeman:

Is hij niet om te zoenen?! Ja toch!

Dat ga ik dan maar gauw doen.

Ik pak de trein naar het zuiden...

Een pak hondenbrokjes in de rugzak...

En dan... wandelen en zwemmen. Picknicken...

Kijk... hier neemt-ie een duik:

Wat issie sportief!!

Ace, here I come!

.

Lost and found

.

Je weet... ik vind nogal eens wat.

Een briefje van 20 of een armband. Een doosje wijn!

Dat komt omdat ik een geluksvogel ben en dat niet alleen... ik zie ook alles.

Niet voor niets word ik ook wel eens "Arendsoog" genoemd.

Nou moet je niet denken, dat ik altijd kostbare spullen vind.

Het kan ook zijn, dat ik gewoon "iets" in iets zie.

Gisteren heb ik weer een goed stuk gelopen en vandaag laat ik jullie even de buit zien.

Zie je wel... het hoeft niet van goud te zijn...

Ik zal je meteen de bestemming van de gevonden voorwerpen laten zien.

Het veertje van de jonge Vlaamse Gaai steek ik in de fotolijst van mijn moeder. Zij had iets met vogels en veertjes.

Eén van de steentjes leg ik er bovenop.

Wij leggen altijd steentjes op een graf, maar op een foto kan ook.

(klik op de foto om de tekst te kunnen lezen)

En de drie plastic blaadjes zijn voor m'n verzameling gevonden bloemen, die ik op m'n fiets bevestig. Zo fiets ik vrolijk door de stad...

Het is allemaal niks en toch is het iets...

.

De rookmachine en de blokfluiten

.

Ja... rare titel van dit logje.

Maar het beschrijft meteen wel, wat ik even onder de aandacht breng.

Een enorme machine, die door 8 sigaren wordt bediend en waar het geluid van 4 verschillende blokfluiten uit komt.

Dit is de machine en hij staat in de Vishal (klik)  in Haarlem:

Het apparaat is ontworpen door Ronald van der Meijs en heeft de naam: 

Play it one more time for me - LA VILLE FUMÉE

Hier zie je de blokfluiten wat dichterbij:

Elke dag om 13 uur is er een happening en worden 8 sigaren (grote dikzakken uit de Dominicaanse Republiek) aangestoken.

Meestal door de mensen die achter de balie zitten, maar als ze geluk hebben zijn er fervente rokers, die de sigaren heel graag aan willen steken.

Hier zie je twee vrijwilligers die zich in rook hullen...

Haha... dit is Henry... anti-rook-magiër!! Uniek!!!

Als de 8 sigaren allemaal branden wordt de rook door een inwendig stofzuigermachientje aangetrokken en krijg je het geluid van de blokfluiten te horen. Een hels kabaal!!

Geweldig!

Ik houd wel van dit soort gekke experimentele kunst. 

Actie en wég van de gebaande paden...

.

To much of a good thing is wonderful...

.

Vorige week toch wel zo'n gave 5-sterren film gezien:

Behind the candelabra...

Het verhaal van de grote liefde van Liberace, de extravagante en flamboyante showman, die in de jaren 60 furore maakte, als pianist en entertainer.

Hier zie je er een voorbeeld van: The Boogie Woogie...

Hij bespeelde zijn vleugel én zijn publiek...

Op de vleugel stond altijd een grote kandelaar. Zijn grote liefde Scott Thomson heeft een boek geschreven over hun verhouding en dat boek heet: Behind the candelabra.
De film heeft dezelfde titel gekregen.
Liberace was een geestige en gevoelige muzikale duizendpoot. 

Pas geleden is deze film dus uitgekomen, werkelijk schitterend vertolkt door Michael Douglas.

Als je hem ziet spelen, dan ís hij Liberace.

En Matt Damon, ook niet de minste, speelt Scott Thorson, zijn vriendje...

Jarenlang zijn die twee onafscheidelijk geweest.

Zo aandoenlijk en ontroerend.

Ik kan deze film echt aanraden...

To much of a good thing is wonderful...

Te veel van iets goeds is geweldig!

.

De prijs...

.

En toen was het zover...

Ik kon de prijs, die ik gewonnen had, inwisselen. Zie: klik

Twee hele dagen naar de Thermen van Bussloo, met mijn lieve vriendin Gerda.

Ze was er heel erg aan toe: aan rust, reinheid en regelmaat. (Drie maal R van Dokter Spock)

En zo hebben we twee heerlijke dagen met water zitten spelen, in hangmatten gelegen en geslapen...

Je mocht er geen foto's maken, dus heb ik er maar wat van het internet geplukt...

Er bevinden zich in het resort zo'n 10 sauna's met ieder een eigen thema.

Daarvan vond ik de Tibetaanse grot de mooiste. Met zoutlampen en heerlijke muziek. 

Zo nu en dan kwam er iemand om een slag op de grote gong te doen en dan trilde je helemaal op je bankje!

Geweldig...

Na zo'n sauna moet je afkoelen en dat doe je natuurlijk in water. Overal waterpartijen, een zwembad, douches die op tropische regenbuien leken en een duik in het meer van Bussloo...

Verrukkelijk...

Je snapt... deze prijs was helemaal aan mij besteed. Ik kwam er uitgerust en met een zachte huid vandaan...

You are loved...

.

Zo nu en dan zie je van die leuke dingen op straat...

Ik heb zelf een tijdje lang labeltjes opgehangen met "You are loved" zo maar voor de gein.

Maar dit vind ik eigenlijk ook wel heel erg geestig, gewoon zelf gemaakt en ergens opgehangen:

Overal ter wereld worden dit soort papiertjes opgehangen en afgescheurd.

mooi toch: Neem zoveel je wilt. Liefde...

Of iets anders: Geef wat je kunt en neem wat je nodig hebt:

De wereld is vol met mensen met goeie bedoelingen.

Dat vergeten we wel eens...

Mazzel Tov?

.

Ja... Mazzel Tov wordt altijd geroepen als de bruidegom het glas breekt.

Mazzel Tov voor heel veel geluk...

En dat heeft de bruidegom wel nodig, want hij worstelt met zichzelf.

Het feest ontspoort danig!

Het is allemaal het verhaal van de jonge theaterregisseur Ilay den Boer. 

Echt jong: 26 jaar en al een heel pakket toneelstukken op zijn naam.

Geboren in Israël en als drie-jarig jochie met z'n ouders naar Nederland gekomen.

Hier opgegroeid en dan komen de identiteitsproblemen, waar de toneelstukken op gebaseerd zijn.

Aan het einde van het toneelstuk staat iedereen, dus ook het voltallige publiek onder de enorme choepa en worden de katoenen wanden neergelaten.

We zien wilde tekeningen, waar we allemaal heel stil van worden.

Tekeningen over moorden en brand. Geweren en schreeuwende mensen.

Het verhaal van Israël.

Het verhaal van de Palestijnen.

Het verhaal waar je heel verdrietig van wordt...

Maar kom op! Het is feest... 

De bruiloftsgasten gaan dansen en zingen en praten met de regisseur.

De bruid zit achter de piano en de bruidegom speelt trompet...

 

Met gemengde gevoelens ga ik naar huis...

De speech van Safta...

.

Terwijl de gasten binnenkomen ben ik bezig mijn speech in te studeren.

Aan mijn tafeltje wordt nog wat publiek met een grote badge neergezet.

Daar is bijvoorbeeld een voor mij wildvreemde meneer, die de opa van de bruidegom speelt. Hij is zogenaamd mijn ex.

En de zus en het broertje van de bruidegom.

Al zijn familieleden zitten rechts van de choepa en de familieleden van de bruid zitten... juist ja...

Ja... en ik was dus de oma van de bruidegom. Heel zacht en indringend zeg ik mijn tekst bij de microfoon. 

Dit is de tekst:

Lieve Ilay en Bien,

Ik heb er voor gekozen om vanavond even met jullie terug te gaan in de tijd en jullie mee te nemen naar het moment dat Ilay bij mij thuis in Jeruzalem logeerde. Altijd voordat je ging slapen wilde je een verhaaltje van me horen.

Ik maakte dan een lekkere kop thee voor je met een koekje. Op die momenten waren wij samen in ons wereldje waarin we elkaars verhalen vertelden. Jij vertelde mij over je laatste avonturen met je beste vriendje en ik vertelde je mijn geschiedenis. Over mijn vlucht uit het ghetto en mijn emigratie naar het beloofde land. Jij wilde daar altijd meer over weten en stelde me vragen. Misschien vond je me soms te fanatiek en extreem. Maar je veroordeelde mij niet. Jij leek mij beter te begrijpen dan wie dan ook. 

Ik geef jullie vanavond deze medaille cadeau. Een medaille die ik kreeg omdat ik me verzet heb tegen de bezetting van Europa door de Nazi's.  Zodat jullie gezin ons verleden nooit zal vergeten. 

Verzet je tegen alles dat jou niet erkent om wie je bent"

Ik geef mijn "kleinzoon" de medaille en ik krijg een dikke omhelzing van hem.

En dat allemaal op toneel dus.

Als ik weer op het terrasje naast de choepa  bij de andere gasten ga zitten krijg ik een glas rode wijn.

(Morgen verder)

De Laatste Dans

.

Laatst was ik op een joodse bruiloft. Het feest werd gevierd in Theater Bellevue in Amsterdam.

Het was dus... een toneelstuk.

Regisseur Ilay den Boer heeft een serie van 6 toneelstukken over zijn leven geschreven, waarvan "De Laatste Dans"  het laatste stuk was.

En ik had een felbegeerd kaartje. 
Ik ging in m'n eentje, omdat ik dacht, dat niemand met me mee zou willen... wat later ongegrond bleek.

Zoals te doen gebruikelijk sta ik vooraan bij de toegangsdeuren, want ik zit graag met m'n neus overal boven op. Mazzelaar ben ik, want...

De deuren zwaaien open en ik word meteen aangesproken door de twee ceremoniemeesters van de bruiloft...

"Daar hebben we de oma van de bruidegom. Dag Safta (=oma), wat fijn dat u er bent... Wees welkom! Komt u binnen, iemand zal u naar uw plaats leiden..."

Ik krijg een enorme badge opgespeld en word naar een gezellig terrasje naast de choepa gebracht.

Daar krijg ik een tekst in de handen geduwd, die ik even moet instuderen...

Dit zijn de ceremoniemeesters. Mooi pak aan, hoge hoed...

Als het hele publiek er is en de laatste stoelen bezet zijn begint het stuk pas echt. 

Het toneelstuk is dus... een joodse bruiloft...

Met alles er op en er aan...

Van het breken van het glas en het roepen van "Mazzel Tov!" tot dansen toen.

Morgen verder...

https://www.facebook.com/TGIlay